Made in Greece!

Alain Delorme -''Totem''

Από το Χονγκ Κονγκ στο Νέο Ψυχικό. 
Μια ιστορία για τα φάρμακα και το ελληνικό μεγαλείο

Τελικά, όπου και να ταξιδέψεις, η Ελλάδα όχι μόνο σε πληγώνει, όπως το λέει ο ποιητής, αλλά και σε εκπλήσσει. Ενίοτε, ευχάριστα. Το επιβεβαίωσα σε ένα ταξίδι μου στην Κίνα. Εκεί, σε μια γειτονιά του Χονγκ Κονγκ, η υπερήφανη πατρίδα έκανε αίφνης αισθητή τη... θεραπευτική παρουσία της, προκαλώντας μου ρίγη συγκίνησης. Ολα άρχισαν όταν, υπερεκτιμώντας τις δυνάμεις και τις αντοχές μου, επιχείρησα να το παίξω Ταρζάν, άρχοντας της ζούγκλας, κατά τη διάρκεια μιας άκρως απαιτητικής πεζοπορίας σε τροπικό δάσος. Αγνοώντας τη συμβουλή των ντόπιων, οι οποίοι πρότειναν για την κάθοδό μας στην πόλη από την κορυφή όπου είχαμε ανέβει να πάρουμε το λεωφορείο, επειδή «το μονοπάτι είναι εξαιρετικά ολισθηρό», επέλεξα το μονοπάτι το πονηρό που πήγαινε ντουγρού στην κατηφόρα τη μεγάλη. Με αποτέλεσμα, έπειτα από δύο ώρες απερίγραπτης ταλαιπωρίας, έπειτα από αμέτρητες τούμπες πάνω σε βρύα, λειχήνες και σαπισμένα από την υγρασία φύλλα και δεκάδες τσιμπήματα κουνουπιών, να φτάσω στον προορισμό μου σε μαύρο χάλι: με όλο το σώμα μου να πονάει και με τις πατούσες μου (αυτό ήταν το χειρότερο) καταπληγωμένες. Τόσο πληγωμένες και κακοπαθημένες εξωτερικά και εσωτερικά, που κάθε βήμα το έκανα με μεγάλη προσπάθεια, σφίγγοντας τα δόντια για να μη φωνάξω από τον πόνο.

Δεδομένου ότι με περίμεναν άλλες τρεις εβδομάδες πεζοπορίας, κάτι έπρεπε να κάνω. Η προσπάθειά μου να συνεννοηθώ με τη ρεσεψιονίστ του ξενοδοχείου, την οποία ρώτησα για γιατρό, ήταν ατυχής. Δεν μιλούσε αγγλικά. Τότε αποφάσισα να απευθυνθώ σε κάποιο από τα δεκάδες κινεζικά φαρμακεία που είχα δει στους δρόμους, αυτά που πωλούσαν αλοιφές από αποξηραμένους ιππόκαμπους, νυχτερίδες και μεταξοσκώληκες... «Δεν μπορεί, κάτι θα έχουν για την επάλειψη των πληγωμένων ποδιών, εξάλλου πάντα ήθελα να δοκιμάσω τα φάρμακά τους». «Είσαι σίγουρος;» επιχείρησαν οι φίλοι μου να φρενάρουν τον ενθουσιασμό μου. Ημουν σίγουρος. Μπήκαμε στο πρώτο φαρμακείο, από όπου βγήκαμε μερικά λεπτά αργότερα, χωρίς να έχουμε καταφέρει να βγάλουμε άκρη – στα αγγλικά δεν γνώριζαν ούτε το «hello». Τα ίδια στο δεύτερο, στο τρίτο... Στο τέταρτο, όμως, ο φαρμακοποιός έπαιζε στα δάχτυλα τη γλώσσα των αποικιοκρατών.

