ΧΡΥΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ...
Σκίτσο του Γ.ΙΩΑΝΝΟΥ
Στο ''ΕΘΝΟΣ''
1.
Το εικονογραφημένο κακό βοηθάει να κρυφτεί το κακό
Περιφράσσοντας το φασισμό στη Χ.Α., στενεύοντας το έγκλημα στον Ρουπακιά και σε σκιερούς λουμπενικούς συνενόχους, χάνουμε τους τρόπους και τις μορφές με τις οποίες έχει εγκατασταθεί πολιτισμικά το έγκλημα ως κοινωνικό παρακολούθημα.
Χάνουμε δηλαδή τα πεδία κοινωνικής διαπλάτυνσης του εγκλήματος. Χάνουμε τους ποιοτικούς δείκτες που κάνουν το έγκλημα μαζικό, δομικό και, άρα, διαρκές.
Είναι ενδιαφέρον ότι στις τελευταίες δημοσκοπικές μετρήσεις η Χ.Α. χάνει αυτό που κερδίζει η Νέα Δημοκρατία. Που σημαίνει ότι η μετακίνηση εκλογικού κοινού δεν είναι μνημονιοκεντρική, αλλά ιδεοκεντρική. Η μετακίνηση δεν έχει ως κέντρο το μνημόνιο, την εκπτώχευση, την αντίρρηση, τη λαϊκή οργή κ.λπ., αλλά την ανασυγκρότηση της δεξιάς αναφοράς, όποια πολιτική κι αν εκφράζει η εκάστοτε δεξιά παράταξη. Οποια πολιτική κι αν επιλέξει να τελέσει και να εκφράσει και να εισηγηθεί. Σημαίνει δε ότι η Χ.Α. δεν είναι ένα κόμμα μόνο διαμαρτυρίας, δεν στεγάζει ένα ανεπεξέργαστο αντιμνημονιακό αντανακλαστικό, αλλά είναι ένα κόμμα επικύρωσης της «Δεξιοσύνης».
Τώρα, λοιπόν, που αυτό το κόμμα φάνηκε κατώτερο των περιστάσεων, τώρα που έχασε (με το φόνο) την έξωθεν καλή μαρτυρία, τώρα που λασπώνει τον ανέφελο μικροαστικό τσαμπουκά (το σημερινό απελπισμένο και ρηχό τσαμπουκά, ο οποίος είναι κάτι σαν τη μικροαστική φιλαυτία της δεκαετίας του '80), τώρα, λοιπόν, το εγκαταλείπουμε για τη νόμιμη -έστω και «ελαφροδεξιά»- Δεξιά. Δεν έχω πλήρες το ηλικιακό, επαγγελματικό και μορφωτικό προφίλ του 2% που αλλάζει κομματική στέγη μετά το φόνο, αλλά οι πρώτες μου σκέψεις είναι οι προηγούμενες.
Φαίνεται ότι η λαϊκή πρόσληψη της αποκαθηλωτικής και εγκληματικά δομούμενης «κρίσης» έχει τις ποιότητες της πολιτικής περιόδου της μη κρίσης. Διατηρεί δηλαδή ανεστραμμένες, αλλά ενεργές, τις ποιότητες του βάναυσου και επιπόλαιου πλουτισμού, της ορμητικής οπαδικότητας που ανέθετε στον αρχηγό το άπαν (για να μπορεί να τον αποκαθηλώσει αργότερα, όταν δεν θα ανταποκρινόταν στη λαϊκή εγωιστική και ατομικιστική εντολή). Αυτή η ακαριαία μετακίνηση είναι δείγμα μιας αξιοθαύμαστης λαϊκής ευλυγισίας, αλλά και δείγμα ενός αισθήματος αυτοαθώωσης, αυτοσυγχώρεσης λαϊκών ομάδων που απεξαρτώνται (όποτε συμφέρει) από τις πολιτικές τους επιλογές.
Αυτό εξάλλου διαισθάνομαι ότι αναφέγγει στη δημοσκοπική συμμετρία: πτώση κάποιου και άνοδος κάποιου, ανεξαρτήτως των βαθέων πολιτικοθεωρησιακών χαρακτηριστικών του καθενός. Γιατί, φυσικά, η Ν.Δ. δεν έχει σχέση με τα πρωτοφασιστικά χαρακτηριστικά της Χ.Α. Ολη αυτή η διακίνηση (και επειδή είναι σε μεγάλο βαθμό ελεγχόμενη δεν χρησιμοποιώ τον όρο μετακίνηση) κοινού, σκηνοθετεί και κάτι άλλο. Ενα συνολικό ξεκάρφωμα. Πάει πια η παραγωγός πολιτική της βίας. Πάει η φορομπηχτική βία, το ασυνάρτητο πλιάτσικο και η εκπτωτική πολιτική επιχειρηματολογία. Εχουμε το αποτέλεσμα, δηλαδή τη βία ξεκομμένη, υπεριστορική, οπωσδήποτε κακή, αλλά εμείς, ήσυχοι, βρισκόμαστε στεγασμένοι στην επικράτεια της νομιμότητας. Εύκολες λύσεις απόκρυψης, απενοχοποίησης, παραλλαγής. Κρυμμένα «κομάντα» των ενοχών επιτρέπουν την τηλεοπτική και ραδιοφωνική απόλαυση για τις έρευνες και τα «μαχαίρια στο κόκαλο» και τις «πληροφορίες από πηγές» και ανώτατα στελέχη.
Ο λαός ξέρει να γλιστρά. Εκπαιδεύτηκε στην ασυνέπεια και την έξυπνη εύρεση της τρύπας. Είναι σίγουρο ότι η Χ.Α. αυτή τη στιγμή βολεύει, σχεδόν, τους πάντες. Τον εαυτό της (αφού ηρωοποιείται και ο κόσμος της -όταν περάσει η άμεση συγκίνηση του φονικού- πιθανόν να ξαναμαντρωθεί στις προφάνειες των τσαμπουκάδων της). Βολεύει την υποσυνείδητη κοινωνική Δεξιά (κάτι πολύ ευρύτερο των κομμάτων που αυτοπροσδιορίζονται ως Δεξιά), που εμφανίζεται ως εγγύηση σταθερότητας, όταν αποσταθεροποιείται ολόκληρη η χώρα. Βολεύει το σημερινό ΠΑΣΟΚ γιατί «ξεκαρφώνεται» και μετακινείται από το δεξιό νεοφιλελευθερισμό στο ένδυμα του έγκυρου Κέντρου. Βολεύει επίσης την Αριστερά, γιατί προσφέρει τη δυνατότητα της θεσμικής της αναβάπτισης στα ύδατα της μικροαστικής ορθοφροσύνης και κανονικότητας.
Από μια τέτοια πολυσυνδυαστική παραγωγή πολιτικών ρυθμίσεων, δεν βλέπω κανένα λόγο να εξαφανίσουν τη Χ.Α. Να την αποδυναμώσουν ναι, να κάτσει σε κάποια «κυβικά», σίγουρα, αλλά να εξαφανιστεί, όχι. Βέβαια, πολλά πράγματα δεν ελέγχονται και πολλές επιτελικές αποφάσεις δεν βγαίνουν. Θέλω, όμως, να πω ότι εάν τμήμα του πολιτικού συστήματος, με τη σημερινή μορφή και την τωρινή του εκφώνηση, μπορεί να βρει τα πρωτόκολλα, τους αφηγηματικούς και αναφορικούς του κώδικες, διά μέσου μιας βολικής, φοβογόνου συνθήκης, τότε δεν βλέπω το αύριο, δεν βλέπω το άλλο, δεν βλέπω τον τόπο, ούτε εμάς.
