ingo dünnebier - Θεσσαλονίκη

Ίνγκο Ντούνεμπιρ

Φωτογραφικό πορτφόλιο

Τα έργα του Ίνγκο Ντούνεμπιρ (Ingo Dünnebier) από τη σειρά Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη, 1987-2012 έχουν δημιουργηθεί στη δεύτερη πατρίδα του Γερμανού καλλιτέχνη σε μια περίοδο είκοσι πέντε χρόνων. Η προσέγγιση μοιάζει «ευρέος φάσματος»: σχολαστικές μαρτυρίες, δοκιμές και πειραματισμοί, θραύσματα αναμνήσεων, πλαστικές συνειδητοποιήσεις, συγκροτούν ένα σημειωματάριο ιδεών και εμπειριών που εξελίχθηκε εσωτερικά, αθόρυβα, χαοτικά. Το αποτέλεσμα έχει μια αναμφίβολα αυτοβιογραφική διάσταση, αποδίδοντας συχνά με λανθάνουσα τρυφερότητα το πεζό και ποιητικό βίωμα της πόλης, την περιρρέουσα κοινοτοπία, την αστική τοπιογραφία, τη σκηνή δρόμου, τη φορτισμένη κοινωνικά αρχιτεκτονική, το αυθόρμητο πορτρέτο.
Τα μακρινά του πλάνα αγναντεύουν αφοπλιστικά δειλινά, ενώ οι φωτεινές τροχιές πλοίων και αεροπλάνων χαράζουν τον σκοτεινό καμβά του ουρανού και της θάλασσας, διαγράφοντας πραγματικά και νοερά ταξίδια. Ο Ντούνεμπιρ κινείται ανέμελα ανάμεσα στον φυσικό ρομαντισμό μιας πόλης ο ορίζοντας της οποίας κάθε ανέφελη δύση φιλοξενεί ένα βουβό δράμα χρωμάτων, και την ωμή ευαισθησία του Γιάννη Αγγελάκα που την αποκαλεί σε έναν στίχο του «γριά πουτάνα που ξυρίζει τα πόδια της». Στο άτυπο αυτό χρονικό θέση διεκδικούν η ιστορία, η βιτρίνα αλλά και τα σωθικά της πόλης, καθώς ο φωτογράφος τακτοποιεί ανύποπτες εκκρεμότητες μαζί της, φιλοτεχνώντας παράλληλα ένα ιδιωματικό αυτοπορτρέτο. Πόσοι χωρούν τελικά σε έναν εαυτό; Πόσες πόλεις λανθάνουν σε ένα πολεοδομικό συγκρότημα;
Ο Ντούνεμπιρ συναντά την πόλη ως τόπο όπου ο χρόνος κρυσταλλώθηκε, ως πεδίο αβλαβούς ή επώδυνης διέλευσης, ως φωτογενές υποκείμενο που θεωρείται από προνομιακές θέσεις, ως λίκνο που εναλλακτικά εξυψώνει και ταπεινώνει. Στην έκθεση εναλλάσσεται η αντιπροσωπευτικότητα και η ιδιαιτερότητα, το ύφος απρόσωπου ντοκουμέντου και η εμφανής υποκειμενικότητα. Διάχυτη είναι επίσης η ειδική ευαισθησία για τα ευάλωτα, εφήμερα χρώματα του δειλινού, του ρευστού σκαλοπατιού ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Η ελλειπτική αυτή περιήγηση, με τις σκόπιμα αστάθμητες διακυμάνσεις ανάμεσα στο οικείο και το ανοίκειο, προτείνεται τελικά ως κάτι περισσότερο από απλή σπονδή στην ακόρεστη περιέργεια της όρασης. Ίσως γιατί επιτρέπει να αναστοχαστεί κανείς πόσο παράξενα σύνθετα φαινόμενα είναι η πόλη, ο εαυτός, η φωτογραφία.

Ηρακλής Παπαϊωάννου
http://www.chronosmag.eu/index.php/ingo-duennebier-portfolio.html