Ο Αναστασιάδης, η ιδιαιτέρα του Μπαν κι ο ιπποκόμος του Ντάουνερ
1.Ο
Αναστασιάδης, η ιδιαιτέρα του Μπαν κι ο ιπποκόμος του Ντάουνερ
Στο απόγειο της πολεμικής προσπάθειας του 1918, ο Κλεμανσώ, ο και αποκληθείς «τίγρης» της Γαλλίας, ρωτήθηκε στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση ποια είναι η πολιτική του. Απάντησε το περιώνυμο: «Η εσωτερική πολιτική; Κάμνω πόλεμον. Και η εξωτερική πολιτική μου; Κάμνω πόλεμον. Παντού και πάντοτε κάμνω πόλεμον!». Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης υφίσταται σκληρό πόλεμο. Οικονομικό, πολιτικό, διπλωματικό, κοινωνικό.
Δυστυχώς, δεν είναι και δεν θέλει να μοιάσει κατά τι του Κλεμανσώ. Αντί να πολεμήσει με έργα, απαντά με λόγια. Αν ισχύουν αυτά που δήλωσε, άμα τη επιστροφή του από το πρώτο Γιούρογκρουπ, ότι, δηλαδή, πήγε αξιόπιστος και επέστρεψε αναξιόπιστος, τότε αυτά επιβεβαιώνονται από δύο τουλάχιστον γεγονότα.
Αρετή ενός ηγέτη και δη Προέδρου, είναι η επιβολή σεβασμού στο πρόσωπό του και, δι’ αυτού, στον λαό. Ο Ν. Αναστασιάδης επέτρεψε σε δύο ξένους να τον προσβάλουν και να απαξιώσουν την Κυπριακή Δημοκρατία, και δεν αντέδρασε ως όφειλε.
Ιδού τα γεγονότα. Πρώτον, στις 17/5/2013, ο Πρόεδρος έστειλε στον ΓΓ του ΟΗΕ επιστολή (που συνέταξε ο Ι. Κασουλίδης), με την οποία κατάγγελλε τον ανεκδιήγητο Ντάουνερ ότι επιχειρούσε να πολιτικοποιήσει δείπνο με τον κατοχικό ηγέτη Έρογλου. Όλοι στήριξαν την ενέργεια του Προέδρου να καταγγείλει τις μεθοδεύσεις του Ειδικού Συμβούλου του Μπαν Κι Μουν. Και, λογικά, ανέμεναν ότι θα απαιτούσε την απομάκρυνσή του, αφού ήταν γνωστός σε όλους ο διαχρονικά άθλιος ρόλος του στο Κυπριακό.
Δεν το έπραξε. Ο ΓΓ του ΟΗΕ όχι μόνο δεν απάντησε στην επιστολή Αναστασιάδη, αλλ’ ανέθεσε -ω! της προσβολής και της απαξίωσης!- στην ιδιαιτέρα του να διαβεβαιώσει ότι το δείπνο Αναστασιάδη-Έρογλου δεν είχε πολιτικό χαρακτήρα. Ο Πρόεδρος κατάπιε την προσβολή, άγνωστο γιατί, η οποία μετακυλίστηκε και στον κυπριακό λαό. Δεύτερον, τις τελευταίες ημέρες γράφτηκε στον Τύπο ότι ο Ντάουνερ παρενέβη στην ΕΕ για να μην ικανοποιηθεί το δίκαιο αίτημα Αναστασιάδη για διορισμό ανώτατου δικαστικού της Ένωσης, για να συμμετέχει ενεργά σε πιθανές συνομιλίες για το Κυπριακό.
Όταν ρωτήθηκε την πρώτη φορά, είπε απλώς, «ουδέν σχόλιον». Όταν ρωτήθηκε προχθές ξανά, απάντησε, «πάλι ουδέν σχόλιον». Ανεξάρτητα αν ο άθλιος Ντάουνερ παρενέβη, γραπτώς ή άλλως πως, στις Βρυξέλλες, ο Πρόεδρος όφειλε να ξεκαθαρίσει στους πολίτες τι πραγματικά συμβαίνει. Αν μεν ο Ντάουνερ παρενέβη, όφειλε να καταγγείλει τις νέες μηχανεύσεις του και να απαιτήσει, επιτέλους, την απομάκρυνσή του.
Αν ο Ντάουνερ δεν παρενέβη, πάλι ο Πρόεδρος όφειλε να διαμηνύσει ονομαστικά και όχι περιφραστικά, ότι δεν ανέχεται από κανέναν και ειδικά από τον Ντάουνερ να ξεφεύγει από τα καθήκοντά του και να εμπλέκεται σε διπλωματικές ενέργειες ενός κράτους, της Κύπρου. Ούτε το ένα έπραξε ούτε το άλλο διαμήνυσε. Το μήνυμα προς τον Ντάουνερ είναι ξεκάθαρο: Ο Αναστασιάδης δεν έχει τα κότσια ούτε μία τρίχα από τα μαλλιά του να πειράξει.
Για να σε σέβεται ο άλλος, ο τρίτος, οφείλεις εσύ πρώτα να σέβεσαι τον εαυτό σου και να είσαι υπερήφανος γι’ αυτό που είσαι και διεκδικείς. Ο Ν. Αναστασιάδης είναι Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δεν εκπροσωπεί τον εαυτό του, οπότε δικαίωμά του αν αρέσκεται να αυτοεξευτελίζεται και να τον προσβάλλουν. Εκπροσωπεί τον κυπριακό λαό, που δεν ανέχεται από κανέναν Ντάουνερ ή άλλον ξένο να μειώνει τον Πρόεδρο και να χλευάζει τον λαό.
Να μην εκπλαγεί, συνεπώς, ο Ν. Αναστασιάδης αν, την επόμενη φορά, ο Ντάουνερ διατάξει τον… ιπποκόμο του να απαντήσει σε αιτιάσεις του, όπως ακριβώς προσβλητικά έπραξε ο Μπαν με την ιδιαιτέρα του. Εκτός και αν ο Πρόεδρος πιστεύει ότι εξακολουθεί ακόμα να είναι αναξιόπιστος.
Σάββας Ιακωβίδης
ΠΗΓΗ
ΠΗΓΗ
http://www.sigmalive.com
5-11-2013
2.
