Ο "σεισμός" της δημοσκοπικής πρωτιάς της Marine Le Pen για τις ευρωεκλογές




1.

Οι Γάλλοι ψηφοφόροι τη φοβούνται όλο και λιγότερο – και οι πολιτικοί της αντίπαλοι όλο και περισσότερο. Η κληρονομικώ δικαίω ηγέτιδα του Εθνικού Μετώπου Marine Le Pen δηλώνει “έτοιμη για το Μέγαρο των Ηλυσίων”, χωρίς πλέον αυτό να θεωρείται υπερφίαλος και άνευ περιεχομένου κομπασμός.

Το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών στο καντόνι Brignoles του νομού Var της Κυανής Ακτής, όπου η υποψήφια του Εθνικού Μετώπου απέσπασε στον πρώτο γύρο το 40% των ψήφων, αφήνοντας στην δεύτερη θέση με 20,76% τον υποψήφιο της κεντροδεξιάς UMP και μόλις στην τρίτη θέση με 14,48% τον (υποστηριζόμενο και από τους κυβερνώντες Σοσιαλιστές) κομμουνιστή υποψήφιο, εν μέσω αποχής άνω του 66%, θεωρήθηκε ένας μικρός πολιτικός σεισμός. Όσο ακόμη, δεν είχε γίνει αισθητός ο μεγαλύτερος....

Και ιδού: δημοσκόπηση που διενήργησε στις αρχές Οκτωβρίου το ινστιτούτο Ifop μεταξύ 1893 εγγεγραμμένων ψηφοφόρων για λογαριασμό του περιοδικού Nouvel Observateur, φέρει το Εθνικό Μέτωπο πρώτο στην πρόθεση ψήφου για τις ευρωεκλογές του ερχόμενου Μαΐου, με ποσοστό 24% (έναντι 21% σε αντίστοιχη έρευνα του Απριλίου). Ακολουθεί η UMP με 22% (από 21%), ενώ οι Σοσιαλιστές περιορίζονται στο 19% (από 21%), ο νέος κεντρώος σχηματισμός που συνέπηξαν οι François Bayrou και Jean-Louis Borloo συγκεντρώνει 11% (έναντι αθροίσματος 13,5%), το Μέτωπο της Αριστεράς υπό τον Jean-Luc Mélenchon αποσπά 10% (από 10%) και οι Οικολόγοι υποχωρούν στο 6% (από 7,5%).

Πρόκειται για την πρώτη στα χρονικά δημοσκόπηση σχετική με εκλογική αναμέτρηση εθνικής εμβέλειας που εμφανίζει την γαλλική ακροδεξιά στην πρώτη θέση – αν και η Marine Le Pen επιμένει ότι το κόμμα της δεν είναι παρά μια “πατριωτική, άκρως δημοκρατική” δύναμη με Γκωλική αντίληψη της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας. Για όποιον, πάλι, επιμένει να την αποκαλεί “ακροδεξιά”, υπάρχει πάντα και η δοκιμασμένη συνταγή της αγωγής επί δυσφημίσει.

Η “dédiabolisation” (αποδαιμονοποίηση) του Εθνικού Μετώπου, υπήρξε από το 2011 κεντρική επιδίωξη της Le Pen - η οποία μάλιστα με την χαλαρή, “μικροαστική” εικόνα της, προκάλεσε την δημόσια διατυπωμένη ενόχληση του πατέρα της και ιδρυτή του Εθνικού Μετώπου. Η εξαφάνιση στελεχών με αντισημιτικές πεποιθήσεις, το άνοιγμα σε παλαιούς μετανάστες και ομοφυλόφιλους (την ίδια στιγμή που το Εθνικό Μέτωπο κεφαλαιοποιούσε πολιτικά τις οργισμένες διαδηλώσεις των Γάλλων Καθολικών κατά της νομιμοποίησης του gay γάμου) και η καταγγελία “ακραίων” φαινομένων, εν οίς και η δική μας Χρυσή Αυγή, μαρτυρούν το lifting στο οποίο έχει υποβάλει το Εθνικό Μέτωπο η “Μπλέ Marine”. Όμως το μυστικό της έως τώρα επιτυχίας της δεν είναι επικοινωνιακό.

