Συνέντευξη με τον έλληνα γιατρό της Συρίας Δημήτρη Μόγνιε




Το ραντεβού μέσω Skype με το Δημήτρη Μόγνιε που ειδικεύεται στην ιατρική εν καιρώ πολέμου ήταν για μετά τις 7 το βράδυ. Τις ώρες, δηλαδή, που κρατάει για κείνον. Εκτός απροόπτου, βεβαίως. Διότι στη Συρία που χειρουργεί κι εκπαιδεύει γιατρούς πάνω από ένα χρόνο τώρα, το απρόοπτο είναι ο κανόνας.
Στην περίπτωσή μας, ευτυχώς, ίσχυσε η εξαίρεση. Μικροπροβλήματα ήχου και εικόνας μόνο, που ελάχιστα επηρέασαν την επικοινωνία μας. Έτσι, για 50 ολόκληρα λεπτά είχα την ευκαιρία να μιλήσω μ' έναν παλιό, καλό φίλο από τους πολέμους, να "δω" με τα μάτια του και ν' ακούσω τις πάντα εύστοχες επισημάνσεις του.

      

Υπάρχει μεγάλος πανικός αυτή την ώρα. Όλοι φοβούνται το χτύπημα των Αμερικανών. Λένε πως θα γίνει κόλαση ολόκληρη η περιοχή. Είναι κρίσιμο το επόμενο 48ωρο. Σήμερα μοιράσαμε και μάσκες. Στον κόσμο, στους πολεμιστές, σε όλους. Εφοδιάσαμε και το πρόχειρο νοσοκομείο μας με Ατροπίνη, Υδροκορτιζόνη, Πραλιδοξίμη, αντίδοτα, δηλαδή, σε περίπτωση που υπάρξει μαζικό χτύπημα με χημικά. Από κάθε είδος έχουμε 20.000 φιαλίδια.
Αυτή τη στιγμή ο Δημήτρης Μόγνιε βρίσκεται στη νότια Συρία κοντά στα σύνορα με την Ιορδανία. Σ΄ένα μικρό χωριό της επαρχίας Ντεράα, πολύ κοντά στην πόλη Μπόσρα αλ Χαρίρ που ελέγχεται από τους αντάρτες. Ασκεί την ειδικότητά του, δηλαδή χειρουργική πολέμου, σ' ένα πρόχειρο νοσοκομείο εκστρατείας μιας ευρωπαϊκής ανθρωπιστικής οργάνωσης ενώ ταυτοχρόνως εκπαιδεύει και συντονίζει την ομάδα των γιατρών και των νοσοκόμων που δουλεύουν μαζί του. Βλέπεις, οι καλοί γιατροί, οι γιατροί με ειδικότητα, έχουν εδώ και καιρό φύγει από τη Συρία. Αφενός διότι είχαν την οικονομική ευχέρεια να το κάνουν αφετέρου διότι δεν πιστεύουν σ' αυτήν την επανάσταση. Εξαρχής δεν την πίστεψαν. Εκείνοι που έμειναν πίσω είναι οι γενικοί γιατροί, οι άπειροι και οι φοιτητές. Το αντίθετο, δηλαδή, απ' ότι συνέβαινε στη Λιβύη. Εκεί, οι καλοί γιατροί του εξωτερικού γύριζαν μαζικά για να βοηθήσουν. Και μάλιστα δίχως αμοιβή. Σκέψου ότι εδώ οι άνθρωποι πεθαίνουν άδικα από μια αιμορραγία γιατί δεν υπάρχουν γνώστες να τη σταματήσουν. Στο νοσοκομείο μας, εκτός από εμένα, ειδικευμένοι είναι άλλοι δύο. Κι αυτοί ξένοι. Ένας ισπανός χειρούργος, κι ένας ινδονήσιος εντατικολόγος. Οι υπόλοιποι της ομάδας είναι σύροι. Δύο τελειόφοιτοι ιατρικής, δύο κτηνίατροι (!!) ένας φαρμακοποιός, ένας οδοντίατρος, ένας φοιτητής οδοντιατρικής και 20 τελείως άσχετοι με την ιατρική που τους έχουμε εκπαιδεύσει για να παρέχουν επί τόπου πρώτες βοήθειες. Για μένα είναι προδοσία η φυγή. Είσαι γιατρός. Πρέπει να κάτσεις να βοηθήσεις.