Του ΔΗΜΗΤΡΗ Α. ΣΕΒΑΣΤΑΚΗ
- Ζωγράφου, αν. καθηγητή ΕΜΠ
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=388767
Σκίτσο του Hλία Mακρή
Στην ''ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ''
2.
Τα καύσιμα της Χρυσής Αυγής…
Είναι αφελείς, άναψαν την φωτιά και τώρα νομίζουν πως θα τη σβήσουν ρίχνοντας λάδι. Νομίζουν πως θα ανακόψουν την άνοδο της ναζιστικής συμμορίας περιορίζοντας την πολιτική της δράση.
Νόμισαν πως προβάλλοντας το ναζιστικό προφίλ της θα ανακόψουν το ρεύμα. Διαψεύστηκαν όμως...
Το κοινό είναι αδιάφορο αν είναι ναζιστές, γιατί η επί δεκατίες ανοχή της ασχήμιας του σταλινισμού με την περιφρόνηση της δημοκρατίας και των θεσμών της το έχει εθίσει στην δομή της ασχήμιας του τέρατος...
Δεν είναι αυτό όμως η αιτία της ανόδου της ΧΑ, ούτε ο εθισμός της κοινής γνώμης στην ανοχή της μικρομεσαίας πολιτικής παραβατικότητας του αριστερού σκέλους του δημοκρατικού τόξου.
Η άνοδος της ΧΑ δεν στηρίζεται στις ιδεολογικές ταυτοποιήσεις αλλά στην πρακτική της να ανοίγει τα κεφάλια όλων όσων δεν της αρέσουν ή στοχοποιούνται σαν υπεύθυνοι της κατάρρευσης του ονείρου της ευημερίας με δανεικά.
Τα τελευταία γεγονότα ανέδειξαν τις λαϊκές γειτονιές, άλλοτε παραδοσιακά κόκκινα κάστρα, τις γειτονιές με ισχυρότερους πυρήνες και απήχηση της ακροδεξιάς.
Τις γειτονιές που επί τριάντα χρόνια πλήττονται από την αποβιομηχάνιση της χώρας λόγω των παπανδρεϊκών σοσιαλιστικών πειραματισμών (που ακολούθησε με ευλάβεια και η δεξιά). Έκλειναν εργοστάσια λόγω υψηλής φορολογίας και κάλυπταν το κενό με αντιπαραγωγικούς μισθούς που μοίραζε το δημόσιο με δανεικά και επιδοτήσεις.
Μόλις τελείωσαν τα δανεικά, το κενό αποκαλύφθηκε, οι άνεργοι στον ιδιωτικό τομέα έφτασαν το 1,5 εκατ.
Η συστημική αριστερά και δεξιά όμως επί μήνες κατεβαίνει στο πεζοδρόμιο για την κινητικότητα και τις 12.000 απολύσεις στο δημόσιο.
Ιδιωτικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα δεν υπάρχουν γιατί υπερφορολογούνται από την παλαβή δεξιά και γιατί η παλαβή αριστερά δεν τις αφήνει να λειτουργήσουν ομαλά.
Το παρασιτικό πελατειακό σύστημα έχει δημιουργήσει στην Ελλάδα δυο κοινωνίες. Τους ημέτερους που είναι εντός και έχουν «κουτάλα» το δημόσιο, είτε απευθείας, είτε από επιχειρήσεις που ζούνε αποκλειστικά από το δημόσιο. Αλλά και τους εκτός του συστήματος του μη κρατικοδίαιτου ιδιωτικού τομέα.
Το πολιτικό σύστημα συμπολιτευόμενο και αντιπολιτευόμενο ασχολείται με τις μερικές εκατοντάδες χιλιάδες των εντός, που αθροίζουν κάποια εκατομμύρια ψήφων. Τους εκτός τους έχει αφήσει στην τύχη τους και στις κούφιες υποσχέσεις για ανάπτυξη.
Ποια ανάπτυξη «Αργείοι» με φόρους σοβιετίας και κρατική γραφειοκρατία αρπακτική ως όρνεο;
Γράφαμε προχθές πως κάποιος που παίρνει στο χέρι 1.000 ευρώ στην Ελλάδα, καθαρά στοιχίζει στην επιχείρηση πάνω 1.750 ευρώ. Στην Πορτογαλία στοιχίζει 1.350 και στην Ιρλανδία 1.070. Στη Γερμανία στοιχίζει 1.500 αλλά εκεί έχει δωρεάν παιδεία και υγεία όχι φακελάκηδες και φροντιστήρια.
Το ένα αίτιο είναι η διάλυση του ιδιωτικού τομέα από την υπερφορολόγηση για τη συντήρηση των πελατών του δημοσίου. Αν δεν ήταν η ΧΑ να αποσπάσει το θαυμασμό τους ανοίγοντας κεφάλια θα ήταν κάποιος άλλος...
Δεν είναι τυχαίο όμως που είναι η ΧΑ που κέρδισε το θαυμασμό τους και όχι κάποια άλλη αριστερού προσανατολισμού αντισυστημική σέχτα. Αυτό οφείλεται στη δεύτερη αιτία.
Η δεύτερη αιτία είναι το γεγονός πως βρισκόμαστε στην αρχή μιας περιόδου τεράστιας μετακίνησης πληθυσμών από την φτωχή περιφέρεια προς την πλούσια Δύση.
Το φαινόμενο της πίεσης της κοινωνίας από τη λαθρομετανάστευση δεν είναι παροδικό και θα εντείνεται για πολλά χρόνια. Αφορά όλη τη Δύση αλλά η Ελλάδα λόγω της θέσης της στα σύνορα της Δύσης και της διάλυσης του κράτους και της δημόσιας τάξης το βιώνει πιο έντονα.
Έχουμε γράψει παλιότερα για τα αίτια της λεγόμενης Αραβικής Άνοιξης. Ένα από αυτά είναι η αύξηση του νεαρού πληθυσμού της περιοχής ταχύτερα από την οικονομική ανάπτυξη.
Στην Αίγυπτο π.χ. που βρίσκεται σε αυτή τη δίνη, κάθε χρόνο ωριμάζουν για την αγορά εργασίας 800.000 νέοι. Για να δημιουργήσει τόσες θέσεις εργασίας η αιγυπτιακή οικονομία χρειάζεται ρυθμούς ανάπτυξης πάνω από 5-6%.
Από την μια πλευρά της Μεσογείου έχουμε πληθυσμό νέων που αυξάνεται και πεινάει και από την άλλη πλευρά πληθυσμό που γερνά, μειώνεται αλλά έχει τα ψυγεία και τα σκουπίδια γεμάτα τρόφιμα και τα σπίτια γεμάτα «καλούδια» που βλέπουν στην τηλεόραση.
