Ζητήματα ταξικής πάλης στον βυθό του Μπικίνι...
1.
Μέχρι να διαβάσω το άρθρο δεν είχε περάσει από το μυαλό μου ότι ο Μπομπ "υποκλίνεται στο αφεντικό του, τον κ. Καβούρη, που τον καταπιέζει και εκμεταλλεύεται" όπως κατέληγε το εμπεριστατωμένο άρθρο. Νόμιζα ότι περισσότερο είχα να κάνω με μια υπόθεση ελευθερίας του σεξουαλικού προσανατολισμού, καθώς συντηρητικές φωνές στις ΗΠΑ έχουν κατηγορήσει τους δύο υποθαλάσσιους φίλους για λανθάνουσα ομοφυλοφιλία.
Εννοείται ότι ως πιτσιρικάς λάτρευα τους Μπόλεκ και Λόλεκ. Φαίνεται όμως ότι σήμερα ως ενήλικος δεν έχω αποκτήσει την πρέπουσα ταξική συνείδηση, με αποτέλεσμα να μην διακρίνω την ταξική συνεργασία του Σφουγγαράκη με τον κ. Καβούρη.
Βέβαια αφορμή για το σχόλιο δεν είναι το δημοσίευμα, αλλά η πώληση του ραδιοφωνικού και τηλεοπτικού 902 για άγνωστο τίμημα σε άγνωστο (;) ιδιώτη. Το περίεργο είναι ότι, ενώ το ΚΚΕ είναι ανυποχώρητο στην υπεράσπιση του ανατολικού παρελθόντος φτάνοντας μέχρι και στα κινούμενα σχέδιά του, στο παρόν προτιμά τον οικονομικό τουλάχιστον ρεαλισμό. Αποδέχεται την αντικειμενική συνθήκη των καπιταλιστικών σχέσεων και δρα αναλόγως. Κάνει προσφυγές στο άρθρο 99, απολύει εργαζόμενους, μειώνει μισθούς και σήμερα πουλά τα όπλα του στον ταξικό αντίπαλο.
Αναγκαστικές υποχωρήσεις, θα πουν οι καλοπροαίρετοι. Δεν γνωρίζω τα τεχνικά δεδομένα των επιλογών του μιας και τα οικονομικά του ΚΚΕ δεν μου είναι γνωστά. Αυτό όμως που γνωρίζω είναι ότι, ενώ ο καπιταλισμός μπορεί να οδηγήσει το ΚΚΕ σε υποχωρήσεις στο οικονομικό πεδίο, τέτοιες μάλιστα που θίγουν τους εργαζομένους του, ακυρώνουν πολλά από τα αιτήματά του και αδυνατίζουν σοβαρά την πολιτική του ικανότητα, παραμένει σταθερό και ανυποχώρητο σε ένα άλλο πεδίο. Αυτό των συνεργασιών μπροστά στην ολική κατεδάφιση της κοινωνίας από τις μνημονιακές πολιτικές.
Εκεί οι καπιταλιστικές σχέσεις και η επιθετικότητα του ταξικού αντιπάλου δεν είναι αρκετή για να διαταράξει τις γρανιτένιες αρχές του κόμματος. Ούτε στο ελάχιστο επίπεδο κοινών πορειών για θέματα όπως το κλείσιμο νοσοκομείων, σχολείων ή μαζικές απολύσεις. Κι αν το κόμμα με μαύρη καρδιά, αλλά ρεαλισμό, είναι έτοιμο να στείλει τους εργαζομένους του στην ανεργία, παραμένει σκληρά αδιάλλακτο, έστω με την ίδια μαύρη καρδιά, να συζητήσει συμμαχίες με άλλες δυνάμεις.