  

Η εκτίμησή του για το αμερικανικό χτύπημα που έρχεται είναι πως μόνο βλαξ θα επιχειρούσε σοβαρή εμπλοκή τύπου Ιράκ στη Συρία. Μην ξεχνάς ότι εδώ στη μάχη είναι η Χεζμπολά. Και Χεζμπολά σημαίνει 100.000 πύραυλοι έτοιμοι να φύγουν από το το νότιο Λίβανο προς το Ισραήλ. Και τότε το Ισραήλ θα χτυπήσει το Λίβανο. Και μετά θα γίνει το σώσε...
Και για το σώσε που γίνεται περίπου τρία χρόνια στη Συρία -τι λες;
O πιο βρώμικος πόλεμος  που έχω ζήσει σ' όλη μου τη ζωή είναι αυτός εδώ. Αντάρτικες συμμορίες που δεν ακούν κανέναν. Από 50 μέχρι 150 μέλη. Αυτοαποκαλούνται κατίμπα που σημαίνει διμοιρία. Ανεξέλεγκτες. Σκοτώνουν και αλληλοσκοτώνονται , συνήθως γιατί δεν τα βρίσκουν στη μοιρασιά της λείας από τα σπίτια που έχουν κλέψει. Πάρα πολλοί πρώην κατάδικοι. Αλ Κάιντα οι περισσότεροι. Η Νούσρα, η Νταουλάτ αλ Ισλάμ φι Μπιλάντ αλ Σαμ και κάποιες ομάδες του Ελεύθερου Συριακού Στρατού είναι αυτές που πρωτοστατούν. Η Νούσρα έχει ήδη επιβάλλει ισλαμικό νόμο στις περιοχές που ελέγχει και απαγορεύει στις γυναίκες να κυκλοφορούν χωρίς μαντήλα. Κυρίως στη Ράκα και το Χαλέπι.'Επειτα, είναι οι βιασμοί. Πολλοί βιασμοί. Παιδιά, Γυναίκες. Στις αρχές του χρόνου εκπαίδευα γιατρούς στη Ράκα. Βόρεια Συρία. Γνωρίζω έναν καταπληκτικό άνθρωπο που προσπαθούσε να φυγαδεύσει τη γυναίκα και τις τρεις του κόρες στην Τουρκία. Κλαίγοντας και ουρλιάζοντας μου περιέγραφε πώς δεν τα κατάφερε, διότι ένας αντάρτης σ' ένα μπλόκο απαιτούσε για να τους αφήσει να προχωρήσουν να περάσει μία ώρα με μία από τις μικρές. Άκου κι αυτή την ιστορία. Μια κοπέλα μου φέρνει την τραυματισμένη αδελφή της στο νοσοκομείο. Και την επομένη μπαίνει κλαίγοντας στο γραφείο και μου λέει ότι ένας αντάρτης απέξω την απειλεί πως αν δεν πάει μαζί του θα κάνει κακό και στην τραυματία και σ' όποιον πετύχει από την οικογένειά τους. Έχουν θησαυρίσει αντάρτες. Με βαλίτσες περνάνε τα δολάρια στην Τουρκία για ν' αγοράσουν τάχα μου πετρέλαιο και είδη πρώτης ανάγκης. Κάθε καρυδιάς καρύδι είναι εδώ. Ιορδανοί, Υεμενίτες, Τσετσένοι, Τυνήσιοι, Λίβυοι. Μόνο οι Λίβυοι είναι 7000. Μαχητές που είχα γνωρίσει εκεί τους είδα κι εδώ. Ντοκτόρ Ντιμίτρις, ντοκτόρ Ντιμίτρις - μου φώναζε από μακριά ένας τις προάλλες.
Βρε Ιμάντ εσύ είσαι;
Εγώ, ντοκτόρ. Τι κάνεις εδώ;
Τη δουλειά μου.
Κι εγώ τη δικιά μου ντοκτόρ...
Ένας άλλος, σύρος αυτός, μου έλεγε -ήταν ωραία χώρα η Συρία. Την καταστρέψαμε.
Και γιατί πολεμάς τότε;
Ε, αφού παίρνω 1200 δολάρια το μήνα...
Και δεν είναι μόνο τα 1200, δηλαδή ο μισθός που τους κόβουν σαουδάραβες και καταριανοί που δεν θέλουν τον 'Ασαντ, είναι κι η λεία απ' το πλιάτσικο. Υπάρχουν άνθρωποι εδώ που παρακαλάνε να μην τελειώσει ο πόλεμος. Όχι ότι το καθεστώς είναι καλύτερο... Γι αυτό σου λέω -ο πιο βρώμικος πόλεμος που έχω ζήσει μέχρι σήμερα.