Σε μια Γαλλία που δυσφορεί ολοένα και περισσότερο με τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης και την υποβάθμιση της χώρας στην ευρωπαϊκή και διεθνή σκηνή, το Εθνικό Μέτωπο είναι η μόνη πολιτική δύναμη που εμφανίζει μιαν “αφήγηση” στοιχειωδώς συνεκτική, προβάλλοντας την πηγή των δεινών εκτός εθνικού κορμού: στους μετανάστες, στις Βρυξέλλες, στην παγκοσμιοποίηση. Εξ ού και οι προτεινόμενες λύσεις διαπνέονται από έναν “ακομπλεξάριστο” προστατευτισμό (που έχει το προσόν να επικαλείται την αγνοημένη έννοια της δημοκρατικής λαϊκής νομιμοποίησης), φλερτάροντας με την ιδέα της κατάλυσης της ευρωζώνης και της εξόδου της Γαλλίας από την Ε.Ε.

Όταν ο πρωθυπουργός Jean-Marc Ayrault σχολίασε την έρευνα του Nouvel Observateur, λέγοντας ότι το Εθνικό Μέτωπο επιδιώκει την μάταιη αναδίπλωση πίσω από μια “γραμμή Μαζινό”, και κατά βάθος “δεν αγαπά τη Γαλλία”, ως μια χώρα άφοβη, που υπερασπίζεται τις αρχές της και έχει ακτινοβολία διεθνή, η απάντηση της Le Pen ήταν “εγώ αγαπώ τόσο τη Γαλλία που θέλω να συνεχίσει να υπάρχει. Αυτοί κάνουν τα πάντα ώστε να την εξαφανίσουν μέσα στο μάγμα της Ε.Ε…».

Το Εθνικό Μέτωπο δεν είναι βέβαια κάποιο νέο φαινόμενο στην γαλλική πολιτική σκηνή. Μόνο η λειψή, εξωραϊσμένη εικόνα που προβάλλει η ίδια η Γαλλία για τον εαυτό της στον κόσμο (και η απόλυτη απώθηση από τη δημόσια συζήτηση “τραυματικών” ζητημάτων, όπως το Vichy και η Αλγερία), μας κάνει να ξεχνάμε την “άλλη όψη”. Η Γαλλία των νοσταλγών της μοναρχίας, των Καθολικών πολεμίων του κοσμικού κράτους, των μνησίκακων κληρονόμων της αλλοτινής αποικιακής αυτοκρατορίας, έπαψε μεν, στιγματισμένη από τον δοσιλογισμό της, να έχει αυτοτελή έκφραση μετά τον πόλεμο και “υποτάχθηκε” στον De Gaulle. Όμως μετρά ήδη τρεις δεκαετίες αφότου εξήλθε από την πολιτική “νεκροφάνεια”, υποβοηθούμενη από τους τακτικίστικους υπολογισμούς του Mitterand.

Αν στην παρούσα φάση προβάλλει κάτι το ποιοτικά διαφορετικό, αυτό είναι η ταχύτατη διάψευση των προσδοκιών των ψηφοφόρων από την διακυβέρνηση Hollande – με αποτέλεσμα να υποχωρεί κάθε εκδοχή Αριστεράς όχι μόνο συγκυβερνώσας (Σοσιαλιστές, Πράσινοι), αλλά παραδόξως και της “εκτός των τειχών”, με τον Mélenchon να έχει ήδη αποτύχει δύο φορές, στις προεδρικές και στις βουλευτικές του 2012, ως το “μόνο αντίπαλο δέος” στην Le Pen.
Επιπλέον το Εθνικό Μέτωπο δεν αποτελεί πλέον μια γαλλική ιδιαιτερότητα, αλλά “κολυμπά” σε έναν πανευρωπαϊκό “ωκεανό” μεταμοντέρνας, ξενόφοβης, λαϊκιστικής, ευρωσκεπτικιστικής δεξιάς, με τμήματα της οποίας ήδη συνεργάζεται ενόψει ευρωεκλογών, όπως με το Κόμμα Ελευθερίας του Ολλανδού Geert Vilders.