Είναι θέμα χρόνου οι πεινασμένοι να περάσουν απέναντι. Έχουν αρχίσει να το κάνουν και θα συνεχίζουν με αυξανόμενο ρυθμό. Δεν είναι μόνο η Αίγυπτος, αλλά δεκάδες χώρες από το Μαρόκο και τη Νιγηρία μέχρι το Πακιστάν και το Αφγανιστάν.
Οι μετανάστες αυτοί δημιουργούν θύλακες μέσα στην κοινωνία οι οποίοι αυξάνονται συνεχώς μέχρι που καταλαμβάνουν ολόκληρες γειτονιές εκτοπίζοντας τους ντόπιους και επιβάλλοντας τα δικά τους ήθη και έθιμα που είναι ξένα και ενίοτε αποκρουστικά προς τα δικά μας. Μου έχουν περιγράψει σκηνές που βρίζουν δικά μας κορίτσια γιατί είναι άσεμνα ντυμένα σε σχέση με τον δικό τους κώδικα.
Επιπλέον οι μετανάστες διεκδικούν ανειδίκευτες θέσεις εργασίας πιέζοντας τα μεροκάματα και εκτοπίζοντας τους ντόπιους ανειδίκευτους.
Όλο αυτό το σκηνικό δημιουργεί μια τεράστια πρώτη ύλη που αποτελεί εύκολη λεία για κηρύγματα μίσους σαν της ΧΑ.
Αυτά είναι τα δύο βασικά προβλήματα που τροφοδοτούν την άνοδο του ναζισμού στην Ελλάδα.
Δυστυχώς το πρώτο, η ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα, χρειάζεται τολμηρές πολιτικές και μεγάλη πλειοψηφία για να κάνει τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται.
Το δεύτερο είναι ακόμη πιο δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Όπως λέμε εμείς οι Ηπειρώτες είναι σαν να προσπαθείς να αδειάσεις την λίμνη με παγούρια...
ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΟΥΠΑΣ
http://www.capital.gr/stoupas/Article.aspx?id=1873996
Στην ''ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ''
3.
Κρίση εκπροσώπησης και φασιστική απειλή
Ισως το κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα της σημερινής κοινωνικής και πολιτικής κατάστασης είναι η κρίση εκπροσώπησης, δηλαδή η αδυναμία των κατεστημένων πολιτικών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ.) να εκπροσωπούν πλέον κοινωνικές τάξεις και στρώματα που μέχρι πρότινος εκπροσωπούσαν. Αυτά έχουν αποσύρει, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και των πολιτικών λιτότητας, την εμπιστοσύνη τους από τα πρώτα και δεν τα ακολουθούν στις κυβερνητικές τους επιλογές. Συνέπεια της οικονομικής κρίσης και της μεγάλης ανεργίας είναι η ιδεολογική κρίση, καθώς έχουν καταρρεύσει ή απαξιωθεί οι κυρίαρχοι μηχανισμοί κοινωνικής ενσωμάτωσης και κοινωνικής ανέλιξης («κυβερνητικός» συνδικαλισμός, προνοιακές υποδομές, εκπαιδευτικό σύστημα). Μια πρώτη συνέπεια αυτής της ρήξης εκπροσώπησης είναι ότι ακυρώνεται εν μέρει και η σχέση ανάμεσα στις αστικές μερίδες (τραπεζίτες, εφοπλιστές, βιομήχανοι, κατασκευαστές, ΜΜΕ) με τα υφιστάμενα πολιτικά κόμματα αλλά και το κράτος, σχέση που πρέπει εκ νέου να προσδιοριστεί ή να υποκατασταθεί. Αυτό μπορεί ενδεχομένως να συμβεί και με «αδιαμεσολάβητες» (πληβειοκρατικές) μορφές κινητοποίησης και εκπροσώπησης. Αυτές ενυπάρχουν συχνά στις κορπορατικές-«συνδικαλιστικές» μορφές εκπροσώπησης, τις οποίες ιδεολογικά (μαζί με την «αποθέωση της βίας») πάντα υποστήριζαν τα φασιστικά κόμματα αλλά και οι αναρχοσυνδικαλιστές του Ζορζ Σορέλ που ενέπνευσαν τον Μουσολίνι. Κατά κάποιον τρόπο προϊόν αυτού του επαναπροσδιορισμού είναι η ένταση και η κλιμάκωση της δράσης της Χρυσής Αυγής για τον έλεγχο της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης που στρέφεται πρωτίστως κατά του συνδικαλισμένου τμήματος της εργατικής τάξης και αντικειμενικά ωφελεί τους εργολάβους, μεταπράτες και τμήμα των εφοπλιστών. Κατά τον ίδιο τρόπο πρέπει να ερμηνευτούν και τα «ανοίγματα» μέρους των κυρίαρχων ΜΜΕ προς τη Χρυσή Αυγή.
Από την άλλη, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως εκπροσωπεί τα μεσαία στρώματα (εκπαιδευτικοί, στελέχη της δημόσιας διοίκησης, ελεύθεροι επαγγελματίες, μισθωτοί) της ελληνικής κοινωνίας, αδυνατεί ωστόσο, παρά τις εκλογικές του επιτυχίες, να διεισδύσει στα εργατικά και λαϊκά στρώματα και να αποκτήσει συμπαγή κοινωνική βάση, πράγμα που αποτελεί, εκτός των άλλων, και την αναγκαία προϋπόθεση, ώστε η οποιαδήποτε «σκληρή» διαπραγμάτευση με τους δανειστές της χώρας να μην οδηγήσει σε πλήρες αδιέξοδο. Συνεπώς η κρίση εκπροσώπησης σε συνάρτηση με την προϊούσα αποσάθρωση των κυρίαρχων πολιτικών κομμάτων της μεταπολίτευσης αφήνουν χωρίς εκπροσώπηση μεγάλα τμήματα του πληθυσμού (μικροαστικά και πληβειακά στρώματα, άνεργοι, «εργατοϋπάλληλοι»), πράγμα που καθιστά οποιονδήποτε απευθύνεται στο θυμικό αυτών των τμημάτων, όπως η Χρυσή Αυγή, αυθεντικό εκπρόσωπό τους. Από εδώ και ο «αντισυστημικός», «αντιπλουτοκρατικός» χαρακτήρας της Χρυσής Αυγής, η οποία ανάγοντας τον κινηματικό ακτιβισμό σε διαρκή στιγμή της πολιτικής της δράσης και τη βία σε πολιτική πρακτική δύναται να κινητοποιεί πρωτίστως μέσω «παραστρατιωτικών» πυρήνων, μέρος αυτών των στρωμάτων αλλά και του λούμπεν προλεταριάτου. Για την Ιστορία, στον Μεσοπόλεμο μόλις τα φασιστικά κόμματα κατέλαβαν την εξουσία έσπευσαν να απαλλαγούν, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τη «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών» στη Γερμανία, από τις ταξικές τους αναφορές (εξόντωση της πληβειακής-εργατικής πτέρυγας του NSDAP).
