Σκληρό μέρος για να πεθάνεις

Τους είχαν συστήσει αυτόν τον (μεγαλο-)γιατρό σε ένα δημόσιο μαιευτήριο και πήγαν να τον συναντήσουν. Το ζευγάρι εντυπωσιάστηκε από τη γραφειάρα, τις παρατρεχάμενες και τον ίδιο τον γιατρό. Του είπαν το πρόβλημά τους και αυτός έγραψε μια εξέταση για την κοπέλα και τους συνέστησε να πάνε σε κάποιο ιδιωτικό κέντρο της εμπιστοσύνης του. Πράγματι πήγαν εκεί που τους είπε και πριν την εξέταση τους έδωσαν ένα ερωτηματολόγιο για να συμπληρώσουν κάποια απαραίτητα στοιχεία. Ωπ, εκεί κάπου σε ένα τετραγωνάκι κόλλησαν. Έπρεπε να διευκρινιστεί αν αυτή που θα έκανε την εξέταση είχε αλλεργία στις γάτες. Και η κοπέλα πραγματικά είχε πρόβλημα και το δήλωσε. Οι άνθρωποι του κέντρου ευσυνείδητα τους ενημέρωσαν ότι εκεί δεν μπορούσαν να κάνουν τη συγκεκριμένη εξέταση, ήταν θέμα μηχανήματος. Στην ερώτηση αν θα μπορούσε να γίνει κάπου αλλού η εξέταση, τους είπαν ότι αυτό μπορεί να γίνει σε τέσσερα σημεία στην Ελλάδα. Ποιο ήταν το πιο κοντινό τους; Ίσως ο αναγνώστης να μάντεψε ήδη πως η απάντηση ήταν: Στο μηχάνημα του μαιευτηρίου από όπου τους είχε παραπέμψει ο γιατρός στο ιδιωτικό κέντρο! Δεν ήξεραν τι να κάνουν οι άνθρωποι και όπως είπαν ήταν αηδιασμένοι για τον γιατρό που τους είχε στείλει εκεί. Διότι κατάλαβαν τη συμπαιγνία γιατρού-κέντρου εξετάσεων.
Ένας φίλος μου που άνοιξε ιατρείο έχοντας μόλις ξεκινήσει σε μια νέα περιοχή τη δραστηριότητά του, σκέφθηκε να λέει στους ασθενείς του, που λόγω της ειδικότητάς του ήταν και κάποιας προχωρημένης ηλικίας, να πηγαίνουν σε ένα κοντινό κέντρο για τις εξετάσεις που τους έγραφε. Μετά από ένα ή δυο μήνες του ήλθε ένας φάκελος από το κέντρο αυτό που τον ειδοποιούσε ότι είχε να λαβαίνει κάποια χρήματα (προφανώς λόγω των ασθενών που τους είχε στείλει).
Ξέρω ότι οι περισσότεροι αν όχι όλοι οι αναγνώστες που διάβασαν έως εδώ σκέπτονται ότι δεν έγραψα για κάτι που δεν το ήξεραν. Δεν άντεξα όμως να μη γράψω αυτές τις γραμμές όχι μόνο γιατί τώρα άναψε ξανά η συζήτηση για Ε.Ο.Π.Υ.Υ., για περιορισμό των εξετάσεων, για υπέρογκες δαπάνες στην υγεία. Αλλά γιατί στις αρχές του περασμένου μήνα η υγεία της μητέρας μου, που για πολύ καιρό προσπάθησα να την περιποιηθώ προσωπικά και όσο μπορούσα και ήξερα, χειροτέρεψε. Μίλησα με τον γιατρό που εμπιστευόμουν και την είχε δει. Μου είπε πως αυτό που παρουσίαζε δεν ήταν μια συγκεκριμένη οξεία κατάσταση, αλλά μάλλον μια ομαλή πορεία προς το τέλος. Θέλεις να την πας στο Δημόσιο Νοσοκομείο, μου είπε, μπορείς να το κάνεις. Αλλά ξέρεις πώς είναι τώρα οι συνθήκες; Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα. Όταν ο καρκίνος έφθασε και στο συκώτι του πατέρα μου, το 1992, θυμάμαι ότι τον πήγαμε στο νοσοκομείο, οι γιατροί κατάλαβαν ότι δεν είχε και πολλή ζωή ακόμη, ασχολήθηκαν όμως φιλότιμα μαζί του επί ένα μήνα, του έβαλαν ορό, τον παρακολούθησαν, του έδωσαν και οξυγόνο και κάποια νύχτα μας ειδοποίησαν ότι, παρ’ όλες τις προσπάθειές τους, τελείωσε.
Τώρα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει στα νοσοκομεία. «Θα σε κοιτάζουν και με το βλέμμα θα σε ρωτούν "τι μας την έφερες;"». Τώρα που ούτε χαρτί, ούτε σεντόνια δεν έχουν. Πώς θα την αλλάζεις και πού; Ποιος θα την κοιτάζει; Σκέφθηκα το πώς θα της φαινόταν κι εκείνης, που παρ’ όλη την κάπως διαλείπουσα επαφή της με το περιβάλλον, πάντα είχε τον νου της ακόμη και να κατεβάζει όπως μπορούσε τη νυχτικιά της κάτω από τα γόνατα, μην τυχόν και φαινόταν «κάτι που δεν έπρεπε», τελευταία και επίμονα αχνάρια ισόβιας ανθρώπινης αιδημοσύνης, που σβήνονται αδυσώπητα από τις τραχιές συνθήκες των ελληνικών δημόσιων νοσοκομείων, ξεχνώντας βέβαια μέσα στη σύγχυσή της πως είχε περάσει πια στην εποχή του μπέιμπι-λίνο. Την κράτησα στο σπίτι. Της στέρησα την πολυτέλεια ενός θρεπτικού ορού, προσπαθώντας να την ταΐσω. Με το στόμα της να το ανοίγει δύσκολα, χωρίς κλιματισμό, χωρίς τις κάποιες μικρές ανακουφιστικές επεμβάσεις από τη μεριά των γιατρών, ίσως μια παυσίπονη ένεση, λίγο οξυγόνο περισσότερο. Τελείωσε στο σπίτι της καθώς έβγαινε ο Ιούνιος, χωρίς να ζήσει το πώς είναι το νοσοκομείο στην Ελλάδα του 2013. Σίγουρα στερήθηκε ενός πιο ανώδυνου τέλους, γιατί η δημόσια περίθαλψη έμεινε ένα από τα τελευταία ορυχεία χρήματος. Ακόμη και τώρα. Πεθαίνεις άσχημα, γιατί ακόμη κάποιοι επιμένουν να πλουτίζουν. Και κανένας δεν έχει διάθεση να πιάσει τους τύπους σαν κι εκείνον του Μαιευτηρίου (και δεν θα ήταν και δύσκολο αν ήθελαν). Άκουσα πως έχουμε επιτύχει κορυφαία επίδοση στην Ευρώπη σε αριθμό πανάκριβων (και σε πολλές περιπτώσεις αχρείαστων) εξετάσεων…

Άλκης Γαλδαδάς
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.ygeia&id=25980

 ΣΧΕΤΙΚΑ

BBC: «Πεθαίνοντας για βοήθεια» στην Ελλάδα - Καταρρέει το ελληνικό σύστημα Υγείας από τις περικοπές...

Χρεώνουν αυθαίρετα τον ΕΟΠΥΥ με νοσήλια εξωτερικού- ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΙ, ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΡΟΙ, ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ... ΠΕΛΑΤΕΣ, ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ

Εθνικό ...Σύστημα Υγείας !