Παρακολουθούσα λαίμαργα την «Grande Belezza» («Τέλεια ομορφιά») του Σορεντίνο, ρουφούσα εικόνες, κιαροσκούρα, φόρμες, αστραφτερά πεζοδρόμια και περίτεχνα δάπεδα, ανδριάντες, κρήνες, κήπους, ταράτσες, τα ρωμαϊκά πεύκα να περιγράφουν τον ορίζοντα, μπαρόκ παλάτσα, εκθαμβωτικά μπλέιζερ, τη γιγαντοδιαφήμιση Martini, τον flâneur Τζεπ με ένα νεγκρόνι στο χέρι να ακούει μυστικά τον «Αμνό» του Τάβενερ και φανερά τα μπιτ της eurotrash. Κατάδυση στον κινηματογράφο και εμβάπτιση στην Αιωνία Πόλη, από εκεί που την άφησαν ο Φελίνι, ο Σκόλα και ο Ροσελίνι, μισόν αιώνα μετά, από τα χρόνια της ανοικοδόμησης και της ευφορίας, της λιτής κομψότητας, της ματιάς προς το μέλλον.

Το μέγα κάλλος της ταινίας είναι η Ρώμη, αναμφίβολα· αλλά ο αφηγηματικός της πυρήνας είναι ένας επιτάφιος για τη γηραιά Ευρώπη, την ελληνορωμαιοχριστιανική. Οι τελειωμένοι αριστοκράτες, οι φθαρμένοι ηδονιστές, οι ματαιωμένοι επήλυδες, οι στείροι καλλιτέχνες, οι ακηδείς πλούσιοι, οι προλετάριοι απ’ τη χαραμάδα, όλοι πεθαίνουν και σβήνουν εν ηδοναίς προσθέτοντας επιδερμίδα και ρουφώντας σκόνες. Η πόλη είναι ένα αρχαίο πολυστρωματικό μνημείο, που τυλίγει με ομορφιά και μεγαλείο τους ανθρώπους, μα τους τυλίγει νεκρικά, τους κρατάει διαρκώς στον κόσμο των νεκρών.

H μονόχρωμη τοιχογραφία της Dolce Vita έχει εν τω μεταξύ μετασχηματιστεί σε μια μπαρόκ ελαιογραφία υπερκορεσμένου χρώματος και ακραίου κιαροσκούρο, με ένα θέμα: τη ματαιότητα, τη vanitas, με τυπωμένη σε κάθε γωνιά την υπόμνηση memento mori, τυπικά ρωμαϊκή. Η αρμονία, το μέτρο, η χάρις έχουν ταφεί στα σκοτεινά βάθη των παλάτσων, όπως η ραφαελική Fornarina, η πεμπτουσία της sprezzatura: είναι μόνο μια φευγαλέα υπόμνηση του απολεσθέντος ιδεώδους, ένα φάντασμα, το φάντασμα της Ελίζα, μια έλλαμψη από το μυητήριο πρόσωπο της νιότης που είναι πια νεκρό.

Ρουφώντας τη Ρώμη μέσα από το ρέκβιεμ του Σορεντίνο, σκεφτόμουν διαρκώς ότι να ζεις σε μια τέτοια πόλη-μνημείο, σε ένα απέραντο κενοτάφιο ιστορίας, είναι ευλογία και κατάρα. Ευλογία διότι ζώντας εκεί, δεν χρειάζεσαι τίποτε άλλο· τα έχεις δει, τα έχεις ζήσει όλα. Και κατάρα, διότι ζεις πλακωμένος από το βάρος αιώνων και γιγάντων, και όσο κι αν δίνεσαι της ζωής, πάντα θα βουλιάζεις στην ιστορία, πάντα θα βαραίνει η σύγκριση με τα έργα και το πνεύμα των προγόνων. Με αυτούς συνομιλούν ο Φελίνι και ο Παζολίνι, από αυτούς αναβλύζουν και εκεί επιστρέφουν.

