Τα τρία πρόσωπα του Μπαφομέθ και οι “Ναΐτες” στην Νέα Μέση Ανατολή
Η ανατροπή Άσαντ θα απαιτήσει ενίσχυση των “ανταρτών” οι αποτελεσματικότεροι και ισχυρότεροι των οποίων ανήκουν στις τρομοκρατικές σουνιτικές ισλαμιστικές οργανώσεις της Αλ Κάιντα και της Αλ Νούσρα ή συμπλέουν με αυτές.
H μυστηριώδης τριπρόσωπος κεφαλή του ειδώλου “Μπαφομέθ” και η υποτιθεμένη (επιλήψιμος από χριστιανική άποψη) λατρεία της από το Τάγμα των Pauperes Commilitones Christi Templique Salomonici, των -κατά το σύνηθες- ονομαζομένων και “Ναϊτών Ιπποτών”, απετέλεσε μίαν από τις βασικές κατηγορίες, βάσει των οποίων ξεκλήρισε το μεσανατολικόν αυτό χριστιανικόν στρατιωτικομοναστικόν Τάγμα ο βασιλεύς της Γαλλίας Φίλιππος ο Ωραίος, συνεπικουρούμενος από τον Πάπα Κλήμεντα τον Πέμπτο, την 13η Μαρτίου του σωτηρίου έτους 1312.
Η ανάλογη τριπρόσωπη μεσανατολική πολιτική της ούτω καλουμένης “Δύσεως” στην Μέση Ανατολή, όπως αυτή διεφάνη με την περίπτωση της Συρίας, φοβούμαι ότι προδικάζει ένα ανάλογο αποτέλεσμα δια τους συγχρόνους Ναΐτες. Θα τους μάθετε, ποιοί είναι. Υπομονή.
Το πρώτο πρόσωπο του Μπαφομέθ: Η Αγγλία, η Ιταλία, ο Καναδάς, η Γερμανία οι οποίες ενθαρρύνουν την τιμωρία του χρησιμοποιήσαντος χημικά αέρια εναντίον των αμάχων στην Συρία (χωρίς να προσδιορίζουν ποίος είναι ο δράστης) αλλά αφήνουν το βαρύ καθήκον στις ΗΠΑ, ενώ οι ίδιες αποκλείουν κάθε συμμετοχή τους εις αυτό.
Το δεύτερο πρόσωπο του Μπαφομέθ: Η Γαλλία, η οποία κάμνει πολιτικο-διπλωματικές πιρουέττες εκκινούσες από την σκληρή τιμωρία του Άσαντ, ως δράστου, μέσω θερμού πλήγματος, μέχρι την εναπόθεση της αποφάσεως στο Γαλλικό Κοινοβούλιο.Το ίδιο, πράττουν και οι ΗΠΑ οι οποίες τώρα εναποθέτουν την απόφαση περί πλήγματος εις το αμερικανικόν Κογκρέσσο.
Το τρίτο πρόσωπο του Μπαφομέθ: Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ το οποίον αρνείται να επικυρώσει ένα τέτοιο θερμό πλήγμα εναντίον του Άσαντ, στερώντας από το εγχείρημα κάθε βάσιν διεθνούς νομιμότητος.
Το σκηνικό είναι τοσούτον κωμικοτραγικό, ώστε να θαυμάζει κανείς την ρευστότητα της τάλαινος εννοίας της “πραγματικότητος” και της “αληθείας” εν μέσω ανταγωνισμού των διεθνών δρώντων και δομών ισχύος. Και οι Ναΐτες; Τί θα πράξουν “οι Ναΐτες” και κυρίως με ποιό στόχο; Βάσει ποίου στρατηγικού σχεδιασμού; Αποσκοπούντες σε τί ακριβώς όφελος; Και τελικώς, ποίοι είναι “οι Ναΐτες”;
Η διεθνής κοινότης προσπαθεί να αντιληφθεί, ματαίως, το “ποίος ωφελείται” (cui bono) και με ποιόν τρόπο. Και τούτο διότι δεν αντιλαμβάνεται την στρατηγικήν χρησιμότητα ενός θερμού πλήγματος περιορισμένης εμβελείας, περιορισμένης χρονικής διαρκείας, και άνευ χερσαίας στρατιωτικής υποστηρικτικής επεμβάσεως. Και τούτο διότι το μόνον το οποίον θα επιτύχει είναι να αδυνατίσει το στρατόπεδον του Άσαντ, χωρίς να ανατρέψει τον Σύριο δικτάτορα.
