ΚΥΠΡΟΣ:(1)Η οικονομία το πρώτο και μόνο εθνικό θέμα. (2)Η αντίστροφη μέτρηση της απελευθέρωσης

1.

Η οικονομία το πρώτο και μόνο εθνικό θέμα

 Μετά τη συνάντηση με το Βρετανό ομόλογό του, ο Ελληνας υπουργός Εξωτερικών κ. Ευάγγελος Βενιζέλος δήλωσε ότι «χωρίς δημοψήφισμα και χωρίς λαϊκή έγκριση δεν μπορεί να γίνει τίποτα» (στο Κυπριακό).

Πρόσθεσε ότι «χρειάζεται μία βιώσιμη, δίκαιη λύση που θα μπορεί να γίνει αποδεκτή, στη βάση των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και σύμφωνη με το ευρωπαϊκό κεκτημένο, (μια λύση) που θα γίνει αποδεκτή από τις δύο κοινότητες μέσω δημοψηφίσματος».

Μας αιφνιδίασε με την παραπάνω δήλωση ο κ. Βενιζέλος, την οποία δεν περιμέναμε, και είναι παρήγορο ότι η παρούσα ελληνική κυβέρνηση προβάλλει την ιδέα του δημοψηφίσματος ως την πλέον ορθή άμυνα των πολιτών της Κύπρου απέναντι στους σχεδιασμούς για επιβολή λύσης, που δεν θα απέχει κατά πολύ του φιλοτουρκικού σχεδίου Ανάν.

Τότε, το κόμμα του οποίου ηγείται σήμερα ο υπουργός Εξωτερικών, ο ίδιος ο κ. Βενιζέλος και όλοι οι πρωτοκλασάτοι του ΠΑΣΟΚ, αλλά και η πλειοψηφία των πολιτευτών του ΣΥΡΙΖΑ, τάχθηκαν χωρίς ντροπή με το ρατσιστικό σχέδιο που «κατασκεύασαν» από κοινού ο Τζόρτζ Μπους και ο Ντικ Τσέϊνι με τους πάντα άθλιους Βρετανούς. Και δεν τάχθηκαν μόνο με τους ιμπεριαλιστές, όπως κατηγορούσαν μία ζωή τους Αμερικανούς, αλλά συνεργάστηκαν για να επιβληθεί η απαράδεκτη λύση στον κυπριακό λαό. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν ένα ηχηρό χαστούκι στους τότε συμμάχους του χειρότερου προέδρου των ΗΠΑ.

Το αστείο, και ταυτόχρονα θλιβερό με το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ, ήταν ότι δημοσιοποιούσαν εκείνη την εποχή πύρινες ανακοινώσεις εναντίον των Αμερικανών για όλα τα θέματα, από το Σαλβαδόρ μέχρι την Παλαιστίνη, αλλά εξυπηρετούσαν την ιμπεριαλιστική δύναμη, όπως χαρακτήριζαν την Αμερική, όταν υλοποιούσαν τους σχεδιασμούς της εναντίον της Κύπρου.

Πρόσφατα ξεκίνησε η προσπάθεια για επανέναρξη των διαπραγματεύσεων, χωρίς όμως επιτυχία. Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης ζητά μία κοινή ανακοίνωση που θα ξεκαθαρίζει το τοπίο αναφορικά με τη λύση που θα αναζητηθεί, και οι Τούρκοι μέσω του κατοχικού ηγέτη Ντερβίς Ερογλου απαντούν με τις γνωστές τους απαράδεκτες και ρατσιστικές τους θέσεις. Απαιτούν δύο κράτη, μία θέση που απορρίπτεται ακόμα και από τους λάτρεις του σχεδίου Ανάν, που εσχάτως συνωστίζονται στη Λευκωσία όπως οι γύπες που μυρίζονται ψόφιο στο έδαφος.

Τόσο η Λευκωσία, όσο και η Αθήνα, πρέπει να τερματίσουν τα παιγνίδια με το Κυπριακό και να αφοσιωθούν στην αντιμετώπιση της οικονομικής λύσης που μαστίζει την Ελλάδα και την Κύπρο με ευθύνη των πολιτικών και των τραπεζιτών. Το πρώτο και μοναδικό εθνικό θέμα τούτη τη στιγμή είναι η οικονομία. Τα υπόλοιπα, και ειδικά το Κυπριακό στο οποίο έχει λόγο και το Ισραήλ λόγω της στρατηγικής συμφωνίας που υπέγραψε με τη Λευκωσία, μπορούν να περιμένουν…