Σαν να ζεις στην Αθήνα. Πλακωμένος από τη σκιά της Ακροπόλεως, από τερατώδεις σκιές σε κάθε άλσος, εδώ η σκιά του Πλάτωνος, εκεί του Αριστοτέλη, παραπέρα του Περικλή και του Θεμιστοκλή, εκεί ο Σωκράτης συνομιλούσε με τον Φαίδρο. Ξασπρισμένα μαρμάρινα μέλη από τη δημοκρατία, θύλακοι χριστιανικού μεσαίωνα από την αυτοκρατορία, με πλίνθους και κουρασάνι, ένα σπάραγμα οθωμανικό, νεοκλασικισμός σαν του Κανόβα στη Ρώμη, η θάλασσα να λάμπει διαρκώς στο βάθος, μια βιασμένη ενδοχώρα νυμφών και αττικών θαυμάτων.

Αυτή η αβάσταχτη Αθήνα, πρωτεϊκή και ελάχιστη, έλαμψε πάλαι ποτέ σαν Στέλλα, παθιασμένη για ελευθερία σε χωμάτινες αυλές και χαμοκέλες, έλαμψε άγρια σαν Ευδοκία καμένη από ήλιο, σκόνη και φτηνό κρασί. Περιμένει τώρα να λάμψει μητροπολιτική και περίπλοκη, σκοτεινή και πολυπρόσωπη, με σημάδια πολέμων στους τοίχους και μια ευδαιμονία που γυρνάει σε πένθος.

Κάτω από την επιφάνεια του καταθλιπτικού συβαριτισμού και των παλάτσων της Ρώμης, κάτω από το κατσουφιασμένο πρόσωπο του κλασικοαθηναϊκού ερειπιώνα, υπάρχει ένας βαθύς επιτάφιος θρήνος για τον κόσμο που απέρχεται, και ένα βλέμμα προς τον κόσμο που φτάνει· μάλλον, περισσότερα του ενός βλέμματα, προς διάφορες πιθανές ελεύσεις. Ασιάτες, Αραβες, τουρίστες, ας πούμε. Αλλά κυρίως παιδιά που αναζητούν μια διαδρομή στον λαβύρινθο του βίου, όπως έκαναν πάντα τα παιδιά· η έλευση της αγάπης· η αναζήτηση του στοιχειώδους, του θεμελιακού, κάποιος να σε νοιαστεί, κάποιος να σου αποκαλύψει το θαύμα, τη φύση, μια φεγγαρόλουστη νύχτα, μια απέραντη στιγμή αποκαλύψεως, τα επιφάνια και η χάρη.

Ανω και κάτω. Ανω: η ταράτσα, ρωμαϊκή, αθηναϊκή· πλάι στο Κολοσσαίο, πλάι στην Ακρόπολη· ο επιπολής κόσμος θεάται το γέρμα του πλονζέ. Κάτω: τα μνημεία τέχνης, οι τάφοι, ο Κεραμεικός, τα καταχωμένα ποτάμια, οι ψυχές. Ζούμε υπεράνω, αντλώντας παραδόξως δυνάμεις από κάτω, πάντα επιστρέφοντας σε μια Φορναρίνα, μια σβησμένη Ελίζα, προ πάντων στη
sprezzatura της νιότης, στη θάλασσα.

NIKOΣ ΞΥΔΑΚΗΣ

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1

_29/12/2013_534033

ΣΧΕΤΙΚΑ

The Great Beauty

**

Οι αγαπημένες ταινίες του 2013

- Νο1 «Η Τέλεια Ομορφιά»

Οι αγαπημένες ταινίες του 2013 - Νο1 «Η Τέλεια Ομορφιά»

Το κινηματογραφικό μας ταξίδι στις δέκα αγαπημένες ταινίες του 2013, ολοκληρώνεται σήμερα. Τελευταίος μας σταθμός «Η Τέλεια Ομορφιά» του Πάολο Σορεντίνο. Ένα υπέροχο δείγμα του νέου Ιταλικού σινεμά και ταυτόχρονα μία συγκλονιστική δημιουργία, που μας μάγεψε όσες φορές κι αν την είδαμε...

Του Γιώργου Ρούσσου.