Η τραγική αποτυχία Αναστασιάδη στο Κυπριακό
Ο Γενικός Γραμματέα του ΟΗΕ έδωσε στον κ. Αναστασιάδη τελεσίγραφο τεσσάρων ημερών για να αποδεχθεί τους όρους και τη διαδικασία ενός νέου γύρου συνομιλιών στο Κυπριακό. Αυτό είναι πρωτάκουστο. Θα μπορούσε να θεωρηθεί ως κάποιου είδους κακόγουστης φάρσας, αλλά δυστυχώς δεν είναι. Ενώ ο κ. Αναστασιάδης ανάλωνε τις δυνάμεις του στο εσωτερικό μέτωπο και προσέφευγε σε πύρινες δηλώσεις, δεσμεύσεις, όρκους και υποσχέσεις, στο διεθνές επίπεδο εξελισσόταν ένα οργιώδες παρασκήνιο, πίσω από το οποίο βρισκόταν η ομάδα Ντάουνερ και διπλωμάτες τουλάχιστο ενός μονίμου μέλους του Συμβουλίου Ασφαλείας, της Βρετανίας. Ο κ. Ντάουνερ επέβαλε εύκολα στον άβουλο Μπαν Κι Μουν τη διαδικασία του τελεσίγραφου.
Από τη πρώτη στιγμή της εκλογής του, προειδοποιήσαμε τον Πρόεδρο. Με σαφή τρόπο επεξηγήθηκε το παρασκήνιο και υποδείχθηκε ότι δε θα έπρεπε να μπει σε μια διαδικασία για έναρξη συνομιλιών στο Κυπριακό τη περίοδο αυτή. Υπήρχαν και υπάρχουν άλλοι στόχοι και προτεραιότητες. Δε θα έπρεπε να μπει σε άμυνα ούτε και να κάνει ανέξοδες κινήσεις, οι οποίες θα προκαλούσα κόστος στην Ελληνοκυπριακή κοινότητα. Υποδείχθηκε επίσης δημοσίως ότι ο κ. Ντάουνερ είχε ατζέντα και σαφείς στόχους. Θα έπρεπε να συγκρουστεί μαζί του με τρόπο που να μην αφήνει άλλη επιλογή στον Γενικό Γραμματέα παρά την αντικατάστασή του. Μια τέτοια κίνηση θα έδινε χρόνο για σχεδιασμό. Αγνοήθηκαν όλες οι άλλες απόψεις. Ο κ. Αναστασιάδης ακολούθησε τις συμβουλές της επικοινωνιακής ομάδας του Προεδρικού. Δήλωσε ότι δε θα πρέπει να ασχολούμαστε με τον κ. Ντάουνερ. Το αποτέλεσμα δε θα μπορούσε να είναι χειρότερο. Η αποτυχία είναι καταθλιπτική.
Το σκηνικό μοιάζει γνώριμο. Η φήμη του κ. Αναστασιάδη, η οποία εξελίσσεται σε «κατάρα», επιβεβαιώνεται σε διάστημα μόλις επτά μηνών. Κατάφερε να του βάλουν άλλο ένα πιστόλι στον κρόταφο και να τον απειλήσουν: «Έχεις τέσσερεις ημέρες». Αν είναι δυνατόν! Κάποιοι ίσως σκεφτούν ότι αυτό επεδίωκε. Να διευκολυνθεί προκειμένου να επιδιώξει τις ενδόμυχές του προθέσεις στο πλαίσιο ενός σκηνικού απειλών και διλημμάτων. Αυτό ίσως να ήρθε πιο νωρίς απ’ ότι περίμενε. Μάλλον είχε άλλο επικοινωνιακό σχέδιο, αλλά ο κ. Αναστασιάδης, όπως και ο κ. Χριστόφιας προηγουμένως, έπεσε θύμα του ιδεαλισμού του. Αυτής της επικίνδυνης τακτικής η οποία έφερε το Κυπριακό στο χείλος του γκρεμού.
Ο κ. Αναστασιάδης δεν απέτυχε μόνο στη τακτική και τους χειρισμούς του. Υπέστηκε κάτι πολύ χειρότερο: Ο κ. Ντάουνερ και οι συνεργάτες του τον εξευτέλισαν. Με το τελεσίγραφο των τεσσάρων ημερών του έστειλαν το μήνυμα ότι, όχι μόνο δεν έχει λόγο στη διαδικασία, αλλά θα πρέπει να κάνει ακριβώς ότι του πούνε.
Τραγική ειρωνεία: Ο ίδιος ο κ. Αναστασιάδης σε συνέντευξή του μας προέτρεψε να περιμένουμε να δούμε τι θα κάνει όταν η υπόσταση και η κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας θα κινδυνεύσουν. Μα γιατί να μπούμε σε μια τέτοια διαδικασία; Τώρα τι θα κάνει; Πολύ φοβάμαι ότι το σχέδιο του είναι να κάνει ακόμα μια-δύο «σκληρές» δημόσιες δηλώσεις προτού αλλάξει το τροπάριο. Τα κεφάλια μέσα. Καιρός για νέες «συναινέσεις» στο Κυπριακό.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο ο κ. Αναστασιάδης έχει δύο επιλογές: Είτε θα δημιουργήσει μια ελεγχόμενη κρίση εναντίον του κ. Ντάουνερ και να επιμείνει στην αντικατάστασή του προκειμένου να κερδίσει χρόνο για να σχεδιάσει την έξοδο από το αδιέξοδο στο οποίο έχει εισέλθει είτε θα ακολουθήσει το τελεσίγραφο Μπαν Κι Μουν και θα μπει κι αυτός, όπως και ο προκάτοχός του, σε μια πορεία πολιτικής απομόνωσης και απαξίωσης στο εσωτερικό αρχικά και στο εξωτερικό αργότερα.
Γιώργος Κέντας
-Eπίκουρος καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας. Είναι Επιστημονικός Συνεργάτης στο Κυπριακό Κέντρο Ευρωπαϊκών και Διεθνών Υποθέσεων. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα επικεντρώνονται στη διεθνή θεωρία, φιλοσοφία κοινωνικών επιστημών, οργανωμένη βία και το Κυπριακό πρόβλημα.
ΠΗΓΗ
http://www.sigmalive.com
3.