Του εξήγησα τι έπαθα, με κοίταξε με απαθές βλέμμα και άρχισε να μου εκθειάζει, πάντα ανέκφραστος, αλλά με τα λόγια του να διαπνέονται από μια επιστημονική αύρα, την «κινεζική ιατρική η οποία, με φυσικά μέσα και χρησιμοποιώντας τη γνώση αιώνων, παρασκευάζει πάντα τα κατάλληλα φάρμακα, τα οποία δεν επιβαρύνουν τον οργανισμό, παρά δρουν εκεί ακριβώς που πρέπει, με άμεσα αποτελέσματα...». Ηταν αρκούντως πειστικός. Τόσο, που δεν αντέδρασα όταν, αντί για τη μία αλοιφή που είχα ζητήσει, μου έφερε τρεις τεράστιες, κολλημένες σε σελοτέιπ, λέγοντάς μου ότι «αυτές πωλούνται έτσι». «Αφού είναι τόσο καλές, ας πάρουμε μπόλικες να έχουμε και στην Ελλάδα» είπα στους φίλους μου, οι οποίοι εξακολουθούσαν να κοιτάζουν καχύποπτοι τον φαρμακοτρίφτη. «Χαλαρώστε!», τους επέπληξα, «μην έχετε κωλύματα!». «Εμείς κωλύματα δεν έχουμε, εσύ κατάλαβες πόσο πλήρωσες;» απάντησε ένας εξ αυτών όταν βγήκαμε από το φαρμακείο. Πόσο; «Σαράντα πέντε ευρώ. Χωρίς απόδειξη!». Δαγκώθηκα. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα μάθει ακόμη να υπολογίζω τα δολάρια του Χονγκ Κονγκ. «Γιατί δεν με συγκρατήσατε;» ρώτησα σχεδόν θυμωμένος. «Γιατί ήσουν μαγεμένος από τις μαγικές αλοιφές του Φου Μα Τσου». Προσπέρασα την ειρωνεία. «Oταν χρειαστείτε τις αλοιφές του Φου Μα Τσου, τα λέμε» ψιθύρισα και σταμάτησα σε ένα παγκάκι για να κάνω την πρώτη επάλειψη. «Θα βάζεις τρεις φορές την ημέρα και σε τρεις μέρες θα είσαι καλά» με είχε συμβουλέψει ο φαρμακοποιός.

Βγάζοντας το πρώτο σωληνάριο από τη χάρτινη συσκευασία του, το μάτι μου έπεσε στα μικροσκοπικά αγγλικά γράμματα που ήταν τυπωμένα σε μια άκρη. Διάβασα: «Made in Greece». Από κάτω, και πάλι με λατινικά στοιχεία, έγραφε ότι το προϊόν παρασκευάζεται στο Neo Psychiko, Athens. Δεν έχω νιώσει πιο κορόιδο! Αλείφτηκα, έκρυψα τα... ενοχοποιητικά στοιχεία, δεν είπα τίποτε απολύτως στους φίλους μου και, κούτσα κούτσα, συνέχισα. Το βράδυ στο ξενοδοχείο, κάνοντας την τρίτη επάλειψη της ημέρας, σκεφτόμουν αυτό που λένε για τους Ελληνες, ότι δεν παράγουν και δεν εξάγουν τίποτε, και αυτό που λένε για τους Κινέζους, ότι παράγουν και εξάγουν τα πάντα και δεν έχουν ανάγκη κανέναν... Oπως και να ’χει, η αλοιφή μια χαρά την έκανε τη δουλειά της. Το παρατήρησε και ένας από τους συνταξιδιώτες μου, ο οποίος σχολίασε: «Την πρώτη μέρα, όταν είδα τα πόδια σου, σκέφτηκα ότι θα έκανες τουλάχιστον μία εβδομάδα να ξαναπερπατήσεις, αλλά δεν σου είπα τίποτε για να μη σε τρομάξω. Ομολογώ πως, αν και κορόιδευα τις αλοιφές των Κινέζων, αυτή που αγόρασες αποδείχτηκε θαυματουργή. Τα άξιζε τα λεφτά της!». Αν αγοράσει και εκείνος σήμερα το «Βήμα», θα μάθει την αλήθεια. Αν όχι, ας εξακολουθήσει να θαυμάζει τα ματζούνια του Φου Μα Τσου. Εγώ τη γιατρειά μου στην πατρίδα τη χρεώνω, υπερήφανος ως Ελλην!

ΒΙΔΟΣ ΚΟΣΜΑΣ
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=523054
21-7-2013

[ Η εικονογράφηση του κειμένου της αναρτήσεως 

- με εικόνες από το World Wide Web -

 έγινε με ευθύνη του blogger ]