Αυτές οι μορφές δράσης «νομιμοποιήθηκαν» ώς έναν βαθμό τα προηγούμενα χρόνια από «αυθόρμητες» και «κινηματικές» δράσεις («κίνημα των αγανακτισμένων», «κίνημα των πλατειών»). Αυτές οι κινηματικές δράσεις εναντιώνονταν τόσο στην αρχή της αντιπροσώπευσης του κοινοβουλευτισμού όσο και στην πολιτική δράση γενικά, επειδή κατανοούν την εξουσία ουσιοκρατικά (όχι ως μέσον αλλά ως αυτοσκοπό) και προφανώς ανεξάρτητη από οικονομικά συμφέροντα. Με σαφήνεια αυτή η θέση αποτυπώνεται στο δόγμα των εθνικοσοσιαλιστών για «την αποκατάσταση της πρωταρχικότητας της πολιτικής» έναντι της οικονομίας (Τ. Μέιζον). Στη συλλογιστική αυτή η εναντίωση στις «διεφθαρμένες ελιτ» («κλεπτοκράτες», «πουλημένοι», «προσκυνημένοι») προετοιμάζει το έδαφος για την αντικατάστασή τους, σύμφωνα με την αντιδημοκρατική «θεωρία των ελίτ» (Παρέτο, Μόσκα, Μίχελς) από την αριστοκρατία του έθνους και της φυλής, ώστε να αποκατασταθεί η φυσική ιεραρχία. Στη θεωρία αυτή ο λαός και κατ’ επέκταση τα λαϊκά και εργατικά στρώματα υποβιβάζονται σε άβουλη και παθητική μάζα (Λεμπόν). Η νέα κοινωνική διαστρωμάτωση της «Λαϊκής Κοινότητας» δεν θα αποτυπώνει πλέον την ταξική πραγματικότητα της αστικής κοινωνίας με τις κοινωνικές και οικονομικές αντιθέσεις αλλά τη φυσική ιεραρχία που βασίζεται στη φυλή και στη δύναμη (κοινωνικός δαρβινισμός).
Επομένως η σχέση οικονομικής κρίσης, κρίσης πολιτικής εκπροσώπησης και Χρυσής Αυγής είναι περισσότερο σύνθετη και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο ποινικά, πόσο μάλλον όταν μεγάλο μέρος των μελών των διωκτικών αρχών εμφανίζεται να υποστηρίζει πολιτικά τη Χρυσή Αυγή (βλ. Μαυρής, «Εφ.Συν.» 1/7/2013). Ενδεχομένως μάλιστα αυτή η επιλογή να περιπλέξει περισσότερο τα πράγματα, καθώς με τον χρόνο και εφόσον το φαινόμενο δεν αντιμετωπιστεί κοινωνικά, δηλαδή στις αιτίες του, θα επιφέρει μια μετατόπιση του βάρους από τον αντιπροσωπευτικό-κοινοβουλευτικό πόλο εξουσίας προς τον τυπικό πόλο εξουσίας (αστυνομία, δικαστήρια), πράγμα που θα οξύνει την πολιτική κρίση -έστω και αν η υφή και η μορφολογία της ταξικής αντιπαράθεσης στην Ελλάδα σήμερα δύσκολα μπορεί να συγκριθεί με την αντίστοιχη του Μεσοπολέμου στη Γερμανία ή την Ιταλία (οξεία σύγκρουση του οργανωμένου εργατικού κινήματος με το μονοπωλιακό κεφάλαιο, «αντίθεση» του δευτέρου με τους μεγάλους γαιοκτήμονες)-, καθιστώντας τις «ειδικές» λύσεις του πολιτικού προβλήματος, που θα προσομοιάζουν στο «κράτος έκτακτης ανάγκης», στην «κοινοβουλευτική δικτατορία» ένα από τα ενδεχόμενα. Αλλά, ακόμη και εάν αυτή η εξέλιξη παραμένει μόνο ένα μακρινό ενδεχόμενο, η ασφυκτική πίεση-απειλή (οργανωτική, πολιτική, ιδεολογική) που δέχεται το εργατικό κίνημα, αλλά και ολόκληρη η κοινωνία όλα αυτά τα χρόνια (δημόσιος χώρος, σχολεία, γειτονιές, δρόμοι) από την ύπαρξη και τη δράση της Χρυσής Αυγής ισοδυναμεί με ανοιχτή τρομοκρατία και με αυτή την έννοια έχει βάση η θέση που βλέπει τη Χρυσή Αυγή ως «το μακρύ χέρι του συστήματος». Και αυτό γιατί οι πολιτικές της μαζικής ανεργίας, της εργασιακής ανασφάλειας και επισφάλειας, δηλαδή η αργία και η υποτίμηση της εργασίας και η αύξηση της απλήρωτης, ενάντια στις οποίες το εργατικό κίνημα αγωνίζεται, ωφελεί άμεσα συγκεκριμένες μερίδες της αστικής τάξης, οι οποίες βλέποντας την κοινωνία «σε κομμάτια» κάθε άλλο παρά ενδιαφέρονται, όπως συνέβαινε σε συνθήκες κράτους πρόνοιας, για την αναπαραγωγή της κοινωνίας ως ολότητας.
Του Θανάση Αλεξίου
-Καθηγητή Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου
http://www.efsyn.gr/?p=119902
4.
Mήπως «πλαφόν» και στα εγκλήματα;
Το έγκλημα, η βία, ο τραμπουκισμός, η παντοδαπή κακουργία στο όνομα ιδεολογικών αντιθέσεων ή πολιτικών στοχεύσεων δεν μπορούν να απειλήσουν τη δημοκρατία (την ομαλότητα του πολιτικού βίου), όταν λειτουργεί δημοκρατία. Tέτοια συμπτώματα, εμφανιζόμενα κατά συρροήν, μάλλον αποκαλύπτουν τη δημοκρατία καταργημένη, προσχηματική, σκιώδη. Oσο ο πολιτικός βίος υπηρετεί το κοινωνικό γεγονός και όχι ιδιωτικά-συντεχνιακά συμφέροντα, όσο δεν έχει αυτονομηθεί η πολιτική από την κοινωνία και οι θεσμοί της δημοκρατίας λειτουργούν, κανένας δεν διανοείται ότι μπορούν κακουργήματα ατόμων ή συσπειρωμένων οπαδών οποιασδήποτε ολοκληρωτικής ιδεολογίας να καταλύσουν τη δημοκρατία.
H φρικτή δολοφονία εν ψυχρώ ενός τριαντατετράχρονου παλικαριού από μέλος του κοινωνικού αποστήματος που αυτοτιτλοφορείται «Xρυσή Aυγή» λειτούργησε σαν θρυαλλίδα για μια επιπλέον παταγώδη έκρηξη της αηδιαστικής υποκρισίας των συντεχνιών που αυτο-ονομάζονται «κόμματα»: Ωρύονται και ολολύζουν ότι κινδυνεύει η δημοκρατία, απειλείται το πολίτευμα της χώρας από τον ψυχανώμαλο δολοφόνο και τη συμμορία των περιθωριακών που αναμασούν παραληρήματα νεκρών ιδεολογημάτων φρίκης εφιαλτικής.