Κι όμως, και για να επιστρέψουμε στον αρχικό προβληματισμό, θα περίμενε κανείς οι Μπόλεκ και Λόλεκ της ταξικής συνείδησης να συνεργαστούν με τον Μπομπ "που τον καταπιέζει και εκμεταλλεύεται" το αφεντικό του, αντί να τον καταγγέλλουν την ίδια στιγμή που πουλάνε στον κ. Καβούρη συχνότητες και έτσι αποκτά ένα ακόμα εργαλείο για να υποτάσσει τον υπάλληλό του. Γιατί σε τελική ανάλυση ταξική συνείδηση έχει αυτός που καταλαβαίνει την σωστή στιγμή, τι έχει ανάγκη η τάξη του καλύτερα από το τι έχουν ανάγκη τα κομματικά οικονομικά του.
Του Π. Βωβού
http://www.avgi.gr/article/742989/zitimata-taxikis-palis-ston-butho-tou-mpikini
2.
Τι έδειξε η πώληση του «902»...
Μέσα στην πολλή σκόνη που σηκώθηκε από την εν κρυπτώ πώληση του «902» χάθηκαν ορισμένες σημαντικές διαστάσεις της υπόθεσης. Παρακολουθούμε την αντιπαράθεση για την πώληση του «902» χωρίς κανείς να θέτει το πολύ απλό ερώτημα: η συχνότητα του «902» χαρίστηκε; Προσφέρθηκε ως μπόνους στο ΚΚΕ από την Ελληνική Πολιτεία; Κι αν αυτό έγινε για το ΚΚΕ, γιατί η Πολιτεία δεν έδειξε την ίδια γενναιοδωρία για τα υπόλοιπα κόμματα; Για την Ενωση Κέντρου - Νέες Δυνάμεις, το ΚΟΔΗΣΟ, για τους Φιλελευθέρους, για το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ, και πιθανόν αύριο για τη Χρυσή Αυγή;
Προφανώς δεν μπορεί να ισχύει τίποτε από όλα αυτά. Πολύ απλά, στο ΚΚΕ είχε παραχωρηθεί η χρήση της συχνότητας 902 (για λόγους που έχουν να κάνουν προφανώς με τους συσχετισμούς και τα σκοτεινά παζάρια της εποχής) για να προβάλλει το ΚΚΕ τις θέσεις του.
Σήμερα το ΚΚΕ με την ένοχη σιωπή όλων πωλεί το τμήμα αυτό της δημόσιας περιουσίας σαν να ήταν η προίκα που πήρε από το «σάπιο αστικό κράτος», που θέλει μάλιστα να ανατρέψει.
Το δεύτερο που προκύπτει από την υπόθεση του «902» είναι ότι το ΚΚΕ χάνει την έξωθεν καλή μαρτυρία και τη νομιμοποίηση να εμφανίζεται ως ο «μπροστάρης» της εργατικής τάξης εναντίον των κακών, πάσης φύσεως αφεντικών.
Πώς θα περικυκλώσει ξανά το ΠΑΜΕ τη μικρή επιχείρηση που προσπαθεί σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες κρίσης να μείνει ζωντανή, έστω και με μειώσεις μισθών, έστω και με ορισμένες απολύσεις;
Το ίδιο το ΚΚΕ ως επιχειρηματίας έδειξε έναν άλλο, πολύ πιο άγριο δρόμο: πέταγμα στον δρόμο όλων των εργαζομένων και ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας κάτω από το τραπέζι, χωρίς να είναι γνωστό ούτε το τίμημα ούτε καν ο αγοραστής. Εξάλλου είναι το κόμμα που όταν τέθηκε θέμα έλεγχου των οικονομικών των κομμάτων κατήγγειλε τον... αντικομμουνισμό.
Δυστυχώς για το ΚΚΕ, λίγο πριν συμπληρώσει τα εκατό χρόνια από την ίδρυσή του δεν έδειξε μόνο ότι είναι γερασμένο, αλλά ότι είναι εδώ και καιρό αναπόσπαστο μέρος του φαύλου πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης.
Κι αυτό είναι το πιο λυπηρό...
ΝΙΚΟΣ ΜΕΛΕΤΗΣ
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=28415&subid=2&pubid=63870147
