Όταν ο Άραβας απαντά στους Τούρκους και ο Έλληνας ραγιάς …
Τα λοίσθια πνέουν στον αραβικό κόσμο οι τουρκικές σειρές, η μεγάλη βιομηχανία διαμέσου της οποίας οι νεοθωμανοί του Ερντογάν επιχειρούν να διεισδύσουν… πολιτισμικά στις χώρες πρώην τμήματα της οθωμανικής αυτοκρατορίας, που ακόμη δεν μπορούν να χωνέψουν ότι είναι ανεξάρτητες και δεν τους ανήκουν.
Η στάση της κυβέρνησης Ερντογάν απέναντι στα γεγονότα στην Αίγυπτο, έχει οδηγήσει σε ένα άτυπο μποϊκοτάζ των τουρκικών σειρών όχι μόνο σε αυτή τη χώρα, αλλά και σε άλλες που έχουν και δικούς τους λόγους να είναι πολύ ενοχλημένες με τους Τούρκους. Ο Λίβανος και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ) είναι δύο από αυτές, που έστειλαν τον σουλτάνο να αναπαυθεί στο χαρέμι του (τέτοιες σειρές έχουν αγοράσει ιδίως τα αραβικά δορυφορικά δίκτυα) και να αδειάσει τη γωνιά από τους τηλεοπτικούς δέκτες…
Δεν είναι αυτό όμως που αποτελεί την πραγματική είδηση για το ελληνικό, ελλαδικό και κυπριακό (επιμένουμε να το τονίζουμε μπας και το χωνέψουν ορισμένοι και στις δυο χώρες του Ελληνισμού) κοινό. Ας το συλλογιστούμε λίγο πιο συστηματικά, αναλογιζόμενοι πόσα τερατουργήματα γράφτηκαν για τον φοβερό και τρομερό Ερντογάν που με τη στάση του απέναντι στους «Σιωνιστές Εβραίους» κέρδισε την καρδιά και το μυαλό του αραβικού δρόμου, οπότε έγινε ο μέγας και αδιαμφισβήτητος ήρωας του αραβικού έθνους.
Δε συζητούμε για το πόσο βλακώδεις και ανιστόρητες ήταν αυτές οι αναφορές που δεν έβλεπαν τον τακτικό – όχι δηλαδή στρατηγικό – χαρακτήρα της εξέλιξης, αλλά για κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον για μας. Τη στάση των Αράβων απέναντι στην Τουρκία, το πόσο κυνικά τοποθετήθηκε η κόκκινη γραμμή και πόσο ψυχρά ο «ηγέτης Ερντογάν» μετατράπηκε σε μαύρο πρόβατο… Τι έκανε; Υποστήριξε τη Μουσουλμανική Αδελφότητα. Και με μόνο αυτή την αφορμή, κράτη και ο μισός τουλάχιστον αραβικός πληθυσμός τον έστειλε στον… αντίπαλο του Αλλάχ, τον διάολο.
Δηλαδή, για να καταλάβουμε, εάν υπήρχε κάποιος που δήλωνε Τούρκος, τους έπρηζε τα συκώτια ότι καταπατούν τα δικαιώματά του και υποστήριζε μέσω των πράξεών του, ότι το κομμάτι γης στο οποίο διαμένει δεν θα έπρεπε να ανήκει στην αραβική χώρα αλλά στην Τουρκία, θα έδειχναν τουρκικά σίριαλ στις τηλεοράσεις; Ή μήπως το ορθό ερώτημα θα ήταν το διαρκές άγχος εάν θα ξυπνήσει την επόμενη ημέρα για να δει το φως του ήλιου και δεν θα του συνέβαινε κανένα «ατύχημα»;
Και μη μας αναφέρει κανείς τα περί στρατιωτικής ισχύος, διότι δε φανταζόμαστε να θεωρούν π.χ. τον λιβανέζικο στρατό ισχυρότερο του ελληνικού. Άρα είναι θέμα ψυχοσύνθεσης και απόφασης να μην επιτρέπεις στον οποιονδήποτε να παίζει τα αποσταθεροποιητικά του παιχνίδια στην πλάτη σου, όπως οι Τούρκοι στη Θράκη και όχι μόνο. Τούτων λεχθέντων, πώς είναι δυνατό να παίζονται ακόμα – σωρηδόν – τουρκικά σίριαλ στις ελληνικές τηλεοράσεις, με πολλά αυτά να «φωνάζουν» από μακριά ότι αποτελούν προπαγανδιστικό βραχίονα της Άγκυρας για την προώθηση του νεοθωμανικού οράματος;
Το ζήτημα είναι πόσο αυτοσεβασμό έχεις και η προδιάθεσή σου να είσαι αυτό που ονομάζουμε θύμα…
23/08/2013
ΣΧΕΤΙΚΑ
Πώς οι Ελληνες έπεσαν στα τούρκικα:
[ ...Τρίβουν τα χέρα τους οι Τούρκοι καθώς οι τηλεοπτικές τους σειρές έχουν βρει τον καλύτερο πελάτη στο ελληνικό κοινό γεμίζοντας τα τουρκικά ταμεία και παράλληλα σπάνε πλάκα με τους «χαϊβάνηδες γιουνάνληδες», καθώς τους πασάρουν ό,τι θέλουν για μεταξωτές κορδέλες, ενώ στην ίδια την Τουρκία προβάλλονται τηλεοπτικές σειρές με έντονο ανθελληνικό περιεχόμενο.