Να φύγεις πάντως δεν λες...
Όχι. Δηλαδή, ναι. Πρέπει να φύγω τώρα. Είμαι στο δεύτερο υπόγειο που έχω τον υπολογιστή. Το νοσοκομείο είναι από πάνω. Πρέπει να γυρίσω. Έχουν έρθει κάποιοι τραυματίες. Ο συριακός στρατός έχει ξεκινήσει μεγάλη επιχείρηση από το μεσημέρι . Συνέχεια έρχονται τραυματίες. Με φωνάζουν. Πάω πάνω να δω...

ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΧΙΛΑΚΗ

ΠΗΓΗ
http://www.karchilaki.com/index.php/articles/article/99

ΣΧΕΤΙΚΑ  1

 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Δ.ΜΟΓΝΙΕ ΑΠΟ ΤΗ ΓΑΖΑ 

 «Δεν μπορείς να μένεις σιωπηλός επειδή έχεις μια καλή ζωή»
Ο Δημήτρης Μογνιέ συμμετέχει εδώ και πολλά χρόνια σε ανθρωπιστικές αποστολές και τις μέρες αυτές κατέβηκαν με αλλους πέντε γιατρούς για να βοηθήσουν τους τραυματίες στα νοσοκομεία της μαρτυρικής Γάζας.
βρήκα μια παλιά συνέντευξη του στην Ελευθεροτυπία που αξίζει τον κόπο να δείτε.
Υπάρχει και σημερινό ηχητικό από το ραδιόφωνο του ΣΚΑΊ από συνέντευξη τουΔ.Μογνιέ,από τη Γάζα όπου βρίσκεται.τούς προτάθηκε από το ελληνικό προξενείο να αποχωρήσει και αρνήθηκαν,επιλέγοντας να μείνουν μαζί με τους αποδεκατισμένους παλαιστίνιους. 
Δημήτρη,σού σφίγγω το χέρι απο μακρυα,εγώ ο καθισμένος στην πολυθρόνα,παρατηρητής της γενναίας σου καρδιάς!

Ο «ΓΙΑΤΡΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ» Δημήτρης Μογνιέ τιμάται σήμερα από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στη ΓΕΩΡΓΙΑ ΔΑΜΑ 
Ο γιατρός Δημήτρης Μογνιέ θα τιμηθεί σήμερα από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο με τον αργυρό σταυρό του Τάγματος του Φοίνικα.
Διαπιστώνοντας ότι δύσκολα θα σταματήσουν οι πληγές και οι δυστυχίες σε αυτό τον κόσμο από συγκρούσεις, εχθροπραξίες και φυσικές καταστροφές, ο γιατρός αποφάσισε να μεταφέρει τα ελληνικά χρώματα και την ελληνική ευαισθησία στις πληγείσες περιοχές, όπου υπάρχει ανάγκη. Ως υπεύθυνος των αποστολών των «Γιατρών του Κόσμου» μεταφέρει την ανθρωπιστική βοήθεια τη στιγμή και στο σημείο που χρειάζεται. Από το Καμερούν στην Τσετσενία και από τα παιδιά που παίζουν με την ελπίδα στην Παλαιστίνη μέχρι τα άστεγα παιδιά από τον σεισμό στη περιοχή Μπάαμ στο Ιράν. Μιλήσαμε μαζί του. 