Κυπριακό: θέλουν λύση-«εξπρές» βάσει τετελεσμένων
Την ώρα που την προσοχή των Ελλήνων -και όχι αδικαιολόγητα- περισπούν οι βάναυσες χρεοκοπικές υποτροπές που ταπεινώνουν την καθημερινότητά τους και ανατάσσουν την αβεβαιότητα των προοπτικών, στο παρασκήνιο προάγονται αθορύβως διεργασίες όσον αφορά μείζονα εθνικά ζητήματα.
Και ειδικότερα ως προς το Κυπριακό, είναι ηλίου φαεινότερο -ακόμη και για μυωπάζοντες- ότι τέτοιες διεργασίες βρίσκονται ήδη σε προκεχωρημένο στάδιο, με σαφή πάντοτε στόχο την επιτάχυνση τελικών ρυθμίσεων. Με μια δηλαδή κατά το δυνατόν «λύση εξπρές», με την έννοια του οριστικού του τερματισμού, είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο. Προκειμένου:
1. Ν' αναιρεθεί ο χρόνιος πονοκέφαλος (ή μπελάς) που αυτό προκαλεί σε κάποια κέντρα ισχύος, με την έννοια των ανασχέσεων τις οποίες εκ των πραγμάτων δημιουργεί σε στρατηγικούς σχεδιασμούς σ' αυτή την κρίσιμη γεωγραφία. Αυτή διαχρονικά υπήρξε η αξιολόγηση του προβλήματος σε όλη τη μακρά του διαδρομή.
2. Να διευκολυνθούν προαποφασισμένες και ήδη διαμορφούμενες περιφερειακές ρυθμίσεις, που σχετίζονται προς όσα προάγονται στη σύνολη Μεσανατολική ζώνη (κι ευρύτερα την Εγγύς Ανατολή) υπό το φως μάλιστα των νέων ισορροπιών και της ανακατανομής ρόλων που επιχειρείται με πολυαίμακτες ανατροπές.
3. Να ρυθμιστούν πλαίσια στρατηγικής ασφάλειας και να εμπεδωθούν σταθερές συνθήκες αξιοποιήσεως των ενεργειακών κοιτασμάτων. Τα οποία ήδη δημιουργούν νέο περιβάλλον διαπλεκομένων συμφερόντων στη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου, όπου η Κύπρος αποτελεί κρίσιμη δικλίδα εξελίξεων και προοπτικών.
Μπορεί μεν η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο φαινομενικά να «κατάπιαν» την αποσόβηση και τελικά την αχρήστευση του έωλου Σχεδίου Ανάν, με την καθ' όλα ιστορική ετυμηγορία του Κυπριακού Ελληνισμού το 2004. Ποτέ όμως δεν χώνεψαν αυτό που έγινε και που ανέτρεψε σχεδόν άρδην μακρόπνοες επιλογές και αποφάσεις, οι οποίες συνάπτονταν προς ευανάγνωστο περιφερειακό στρατηγικό δόγμα. Και ως εκ τούτου: Ποτέ δεν εγκατέλειψαν εκείνο το πλαίσιο, για το οποίο άλλωστε ξόδεψαν και άφθονο χρήμα και χρόνο και διπλωματικά μυαλά του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και του Φόρεϊν Οφις. Η αλήθεια. Την οποία και πολύ πιο σύντομα απ' όσο φανταζόμαστε θα τη δούμε ν' αναδύεται και να επανατροχιοδρομεί δυναμικές επαναφοράς των ιδίων επιλογών, με άλλα οπωσδήποτε προσωνύμια. Ή και καθόλου. Αλλά με την ίδια πατρότητα. Και προπαντός με την ίδια βούληση. Κι αυτή τη φορά, με την Αθήνα να εμπλέκεται αμεσότερα και κυρίως πιο ουσιαστικά, δυναμικές με διαδικασίες οιονεί τετραμερούς. Που θα είναι τέτοια, χωρίς να είναι!
Το αν θα διαφοροποιηθούν κάποιες παράμετροι, αυτό δεν αλλάζει τις στρατηγικές. Ούτε φυσικά την ουσία όσων θα κληθεί ο Ελληνισμός ν' αντιμετωπίσει και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να διαχειρισθεί. Και να μην υπάρχει αμφιβολία καμία, ότι Λευκωσία και Αθήνα θα βρεθούν μπροστά σε προδήλως επώδυνα διλήμματα, που θ' απαιτήσουν καθαυτό ιστορικές αποφάσεις ως προς το δέον. Και το υπό τις περιστάσεις εθνικώς δέον θα συνάπτεται προς συγκεκριμένο ιστορικό συμβιβασμό. Που με τη σειρά του -και να μη μας διαφεύγει- θα έχει βασικό άξονα τα γεωπολιτικά τετελεσμένα. Τα οποία παραπέμπουν σε νομιμοποίηση της γεωπολιτικής διαιρέσεως της Κύπρου.
Να μην αυτοεμπαιζόμεθα και να μην εμπαίζομεν. Γιατί τι άλλο σημαίνει και πού οδηγεί τελικά κατ' έννοιαν και πρακτικήν η «Διζωνικότητα» που κατοχυρώθηκε απ' αρχής ακόμη και με τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών;
Ειδικότερα δε του Συμβουλίου Ασφαλείας, ως του υπάτου Σώματος του διεθνούς οργανισμού; Και ναι μεν ο πραγματισμός ερμηνεύει και οδηγεί σε αδυσώπητες (εξ ανάγκης έστω) αποδοχές. Αλλά τουλάχιστον να γνωρίζουμε και τι διαπραγματευόμεθα και σε ποια πλαίσια και με ποιο τελικά τέρμα.
Με αυτή λοιπόν τη στυγνή διαλεκτική, μέρος των τετελεσμένων (που η επιδρομή διά των λογχών της επέβαλε και η κατοχή εν πολλοίς κατοχύρωσε μέσα στις δεκαετίες που αυτή έγινε ανεκτή από τη διεθνή κοινότητα) «θα μας μείνουν»! Και θ' αποβούν συντεταγμένες της λύσεως και συνιστώσες των λειτουργικών πολιτειακών πλαισίων.
Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι δεν πρέπει ν' αντιμετωπισθεί. Ούτε ότι θα γίνει αμαχητί και μοιρολατρικώς δεκτό. Σημαίνει όμως ότι: Εάν μιλούμε για διαπραγματευτική λύση και ιστορικό συμβιβασμό, τότε αυτομάτως αυτός προϋποθέτει όχι απλώς «λαβείν» (για εμάς που έχουμε όντως λαμβάνειν) αλλά και «δούναι», από εμάς που είμεθα τα θύματα της διαρπαγής! Υπό το φως αυτών των αυτονοήτων, το κυρίως ζητούμενο από δικής μας πλευράς είναι: Αφ' ενός αποσόβηση όσων δημιουργούν προϋποθέσεις κρατικής καταλύσεως - κι επομένως καταστροφής. Και αφ' ετέρου κατοχύρωση όλων εκείνων που θ' αποτρέπουν ημερομηνία λήξεως του Κυπριακού Ελληνισμού, με διασφάλιση της ιστορικής του συνέχειας στη φυσική του γεωγραφία. Κάτι που εξικνείται πέραν της δυσοσμίας των υδρογονανθράκων. Οι οποίοι και ήδη αποβαίνουν κινητήριος μοχλός και δυναμική διαδικασιών από άλλους για μας.
Του ΑΝΘΟΥ ΛΥΚΑΥΓΗ
-Δημοσιογράφου-συγγραφέα
ΠΗΓΗ
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=396145
Alexander ...John Gosse Downer
ΣXETIKA
Ο Αλεξάντερ Ντάουνερ, που αρέσκεται να παρουσιάζεται ως Alexander John Gosse Downer για να διαφημίζει το αριστοκρατορικό γενεαλογικό του δέντρο και τα φιλοβασιλικά του πιστεύω ως Αυστραλιανός, είναι κυριολεκτικά ο τελευταίος παράγοντας της λεγόμενης Διεθνούς Κοινότητας, της International Community, γνωστής και ως INTCOM, που μπορεί και νομιμοποιείται να γυροφέρνει στην Κύπρο και την περιοχή για να παράξει ειρήνη.
Ο άνθρωπος είναι ένας κατ’ εξοχήν διεθνής τυχοδιώκτης και αμετανόητα πολεμοχαρής. Η μόνη του ιδεολογία είναι αυτή της ισχύος (αγγλοσαξωνικής, βέβαια δηλαδή ρατσιστικής) και τα συναφή με την ιδεολογία της ισχύος παράγωγα που είναι η ιδιωτεία και ο πλουτισμός. Όσο για την προσωπική του ηθική, αυτή εντοπίζεται εάν κάποιος ανακατέψει καλά τον πάτο μιας χαβούζας.
Όπως συμβαίνει, όλοι αυτοί οι διεθνείς τσαρλατάνοι λειτουργούν φορώντας έναν ηθικοπλαστικό μανδύα, προσποιούμενοι ότι αγωνίζονται για την ανθρωπότητα (humanity) και για την εμπέδωση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας. Αν όμως τους ψάξει κανείς, έστω και επιφανειακά, θα ανακαλύψει ένα προσωπικό φαρισαϊσμό που θα τον ζήλευαν και οι πραγματικοί φαρισαίοι της βιβλικής εποχής.
Για το δικό μας αρχιφαρισαίο, τον Alexander John Gosse Downer, οι πληροφορίες για το ποιόν του βρίσκονται κυριολεκτικά στο δρόμο, τουλάχιστον από το 1996 όταν ανέλαβε ως Υπουργός Εξωτερικών της Αυστραλίας. Μέχρι το διορισμό του ως ειδικός εκπρόσωπος του ΟΗΕ στην Κύπρο, τον Ιούλιο του 2008 και ως ένας “highly respected diplomat” κατά τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, διαμεσολάβησαν 12 χρόνια.
Αυτά ήταν υπέρ αρκετά για τη δική μας πλευρά να μάθει πολύ καλά ποιος ήταν ο κύριος αυτός, πως και ποιοι βουτυρώνουν το ψωμί του αλλά κυρίως τη συμπεριφορά του σε διεθνή ζητήματα για τα οποία ο αθεόφοβος σήμερα υπερηφανεύεται, όπως θέματα πολέμου, προσφύγων, κρατικής κυριαρχίας και άλλα, όλα άμεσα συναφή με το κυπριακό πρόβλημα. Το Υπουργείο Εξωτερικών και η Προεδρία της Δημοκρατίας δεν έκαναν τη στοιχειώδη έρευνα για το ποιόν του ανθρώπου ώστε να μη συναινέσουν στο διορισμό του. Ως αποτέλεσμα ο κυπριακός λαός φορτώθηκε ένα διεθνή τυχοδιώκτη, που μόλις είχε χάσει την εξουσία στη χώρα του και αναζητούσε καινούρια καριέρα. Αυτοί που τον διόρισαν, αντίθετα με τους δικούς μας γνώριζαν καλά τι έκαναν.
Επειδή όμως θα κατηγορηθώ ως συκοφάντης θα αφήσω τον Alexander John Gosse Downer να μιλήσει μόνος του. Με αφορμή τη δέκατη επέτειο του επιδρομικού πολέμου (aggressive war) στο Ιράκ το 2003, ο κύριος αυτός υπερθεμάτισε υπέρ του πολέμου στην The Sidney Morning Herald στις 25 Μαρτίου υπερηφανευόμενος για το ρόλο της Αυστραλίας και για τη δική του προσωπική εμπλοκή. Νιώθει, γράφει πολύ υπερήφανος για τον ρόλο του. Είναι περήφανος, ουσιαστικά, για το μέχρι στιγμής αιματοκύλισμα στο Ιράκ, για το θάνατο εκατομμυρίων και την καταστροφή ενός ιστορικού πολιτισμού. “Even with hindsight the Iraq war was the best option for for all concerned”, είναι ο τίτλος του κειμένου του. Συμμετείχε, λέει, η Αυστραλία υπό την ηγεσία του ως Υπουργού Εξωτερικών (α) για να εξανθρωπίσει και να εκδημοκρατικοποιήσει το Ιράκ ανατρέποντας τον δικτάτορα , (β) διότι ο Σαντάμ Χουσεΐν κατείχε χημικά και βιολογικά όπλα που τα χρησιμοποίησε κατά του Ιράν και «κατά του λαού του», δηλαδή των Κούρδων του Ιράκ και (γ) για γεωπολιτικούς λόγους, δηλαδή την ανατροπή του Σαντάμ ώστε να μην γίνει απειλή στους γείτονες του και στο Ισραήλ.