Από τα τρία περίπου ισομερή μπλοκ στα οποία είναι μοιρασμένο το γαλλικό εκλογικό σώμα (Αριστερά, Κεντροδεξιά, Ακροδεξιά) το τελευταίο εμφανίζεται ως το πιο συμπαγές και το μόνο με αυθεντική δυναμική ανάπτυξης. Το “ατύχημα” της 21ης Απριλίου 2002, οπότε ο Jean-Mari Le Pen απέκλεισε από τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών τον Σοσιαλιστή Lionel Jospin, αποτελεί κάτι που πλέον μπορεί να επαναληφθεί ανά πάσα στιγμή – ανατρέποντας την υφιστάμενη πολιτική γεωγραφία.

Το Εθνικό Μέτωπο δεν “πλαγιοκοπεί” πλέον μόνο την κεντροδεξιά, αλλά εμφανίζεται ικανό να διεισδύει σε εκλογικά ακροατήρια κάθε προέλευσης. Και το κυριότερο: δεν βρίσκει πλέον απέναντί του το “ρεπουμπλικανικό τόξο” που, επί των ημερών λ.χ. του Jacques Chirac, εγγυούνταν την απομόνωση της ακροδεξιάς. Η UMP εμφανίζεται πλέον αμήχανη, διχασμένη, ασθμαίνουσα να αντιγράψει τη ρητορική “νόμου και τάξης” και “γαλλικής παρακμής” του Εθνικού Μετώπου (όπως με τον τρόπο του πράττει και ο Σοσιαλιστής υπουργός Εσωτερικών Manuel Vals), ενώ ο πρώην πρωθυπουργός François Fillon έσπασε το ταμπού της μη συνεργασίας με την ακροδεξιά στον δεύτερο γύρο των εκλογικών αναμετρήσεων.

Μόνος που δικαιούται να επιχαίρει με τις εξελίξεις; O Nicholas Sarkozy, που κατόρθωσε να συμπιέσει το 2007 το ποσοστό του Εθνικού Μετώπου και που απαλλαγμένος πλέον από την δικαστική “περιπέτεια” της υπόθεσης Betancour, μπορεί να καταστρώνει τα σχέδιά του για το 2017...

Του Κώστα Ράπτη
http://www.capital.gr/News.asp?id=1886556
2.

Le Nouvel Observateur: 
Το Εθνικό Μέτωπο απειλεί να γίνει πρώτο κόμμα Νέα δημοσκόπηση εμφανίζει κυρίαρχη την Μαρίν Λεπέν ενόψει ευροεκλογών