Ο Δημήτρης Μογνιέ μπροστά σε θερμοκοιτίδες με νεογέννητα σε κάποια από τις πολλές αποστολές του

- Σε ποιο επίπεδο βρίσκονται οι ελληνικές ανθρωπιστικές οργανώσεις;

«Το παλεύουν. Τα τελευταία δέκα χρόνια αναπτύσσονται, δραστηριοποιήθηκαν ποιοτικά συγκριτικά με παλιότερες εποχές που στην Ελλάδα επικρατούσε άγνοια του εθελοντισμού. Την τελευταία πενταετία συμβαίνει να βρίσκονται ακόμα και περισσότερες από τρεις ελληνικές ανθρωπιστικές οργανώσεις με άμεση επέμβαση, όπως συνέβη στο σεισμό στην Αλγερία το Μάιο του 2003, όπου μεταφέραμε την ελληνική βοήθεια από τους "Γιατρούς του Κόσμου", μέσα σε 18 ώρες, με τη συμβολή της Πολεμικής Αεροπορίας».

-Υπάρχει οικονομικό όφελος από τη συμμετοχή σε τέτοιες αποστολές;

«Οχι βέβαια. Υπήρξαν κάποιες φορές που χρειάστηκε να πληρώνουμε από την τσέπη μας τα έξοδα της αποστολής. Αλλά με τα αναπτυξιακά προγράμματα που χρηματοδοτεί το υπουργείο Εξωτερικών (ΥΔΑΣ) και η Ευρωπαϊκή Ενωση, τα τελευταία χρόνια όχι μόνο καλύπτεται το κόστος των αποστολών αλλά έσπασε το κατεστημένο ορισμένων πλούσιων χωρών που παραδοσιακά μονοπωλούσαν την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας. Τώρα πια βλέπουμε σε άγνωστα σημεία του πλανήτη κλινικές και Κέντρα Υγείας που έχουν στην κορυφή τους μια ελληνική σημαία».

-Τι σας ώθησε στις αποστολές;

«Η αδικία. Δεν μπορείς να μένεις σιωπηλός επειδή έχεις μια καλή ζωή αγνοώντας εκείνους που δεν διαθέτουν τα στοιχειώδη, ακόμα και το νερό. Στο πρώτο ταξίδι, στην Αφρική, είδα τη δυστυχία και αποφάσισα να συνεχίσω».

- Δεν αποτελεί μια επικίνδυνη επιλογή;

«Ναι. Αλλά γνωρίζοντας τις ανάγκες, αξίζει να τολμήσεις. Οταν βρισκόμουν επί 19 ημέρες αποκλεισμένος στο νοσοκομείο της πόλης Τζενίν στη Δυτική Οχθη δύο χρόνια πριν και χειρουργούσα τραυματίες, όπου δεν μπορούσαν να πλησιάσουν οι γιατροί λόγω του στρατιωτικού αποκλεισμού, ειλικρινά άξιζε. Μου έδωσε μεγάλη ικανοποίηση. Βεβαίως οι ανάγκες σε πολλές περιοχές είναι τέτοιες που η προσφορά μας αποτελεί σταγόνα στον ωκεανό».

- Η εμπειρία σας από το Ιράκ;

«Η ελληνική αποστολή των "Γιατρών του Κόσμου", που περιελάμβανε την προσφορά του ελληνικού λαού ήταν η πρώτη αποστολή που έσπασε το εμπάργκο τις πρώτες μέρες της επίθεσης των Αμερικανών. Με 40 τόνους φάρμακα και είδη πρώτης ανάγκης έφθασε στη Βαγδάτη την 1η Απριλίου. Η απόφαση να μπούμε στο εσωτερικό του Ιράκ μέσω της Ιορδανίας ήταν παρακινδυνευμένη. Οι άνθρωπιστικές οργανώσεις άλλων χωρών δεν το τόλμησαν. Δείξαμε στους Ιρακινούς, που μας δέχθηκαν με ενθουσιασμό, ότι είμαστε κοντά τους. Και ότι η ελληνική θέληση για βοήθεια ήταν πιο δυνατή από το κίνδυνο των βομβαρδισμών».