Όλα τα επιχειρήματα του Ντάουνερ τότε, και περισσότερο σήμερα, αποδείχθηκαν έωλα. Επι τούτου θα επανέλθω αφού δούμε τι γράφουν κάποιοι συμπατριώτες του στην ίδια εφημερίδα, σε απάντηση. Ο Andrew Worsam υπογραμμίζει : «Έχω πολύ σπάνια διαβάσει μια πιο αρρωστημένη και εκ των υστέρων εκλογίκευση πράξεων με στόχο την αυτοδικαίωση, όσο την προσπάθεια του Alexander Downer να υπερασπισθεί το ανυπεράσπιστο – την παράνομη και στρατιωτικά ανεπαρκή εισβολή στο Ιράκ». Ένας άλλος, ο Justin Burman γράφει, « πολλές χιλιάδες άμαχοι, άνδρες, γυναίκες, παιδιά – σφαγιάσθηκαν στη διάρκεια της «σόκ και δέος» εισβολής. Ακολούθησαν σεχταριακές σφαγές πολλές περισσότερες από όσες καταλογίζονται στον Σαντάμ. Εάν κατά τον Downer το κίνητρο ήταν «ανθρωπιστικό», θα ήταν καλύτερα να παραμείνει ο Σαντάμ στην εξουσία».
Υπήρξαν και άλλες απαντήσεις και αντιδράσεις για την πολεμοχαρή τοποθέτηση του Downer. Εγώ θα σταθώ μόνο στην ανθρωπιστική διάσταση που επικαλείται ως ανθρωπιστής και δεν θα περιοριστώ μόνο στο Ιράκ, αλλά θα επεκταθώ και στο δικό του βίο και πολιτεία στο ζήτημα αυτό.
Από τον αυστραλιανό και διεθνή Τύπο μαθαίνουμε ότι τη δεκαετία του 1990, όταν η Δύση επέβαλλε εμπάργκο στον Σαντάμ αλλά του επέτρεπε να αγοράζει φαγώσιμα και ιατροφαρμακευτικά μέσω του ΟΗΕ, αναπτύχθηκε ένα απίστευτο και πολυδαίδαλο σκάνδαλο διαφθοράς που ενέπλεξε διάφορες κυβερνήσεις, οργανώσεις, και άτομα μέχρι ακόμα και τον γιό του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ Κόφι Ανάν. Η κυβέρνηση του Ντάουνερ γνώριζε για το αυστραλιανό σκάνδαλο δωροδοκίας Ιρακινών αξιωματούχων από Αυστραλούς ώστε να αγοράζονται αυστραλιανά προϊόντα, κυρίως σιτάρι. Αλλά επειδή, αυτό βόλευε τη χώρα του, ο Ντάουνερ προσωπικά το απέκρυψε επιμελώς. Επιπλέον όταν οι Αμερικανοί αναζητούσαν συμμάχους υπέρ του πολέμου, ο Ντάουνερ προσέφερε την Αυστραλία. Και για να πείσει τους Αυστραλούς ξέρετε τι τους έλεγε ο αθεόφοβος; Ότι μια αμερικανική εισβολή θα αυξήσει τη ζήτηση σιτηρών και έτσι θα πουληθεί η υπερπαραγωγή σιτηρών της Αυστραλίας της εποχής εκείνης. Είναι ή δεν είναι αυτή ηθική της χαβούζας;
Είναι όμως η προσωπική του συμπεριφορά σε ζητήματα προσφύγων που μας δίνει το μέτρο του ανδρός. «Η κυριαρχία των κρατών» γράφει, είναι σημαντική αλλά πιο σημαντικό αγαθό είναι ο ανθρωπισμός». Δείτε τον ανθρωπισμό του ανδρός. Ως Υπουργός Εξωτερικών το 2001 αρνήθηκε στο πλοίο MV Tampa να ελλιμενισθεί στο λιμάνι Christian Island της Αυστραλίας διότι «ατύχησε» το πλοίο αυτό να περισυλλέξει πρόσφυγες που ναυάγησαν σε διεθνή ύδατα. Εδώ η κυριαρχία της Αυστραλίας υπερίσχυσε του ανθρωπισμού του Ντάουνερ. Το 2003 επανελήφθη το ίδιο σκηνικό με το αυστραλιανό πλοίο Pacific Solution και με τον Ντάουνερ πάλι σε ρόλο πρωταγωνιστή. Κάποιος πρέπει εδώ να θυμίσει στον ανθρωπιστή Ντάουνερ ότι η συμπεριφορά του παραπέμπει ευθέως σε αυτή του φιλοναζιστικού καθεστώτος της Τουρκίας στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τότε, το 1942 ένα ταλαιπωρημένο πλοίο, το Struma, με περισσότερους από 700 Εβραίους πρόσφυγες εκδιώχθηκε από την Κωνσταντινούπολη όπου ζήτησε καταφύγιο. Ως αποτέλεσμα, όλοι οι επιβάτες του πλήν ενός πνίγηκαν στα μαύρα νερά του Βοσπόρου χειμωνιάτικα.
Στο ζήτημα του ανθρωπισμού ο Alexander John Gosse Downer έχει παρόμοιες ιδέες με την ομοϊδεάτισσά του και τότε ομόλογό του Υπουργό Εξωτερικών, Μαντλίν Ολμπράϊτ. Όταν η κυρία αυτή ρωτήθηκε το 1996 από Αμερικάνα μεγαλοδημοσιογράφο να σχολιάσει το γεγονός ότι το εμπάργκο κατά του Ιράκ τη δεκαετία του 1990 στοίχισε τις ζωές 500.000 παιδιών (περισσότερα από όσα χάθηκαν στη Χιροσίμα) η κυρία αυτή απάντησε ότι ο στόχος, δηλαδή η τιμωρία του καθεστώτος Σαντάμ, άξιζε το τίμημα των 500.000 ζωών. “We think the price was worth it”, ήταν η ακριβής απάντηση στο ερώτημα που της τέθηκε.
