Μία υποθετική Χαλκιδική

Είμαστε ανάξιοι για τη φύση της Χαλκιδικής, που μας χάρισε ο Θεός.
Είμαστε ANAΞΙΟΙ ...

Αλλά και το κιτς της Χαλκιδικής μόνο με τον εαυτό του μπορεί να συγκριθεί -εξαιρέσει ορισμένων περιοχών, όπως η Ιερισσός, η Αρναία, και μεγάλων ιδιωτικών εκμεταλλεύσεων, όπως το Sani, ο Καρράς, το Κτήμα Χαντζή και ορισμένα άλλα μέρη, κομψά, καθαρά και νοικοκυρεμένα. Δυστυχώς στη χερσόνησο κυριαρχούν η ασχήμια, το κατσιβελιό, το σκουπιδαριό, η άναρχη δόμηση, τα αυθαίρετα και η κακή ποιότητα στην προσφορά υπηρεσιών. Ένα θεϊκό μέρος, παραδομένο σε βαθιά καθυστερημένους διοικούντες και όχι μόνο -δεν μιλώ για τις εξαιρέσεις.

Είμαστε ανάξιοι για τη φύση της Χαλκιδικής, που μας χάρισε ο Θεός. Ανάξιοι. Αν την είχαν οι Ιταλοί, θα την είχαν κάνει Ριβιέρα εδώ και χρόνια. Μόντε Κάρλο.

Φαντάζομαι λοιπόν μία υποθετική Χαλκιδική: χωρίς τη γυφτιά των αυθαιρέτων στην Καλλικράτεια και τη Νέα Ηράκλεια, τις πολυκατοικίες του Μαρμαρά, χωρίς τα προκάτ, τις ελεεινές αυλές, τις τσιμεντένιες περιφράξεις, τις μυριάδες πινακίδες, τα τροχόσπιτα μέσα στο οικόπεδο δίπλα στην παράγκα, τα χολερά κηπάρια, τις μπουγάδες με τα βρακοζώνια, τους βρομερούς χωματόδρομους και τη μικροαστική μιζέρια ή τις πολυκατοικίες με τα αλουμίνια ακριβώς μπροστά στη θάλασσα. Εικόνες που δείχνουν την κατάπτωση της χώρας αισθητικά, πνευματικά και ηθικά, πολύ πριν να έρθει οποιοδήποτε μνημόνιο. Εικόνες που προανήγγειλαν το τι δυσοίωνο θα επακολουθήσει σε όλη τη νεοελληνική κοινωνία και δείχνουν το κατεστραμμένο γούστο του λαού αλλά και την αναλγησία του κράτους, της πολεοδομίας, την πλήρη αδυναμία αντίδρασης των ολίγων που καταλάβαιναν. Ένα μνημείο λαμογιάς, αρπαχτής, λύσσας για δήθεν εξοχικό -ας είναι κι η παράγκα του Καραγκιόζη- προχειρότητας και απόλυτης έλλειψης ελέγχου. Αυτή η περιοχή λόγω της φυσικής ομορφιάς της έπρεπε να είναι γεμάτη βίλες με κήπους και να προσελκύει τους μπρούκληδες της οικουμένης και όχι τα πούλμαν των φτωχομπινέδων της Βαλκανικής.

Και θεραπεία δεν υπάρχει. Τώρα με τη νομιμοποίηση των αυθαιρέτων θα μείνει έτσι για δύο γενιές ως κορυφαία αντίφαση, ένα μαυσωλείο ασχήμιας των ανθρώπων, πλάι σε μία έξοχη θάλασσα.

Φαντάζομαι μία υποθετική Χαλκιδική με μία άλλη Ποτίδαια. Όχι αυτή που προικισμένη με ξεχωριστή φύση και τεράστια ιστορία -ως μία από τις βασικές αιτίες του πελοποννησιακού πολέμου- δεν κατάφερε παρά να είναι κάπως πιο ανεκτή από την Καλλικράτεια αλλά με τις ίδιες παθογένειες, δηλαδή το κιτς, την αυθαιρεσία, την τσιμεντίλα και τα λοιπά. Και το κακό συνεχίζεται σχεδόν απαράλλακτο σε όλο το πρώτο πόδι -μεμονωμένες προσπάθειες στην Άθυτο, ανολοκλήρωτες, δεν σώζουν ούτε από την κακογουστιά τις ετερόκλητες, χιλιάδες μεζονέτες (άλλη αρρώστια αυτή), την έλλειψη δρόμων, την αισθητική αναρχία, τις τερατώδεις κατασκευές προοδευτικών εργολάβων της κονόμας. Κι αβάσταχτων μπιτς μπαρ, που αποτελούν και τη μάστιγα των τελευταίων χρόνων: Δεν αφήνουν άνθρωπο να κολυμπήσει ήσυχος και αλλοδαπό τουρίστα να κοιμηθεί -ωστόσο κανείς δεν συγκινείται από το φαινόμενο. Σε πεθαίνουνε στα χαζοχαρούμενα Λάτιν και στα μπιτ -τι σχέση έχει, ρε βλάχο, το Λάτιν με την ελληνική φύση και η ανελέητη ξένη μουσική με τη γλυκύτητα του τοπίου και τη διάθεση για ανάπαυση των αισθήσεων; Τρέχα γύρευε.

Η βαρβαρότητα επικυριαρχεί και δεν βρίσκεται ένας πολιτικός να δώσει λύση -τι να λύσουν, θα πεις, αυτοί, οι περισσότεροι ενσαρκώνουν το κιτς οι ίδιοι, καθεαυτοί.

Όπου και να πας, η Χαλκιδική σε πληγώνει. Σε τσακίζει. Πήγα στην Ουρανούπολη φέτος και ρημάχτηκα ψυχικά. Τζάμπα το όνομα. Απαίσια δόμηση, βρομιά, ελεεινές παραλιακές ταβέρνες, μπαρ από άλλον πλανήτη, αλλά ακριβώς το ίδιο επικρατεί και στο δεύτερο πόδι και παντού. Καλά που πρόλαβαν οι ευφυείς καλόγεροι και πήραν τον Άθω και τον έσωσαν από τα γαμψά νύχια μας.

Φαντάζομαι μιαν άλλη Χαλκιδική με την ίδια φύση και με άλλους ανθρώπους. Μία Χαλκιδική που θα ήταν το πραγματικό σμαράγδι της Ελλάδας.

Μέχρι να γίνει, θα πηγαίνω στις θάλασσές της με παρωπίδες και ωτασπίδες. Να βλέπω μόνο τα νερά και να μην ακούω τίποτε.