[...Είχα αναρωτηθεί στο παρελθόν γιατί έχουν τέτοια επιτυχία τα τουρκικά σίριαλ στο ελληνικό μαζικό κοινό και δεν εύρισκα ικανοποιητική απάντηση. Τώρα τολμώ να κάνω μια υπόθεση, συνοπτικά την εξής: τα λαϊκά στρώματα, αυτά που τρέφονται ψυχαγωγικά με τηλεόραση, αναγνωρίζουν στις χονδροειδείς τυπολογίες των τουρκικών σίριαλ κάτι από τον χαμένο κοινωνικό εαυτό και τις παλαιές βεβαιότητες.
Κατ’ αρχάς, το ορατό. Στα τουρκικά σίριαλ οι χαρακτήρες είναι αδροί, με ξεκάθαρα περιγράμματα, δραματικά καλοί ή κακοί, οι άντρες είναι άντρες και οι γυναίκες είναι γυναίκες. Οι άντρες φορούν σκούρα κοστούμια και λευκά πουκάμισα. Οι γυναίκες είτε φορούν μαντίλες και τσεμπέρια, οι πιο ηλικιωμένες, είτε είναι κορέκτ καλλονές δυτικού τύπου, παίζουν ρόλο συζύγου, ερωμένης ή μάνας, σε έναν ανδρικό κόσμο. Η φαμίλια είναι το ισχυρότερο κοινωνικό (και δραματουργικό) κύτταρο. Το κράτος στέκει στο φόντο, αυστηρό, συγκαλυμμένα αυταρχικό. Οι άνθρωποι συγκρούονται μεταξύ ορμεμφύτων και ηθικών κανόνων, μεταξύ φατρίας και κράτους, μεταξύ φεουδαρχίας και νεωτερικότητας. Αντρες και γυναίκες, ντυμένοι συντηρητικά, απολύτως κομφορμιστικά, πάντως «ευρωπαϊκά», συνομιλούν διαρκώς με κινητά, κυκλοφορούν με χλιδάτες κούρσες BMW και Mercedes, μπαινοβγαίνουν σε σπίτια πολυτελώς υβριδικά, σημερινές εκδοχές του τουρκομπαρόκ.
Τα τουρκικά σίριαλ εικονίζουν σχηματικά, με τη φόρμα του λαϊκού ρομάντσου και της σαπουνόπερας, έναν κόσμο ταυτοχρόνως ιδεατό και πραγματικό, μακρινό και κοντινό, ανατολικό-ασιατικό και δυτικό-ευρωπαϊκό, έναν κόσμο μεταιχμιακό. Το ελληνικό κοινό αντικρίζει τον εαυτό του ακριβώς σε αυτό το μεταίχμιο, στο πέρασμα. Οπισθοδρόμηση; Αν το δούμε τυπικά, γραμμικά, ναι, το ελληνικό κοινό «οπισθοδρομεί», ταυτιζόμενο ενδοψυχικά με την τουρκική κοινωνία των σίριαλ, την τόσο ανδροκρατική και αυταρχική, όπου κυριαρχούν η ενδοοικογενειακή τιμή και αντιπαλεύουν η ωμή δύναμη και τα σφοδρά συναισθήματα. Μπορούμε να πούμε ότι το προχωρημένο ελληνικό κοινό, ευρισκόμενο κοινωνικά-πολιτισμικά-ιστορικά σε ανώτερο στάδιο, σαγηνεύεται από τους καθυστερημένους ιδεότυπους και την προνεωτερική ηθογραφία των Τούρκων.