Συνεπώς, η ανατροπή Άσαντ θα απαιτήσει ενίσχυση των “ανταρτών” οι αποτελεσματικότεροι και ισχυρότεροι των οποίων ανήκουν στις τρομοκρατικές σουνιτικές ισλαμιστικές οργανώσεις της Αλ Κάιντα και της Αλ Νούσρα ή συμπλέουν με αυτές. Της “ενισχύσεως” αυτής, με σύγχρονα “δυτικά” όπλα αγορασμένα με “ιερά σουνιτικά δολλάρια”, θα ακολουθήσουν φοβερές σφαγές εμπολέμων και, κυρίως, αμάχων.
Πιστεύει κανείς ότι έστω και 300 Τόμαχοκ και άλλοι τόσοι Σκάλπ, δύνανται να επιβάλουν την τάξη;Στην σφαγή αυτή, θα εμπλακούν εκ των πραγμάτων οι εξής δυνάμεις:
(α) οι Κούρδοι, οι οποίοι θα ενισχυθούν από το ιρακινό Κουρδιστάν και ως ένα μέτρο (α.1) από το Ισραήλ, το οποίο μέσω αυτών, δύναται να αποδυναμώσει το μέτωπο της Αλ Κάιντα, Αλ Νούσρα και λοιπών ισλαμιστικών σουνιτικών τρομοκρατικών οργανώσεων με τις οποίες είναι αδύνατον να συνομιλήσει. Επίσης, (α.2.) το Ιράν στρατηγικώς ωφελείται από την αποδυνάμωση των ιδίων αυτών οργανώσεων, συνεπώς θα ενισχύσει και αυτό την κουρδική πλευρά εν τινι μέτρω. Θα το κάνει επίσης, διότι με δεδομένη την φυλετική ταύτιση των Ιρανών με τους Κούρδους (ανήκουν και τα δύο αυτά έθνη στα “μηδικά φύλα”) θα θελήσει να απομειώσει κάθε δυσαρέσκεια των εις τα ιρανικά εδάφη ευρισκομένων Κούρδων, οι οποίοι έχουν ήδη εκδηλώσει την διάθεσή τους να βοηθήσουν στρατιωτικά τους κατασφαζομένους από τους ισλαμιστές αδελφούς τους, στα συριακά εδάφη. Επίσης, (α.3) το Ιράν αντιλαμβάνεται ότι με τον τρόπο αυτό δημιουργεί αποσχιστικές κουρδικές τάσεις και στην Τουρκία η οποία στηρίζει τις τρομοκρατικές σουνιτικές οργανώσεις εναντίον του συμμάχου της Τεχεράνης, προέδρου Άσαντ.
Ακόμη,(β) η Χεζμπολλά του Λιβάνου, δεν πρόκειται να παραμείνει θεατής του αφανισμού των στρατηγικών ερεισμάτων της στην περιοχή και θα αναμειχθεί με όλες της τις δυνάμεις εις το ανωτέρω σφαγείον εναντίον της Τουρκίας, των σουνιτικών τρομοκρατικών οργανώσεων και σαφώς αγνοούσα ή ενισχύουσα τους κούρδους μαχητές εφόσον και αυτοί ανθίστανται με την σειρά των, στους σουνίτες τζιχαντιστές αλλά και στις τουρκικές, καταστροφικές για τους συροκούρδους αλλά και για την Τεχεράνη, αναμείξεις. Το ιρακινό Κουρδιστάν του κου Μπαρζανί, επίσης δεν θα παρατηρεί αδρανές την σφαγή των αδελφών του στα συριακά εδάφη αλλά θα αναμειχθή εις το σφαγείον.
Αναφορικώς με τους (γ) αλλαουΐτες, χριστιανούς και δρούζους οι οποίοι κατοικούν στο δυτικό παραλιακό τμήμα της Συρίας, πέριξ της ρωσικής βάσεως στρατιωτικών διευκολύνσεων της Ταρσού και οι οποίοι κατασφάζονται από τους τζιχαντιστές σουνίτες, εσχάτως συμμάχους της “πεπολιτισμένης Δύσεως” (Θού Κύριε...!), αυτοί επίσης δεν πρόκειται να αδρανήσουν ενώπιον της ολοκληρωτικής σφαγής των! Και εδώ αναφαίνονται και τα γνωστά ρωσικά συμφέροντα στην Ταρσό, στα συριακά και κουρδικά φυσικά αέρια, που θέλγουν ομοίως τους Αμερικανούς, τους Βρεττανούς, τους Γάλλους και τους Γερμανούς...