- Δεν είναι κι εύκολο αυτό.

«Αναγκαίες προϋποθέσεις ο καλός σχεδιασμός, η συμβολή των ελληνικών διπλωματικών αποστολών και η γνώση της περιοχής. Δύο χρόνια μετά τον πόλεμο του Κόλπου, το 1992, ξεκίνησα να πηγαίνω ανά διαστήματα στο νότιο Ιράκ, καταγράφοντας τις επιπτώσεις από τοξικές και χημικές ουσίες που χρησιμοποιήθηκαν κατά τον βομβαρδισμό με αποτέλεσμα τις σοβαρές βλάβες στον πληθυσμό. Μέχρι σήμερα ταξίδεψα περισσότερες από 20 φορές στο Ιράκ γνωρίζοντας από κοντά τα προβλήματα».

-Η πιο σκληρή εμπειρία που είχατε;

«Από τη Λωρίδα της Γάζας. Είναι μια πυκνοκατοικημένη περιοχή με τουλάχιστον 25 προσφυγικούς καταυλισμούς. Σε δωμάτια 12 τ.μ. επιβιώνουν οικογένειες προσφύγων Παλαιστινίων είκοσι ατόμων, ο ένας κολλημένος στον άλλο. Τα παιδιά δεν ξέρουν τι σημαίνει παιχνίδι. Το κάθε τσίγκινο "σπίτι" απέχει μισό μέτρο από το επόμενο και στη μέση μια γραμμή, για την "αποχέτευση". Τα τελευταία δύο χρόνια ο ισραηλινός στρατός γκρέμισε πάνω από 4.000 σπίτια και δημιούργησε πάνω από 20.000 νέους πρόσφυγες. Οι ανάπηροι προστίθενται σε τόσους νεκρούς καθημερινά, αλλά και στην ανεργία που επίσημα είναι 67% αλλά στην πραγματικότητα φθάνει το 75%. Στο νοσοκομείο του Νταρ Σίφα της Γάζας έζησα το δράμα των παιδιών των Παλαιστινίων που χτυπήθηκαν από όπλα, διεθνώς απαγορευμένα. Τα παιδιά ήταν παραμορφωμένα από εγκαύματα και θραύσματα από οβίδες. Είναι οδυνηρή εμπειρία να βλέπεις ένα παιδί δύο ετών σε φωτογραφία πριν και να το βλέπεις μπροστά σου έτσι. Θυμάμαι στον πρώτο αποκλεισμό της Ραμάλα, μεταφέραμε φάρμακα ύστερα από έκκληση του νοσοκομείου και τα κατέσχεσαν οι Ισραηλινοί στο μπλόκο Καλάντια που απήχε μόλις 10 χλμ. Αδειαζαν τα μπουκάλια με το πρόσχημα ότι μπορεί να περιέχουν όπλα. Το καταγγείλαμε στα Ηνωμένα Εθνη».

- Οι Ελληνες έμαθαν να προσφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια;

«Ο ελληνικός λαός ανέκαθεν ήταν στο πλευρό των αδυνάτων, έχει φιλότιμο. Και κυρίως ανθρωπιά. Κάθε φορά που γίνεται μια πολεμική σύρραξη ή φυσική καταστροφή ο κόσμος ανταποκρίνεται αμέσως στα θύματα προσφέροντας κάτι ανάλογα με τις δυνατότητές του, έστω κι ένα κουτάκι ασπιρίνη. Θέλω να ευχαριστήσω τους ανώνυμους πολίτες».

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 23/09/2004

Πηγή
http://misha.pblogs.gr/2009/00/dhmhtrhs-mognie-enas-gennaios-ellhnas-giatros-sth-martyrikh-gaza.html



ΣΧΕΤΙΚΑ  2

ROBERT FISK:''Ο Ομπάμα ξέρει ότι θα πολεμά στο πλευρό της Αλ Κάιντα;''
ΗΠΑ - «Αλ Κάιντα»: Εις σάρκα μίαν!