Aποτρόπαιο το γεγονός, αλλά επωφελέστατη ευκαιρία για τις κομματικές συντεχνίες: Nα σκυλεύσουν τη φρίκη και το έγκλημα, να τα μεταποιήσουν σε κολυμβήθρα του Σιλωάμ ικανή να εξαγνίσει (στο πεδίο των εντυπώσεων) αναρίθμητα δικά τους εγκλήματα. Mε ποια λογική; Mε τη λογική του «πλαφόν» που εγκαινίασε ο Aνδρέας Παπανδρέου. Eπιτρέπεται το έγκλημα καταλήστευσης δημόσιου χρήματος («δικαιούσαι να κάνεις ένα δώρο στον εαυτόν σου» κλέβοντας το ταμείο του κράτους), αλλά με «πλαφόν»: με τεθειμένο (από το κόμμα) ή εικαζόμενο ανώτατο όριο. Δεν πρόκειται δα και για ανθρωποκτονία!
Aυτονόητα το «πλαφόν» επεκτάθηκε σε κάθε είδος εγκλήματος: Mπορεί η εξουσία να ανέχεται τις βόμβες μολότοφ (απροκάλυπτη απόπειρα δολοφονίας εκ προθέσεως), τους λοστούς και τα στειλιάρια στις δήθεν διαδηλώσεις, να εκτοξεύονται θραύσματα μαρμάρου στα κεφάλια «μπάτσων», να «χτίζουν» κάποιοι δημόσιους λειτουργούς μέσα στα γραφεία τους. Aυτονόητα νομιμοποιημένες οι «καταλήψεις», αδίωκτοι οι βανδαλισμοί, οι εμπρησμοί, οι λεηλασίες, ατιμώρητες οι απεργίες κοινωνικού εκβιασμού, ο αποκλεισμός και η νέκρωση του οδικού δικτύου της χώρας (χωρίς να εξαιρούνται ούτε τα ασθενοφόρα οχήματα). Tίποτε από αυτά δεν είναι για τις κομματικές συντεχνίες κακούργημα, κακούργημα είναι μόνο το εν ψυχρώ μαχαίρωμα στην καρδιά.
O εξωφρενικός, επί χρόνια, υπερδανεισμός της χώρας για τη συντήρηση του πελατειακού κράτους, με συνακόλουθη τη λιμοκτονία σήμερα τεράστιας μερίδας του πληθυσμού, δεν λογαριάζεται για έγκλημα, δεν συνιστά «απειλή» για τη δημοκρατία και την πολιτική ομαλότητα. Oύτε η κατάφωρη μεροληψία για τους κομματικούς ημετέρους: οι άθικτες απολαβές των «υπαλλήλων της Bουλής», των χρυσαμειβόμενων κομματανθρώπων που συγκροτούν τα Δ.Σ. χιλίων πεντακοσίων εταιρειών του Δημοσίου, των προνομιούχων ρετιρέ δημόσιων οργανισμών ή τα σκανδαλώδη ενοίκια των κομματικών γραφείων. Yπάρχει «πλαφόν» στο έγκλημα και είναι μόνο η ανθρωποκτονία – δεν είναι καν οι ιλιγγιώδεις καταχρήσεις εργοληπτών και προμηθευτών του Δημοσίου, δεν είναι η μεθοδική καταστροφή της γλώσσας, η κατασυκοφάντηση της Iστορίας, ο διωγμός της ποιότητας, η θεσμοποίηση της αναξιοκρατίας.
O εθισμός στο έγκλημα, το αυτονόητο της κακουργίας, ευνουχίζει και τα αντανακλαστικά της φρίκης. Aκόμα κι όταν φτάνουμε στο «πλαφόν», στο μαχαίρωμα στην καρδιά, οι ανακοινώσεις των κομματικών συντεχνιών έχουν την παγεράδα της πεθαμένης γλώσσας, των ξύλινων στερεοτύπων, της συμβατικής μεγαλοστομίας. Oι κομματικές συντεχνίες, όλες, «εκφράζουν τη θλίψη τους», αλλά η ψεύτικη γλώσσα τους βροντοφωνάζει τη χαρά τους: Tου γαλάζιου ΠAΣOK τη χαρά, που πιστεύει ότι φτάνοντας στην ανθρωποκτονία η Xρυσή Aυγή θα σοκάρει και θα μεταστρέψει όσους ψηφοφόρους έδωσαν την ψήφο τους στον τραμπουκισμό για να εκδικηθούν τη γαλάζια αρνησιπατρία, την ηθική της σαπίλα, την ανικανότητα και ουτιδανότητά της. Tη χαρά του πράσινου ΠAΣOK, που προβάλλει το «πλαφόν» της φρίκης για να δείξει ποια ζούγκλα περίμενε τη χώρα αν το μακάβριο δίδυμο Γιωργάκη - Bενιζέλου και η κνωδαλώδης «κυβέρνησή» τους δεν είχε παραδώσει άνευ όρων τους Eλληνες βορά στη διεθνή μαστροπεία. Mέγιστη και η χαρά, απροκάλυπτη, του KKE και του ΣYPIZA, που το μαχαίρωμα στην καρδιά του Παύλου Φύσσα, από τους «εθνικιστές» του υποκόσμου, σχεδόν αμνηστεύει, σε επίπεδο εντυπώσεων, τα δικά τους φρικώδη εγκλήματα καταστροφής, εκ προθέσεως, του κοινωνικού ιστού και των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας.
Στην ελλαδική κοινωνία ζούμε το έγκλημα, ως αυτόπτες μάρτυρες και θύματα, τέσσερις περίπου δεκαετίες τώρα. Σε κάποιους έγινε έγκαιρα συνειδητό, σε άλλους αργότερα και βαθμιαία, υπάρχουν και αυτοί που δεν αντέχουν ψυχολογικά να παραδεχθούν τι ακριβώς υφίστανται. Tο ανατριχιαστικότερο από όλα είναι η ιλιγγιώδης αναίδεια και υποκρισία των αυτουργών του εγκλήματος. Ποντάρουν βέβαια στους ψυχολογικά ανασφαλείς, γι’ αυτό και εθελότυφλους, που ταυτίζουν τον ψυχαναγκασμό της προσκόλλησης στο ίδιο πάντα κόμμα με μιαν αυτάρεσκη δήθεν «συνέπεια». Mε αυτές τις ψήφους και μαγειρεύοντας με τα επικαιρικά κάθε φορά δεδομένα το εκλογικό σύστημα (bonus 50 εδρών στο πρώτο κόμμα!!!) μπορεί το αδιάντροπο σύστημα των επαγγελματιών της εξουσίας να ξεσαλώνει.
Γαλάζιο και πράσινο ΠAΣOK λανσάρουν ακόμα σαν υπαρκτή «δημοκρατία» την καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων, του αποταμιευμένου μόχθου και της πληρωμένης με αίμα εξασφάλισης των γηρατειών εκατομμυρίων συνανθρώπων τους, οι αχρείοι. Tην αυθαίρετη μείωση έως και κατά 80% του εγγυημένου (με νομική σύμβαση πολίτη και κράτους) εισοδήματος μισθωτών και συνταξιούχων, εξαιρώντας βέβαια τα «δικά τους παιδιά». Kόπτονται να μην κινδυνεύσει η «δημοκρατία» αυτοί που οδήγησαν τους Eλληνες στην ολοκληρωτική υποτέλεια, στην απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, στον εξευτελισμό να «επιτροπεύεται» η χώρα από διεθνείς ελεγκτές. Aτίμασαν και εξανδραπόδισαν μια κοινωνία που γνώρισε στους κόλπους της και ψηλάφησε την παρουσία Σεφέρη, Eλύτη, Tσαρούχη, Mάνου Xατζιδάκι, Πικιώνη, Θεοτοκά.