Γιατί; Γιατί η εγχώρια παραγωγή δεν παράγει ηθογραφία, που να καθρεφτίζει την ελληνική κοινωνία πειστικά, με χιούμορ ή με αληθοφανείς συγκρούσεις. Ούτε δραματική ούτε κωμική. Τα τελευταία αρκετά χρόνια, η ελληνική τηλεοπτική παραγωγή κατακλύστηκε από καλιαρντές καρικατούρες, στις οποίες οι άντρες εικονίζονται ως ευνούχοι ηλίθιοι, οι γυναίκες ως τραβεστί ντόμινες, και όλοι μαζί διαλέγονται ουρλιάζοντας και αλληλοκραζόμενοι. Εξ ου και οι αδροί, συχνά χονδροειδέστατοι, χαρακτήρες των τουρκικών φαίνονται πιο πειστικοί, πιο αληθοφανείς ή, τουλάχιστον, πιο ελκυστικοί για ταυτίσεις.
Αλλά η σημαντικότερη αιτία για τη δημοτικότητα των τουρκικών είναι μάλλον η ψυχοκοινωνική αναδίπλωση των λαϊκών στρωμάτων ενώπιον του ναυαγήσαντος εκσυγχρονισμού. Οι αδρές, στέρεες δομές των τουρκικών οικογενειών, οι σπαθάτοι άντρες, με την υπερχειλίζουσα αρρενωπότητα, οι υπερθηλυκές γυναίκες που είναι όμως σύζυγοι και μητέρες, και όχι ξέκωλα ή dominatrix, το προστατευμένο χρήμα της κλειστής φαμίλιας, οι παγιωμένοι κώδικες τιμής, όλα τούτα τα προνεωτερικά ή πρωτοαστικά αναδύονται οικεία και ελκυστικά μπρος στα διψασμένα μάτια ενός ακροατηρίου που έχει χάσει τα ζύγια του, το ειδικό του βάρος, το παλαιό του μέτρο. Το ελληνικό κοινό βλέπει διψασμένο έναν παλαιό κόσμο, «ανατολικό», βραδύ και αδρό, τον κόσμο που έχασε. Εχασε τις μαντίλες και τα τσεμπέρια, λυτρώθηκε από προκαταλήψεις και αγκυλώσεις, αλλά δεν βρήκε σίγουρο βηματισμό και γονιμότητα στη φρενιτιώδη υστερονεωτερικότητα. Ο εκσυγχρονισμός έφερε διαψεύσεις, ματαιώσεις, πρόδωσε τις υπερτροφικές προσδοκίες. Και μας έριξε στα τούρκικα.]
Ανάλυση του φαινομένου ''Τουρκικά σήριαλ'': Κατ’ αρχάς, το ορατό. Στα τουρκικά σίριαλ οι χαρακτήρες είναι αδροί, με ξεκάθαρα περιγράμματα, δραματικά καλοί ή κακοί, οι άντρες είναι άντρες και οι γυναίκες είναι γυναίκες. Οι άντρες φορούν σκούρα κοστούμια και λευκά πουκάμισα. Οι γυναίκες είτε φορούν μαντίλες και τσεμπέρια, οι πιο ηλικιωμένες, είτε είναι κορέκτ καλλονές δυτικού τύπου, παίζουν ρόλο συζύγου, ερωμένης ή μάνας, σε έναν ανδρικό κόσμο. Η φαμίλια είναι το ισχυρότερο κοινωνικό (και δραματουργικό) κύτταρο. Το κράτος στέκει στο φόντο, αυστηρό, συγκαλυμμένα αυταρχικό. Οι άνθρωποι συγκρούονται μεταξύ ορμεμφύτων και ηθικών κανόνων, μεταξύ φατρίας και κράτους, μεταξύ φεουδαρχίας και νεωτερικότητας. Αντρες και γυναίκες, ντυμένοι συντηρητικά, απολύτως κομφορμιστικά, πάντως «ευρωπαϊκά», συνομιλούν διαρκώς με κινητά, κυκλοφορούν με χλιδάτες κούρσες BMW και Mercedes, μπαινοβγαίνουν σε σπίτια πολυτελώς υβριδικά, σημερινές εκδοχές του τουρκομπαρόκ.
Τα τουρκικά σίριαλ εικονίζουν σχηματικά, με τη φόρμα του λαϊκού ρομάντσου και της σαπουνόπερας, έναν κόσμο ταυτοχρόνως ιδεατό και πραγματικό, μακρινό και κοντινό, ανατολικό-ασιατικό και δυτικό-ευρωπαϊκό, έναν κόσμο μεταιχμιακό. Το ελληνικό κοινό αντικρίζει τον εαυτό του ακριβώς σε αυτό το μεταίχμιο, στο πέρασμα. Οπισθοδρόμηση; Αν το δούμε τυπικά, γραμμικά, ναι, το ελληνικό κοινό «οπισθοδρομεί», ταυτιζόμενο ενδοψυχικά με την τουρκική κοινωνία των σίριαλ, την τόσο ανδροκρατική και αυταρχική, όπου κυριαρχούν η ενδοοικογενειακή τιμή και αντιπαλεύουν η ωμή δύναμη και τα σφοδρά συναισθήματα. Μπορούμε να πούμε ότι το προχωρημένο ελληνικό κοινό, ευρισκόμενο κοινωνικά-πολιτισμικά-ιστορικά σε ανώτερο στάδιο, σαγηνεύεται από τους καθυστερημένους ιδεότυπους και την προνεωτερική ηθογραφία των Τούρκων.