Νο2 - «Η Τέλεια Ομορφιά» (La grande bellezza / The Great Beauty) του Πάολο Σορεντίνο

Εκεί όπου ολοκληρώνεται η «Γλυκιά Ζωή» του Φεντερίκο Φελίνι (1960), ξεκινά «Η Τέλεια Ομορφιά» του Πάολο Σορεντίνο. Μπορεί να ακούγετε υπερβολικός ένας τέτοιος χαρακτηρισμός, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο Σορεντίνο, με πρωταγωνιστή του και πάλι τον σπουδαίο Τόνι Σερβίλο, μας παρέδωσε μία πραγματικά μεγάλη ταινία.

Ρώμη, εν μέσω μεγαλοπρεπούς θέρους. Τουρίστες συρρέουν στον λόφο Γιανίκουλουμ. Ένας Ιάπωνας καταρρέει... Αυτό είναι το πρώτο πλάνο στην ταινία «Η Τέλεια Ομορφιά» (La grande bellezza / The Great Beauty) του Πάολο Σορεντίνο.

Ο Jep Gamberdella – ένας εμφανίσιμος άντρας με ακαταμάχητη γοητεία, παρ’ όλα τα πρώτα σημάδια των γηρατειών - απολαμβάνει στο μέγιστο την κοινωνική ζωή της πόλης.

Είναι ο πρωταγωνιστής μας, ο οποίος παρευρίσκεται σε εκκεντρικά δείπνα και πάρτι, όπου το λαμπερό του πνεύμα και η ευχάριστη παρουσία του είναι πάντα ευπρόσδεκτα. Ο Jep Gamberdella, είναι ένας επιτυχημένος δημοσιογράφος και αμετανόητος γόης...

Στα νιάτα του ο ήρωας μας είχε γράψει ένα μυθιστόρημα που του εξασφάλισε ένα λογοτεχνικό βραβείο και μία πρώιμη φήμη την οποία και εκμεταλλεύτηκε στη συνέχεια, χωρίς όμως να έχει ανάλογη συγγραφική συνέχεια.

Ο Jep καμουφλάρει τη δυσφορία του με κυνισμό και βλέπει τον κόσμο τα γεγονότα γύρω του, με έναν πικρόχολο σαρκασμό. Στην ταράτσα του διαμερίσματος του, με θέα το Κολοσσιαίο, οργανώνει πάρτι όπου «Το Ανθρώπινο Σύστημα» - ο τίτλος του μυθιστορήματος του - ξεγυμνώνεται και όπου διαδραματίζεται η κωμωδία της ανυπαρξίας.

Κουρασμένος από τον τρόπο ζωής του, ο Jep Gamberdella εννίοτε ονειρεύεται να ξαναπιάσει το γράψιμο. Στοιχειωμένος από τις αναμνήσεις ενός νεανικού έρωτα, ταξιδεύουμε μαζί του στα εφηβικά του χρόνια. Θα τα καταφέρει όμως; Μπορεί να ξεπεράσει τη βαθειά αποστροφή του για τον εαυτό του και τους άλλους σε μια πόλη της οποίας η εκθαμβωτική ομορφιά παραλύει;

Ο πρωταγωνιστής (Toni Servillo) και o σκηνοθέτης (Paolo Sorrentino) πέντε χρόνια μετά τη συνεργασία τους στο εντυπωσιακό "Il Divo" (2008) επιστρέφουν με μία ταινία που έκλεψε τις εντυπώσεις τον Μάιο στο Φεστιβάλ των Καννών.

Ο θεατής προσκαλείται σε μια φαντασμαγορική περιπλάνηση στις αμέτρητες ηδονές, τα ξέφρενα πάρτι και τις ολονύχτιες κραιπάλες της Ρώμης. Με ξεναγό έναν κοσμοπολίτη συγγραφέα που βαρέθηκε να πνίγει τις υπαρξιακές κρίσεις του σε ακριβά κοκτέιλ και πλέον αρχίζει σταδιακά να συνειδητοποιεί τη ματαιότητα των πάντων.

Μία κοινωνία σε κρίση, ένας διαφορετικός κόσμος μακριά από τη σκληρή πραγματικότητα, με μόνο άγχος την ανακάλυψη νέων ηδονών και καινούργιων ενδιαφερόντων. Όλα μπορούν να γίνουν στην αιώνια πόλη. Όμως όταν τα φώτα σβήσουν, όταν τα πάρτυ τελειώσουν, βρίσκεσαι μόνος σου ακόμα κι αν περιπλανιέσαι μέσα στο πλήθος...