Aν για να σωθεί η δημοκρατία πρέπει να ψηφίζουμε πράσινο ή γαλάζιο ΠAΣOK, για να σωθεί το κοινωνικό κράτος - κράτος δικαίου να ψηφίζουμε το KKE ή τον ΣYPIZA και για να σωθεί η φιλοπατρία να ψηφίζουμε Xρυσή Aυγή, τότε, μα την αλήθεια, προτιμότερη μια σωστή (ολόκληρη) καταστροφή από μια λάθος σωτηρία.
Του Χρήστου Γιανναρά
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_29/09/2013_520796
Κρίση εκπροσώπησης και φασιστική απειλή
Ισως το κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα της σημερινής κοινωνικής και πολιτικής κατάστασης είναι η κρίση εκπροσώπησης, δηλαδή η αδυναμία των κατεστημένων πολιτικών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ.) να εκπροσωπούν πλέον κοινωνικές τάξεις και στρώματα που μέχρι πρότινος εκπροσωπούσαν. Αυτά έχουν αποσύρει, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και των πολιτικών λιτότητας, την εμπιστοσύνη τους από τα πρώτα και δεν τα ακολουθούν στις κυβερνητικές τους επιλογές. Συνέπεια της οικονομικής κρίσης και της μεγάλης ανεργίας είναι η ιδεολογική κρίση, καθώς έχουν καταρρεύσει ή απαξιωθεί οι κυρίαρχοι μηχανισμοί κοινωνικής ενσωμάτωσης και κοινωνικής ανέλιξης («κυβερνητικός» συνδικαλισμός, προνοιακές υποδομές, εκπαιδευτικό σύστημα). Μια πρώτη συνέπεια αυτής της ρήξης εκπροσώπησης είναι ότι ακυρώνεται εν μέρει και η σχέση ανάμεσα στις αστικές μερίδες (τραπεζίτες, εφοπλιστές, βιομήχανοι, κατασκευαστές, ΜΜΕ) με τα υφιστάμενα πολιτικά κόμματα αλλά και το κράτος, σχέση που πρέπει εκ νέου να προσδιοριστεί ή να υποκατασταθεί. Αυτό μπορεί ενδεχομένως να συμβεί και με «αδιαμεσολάβητες» (πληβειοκρατικές) μορφές κινητοποίησης και εκπροσώπησης. Αυτές ενυπάρχουν συχνά στις κορπορατικές-«συνδικαλιστικές» μορφές εκπροσώπησης, τις οποίες ιδεολογικά (μαζί με την «αποθέωση της βίας») πάντα υποστήριζαν τα φασιστικά κόμματα αλλά και οι αναρχοσυνδικαλιστές του Ζορζ Σορέλ που ενέπνευσαν τον Μουσολίνι. Κατά κάποιον τρόπο προϊόν αυτού του επαναπροσδιορισμού είναι η ένταση και η κλιμάκωση της δράσης της Χρυσής Αυγής για τον έλεγχο της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης που στρέφεται πρωτίστως κατά του συνδικαλισμένου τμήματος της εργατικής τάξης και αντικειμενικά ωφελεί τους εργολάβους, μεταπράτες και τμήμα των εφοπλιστών. Κατά τον ίδιο τρόπο πρέπει να ερμηνευτούν και τα «ανοίγματα» μέρους των κυρίαρχων ΜΜΕ προς τη Χρυσή Αυγή.
Από την άλλη, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως εκπροσωπεί τα μεσαία στρώματα (εκπαιδευτικοί, στελέχη της δημόσιας διοίκησης, ελεύθεροι επαγγελματίες, μισθωτοί) της ελληνικής κοινωνίας, αδυνατεί ωστόσο, παρά τις εκλογικές του επιτυχίες, να διεισδύσει στα εργατικά και λαϊκά στρώματα και να αποκτήσει συμπαγή κοινωνική βάση, πράγμα που αποτελεί, εκτός των άλλων, και την αναγκαία προϋπόθεση, ώστε η οποιαδήποτε «σκληρή» διαπραγμάτευση με τους δανειστές της χώρας να μην οδηγήσει σε πλήρες αδιέξοδο. Συνεπώς η κρίση εκπροσώπησης σε συνάρτηση με την προϊούσα αποσάθρωση των κυρίαρχων πολιτικών κομμάτων της μεταπολίτευσης αφήνουν χωρίς εκπροσώπηση μεγάλα τμήματα του πληθυσμού (μικροαστικά και πληβειακά στρώματα, άνεργοι, «εργατοϋπάλληλοι»), πράγμα που καθιστά οποιονδήποτε απευθύνεται στο θυμικό αυτών των τμημάτων, όπως η Χρυσή Αυγή, αυθεντικό εκπρόσωπό τους. Από εδώ και ο «αντισυστημικός», «αντιπλουτοκρατικός» χαρακτήρας της Χρυσής Αυγής, η οποία ανάγοντας τον κινηματικό ακτιβισμό σε διαρκή στιγμή της πολιτικής της δράσης και τη βία σε πολιτική πρακτική δύναται να κινητοποιεί πρωτίστως μέσω «παραστρατιωτικών» πυρήνων, μέρος αυτών των στρωμάτων αλλά και του λούμπεν προλεταριάτου. Για την Ιστορία, στον Μεσοπόλεμο μόλις τα φασιστικά κόμματα κατέλαβαν την εξουσία έσπευσαν να απαλλαγούν, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τη «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών» στη Γερμανία, από τις ταξικές τους αναφορές (εξόντωση της πληβειακής-εργατικής πτέρυγας του NSDAP).
Αυτές οι μορφές δράσης «νομιμοποιήθηκαν» ώς έναν βαθμό τα προηγούμενα χρόνια από «αυθόρμητες» και «κινηματικές» δράσεις («κίνημα των αγανακτισμένων», «κίνημα των πλατειών»). Αυτές οι κινηματικές δράσεις εναντιώνονταν τόσο στην αρχή της αντιπροσώπευσης του κοινοβουλευτισμού όσο και στην πολιτική δράση γενικά, επειδή κατανοούν την εξουσία ουσιοκρατικά (όχι ως μέσον αλλά ως αυτοσκοπό) και προφανώς ανεξάρτητη από οικονομικά συμφέροντα. Με σαφήνεια αυτή η θέση αποτυπώνεται στο δόγμα των εθνικοσοσιαλιστών για «την αποκατάσταση της πρωταρχικότητας της πολιτικής» έναντι της οικονομίας (Τ. Μέιζον). Στη συλλογιστική αυτή η εναντίωση στις «διεφθαρμένες ελιτ» («κλεπτοκράτες», «πουλημένοι», «προσκυνημένοι») προετοιμάζει το έδαφος για την αντικατάστασή τους, σύμφωνα με την αντιδημοκρατική «θεωρία των ελίτ» (Παρέτο, Μόσκα, Μίχελς) από την αριστοκρατία του έθνους και της φυλής, ώστε να αποκατασταθεί η φυσική ιεραρχία. Στη θεωρία αυτή ο λαός και κατ’ επέκταση τα λαϊκά και εργατικά στρώματα υποβιβάζονται σε άβουλη και παθητική μάζα (Λεμπόν). Η νέα κοινωνική διαστρωμάτωση της «Λαϊκής Κοινότητας» δεν θα αποτυπώνει πλέον την ταξική πραγματικότητα της αστικής κοινωνίας με τις κοινωνικές και οικονομικές αντιθέσεις αλλά τη φυσική ιεραρχία που βασίζεται στη φυλή και στη δύναμη (κοινωνικός δαρβινισμός).