Αυτή είναι η ανθρωπιστική ηθική του Ντάουνερ και των ομοϊδεατών του. Όπως και τότε, ο κ. Ντάουνερ, συνεργάζεται και σήμερα σε επαγγελματικό επίπεδο με την κ. Όλμπράϊτ. Η αυστραλιανή εταιρεία Bespoke βρίσκει πελάτες στον Ντάουνερ για να τους συμβουλεύει. Και στην σχετική της ιστοσελίδα αναφέρεται με περηφάνια ότι μέσω της φιλίας του κ. Ντάουνερ με την κ. Όλμπράιτ και την εταιρεία της τελευταίας, την Albright Stonebridge Group, η Bespoke διαθέτει προνομιακή πρόσβαση στο κέντρο λήψεως αποφάσεων της Ουάσιγκτον. Εδώ χρειάζεται να ερευνηθεί κατά πόσο ο κ. Ντάουνερ, που «συμβουλεύει» πάμπολλες διεθνείς εταιρείες σε ζητήματα ενέργειας, έχει συμφέροντα ή μελλοντικά θα αποκτήσει τέτοια σε εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην Ανατολική Μεσόγειο σε ενεργειακά ζητήματα.
Επειδή γύρω από το βίο και πολιτεία του κ. Ντάουνερ η έρευνά μου συνεχίζεται, θα επανέλθω μελλοντικά, κυρίως γύρω από τις οικονομικές του δραστηριότητες. Ωστόσο, αναφέρω κλείνοντας και τούτο το αξιοπερίεργο. Ο κ. Alexander John Gosse Downer έγινε το 1987 επίτιμος διδάκτορας του υπερσυντηρητικού Ισραηλινού Πανεπιστημίου Bar Ilan. Επιπλέον, αρκετές εβραϊκές οργανώσεις της διασποράς, στην Αμερική και αλλού, τιμούν περιοδικά τον κ. Ντάουνερ. Κάποιες από τις οργανώσεις αυτές παρακολουθούν επισταμένα πως ο κ. Ντάουνερ «διαχειρίζεται» το θέμα των προσφύγων της Κύπρου, το δικαίωμα επιστροφής, το δικαίωμα περιουσιών κλπ. Και όλοι γνωρίζουμε ότι ο κ. Ντάουνερ δεν αναγνωρίζει δικαίωμα επιστροφής στους Κύπριους πρόσφυγες, ούτε δικαίωμα περιουσίας και όπου κάτσει και όπου σταθεί πλέκει το εγκώμιο της κατοχικής επιτροπής αποζημιώσεων όπως έκανε για παράδειγμα σε συνέντευξή του στο περιοδικό Middle East Quarterly το 2011.
Όποιος ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα για τη συγκεκριμένη ατζέντα του κ. Ντάουνερ ας επισκεφθεί την ιστοσελίδα του ως εκπροσώπου του ΟΗΕ στην Κύπρο. Εκεί θα δεί το μεγαλόσχημο έργο δυο χρηματοδοτούμενων από το γραφείο του «οργανώσεων» της Cyprus 2015 και της αμφιλεγόμενης ψυχροπολεμικής οργάνωσης PRIO που ιδρύθηκε το 1958. Και θα καταλάβει. Τελευταία, η έννοια του Ντάουνερ και των συνεργατών του στο ζήτημα προσφύγων και περιουσιών είναι τέτοια, ώστε όλες οι δημοσιεύσεις της PRIO και της Cyprus 2015 περνούν από μια σταλινικού τύπου εσωτερική επιτροπή ελέγχου. Αυτό θεωρείται αναγκαίο ώστε το περιεχόμενό τους αλλά και η ορολογία που χρησιμοποιείται να είναι “politically correct” και να συνάδει με το υψηλό αρχών έργο του ανθρωπιστή και ειρηνιστή κ. Ντάουνερ. Αυτού που οσονούπω θα καταθέσει «ιδέες» για επίλυση του Κυπριακού. Και επειδή κανείς από τους κρατούντες στην Κύπρο δεν αποτολμά να τον αποπέμψει, ας ελπίσουμε ότι ως ματαιόδοξος που είναι να τα βροντήξει και να φύγει για πιο πράσινα λιβάδια, όπως είναι η πρωθυπουργία της Αυστραλίας. Οψόμεθα.
Ο άνθρωπος είναι ένας κατ’ εξοχήν διεθνής τυχοδιώκτης και αμετανόητα πολεμοχαρής. Η μόνη του ιδεολογία είναι αυτή της ισχύος (αγγλοσαξωνικής, βέβαια δηλαδή ρατσιστικής) και τα συναφή με την ιδεολογία της ισχύος παράγωγα που είναι η ιδιωτεία και ο πλουτισμός. Όσο για την προσωπική του ηθική, αυτή εντοπίζεται εάν κάποιος ανακατέψει καλά τον πάτο μιας χαβούζας.
Όπως συμβαίνει, όλοι αυτοί οι διεθνείς τσαρλατάνοι λειτουργούν φορώντας έναν ηθικοπλαστικό μανδύα, προσποιούμενοι ότι αγωνίζονται για την ανθρωπότητα (humanity) και για την εμπέδωση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας. Αν όμως τους ψάξει κανείς, έστω και επιφανειακά, θα ανακαλύψει ένα προσωπικό φαρισαϊσμό που θα τον ζήλευαν και οι πραγματικοί φαρισαίοι της βιβλικής εποχής.
Για το δικό μας αρχιφαρισαίο, τον Alexander John Gosse Downer, οι πληροφορίες για το ποιόν του βρίσκονται κυριολεκτικά στο δρόμο, τουλάχιστον από το 1996 όταν ανέλαβε ως Υπουργός Εξωτερικών της Αυστραλίας. Μέχρι το διορισμό του ως ειδικός εκπρόσωπος του ΟΗΕ στην Κύπρο, τον Ιούλιο του 2008 και ως ένας “highly respected diplomat” κατά τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, διαμεσολάβησαν 12 χρόνια.