Αληθώς, τί αντίτιμον θα ζητήσει (δ) η Μόσχα για να απωλέσει αυτά τα πλεονεκτήματα, μέρος-τουλάχιστον-των οποίων είτε κατέχει είτε διεκδικεί; Η Μόσχα διαβλέπει, ότι ανατρεπομένου του Άσαντ και κατισχύοντος του ριζοσπαστικού σουνιτικού Ισλάμ εις την Συρία, είναι πιθανός ο κλονισμός της κληρικαλιστικής κυβερνήσεως στο Ιράν και η προβολή της ισχύος, ελέω και Ουάσιγκτον, όλων αυτών των σουνιτικών δυνάμεων στο μαλακό της υπογάστριο. Δηλαδή, των ισλαμικών, σουνιτικού δόγματος, χωρών της Κεντρικής Ασίας. Αυτό, το οποίο, δηλωτικώς, η ιδία η Μόσχα αποκαλεί, “εγγύς εξωτερικόν/near abroad” και το οποίον στο παρελθόν της εδημιούργησε σημαντικά κυριαρχικά προβλήματα.
Από την πλευρά της, (ε) η Κίνα, στην περίπτωση αυτή διαβλέπει την αναζωπύρωση του ζητήματος του Σιν Γιάνγκ μέσω της υποκινήσεως των τουρκοφώνων σουνιτών ισλαμιστών Ουιγούρων από το δίπολο Λονδίνου-Ουάσιγκτον, “τη ευγενή φροντίδι” Σαουδικής Αραβίας, Κατάρ, και της “Μητρός-Πατρίδος Τουρκίας”!
Δεν έχω σκοπό να προβώ εις εμβριθεστέρα ανάλυση των δεδομένων στο γεωγραφικό αυτό σύμπλοκο της Μέσης Ανατολής και της Κεντρικής Ασίας. Ο χώρος ενός δημοσιογραφικού άρθρου δεν το επιτρέπει. Αλλά, ειλικρινά, μετά από αυτά, πιστεύει κανείς ότι έστω και 300 Τόμαχοκ και άλλοι τόσοι Σκάλπ, δύνανται να επιβάλουν την τάξη στην περιοχή και να χαλιναγωγήσουν τον Αρμαγεδδώνα ο οποίος θα εξαπολυθεί; Eκτός και εάν οι ΗΠΑ θέλουν πάση θυσία -αλλά ανομολογήτως, δι' ευνοήτους λόγους- την δημιουργία ενός Μεγάλου Κουρδιστάν, εθνοτικώς μη αραβικόν, το οποίο θα ελέγχει τα ύδατα του Τίγρητος και του Ευφράτου, όπως και τα πετρέλαια της Μοσούλης και του Κιρκούκ (κόστους: $USA 1/bbl [!] τη στιγμή που το πετρέλαιο κινείται στα $USA 120/bbl) και θα εξασφαλίζει στρατηγικό εφαλτήριον για τον έλεγχο ολοκλήρου της Ασίας (Κεντρικής και Ανατολικής) αλλά και χερσαίον στρατηγικό βάθος δια την προστασία του κράτους του Ισραήλ, ζήτημα το οποίο αποτελεί σοβαρή μέριμνα για την Ουάσιγκτον.
Και για να μην σας κρατώ σε αγωνία: εάν ήμουν τούρκος πολιτικός, δεν θα δεχόμουν σε καμμία περίπτωση να χρισθώ “Ναΐτης”, τον Μάρτιο του σωτηρίου έτους 1312! Θα φοβόμουν τον “τριπρόσωπο” Μπαφομέθ!
Ι. Θ. Μάζης
- Καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας/Γεωπολιτικής, Πρόεδρος Τμήματος Τουρκικών Σπουδών & Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών, Σχολή Οικονομικών & Πολιτικών Επιστημών Πανεπιστημίου Αθηνών]
Το άρθρο θα εκδοθεί στο περιοδικό «ΑΛΕΦ»της Ελληνικής Ισραηλιτικής Κοινότητος του μηνός Σεπτεμβρίου 2013.
ΠΗΓΗ
http://www.skai.gr/news/opinions/article/241409/ta-tria-prosopa-tou-bafometh-kai-oi-naites-stin-nea-mesi-anatoli/