Επομένως η σχέση οικονομικής κρίσης, κρίσης πολιτικής εκπροσώπησης και Χρυσής Αυγής είναι περισσότερο σύνθετη και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο ποινικά, πόσο μάλλον όταν μεγάλο μέρος των μελών των διωκτικών αρχών εμφανίζεται να υποστηρίζει πολιτικά τη Χρυσή Αυγή (βλ. Μαυρής, «Εφ.Συν.» 1/7/2013). Ενδεχομένως μάλιστα αυτή η επιλογή να περιπλέξει περισσότερο τα πράγματα, καθώς με τον χρόνο και εφόσον το φαινόμενο δεν αντιμετωπιστεί κοινωνικά, δηλαδή στις αιτίες του, θα επιφέρει μια μετατόπιση του βάρους από τον αντιπροσωπευτικό-κοινοβουλευτικό πόλο εξουσίας προς τον τυπικό πόλο εξουσίας (αστυνομία, δικαστήρια), πράγμα που θα οξύνει την πολιτική κρίση -έστω και αν η υφή και η μορφολογία της ταξικής αντιπαράθεσης στην Ελλάδα σήμερα δύσκολα μπορεί να συγκριθεί με την αντίστοιχη του Μεσοπολέμου στη Γερμανία ή την Ιταλία (οξεία σύγκρουση του οργανωμένου εργατικού κινήματος με το μονοπωλιακό κεφάλαιο, «αντίθεση» του δευτέρου με τους μεγάλους γαιοκτήμονες)-, καθιστώντας τις «ειδικές» λύσεις του πολιτικού προβλήματος, που θα προσομοιάζουν στο «κράτος έκτακτης ανάγκης», στην «κοινοβουλευτική δικτατορία» ένα από τα ενδεχόμενα. Αλλά, ακόμη και εάν αυτή η εξέλιξη παραμένει μόνο ένα μακρινό ενδεχόμενο, η ασφυκτική πίεση-απειλή (οργανωτική, πολιτική, ιδεολογική) που δέχεται το εργατικό κίνημα, αλλά και ολόκληρη η κοινωνία όλα αυτά τα χρόνια (δημόσιος χώρος, σχολεία, γειτονιές, δρόμοι) από την ύπαρξη και τη δράση της Χρυσής Αυγής ισοδυναμεί με ανοιχτή τρομοκρατία και με αυτή την έννοια έχει βάση η θέση που βλέπει τη Χρυσή Αυγή ως «το μακρύ χέρι του συστήματος». Και αυτό γιατί οι πολιτικές της μαζικής ανεργίας, της εργασιακής ανασφάλειας και επισφάλειας, δηλαδή η αργία και η υποτίμηση της εργασίας και η αύξηση της απλήρωτης, ενάντια στις οποίες το εργατικό κίνημα αγωνίζεται, ωφελεί άμεσα συγκεκριμένες μερίδες της αστικής τάξης, οι οποίες βλέποντας την κοινωνία «σε κομμάτια» κάθε άλλο παρά ενδιαφέρονται, όπως συνέβαινε σε συνθήκες κράτους πρόνοιας, για την αναπαραγωγή της κοινωνίας ως ολότητας.
Του Θανάση Αλεξίου
-Καθηγητή Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου
http://www.efsyn.gr/?p=119902
4.
Mήπως «πλαφόν» και στα εγκλήματα;
Το έγκλημα, η βία, ο τραμπουκισμός, η παντοδαπή κακουργία στο όνομα ιδεολογικών αντιθέσεων ή πολιτικών στοχεύσεων δεν μπορούν να απειλήσουν τη δημοκρατία (την ομαλότητα του πολιτικού βίου), όταν λειτουργεί δημοκρατία. Tέτοια συμπτώματα, εμφανιζόμενα κατά συρροήν, μάλλον αποκαλύπτουν τη δημοκρατία καταργημένη, προσχηματική, σκιώδη. Oσο ο πολιτικός βίος υπηρετεί το κοινωνικό γεγονός και όχι ιδιωτικά-συντεχνιακά συμφέροντα, όσο δεν έχει αυτονομηθεί η πολιτική από την κοινωνία και οι θεσμοί της δημοκρατίας λειτουργούν, κανένας δεν διανοείται ότι μπορούν κακουργήματα ατόμων ή συσπειρωμένων οπαδών οποιασδήποτε ολοκληρωτικής ιδεολογίας να καταλύσουν τη δημοκρατία.
H φρικτή δολοφονία εν ψυχρώ ενός τριαντατετράχρονου παλικαριού από μέλος του κοινωνικού αποστήματος που αυτοτιτλοφορείται «Xρυσή Aυγή» λειτούργησε σαν θρυαλλίδα για μια επιπλέον παταγώδη έκρηξη της αηδιαστικής υποκρισίας των συντεχνιών που αυτο-ονομάζονται «κόμματα»: Ωρύονται και ολολύζουν ότι κινδυνεύει η δημοκρατία, απειλείται το πολίτευμα της χώρας από τον ψυχανώμαλο δολοφόνο και τη συμμορία των περιθωριακών που αναμασούν παραληρήματα νεκρών ιδεολογημάτων φρίκης εφιαλτικής.
Aποτρόπαιο το γεγονός, αλλά επωφελέστατη ευκαιρία για τις κομματικές συντεχνίες: Nα σκυλεύσουν τη φρίκη και το έγκλημα, να τα μεταποιήσουν σε κολυμβήθρα του Σιλωάμ ικανή να εξαγνίσει (στο πεδίο των εντυπώσεων) αναρίθμητα δικά τους εγκλήματα. Mε ποια λογική; Mε τη λογική του «πλαφόν» που εγκαινίασε ο Aνδρέας Παπανδρέου. Eπιτρέπεται το έγκλημα καταλήστευσης δημόσιου χρήματος («δικαιούσαι να κάνεις ένα δώρο στον εαυτόν σου» κλέβοντας το ταμείο του κράτους), αλλά με «πλαφόν»: με τεθειμένο (από το κόμμα) ή εικαζόμενο ανώτατο όριο. Δεν πρόκειται δα και για ανθρωποκτονία!