Γιατί; Γιατί η εγχώρια παραγωγή δεν παράγει ηθογραφία, που να καθρεφτίζει την ελληνική κοινωνία πειστικά, με χιούμορ ή με αληθοφανείς συγκρούσεις. Ούτε δραματική ούτε κωμική. Τα τελευταία αρκετά χρόνια, η ελληνική τηλεοπτική παραγωγή κατακλύστηκε από καλιαρντές καρικατούρες, στις οποίες οι άντρες εικονίζονται ως ευνούχοι ηλίθιοι, οι γυναίκες ως τραβεστί ντόμινες, και όλοι μαζί διαλέγονται ουρλιάζοντας και αλληλοκραζόμενοι. Εξ ου και οι αδροί, συχνά χονδροειδέστατοι, χαρακτήρες των τουρκικών φαίνονται πιο πειστικοί, πιο αληθοφανείς ή, τουλάχιστον, πιο ελκυστικοί για ταυτίσεις.
Αλλά η σημαντικότερη αιτία για τη δημοτικότητα των τουρκικών είναι μάλλον η ψυχοκοινωνική αναδίπλωση των λαϊκών στρωμάτων ενώπιον του ναυαγήσαντος εκσυγχρονισμού. Οι αδρές, στέρεες δομές των τουρκικών οικογενειών, οι σπαθάτοι άντρες, με την υπερχειλίζουσα αρρενωπότητα, οι υπερθηλυκές γυναίκες που είναι όμως σύζυγοι και μητέρες, και όχι ξέκωλα ή dominatrix, το προστατευμένο χρήμα της κλειστής φαμίλιας, οι παγιωμένοι κώδικες τιμής, όλα τούτα τα προνεωτερικά ή πρωτοαστικά αναδύονται οικεία και ελκυστικά μπρος στα διψασμένα μάτια ενός ακροατηρίου που έχει χάσει τα ζύγια του, το ειδικό του βάρος, το παλαιό του μέτρο. Το ελληνικό κοινό βλέπει διψασμένο έναν παλαιό κόσμο, «ανατολικό», βραδύ και αδρό, τον κόσμο που έχασε. Εχασε τις μαντίλες και τα τσεμπέρια, λυτρώθηκε από προκαταλήψεις και αγκυλώσεις, αλλά δεν βρήκε σίγουρο βηματισμό και γονιμότητα στη φρενιτιώδη υστερονεωτερικότητα. Ο εκσυγχρονισμός έφερε διαψεύσεις, ματαιώσεις, πρόδωσε τις υπερτροφικές προσδοκίες. Και μας έριξε στα τούρκικα.]
[ ...Τρίβουν τα χέρα τους οι Τούρκοι καθώς οι τηλεοπτικές τους σειρές έχουν βρει τον καλύτερο πελάτη στο ελληνικό κοινό γεμίζοντας τα τουρκικά ταμεία και παράλληλα σπάνε πλάκα με τους «χαϊβάνηδες γιουνάνληδες», καθώς τους πασάρουν ό,τι θέλουν για μεταξωτές κορδέλες, ενώ στην ίδια την Τουρκία προβάλλονται τηλεοπτικές σειρές με έντονο ανθελληνικό περιεχόμενο.
Νέα τουρκικά σήριαλ έρχονται για τους Χαϊβάν Γιουνάν
Τουρκικά σίριαλ, ελληνική οικονομία
Γιατί τα τουρκικά σίριαλ κατακτούν (και) τους Αραβες
ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΗΚΑΝ ΤΑ ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΣΗΡΙΑΛ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ!!!
Απαγορεύονται με νόμο τα τουρκικά σίριαλ στα Σκόπια:
[ ... ο αρμόδιος υπουργός, Ίβο Ιβανόφσκι,δήλωσε ότι η απαγόρευση, που θα ισχύσει μέχρι το 2015, έχει ως αποκλειστικό σκοπό την προστασία των εγχώριων παραγωγών.
"Σε κάθε κανάλι βλέπω μια τουρκική σαπουνόπερα. Σέβομαι τις τουρκικές παραγωγές, αλλά ζήσαμε αρκετά κάτω από την τουρκική σκλαβιά" ... ]
Ο Ερντογάν ‘τιμωρεί’ τους σταρ της Ταξίμ