Αυτά ήταν υπέρ αρκετά για τη δική μας πλευρά να μάθει πολύ καλά ποιος ήταν ο κύριος αυτός, πως και ποιοι βουτυρώνουν το ψωμί του αλλά κυρίως τη συμπεριφορά του σε διεθνή ζητήματα για τα οποία ο αθεόφοβος σήμερα υπερηφανεύεται, όπως θέματα πολέμου, προσφύγων, κρατικής κυριαρχίας και άλλα, όλα άμεσα συναφή με το κυπριακό πρόβλημα. Το Υπουργείο Εξωτερικών και η Προεδρία της Δημοκρατίας δεν έκαναν τη στοιχειώδη έρευνα για το ποιόν του ανθρώπου ώστε να μη συναινέσουν στο διορισμό του. Ως αποτέλεσμα ο κυπριακός λαός φορτώθηκε ένα διεθνή τυχοδιώκτη, που μόλις είχε χάσει την εξουσία στη χώρα του και αναζητούσε καινούρια καριέρα. Αυτοί που τον διόρισαν, αντίθετα με τους δικούς μας γνώριζαν καλά τι έκαναν.
Επειδή όμως θα κατηγορηθώ ως συκοφάντης θα αφήσω τον Alexander John Gosse Downer να μιλήσει μόνος του. Με αφορμή τη δέκατη επέτειο του επιδρομικού πολέμου (aggressive war) στο Ιράκ το 2003, ο κύριος αυτός υπερθεμάτισε υπέρ του πολέμου στην The Sidney Morning Herald στις 25 Μαρτίου υπερηφανευόμενος για το ρόλο της Αυστραλίας και για τη δική του προσωπική εμπλοκή. Νιώθει, γράφει πολύ υπερήφανος για τον ρόλο του. Είναι περήφανος, ουσιαστικά, για το μέχρι στιγμής αιματοκύλισμα στο Ιράκ, για το θάνατο εκατομμυρίων και την καταστροφή ενός ιστορικού πολιτισμού. “Even with hindsight the Iraq war was the best option for for all concerned”, είναι ο τίτλος του κειμένου του. Συμμετείχε, λέει, η Αυστραλία υπό την ηγεσία του ως Υπουργού Εξωτερικών (α) για να εξανθρωπίσει και να εκδημοκρατικοποιήσει το Ιράκ ανατρέποντας τον δικτάτορα , (β) διότι ο Σαντάμ Χουσεΐν κατείχε χημικά και βιολογικά όπλα που τα χρησιμοποίησε κατά του Ιράν και «κατά του λαού του», δηλαδή των Κούρδων του Ιράκ και (γ) για γεωπολιτικούς λόγους, δηλαδή την ανατροπή του Σαντάμ ώστε να μην γίνει απειλή στους γείτονες του και στο Ισραήλ.
Όλα τα επιχειρήματα του Ντάουνερ τότε, και περισσότερο σήμερα, αποδείχθηκαν έωλα. Επι τούτου θα επανέλθω αφού δούμε τι γράφουν κάποιοι συμπατριώτες του στην ίδια εφημερίδα, σε απάντηση. Ο Andrew Worsam υπογραμμίζει : «Έχω πολύ σπάνια διαβάσει μια πιο αρρωστημένη και εκ των υστέρων εκλογίκευση πράξεων με στόχο την αυτοδικαίωση, όσο την προσπάθεια του Alexander Downer να υπερασπισθεί το ανυπεράσπιστο – την παράνομη και στρατιωτικά ανεπαρκή εισβολή στο Ιράκ». Ένας άλλος, ο Justin Burman γράφει, « πολλές χιλιάδες άμαχοι, άνδρες, γυναίκες, παιδιά – σφαγιάσθηκαν στη διάρκεια της «σόκ και δέος» εισβολής. Ακολούθησαν σεχταριακές σφαγές πολλές περισσότερες από όσες καταλογίζονται στον Σαντάμ. Εάν κατά τον Downer το κίνητρο ήταν «ανθρωπιστικό», θα ήταν καλύτερα να παραμείνει ο Σαντάμ στην εξουσία».
Υπήρξαν και άλλες απαντήσεις και αντιδράσεις για την πολεμοχαρή τοποθέτηση του Downer. Εγώ θα σταθώ μόνο στην ανθρωπιστική διάσταση που επικαλείται ως ανθρωπιστής και δεν θα περιοριστώ μόνο στο Ιράκ, αλλά θα επεκταθώ και στο δικό του βίο και πολιτεία στο ζήτημα αυτό.
Από τον αυστραλιανό και διεθνή Τύπο μαθαίνουμε ότι τη δεκαετία του 1990, όταν η Δύση επέβαλλε εμπάργκο στον Σαντάμ αλλά του επέτρεπε να αγοράζει φαγώσιμα και ιατροφαρμακευτικά μέσω του ΟΗΕ, αναπτύχθηκε ένα απίστευτο και πολυδαίδαλο σκάνδαλο διαφθοράς που ενέπλεξε διάφορες κυβερνήσεις, οργανώσεις, και άτομα μέχρι ακόμα και τον γιό του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ Κόφι Ανάν. Η κυβέρνηση του Ντάουνερ γνώριζε για το αυστραλιανό σκάνδαλο δωροδοκίας Ιρακινών αξιωματούχων από Αυστραλούς ώστε να αγοράζονται αυστραλιανά προϊόντα, κυρίως σιτάρι. Αλλά επειδή, αυτό βόλευε τη χώρα του, ο Ντάουνερ προσωπικά το απέκρυψε επιμελώς. Επιπλέον όταν οι Αμερικανοί αναζητούσαν συμμάχους υπέρ του πολέμου, ο Ντάουνερ προσέφερε την Αυστραλία. Και για να πείσει τους Αυστραλούς ξέρετε τι τους έλεγε ο αθεόφοβος; Ότι μια αμερικανική εισβολή θα αυξήσει τη ζήτηση σιτηρών και έτσι θα πουληθεί η υπερπαραγωγή σιτηρών της Αυστραλίας της εποχής εκείνης. Είναι ή δεν είναι αυτή ηθική της χαβούζας;
Είναι όμως η προσωπική του συμπεριφορά σε ζητήματα προσφύγων που μας δίνει το μέτρο του ανδρός. «Η κυριαρχία των κρατών» γράφει, είναι σημαντική αλλά πιο σημαντικό αγαθό είναι ο ανθρωπισμός». Δείτε τον ανθρωπισμό του ανδρός. Ως Υπουργός Εξωτερικών το 2001 αρνήθηκε στο πλοίο MV Tampa να ελλιμενισθεί στο λιμάνι Christian Island της Αυστραλίας διότι «ατύχησε» το πλοίο αυτό να περισυλλέξει πρόσφυγες που ναυάγησαν σε διεθνή ύδατα. Εδώ η κυριαρχία της Αυστραλίας υπερίσχυσε του ανθρωπισμού του Ντάουνερ. Το 2003 επανελήφθη το ίδιο σκηνικό με το αυστραλιανό πλοίο Pacific Solution και με τον Ντάουνερ πάλι σε ρόλο πρωταγωνιστή. Κάποιος πρέπει εδώ να θυμίσει στον ανθρωπιστή Ντάουνερ ότι η συμπεριφορά του παραπέμπει ευθέως σε αυτή του φιλοναζιστικού καθεστώτος της Τουρκίας στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τότε, το 1942 ένα ταλαιπωρημένο πλοίο, το Struma, με περισσότερους από 700 Εβραίους πρόσφυγες εκδιώχθηκε από την Κωνσταντινούπολη όπου ζήτησε καταφύγιο. Ως αποτέλεσμα, όλοι οι επιβάτες του πλήν ενός πνίγηκαν στα μαύρα νερά του Βοσπόρου χειμωνιάτικα.