Εάν ο κ. Αναστασιάδης (και ο πρωθυπουργός της Ελλάδας) εξαναγκαστούν στην αποδοχή των διαπραγματεύσεων, δεν πρόκειται να αντισταθούν, όχι επειδή δεν το θέλουν, αλλά η οικονομική κρίση απλά δεν τους το επιτρέπει. Θα συρθούν όπως τα αρνιά στη σφαγή και η Τουρκία θα κάνει πάρτυ, όπως χαρακτηριστικά μου είπε βετεράνος διπλωμάτης. Στο γάμο της Τουρκίας με την Κύπρο, η τελευταία θάναι η νύμφη… Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…

Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ

 http://mignatiou.com/?p=17047#ixzz2mDXeHyf0

2.

Η αντίστροφη μέτρηση της απελευθέρωσης της Κύπρου

Μια σημαντική φάση ήταν βέβαια η περίοδος του εθνικού αγώνα 1955-1959. Στη συνέχεια, όμως, βλέπουμε τη Συνθήκη Ζυρίχης-Λονδίνου του 1960 που προετοιμάζει το υπόβαθρο της εισβολής του 1974 δίχως να το αντιληφθεί η πλειοψηφία. Μετά ήρθαν ημερομηνίες σαν το 1975, 1977 και 1979 μόνο και μόνο για να προετοιμάσουν το 1983 και να κερδίσουν χρόνο. Από τότε έως το 2003 δεν έγινε απολύτως τίποτα παρόλο που κάθε αμερικάνικη τετραετία μας εξηγούσαν όλοι οι ειδήμονες ότι βέβαια θα λυθεί το κυπριακό. Η αλλαγή φάσης γίνεται με την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση στις 16 Απριλίου 2003 με ενεργοποίηση την 1η Μαΐου 2004 αλλά και τη θέσπιση της κυπριακής ΑΟΖ μετά την απόρριψη του Σχεδίου Ανάν. Ξαφνικά η Κύπρος άρχισε να αποκτά μια αληθινή γεωπολιτική οντότητα που είχε ξεχάσει εδώ και δεκαετίες. Τώρα μιλούσε με την Αίγυπτο το 2003, με τον Λίβανο το 2007 και το Ισραήλ το 2010 κερδίζοντας πρωτιές στην Ανατολική Μεσόγειο. Έτσι οι μόνες ουσιαστικές αλλαγές από την περίοδο της εισβολής είναι μόνο και μόνο οι ημερομηνίες που αφορούν την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ΑΟΖ. Τίποτα άλλο δεν έγινε όσο και να το θέλαμε. Έτσι πρέπει να κατανοήσουμε και την επινόηση της απελευθέρωσης της Κύπρου, διότι έχει αρχίσει πια η αντίστροφη μέτρησή της λόγω της ενεργοποίησης της κυπριακής ΑΟΖ και της αρχής της αξιοποίησής της εκεί όπου δεν υπήρχε Κύπρος πριν μερικά χρόνια. Είναι, λοιπόν, σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι το αδιανόητο έχει ξεκινήσει και η ουτοπία που παράγει έχει δημιουργήσει και το όραμα που έχουμε όταν θέλουμε πραγματικά να υπάρχει ο Ελληνισμός κι όχι να χαιρόμαστε όταν βυθιζόμαστε στα ρηχά λόγω οικονομίας αλλά όχι αρκετά βαθιά για να δούμε επιτέλους και τους υδρογονάνθρακες που περιμένουν τόσο καιρό να παίξουν έναν ενεργειακό ρόλο στην περιοχή. Ο Ελληνισμός με την ΑΟΖ έχει αποφασίσει ουσιαστικά να βάλει σε παρένθεση την κατοχή όπως έκανε προηγουμένως με την τουρκοκρατία, γιατί είναι ικανός να κάνει αυτό το κατόρθωμα και το έχει κάνει μέσω υψηλής στρατηγικής ακόμα και αν οι περισσότεροι δεν βλέπουν το συσχετισμό που υπάρχει με τη διαχρονική στρατηγική αλλά και τη Στρατηγική της Ανθρωπότητας που ακολουθείται εδώ και αιώνες. Μέτρα, λοιπόν, κι εσύ τις πιέτες για να δείξεις πόσος καιρός πέρασε και πόσο λίγο απομένει για να προχωρήσουμε αποτελεσματικά. 

Νίκος Λυγερός

 http://www.sigmalive.com/opinions/nikos-lugeros/43#sthash.CEKzGOu9.cG8naJ1t.dpuf

Η “Κύπρος” του Σπύρου Βασιλείου 1965