Άνοδο του ποσοστού του Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λεπέν δείχνει δημοσκόπηση του περιοδικού Le Nouvel Observateur. Το ακροδεξιό κόμμα συγκεντρώνει ποσοστό 24%, περνώντας ακόμα και τους Σοσιαλιστές. Η άνοδος της ακροδεξιάς μπορεί να παραλύσει την Ευρώπη, προειδοποιεί ο Φρανσουά Ολάντ που βλέπει τα ποσοστά του να κατρακυλούν.
«Η σφυγμομέτρηση που προκαλεί φόβο: στην πρώτη θέση ενόψει των ευρωεκλογών το Εθνικό Μέτωπο, απειλεί να γίνει πρώτο κόμμα στη Γαλλία» γράφει ο Nouvel Observateur. 
Το 24% που συγκεντρώνει το Εθνικό Μέτωπο στη δημοσκόπηση είναι τέσσερις φορές μεγαλύτερο από το ποσοστό που συγκέντρωσε το κόμμα στις τελευταίες ευρωεκλογές, το 2009.
Πέντε μονάδες κάτω από το κόμμα της Μαρίν Λεπέν βρίσκονται οι Σοσιαλιστές τουΦρανσουά Ολάντ. Μάλιστα, το κόμμα του Ολάντ βρίσκεται στην τρίτη θέση πίσω και από το δεξιό UMP που συγκεντρώνει ποσοστό 22%.
Σε συνέντευξή του, ο γάλλος πρόεδρος, ερωτηθείς για τις ευρωεκλογές του Μαΐου, αναγνώρισε τους κινδύνους που ελλοχεύουν να καταγραφεί σε αυτές μια «ήττα της Ευρώπης».
«Είναι πιθανόν», είπε, «η σύνθεση του επόμενου Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να αποτελείται κατά μεγάλο μέρος της από ευρωσκεπτικιστές. Θα πρόκειται για μια οπισθοδρόμηση και για μια απειλή παράλυσης».
Ο Ολάντ απηύθυνε έκκληση στους ψηφοφόρους να γίνει αντιληπτό το πραγματικό νόημα των ευρωεκλογών.
«Δεν καλούμαστε να ψηφίσουμε υπέρ ή κατά της Ευρώπης. Πρόκειται για μια επιλογή ανάμεσα σε δύο διαφορετικά ευρωπαϊκά προγράμματα: την παρατεταμένη λιτότητα ή την βιώσιμη ανάπτυξη, τον ανταγωνισμό ή τη ρύθμιση (των αγορών), τις αγορές ή τις επενδύσεις, την βραχυπρόθεσμη προσέγγιση στα πράγματα ή την μετάβαση σε μια πιο οικολογική πολιτική» είπε.
Ερωτηθείς σχετικά με την άνοδο της ακροδεξιάς, ο Ολάντ δήλωσε: «Έναντι των εξτρεμισμών, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να τους αντιμετωπίσουμε. Ποιος μπορεί να φαντάζεται ότι το να γυρίσουμε πίσω, στα εθνικά σύνορα, θα μας προστάτευε από την μετανάστευση; Ο ρόλος της (συνθήκης) Σένγκεν είναι να ορίζει τους κανόνες για την ελευθερία της κυκλοφορίας (προσώπων στην ΕΕ). Αν πρέπει να την ενισχύσουμε, είμαι έτοιμος. Η λύση όμως και σε αυτό πρέπει να είναι ευρωπαϊκή».«Ποιος μπορεί να υποκρίνεται ότι οι Ευρωπαίοι θα ζούσαν καλύτερα χωρίς το ενιαίο νόμισμα; Θα πλήττονταν από βάναυσες (νομισματικές) υποτιμήσεις κι αυτό θα σηματοδοτούσε το τέλος της ενιαίας αγοράς. Χωρίς να μιλήσουμε για την κερδοσκοπία σε βάρος των κρατικών χρεών» συνέχισε ο Ολάντ.
Ο πρόεδρος της Γαλλίας υποστήριξε ότι «ο εθνικισμός είναι μια τάση η οποία γεννήθηκε πριν από δύο δεκαετίες» στη γαλλική πολιτική σκηνή, κι οφείλεται «στην έλλειψη προοπτικής και συλλογικής δυναμικής». Σε αυτό «προστίθεται ο φόβος της παρακμής», είπε.«Ορισμένες χώρες βιώνουν με δύσκολο τρόπο την αναμέτρηση με την παγκοσμιοποίηση» δήλωσε και τόνισε ότι η Ευρώπη συνδέεται άρρηκτα «με το άνοιγμα των συνόρων», δηλαδή «με την μετανάστευση».«Αυτό που τρέφει τον λαϊκισμό είναι επίσης η σχέση με το Ισλάμ. Σε αυτό προστίθενται οι φόβοι των εργαζόμενων απέναντι στις αναδιαρθρώσεις της βιομηχανίας, οι φόβοι πολλών μπροστά στη δυναμική άνοδο των αναδυόμενων οικονομιών, ο συντηρητισμός που εν μέρει συνδέεται με τη γήρανση του πληθυσμού. Η ξενοφοβία κάνει τα υπόλοιπα» επισήμανε.Η έξοδος από την οικονομική κρίση «είναι απαραίτητη, αλλά πρέπει να κάνουμε πολλά περισσότερα για να αμβλυνθούν οι εθνικοί εγωισμοί», ανέφερε.Ερωτηθείς αν η Ευρώπη φέρει ευθύνη, ο Ολάντ απάντησε «ναι, στο βαθμό που οι ηγέτες της αποτυγχάνουν να υπερβούν τους εθνικούς τους σκοπούς».Πρέπει να «διεκδικήσουμε ξανά την ευρωπαϊκή ιδέα», δήλωσε ο γάλλος πρόεδρος, πράγμα που «είναι δύσκολο με τους 28. Σε αυτό οφείλεται η βούλησή μου να αρχίσουμε από ένα σκληρό πυρήνα, με την Ευρωζώνη, και να προχωρήσουμε πιο γρήγορα με τις χώρες που αποφασίζουν ελεύθερα».Η Ευρώπη, τόνισε, πρέπει να «αποκτήσει περισσότερη αυτοπεποίθηση».