Το σύνδρομο του επικέντρου
Το να έχουμε ως χώρα συναίσθηση του μεγέθους μας δεν είναι ούτε ηττοπάθεια ούτε μειοδοσία, αλλά ρεαλισμός.
- Οι Μεγάλες Δυνάμεις ουδέποτε χάραξαν πολιτικές με θετικές ή αρνητικές προθέσεις ειδικά για την Ελλάδα. Ανάλογα με τις περιστάσεις, οι στοχεύσεις τους άλλοτε συμπίπτουν, άλλοτε αποκλίνουν από τα ελληνικά συμφέροντα.
- Θα είναι ολέθριο λάθος να επενδύσουμε στη φαντασίωση μιας μετωπικής σύγκρουσης Ουάσιγκτον-Βερολίνου για την κρίση στην Ευρωζώνη, καμία από τις δύο πλευρές δεν έχει συμφέρον από αυτή την επιλογή.
- Η στήριξη των ΗΠΑ για τη βιωσιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους αλλά και για την επιστροφή της χώρας στην ανάπτυξη θα είναι πάντοτε σε συνάρτηση με την εν εξελίξει αντιπαράθεση για το Βερολίνο.
- Δεν υπάρχουν γενναιόδωρες ΗΠΑ και τιμωρητική Γερμανία. Στον βαθμό που δεν θα δημιουργείται προηγούμενο που θα τη δεσμεύει στη διάσωση μεγάλων μεγεθών όπως η Ισπανία και η Ιταλία, η Γερμανία θα στηρίξει και αυτή την Αθήνα μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου.
Στη διαδρομή των δύο τελευταίων αιώνων η Αθήνα ουδέποτε υπήρξε το επίκεντρο των εξελίξεων που την επηρέασαν καθοριστικά.
Η Ελλάδα βρέθηκε στη Σμύρνη τον Μάιο του 1919, όταν η Ιταλία εγκατέλειψε τη διάσκεψη της Ειρήνης στο Παρίσι, για να καλύψει ένα κενό στην πολιτική Βρετανίας, Γαλλίας και ΗΠΑ απέναντι στην ηττημένη Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Στη συνέχεια, η επιστροφή των ΗΠΑ στον απομονωτισμό και η διάρρηξη της συμμαχίας της Βρετανίας με την Ιταλία και τη Γαλλία στη Μέση Ανατολή δημιούργησαν ένα αρνητικό περιφερειακό περιβάλλον, που οδήγησε κατά κύριο λόγο στην καταστροφή του 1922.
Ο μικρομεγαλισμός στη διεθνή σκηνή είναι επικίνδυνος, με πιο πρόσφατο παράδειγμα το ναυάγιο της πολιτικής Ερντογάν-Νταβούτογλου στη Μέση Ανατολή.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=31706&subid=2&pubid=63869201
8/8/2013