Στο ζήτημα του ανθρωπισμού ο Alexander John Gosse Downer έχει παρόμοιες ιδέες με την ομοϊδεάτισσά του και τότε ομόλογό του Υπουργό Εξωτερικών, Μαντλίν Ολμπράϊτ. Όταν η κυρία αυτή ρωτήθηκε το 1996 από Αμερικάνα μεγαλοδημοσιογράφο να σχολιάσει το γεγονός ότι το εμπάργκο κατά του Ιράκ τη δεκαετία του 1990 στοίχισε τις ζωές 500.000 παιδιών (περισσότερα από όσα χάθηκαν στη Χιροσίμα) η κυρία αυτή απάντησε ότι ο στόχος, δηλαδή η τιμωρία του καθεστώτος Σαντάμ, άξιζε το τίμημα των 500.000 ζωών. “We think the price was worth it”, ήταν η ακριβής απάντηση στο ερώτημα που της τέθηκε.
Αυτή είναι η ανθρωπιστική ηθική του Ντάουνερ και των ομοϊδεατών του. Όπως και τότε, ο κ. Ντάουνερ, συνεργάζεται και σήμερα σε επαγγελματικό επίπεδο με την κ. Όλμπράϊτ. Η αυστραλιανή εταιρεία Bespoke βρίσκει πελάτες στον Ντάουνερ για να τους συμβουλεύει. Και στην σχετική της ιστοσελίδα αναφέρεται με περηφάνια ότι μέσω της φιλίας του κ. Ντάουνερ με την κ. Όλμπράιτ και την εταιρεία της τελευταίας, την Albright Stonebridge Group, η Bespoke διαθέτει προνομιακή πρόσβαση στο κέντρο λήψεως αποφάσεων της Ουάσιγκτον. Εδώ χρειάζεται να ερευνηθεί κατά πόσο ο κ. Ντάουνερ, που «συμβουλεύει» πάμπολλες διεθνείς εταιρείες σε ζητήματα ενέργειας, έχει συμφέροντα ή μελλοντικά θα αποκτήσει τέτοια σε εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην Ανατολική Μεσόγειο σε ενεργειακά ζητήματα.
Επειδή γύρω από το βίο και πολιτεία του κ. Ντάουνερ η έρευνά μου συνεχίζεται, θα επανέλθω μελλοντικά, κυρίως γύρω από τις οικονομικές του δραστηριότητες. Ωστόσο, αναφέρω κλείνοντας και τούτο το αξιοπερίεργο. Ο κ. Alexander John Gosse Downer έγινε το 1987 επίτιμος διδάκτορας του υπερσυντηρητικού Ισραηλινού Πανεπιστημίου Bar Ilan. Επιπλέον, αρκετές εβραϊκές οργανώσεις της διασποράς, στην Αμερική και αλλού, τιμούν περιοδικά τον κ. Ντάουνερ. Κάποιες από τις οργανώσεις αυτές παρακολουθούν επισταμένα πως ο κ. Ντάουνερ «διαχειρίζεται» το θέμα των προσφύγων της Κύπρου, το δικαίωμα επιστροφής, το δικαίωμα περιουσιών κλπ. Και όλοι γνωρίζουμε ότι ο κ. Ντάουνερ δεν αναγνωρίζει δικαίωμα επιστροφής στους Κύπριους πρόσφυγες, ούτε δικαίωμα περιουσίας και όπου κάτσει και όπου σταθεί πλέκει το εγκώμιο της κατοχικής επιτροπής αποζημιώσεων όπως έκανε για παράδειγμα σε συνέντευξή του στο περιοδικό Middle East Quarterly το 2011.
Όποιος ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα για τη συγκεκριμένη ατζέντα του κ. Ντάουνερ ας επισκεφθεί την ιστοσελίδα του ως εκπροσώπου του ΟΗΕ στην Κύπρο. Εκεί θα δεί το μεγαλόσχημο έργο δυο χρηματοδοτούμενων από το γραφείο του «οργανώσεων» της Cyprus 2015 και της αμφιλεγόμενης ψυχροπολεμικής οργάνωσης PRIO που ιδρύθηκε το 1958. Και θα καταλάβει. Τελευταία, η έννοια του Ντάουνερ και των συνεργατών του στο ζήτημα προσφύγων και περιουσιών είναι τέτοια, ώστε όλες οι δημοσιεύσεις της PRIO και της Cyprus 2015 περνούν από μια σταλινικού τύπου εσωτερική επιτροπή ελέγχου. Αυτό θεωρείται αναγκαίο ώστε το περιεχόμενό τους αλλά και η ορολογία που χρησιμοποιείται να είναι “politically correct” και να συνάδει με το υψηλό αρχών έργο του ανθρωπιστή και ειρηνιστή κ. Ντάουνερ. Αυτού που οσονούπω θα καταθέσει «ιδέες» για επίλυση του Κυπριακού. Και επειδή κανείς από τους κρατούντες στην Κύπρο δεν αποτολμά να τον αποπέμψει, ας ελπίσουμε ότι ως ματαιόδοξος που είναι να τα βροντήξει και να φύγει για πιο πράσινα λιβάδια, όπως είναι η πρωθυπουργία της Αυστραλίας. Οψόμεθα.
mignatiou.com/2013/05