Ένα πραγματικό αριστούργημα, μία από τις κορυφαίες κινηματογραφικές στιγμές του 2013, «Η Τέλεια Ομορφιά» (La grande bellezza / The Great Beauty) του Πάολο Σορεντίνο, έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της τον Μάιο στο Φεστιβάλ των Καννών, ενώ στη χώρα μας προβλήθηκε για πρώτη φορά στο 19ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Αθηνάς - Νύχτες Πρεμιέρας, όπου και είχαμε την ευκαιρία να την απολαύσουμε.

Μέσα από τον φακό του Σορεντίνο, η Ρώμη μετατρέπεται στον κατάλληλο βιότοπο για να ευδοκιμήσουν οι κοσμικοί με τους περιθωριακούς, μια εξεζητημένη στριπτιζέζ με τον πιο κομψό εξηντάχρονο Ρωμαίο, το ιερό με το βέβηλο...

"Εδώ και καιρό σκεφτόμουν μια ταινία που ψηλαφίζει τις αντιφάσεις, τις ομορφιές, τις σκηνές που έχω δει και τους ανθρώπους που έχω συναντήσει στη Ρώμη. Είναι μια εκπληκτική πόλη, κατευναστική και ταυτόχρονα γεμάτη από κρυφούς κινδύνους. Λέγοντας κινδύνους, εννοώ τις πνευματικές περιπέτειες που δεν οδηγούν πουθενά. Αρχικά, ήταν ένα φιλόδοξο σχέδιο χωρίς όρια, που το ανέβαλλα συνεχώς μέχρι που βρήκα το συνδετικό στοιχείο που θα μπορούσε να δώσει ζωή σε αυτό το ρωμαϊκό σύμπαν. Και το στοιχείο αυτό ήταν ο χαρακτήρας του Jep Gambardella, το τελευταίο κομμάτι του παζλ, που έκανε την όλη ιδέα της ταινίας δυνατή και λιγότερο συγκεχυμένη", λέει ο Πάολο Σορεντίνο και συνεχίζει:

"Θεώρησα ότι έχει έρθει η στιγμή να φέρω αυτό το αδιαμφισβήτητα φιλόδοξο φιλμ στη ζωή. Μετά από δυο υπέροχα χρόνια, στη διάρκεια των οποίων ταξίδεψα ανάμεσα στην Ευρώπη και την Αμερική για να κάνω το "Εκεί που Χτυπάει η Καρδιά μου", πραγματικά ένιωσα την ανάγκη να σταματήσω να μετακινούμαι. Ήθελα να διατηρήσω έναν νωχελικό τρόπο ζωής με μια δουλειά που θα μου επέτρεπε να πηγαίνω σπίτι κάθε απόγευμα. Στην πραγματικότητα, όμως, "Η Τέλεια Ομορφιά" ήταν ένα εξοντωτικό φιλμ, αν και ήταν μια παθιασμένη εμπειρία".

Η έξοχη έγχρωμη φωτογραφία του Luca Bigazzi στο φιλμ "Η Τέλεια Ομορφιά", είναι η ηχώ και η λογική συνέχεια του ασπρόμαυρου έργου του Otello Martelli, στη «Γλυκιά Ζωή» του Φεντερίκο Φελίνι. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης, σχολιάζει χαρακτηριστικά:

"Η σχέση μου με τον Bigazzi είναι μακροχρόνια και στερεή. Του έχω απόλυτη εμπιστοσύνη και είμαστε πολύ τυχεροί που καταλαβαίνει ο ένας τον άλλον χωρίς να μιλάμε. Οπότε, δίνω στον Luca το σενάριο και τον αφήνω να το ερμηνεύσει και να το καταλάβει με φωτιστικούς όρους. Ξέρει ότι προτιμώ να ακολουθήσω νέα, ανεξερεύνητα μονοπάτια από το να βασιστώ σε αυτά που ήδη ξέρουμε και έχουμε δοκιμάσει, και νομίζω ότι και αυτός δουλεύει ανάλογα. Είμαι όλο και πιο ικανοποιημένος με αυτή τη μέθοδο και πάντα χαίρομαι να ανακαλύπτω τον φωτισμό που έχει δημιουργήσει, από να του δίνω οδηγίες από πριν."

