Το «Βαλς των καραβιών» - Ανοιχτή δοκιμή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής
(...)
Είναι τέτοια η ψυχική κόπωση του κόσμου από την ανελέητη βαρβαρότητα και τη χύδην αγραμματοσύνη, που ακόμη και αν δεν έχει εκτεθεί στην κουλτούρα του λυρικού θεάτρου, δέχεται να την προσεγγίσει με θρησκευτική περιέργεια. Επιδρά η μουσική, ακούγονται οι φωνές, πυκνώνει ο αέρας από το ευγενές αποτύπωμα των μουσικών που έχουν κοπιάσει μια ζωή για ένα σπάραγμα υψηλού πολιτισμού, τόσο ώστε δημιουργείται ένα στρώμα δέους που τείνει να γίνει ενθουσιασμός.
(...)
Είναι τέτοια η ψυχική κόπωση του κόσμου από την ανελέητη βαρβαρότητα και τη χύδην αγραμματοσύνη, που ακόμη και αν δεν έχει εκτεθεί στην κουλτούρα του λυρικού θεάτρου, δέχεται να την προσεγγίσει με θρησκευτική περιέργεια. Επιδρά η μουσική, ακούγονται οι φωνές, πυκνώνει ο αέρας από το ευγενές αποτύπωμα των μουσικών που έχουν κοπιάσει μια ζωή για ένα σπάραγμα υψηλού πολιτισμού, τόσο ώστε δημιουργείται ένα στρώμα δέους που τείνει να γίνει ενθουσιασμός.
(...)
26 Σεπτεμβρίου 2013
Στην Πύλη 9 του Κεντρικού Λιμανιού, το απόγευμα της Πέμπτης, από όπου αναχωρούν τα πλοία για δυτικές Κυκλάδες, η Ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και τέσσερις διακεκριμένοι μονωδοί παρουσίασαν μια ανοιχτή δοκιμή για τα τρία πρώτα έργα της νέας καλλιτεχνικής περιόδου-τη Σταχτοπούτα του Ροσσίνι, τον Καρυοθραύστη του Τσαϊκόφσκι και τον Ριγολέττο του Βέρντι.
Ο μαέστρος Ζαν Κριστόφ Σαρρόν, οι μονωδοί Βασίλης Καβάγιας, Βασιλική Καραγιάννη, Ειρήνη Καράγιαννη και Γιάννης Χριστόπουλος και η Ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής άφησαν για λίγο τις κλειστές αίθουσες των προβών της Λυρικής και κατέβηκαν στον Πειραιά δίπλα στη θάλασσα, φιλοδοξώντας να φέρουν την όπερα και το λυρικό τραγούδι πιο κοντά στους πολίτες.
***
***
Είναι πολιτική η κίνηση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής να βγάζει τους καλλιτέχνες της στον δρόμο και να δημιουργεί «μουσικά επεισόδια» σε απρόβλεπτους χώρους. Είναι ένα εγχείρημα μεγαλύτερο και ευρύτερο του καλλιτεχνικού του διαμετρήματος.Προχθές, η Λυρική ήταν στο λιμάνι του Πειραιά συγκεντρώνοντας πλήθη, ένα δεκαήμερο μετά το αφιέρωμα στη Μαρία Κάλλας στους δρόμους της Αθήνας. Μήνες μετά τη συναυλία στην Αγορά της οδού Αθηνάς, με νωπές ακόμη τις μνήμες από τους μουσικούς «αιφνιδιασμούς» στο μετρό. Οσοι παρακολουθούν τις δράσεις της Λυρικής, αλλά και τις παραστάσεις της, το έχουν διαπιστώσει. Συγκροτείται ένα σώμα κοινού, πυκνό, ανεξάντλητο, αποφασισμένο και πολιτισμένο, έτοιμο να έρθει κοντά σε όποιον το καλέσει με τον σωστό τρόπο.