Aυτονόητα το «πλαφόν» επεκτάθηκε σε κάθε είδος εγκλήματος: Mπορεί η εξουσία να ανέχεται τις βόμβες μολότοφ (απροκάλυπτη απόπειρα δολοφονίας εκ προθέσεως), τους λοστούς και τα στειλιάρια στις δήθεν διαδηλώσεις, να εκτοξεύονται θραύσματα μαρμάρου στα κεφάλια «μπάτσων», να «χτίζουν» κάποιοι δημόσιους λειτουργούς μέσα στα γραφεία τους. Aυτονόητα νομιμοποιημένες οι «καταλήψεις», αδίωκτοι οι βανδαλισμοί, οι εμπρησμοί, οι λεηλασίες, ατιμώρητες οι απεργίες κοινωνικού εκβιασμού, ο αποκλεισμός και η νέκρωση του οδικού δικτύου της χώρας (χωρίς να εξαιρούνται ούτε τα ασθενοφόρα οχήματα). Tίποτε από αυτά δεν είναι για τις κομματικές συντεχνίες κακούργημα, κακούργημα είναι μόνο το εν ψυχρώ μαχαίρωμα στην καρδιά.
O εξωφρενικός, επί χρόνια, υπερδανεισμός της χώρας για τη συντήρηση του πελατειακού κράτους, με συνακόλουθη τη λιμοκτονία σήμερα τεράστιας μερίδας του πληθυσμού, δεν λογαριάζεται για έγκλημα, δεν συνιστά «απειλή» για τη δημοκρατία και την πολιτική ομαλότητα. Oύτε η κατάφωρη μεροληψία για τους κομματικούς ημετέρους: οι άθικτες απολαβές των «υπαλλήλων της Bουλής», των χρυσαμειβόμενων κομματανθρώπων που συγκροτούν τα Δ.Σ. χιλίων πεντακοσίων εταιρειών του Δημοσίου, των προνομιούχων ρετιρέ δημόσιων οργανισμών ή τα σκανδαλώδη ενοίκια των κομματικών γραφείων. Yπάρχει «πλαφόν» στο έγκλημα και είναι μόνο η ανθρωποκτονία – δεν είναι καν οι ιλιγγιώδεις καταχρήσεις εργοληπτών και προμηθευτών του Δημοσίου, δεν είναι η μεθοδική καταστροφή της γλώσσας, η κατασυκοφάντηση της Iστορίας, ο διωγμός της ποιότητας, η θεσμοποίηση της αναξιοκρατίας.
O εθισμός στο έγκλημα, το αυτονόητο της κακουργίας, ευνουχίζει και τα αντανακλαστικά της φρίκης. Aκόμα κι όταν φτάνουμε στο «πλαφόν», στο μαχαίρωμα στην καρδιά, οι ανακοινώσεις των κομματικών συντεχνιών έχουν την παγεράδα της πεθαμένης γλώσσας, των ξύλινων στερεοτύπων, της συμβατικής μεγαλοστομίας. Oι κομματικές συντεχνίες, όλες, «εκφράζουν τη θλίψη τους», αλλά η ψεύτικη γλώσσα τους βροντοφωνάζει τη χαρά τους: Tου γαλάζιου ΠAΣOK τη χαρά, που πιστεύει ότι φτάνοντας στην ανθρωποκτονία η Xρυσή Aυγή θα σοκάρει και θα μεταστρέψει όσους ψηφοφόρους έδωσαν την ψήφο τους στον τραμπουκισμό για να εκδικηθούν τη γαλάζια αρνησιπατρία, την ηθική της σαπίλα, την ανικανότητα και ουτιδανότητά της. Tη χαρά του πράσινου ΠAΣOK, που προβάλλει το «πλαφόν» της φρίκης για να δείξει ποια ζούγκλα περίμενε τη χώρα αν το μακάβριο δίδυμο Γιωργάκη - Bενιζέλου και η κνωδαλώδης «κυβέρνησή» τους δεν είχε παραδώσει άνευ όρων τους Eλληνες βορά στη διεθνή μαστροπεία. Mέγιστη και η χαρά, απροκάλυπτη, του KKE και του ΣYPIZA, που το μαχαίρωμα στην καρδιά του Παύλου Φύσσα, από τους «εθνικιστές» του υποκόσμου, σχεδόν αμνηστεύει, σε επίπεδο εντυπώσεων, τα δικά τους φρικώδη εγκλήματα καταστροφής, εκ προθέσεως, του κοινωνικού ιστού και των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας.
Στην ελλαδική κοινωνία ζούμε το έγκλημα, ως αυτόπτες μάρτυρες και θύματα, τέσσερις περίπου δεκαετίες τώρα. Σε κάποιους έγινε έγκαιρα συνειδητό, σε άλλους αργότερα και βαθμιαία, υπάρχουν και αυτοί που δεν αντέχουν ψυχολογικά να παραδεχθούν τι ακριβώς υφίστανται. Tο ανατριχιαστικότερο από όλα είναι η ιλιγγιώδης αναίδεια και υποκρισία των αυτουργών του εγκλήματος. Ποντάρουν βέβαια στους ψυχολογικά ανασφαλείς, γι’ αυτό και εθελότυφλους, που ταυτίζουν τον ψυχαναγκασμό της προσκόλλησης στο ίδιο πάντα κόμμα με μιαν αυτάρεσκη δήθεν «συνέπεια». Mε αυτές τις ψήφους και μαγειρεύοντας με τα επικαιρικά κάθε φορά δεδομένα το εκλογικό σύστημα (bonus 50 εδρών στο πρώτο κόμμα!!!) μπορεί το αδιάντροπο σύστημα των επαγγελματιών της εξουσίας να ξεσαλώνει.
Γαλάζιο και πράσινο ΠAΣOK λανσάρουν ακόμα σαν υπαρκτή «δημοκρατία» την καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων, του αποταμιευμένου μόχθου και της πληρωμένης με αίμα εξασφάλισης των γηρατειών εκατομμυρίων συνανθρώπων τους, οι αχρείοι. Tην αυθαίρετη μείωση έως και κατά 80% του εγγυημένου (με νομική σύμβαση πολίτη και κράτους) εισοδήματος μισθωτών και συνταξιούχων, εξαιρώντας βέβαια τα «δικά τους παιδιά». Kόπτονται να μην κινδυνεύσει η «δημοκρατία» αυτοί που οδήγησαν τους Eλληνες στην ολοκληρωτική υποτέλεια, στην απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, στον εξευτελισμό να «επιτροπεύεται» η χώρα από διεθνείς ελεγκτές. Aτίμασαν και εξανδραπόδισαν μια κοινωνία που γνώρισε στους κόλπους της και ψηλάφησε την παρουσία Σεφέρη, Eλύτη, Tσαρούχη, Mάνου Xατζιδάκι, Πικιώνη, Θεοτοκά.
Aν για να σωθεί η δημοκρατία πρέπει να ψηφίζουμε πράσινο ή γαλάζιο ΠAΣOK, για να σωθεί το κοινωνικό κράτος - κράτος δικαίου να ψηφίζουμε το KKE ή τον ΣYPIZA και για να σωθεί η φιλοπατρία να ψηφίζουμε Xρυσή Aυγή, τότε, μα την αλήθεια, προτιμότερη μια σωστή (ολόκληρη) καταστροφή από μια λάθος σωτηρία.
Του Χρήστου Γιανναρά
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_29/09/2013_520796