Όσο για το υπέροχο Soundtrack της ταινίας που μας ταξιδεύει σε κάθε μαγική γωνιά της Ρώμης ο Σορεντίνο, αποκαλύπτει:

"Όσο έκανα σκέψεις για την ταινία, ένα αναπόφευκτο μείγμα του ιερού και του βλάσφημου, για το οποίο είναι διάσημη η Ρώμη, αμέσως σκέφτηκα ότι αυτή η απροκάλυπτη αντίφαση της πόλης, η ικανότητα της να συνδυάζει θαυματουργά το ιερό και το βέβηλο, θα έπρεπε να αντηχεί στη μουσική. Έτσι από την αρχή, μου ήρθε η ιδέα να χρησιμοποιήσω εκκλησιαστικούς ύμνους με ιταλική ποπ."

Θρυμματισμένη σε ψηφίδες και σπαρμένη με αποσπάσματα διαλόγων που γλιστράνε από τη μικροπρέπεια στον στοχασμό, "H Τέλεια Ομορφιά" μπορεί να αιχμαλωτίζεται προσωρινά στα περίτεχνα κάδρα του Πάολο Σορεντίνο, παραμένει όμως άπιαστη και νοσταλγική.

Ο Toni Servillo σε έναν ρεσιτάλ ερμηνείας, υποδύεται τον διάσημο συγγραφέα ενός μυθιστορήματος με αξιοπρόσεχτη χάρη και βάθος. Είναι ίσως ο μόνος εν ζωή Ιταλός ηθοποιός που θα μπορούσε να ξαπλώνει με τέτοια άνεση σε μια αιώρα που αγγίζει το Κολοσσιαίο, στα χνάρια του Μαστρογιάνι στο φελλινικό σινεμά. Όπως λέει χαρακτηριστικά σε μια εξομολογητική στιγμή της ταινίας: « Ήθελα να γίνω βασιλιάς της μεγάλης ζωής. Δεν ήθελα να πηγαίνω απλώς σε γλέντια. Ήθελα να έχω τη δύναμη να τα καταστρέφω».

Ένας εκ των κορυφαίων Ιταλών ηθοποιών (και όχι μόνο) ο Τόνι Σερβίλο σχετικά με τη νέα του συνεργασία με τον σκηνοθέτη Πάολο Σορεντίνο, λέει χαρακτηριστικά:

"Όπως με όλες τις ταινίες που έχω κάνει με τον Paolo, το σενάριο είναι μια έκπληξη. Με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει: «Έχω γράψει μια ταινία και θα ήθελα να πρωταγωνιστήσεις». Μετά μου στέλνει το σενάριο αμέσως. Το κάνει κάθε φορά. Αργότερα, συζητάμε το σενάριο. Από τη στιγμή που μου το στέλνει, συμμετέχω στις αρχικές αναγνώσεις. Δεν είναι μόνο ότι θέλει να εξάψει την περιέργεια μου για τον χαρακτήρα, θέλει και τη γνώμη μου. Από εκεί και πέρα, ξεκινά μια συζήτηση για τον χαρακτήρα και την ταινία, που δεν σταματά και συνεχίζεται σε όλη τη δημιουργική διαδικασία."

Και συνεχίζει ο πρωταγωνιστής της ταινίας Τόνι Σερβίλο:

"Από την πλευρά μου, όσο κι αν μου αρέσει να προτείνω και να προσθέτω πράγματα, νομίζω ότι ο Paolo έχει μεγάλο ταλέντο στο σενάριο και στους διαλόγους. Όταν διαβάζεις το σενάριο, μπορείς να κάνεις εικόνα το φιλμ. Ο Paolo είναι ένας από αυτούς τους σκηνοθέτες που έχει όλη την ταινία στο κεφάλι του. Έρχεται στο γύρισμα πολύ προετοιμασμένος. Παρ΄ όλα αυτά κάνουμε συζητήσεις για να αναπτύξουμε τον χαρακτήρα. Ειδικά σε αυτή την ταινία, είμαι πολύ ευχαριστημένος με τον χαρακτήρα. Νομίζω ότι είναι η πιο προσωπική ταινία του Paolo, η πιο ελεύθερη..."