Εν προκειμένω είναι η Λυρική Σκηνή, με τον μεθοδικό, ευγενή και δυναμικό τρόπο του καλλιτεχνικού διευθυντή της, Μύρωνα Μιχαηλίδη. Μέσα στη γενικευμένη βαρβαρότητα και ευτέλεια, η Λυρική κάνει μία απλή κίνηση: προτείνει τη διεύρυνση της ματιάς και παρέχει ευκαιρίες για ερεθίσματα. Καθόλου αυτονόητο. Οι άνθρωποι που βίωσαν, στον ίδιο χρόνο, το συναίσθημα που γεννάει η διάχυση αυτής της υπέροχης μουσικής, όταν «κατεβαίνει» και μπαίνει στις ψυχές των ανθρώπων, κρατούν αυτήν την εμπειρία ως κάτι πολύτιμο. Θα την υπερασπιστούν με πάθος. Και θα σπεύσουν, όταν τους δοθεί η ευκαιρία για επανάληψη αυτού του βιώματος. Πώς ερμηνεύει κανείς τη θέα του πυκνού πλήθους γύρω από την Ορχήστρα της Λυρικής και τους εξαιρετικούς μονωδούς της στο λιμάνι του Πειραιά, όταν γεμίζει ο αέρας με το «La donna e mobile»; Είναι τέτοια η ψυχική κόπωση του κόσμου από την ανελέητη βαρβαρότητα και τη χύδην αγραμματοσύνη, που ακόμη και αν δεν έχει εκτεθεί στην κουλτούρα του λυρικού θεάτρου, δέχεται να την προσεγγίσει με θρησκευτική περιέργεια. Επιδρά η μουσική, ακούγονται οι φωνές, πυκνώνει ο αέρας από το ευγενές αποτύπωμα των μουσικών που έχουν κοπιάσει μια ζωή για ένα σπάραγμα υψηλού πολιτισμού, τόσο ώστε δημιουργείται ένα στρώμα δέους που τείνει να γίνει ενθουσιασμός.
Τίποτε δεν είναι πιο ισχυρό από ένα βίωμα. Κρατώ ότι μέσα στον Σεπτέμβριο, η Λυρική παρείχε δωρεάν την ευκαιρία για ένα μαζικό βίωμα υψηλού πολιτισμού σε χιλιάδες πολίτες στους δρόμους της Αθήνας και στο λιμάνι του Πειραιά.
Αυτό είναι πολιτική
Εν προκειμένω είναι η Λυρική Σκηνή, με τον μεθοδικό, ευγενή και δυναμικό τρόπο του καλλιτεχνικού διευθυντή της, Μύρωνα Μιχαηλίδη. Μέσα στη γενικευμένη βαρβαρότητα και ευτέλεια, η Λυρική κάνει μία απλή κίνηση: προτείνει τη διεύρυνση της ματιάς και παρέχει ευκαιρίες για ερεθίσματα. Καθόλου αυτονόητο. Οι άνθρωποι που βίωσαν, στον ίδιο χρόνο, το συναίσθημα που γεννάει η διάχυση αυτής της υπέροχης μουσικής, όταν «κατεβαίνει» και μπαίνει στις ψυχές των ανθρώπων, κρατούν αυτήν την εμπειρία ως κάτι πολύτιμο. Θα την υπερασπιστούν με πάθος. Και θα σπεύσουν, όταν τους δοθεί η ευκαιρία για επανάληψη αυτού του βιώματος. Πώς ερμηνεύει κανείς τη θέα του πυκνού πλήθους γύρω από την Ορχήστρα της Λυρικής και τους εξαιρετικούς μονωδούς της στο λιμάνι του Πειραιά, όταν γεμίζει ο αέρας με το «La donna e mobile»; Είναι τέτοια η ψυχική κόπωση του κόσμου από την ανελέητη βαρβαρότητα και τη χύδην αγραμματοσύνη, που ακόμη και αν δεν έχει εκτεθεί στην κουλτούρα του λυρικού θεάτρου, δέχεται να την προσεγγίσει με θρησκευτική περιέργεια. Επιδρά η μουσική, ακούγονται οι φωνές, πυκνώνει ο αέρας από το ευγενές αποτύπωμα των μουσικών που έχουν κοπιάσει μια ζωή για ένα σπάραγμα υψηλού πολιτισμού, τόσο ώστε δημιουργείται ένα στρώμα δέους που τείνει να γίνει ενθουσιασμός.
Τίποτε δεν είναι πιο ισχυρό από ένα βίωμα. Κρατώ ότι μέσα στον Σεπτέμβριο, η Λυρική παρείχε δωρεάν την ευκαιρία για ένα μαζικό βίωμα υψηλού πολιτισμού σε χιλιάδες πολίτες στους δρόμους της Αθήνας και στο λιμάνι του Πειραιά.
Αυτό είναι πολιτική
Νίκου Βατόπουλου:Το «πολιτικό» εγχείρημα της Λυρικής
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_28/09/2013_535016
| |
 |