Όσο για το γεγονός αν "H Τέλεια Ομορφιά" μπορεί να ιδωθεί ως φόρος τιμής στη «Γλυκιά Ζωή» του Φεντερίκο Φελίνι, ο Τόνι Σερβίλο αναφέρει:

"Η ταινία μπορεί να ιδωθεί ως φόρος τιμής στον Fellini. Ο Paolo δεν έχει κρύψει ποτέ τη βαθιά αγάπη του για τον Fellini. Κι εγώ όπως όλοι οι ηθοποιοί της γενιάς μου δεν έχω κρύψει την αγάπη μου για τον Mastroianni, ούτε για τον Volonte. Είναι καταλυτικές αναφορές για εμάς. Νομίζω ότι αυτή η ταινία («Γλυκιά Ζωή») και το "8 1/2", το αριστούργημα του Fellini, συνδέονται με την ίδια λέξη: ασωτία. Και οι δύο ταινίες αναπτύσσουν αυτό το θέμα με έναν καταπληκτικό τρόπο, το χαράμισμα της προσωπικότητας, του ταλέντου, των συναισθημάτων, της προσωπικής του ιστορίας, του κοινωνικού του ρόλου. Ο Gambardella δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το ταλέντο του. Το σπαταλά και το καταστρέφει. Κατά τη γνώμη μου, αυτές οι δύο ταινίες, που είναι εντελώς διαφορετικές, από δύο διαφορετικούς σεναριογράφους - έναν καταξιωμένο αριστοτέχνη και ένα νέο ταλέντο - μοιράζονται τον ίδιο ρυθμό που συνδέεται με το θέμα της ασωτίας."

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι Ιταλοί, βαθιοί γνώστες της 7ης Τέχνες και με σπουδαία προϊστορία στον χώρο του Κινηματογράφου, κρίνοντας σοφά και πολύ έξυπνα, διάλεξαν την ταινία "Η Τέλεια Ομορφιά" του Πάολο Σορεντίνο, να τους εκπροσωπήσει ως υποψήφια ταινία για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας στην Τελετή που θα πραγματοποιηθεί το 2014, καθιστώντας τους ταυτόχρονα ως ένα από το μεγάλα φαβορί για την κατάληψη μίας εκ των 5 τελικών ταινιών που θα βρεθούν στο κόκκινο χαλί της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.

Ήδη πριν από λίγες ημέρες η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου που διοργανώνει φέτος την 86η τελετή απονομής των βραβείων Όσκαρ, ανακοίνωσε τις εννέα ταινίες από τις οποίες θα προκύψει τελικά η πεντάδα της κατηγορίας του Ξενόγλωσσου Όσκαρ. Όπως ήταν αναμενόμενο η ταινία του Πάολο Σορεντίνο «Η Τέλεια Ομορφιά», συγκαταλέγεται μέσα στις εννέα δημιουργίες που επιλέχθηκαν προβάλλοντας μάλιστα ως ένα από τα μεγάλα φαβορί για την τελική πεντάδα της Ακαδημίας.

Αλλά και στα Βραβεία Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου που απονεμήθηκαν για το 2013, η ταινία «Η Τέλεια Ομορφιά» και ο σκηνοθέτης της Πάολο Σορεντίνο ήταν οι μεγάλοι νικητές της 26ης Απονομής αποσπώντας συνολικά τέσσερα βραβεία. Συγκεκριμένα η ταινία κέρδισε τα Βραβεία: Καλύτερης Ταινίας, Καλύτερης Σκηνοθεσίας, Καλύτερο Ηθοποιού (για τον καταπληκτικό Τόνι Σερβίλο) και Καλύτερου Μοντάζ.

"Η Τέλεια Ομορφιά" (La grande bellezza / The Great Beauty) του Πάολο Σορεντίνο, είναι μία πραγματικά σπουδαία δημιουργία που αξίζει τη θέαση της. Μία ταινία που άφησε το στίγμα της ανεξίτηλο στη μεγάλη οθόνη και που όσα χρόνια κι αν περάσουν θα τη μνημονεύουμε ως σημείο αναφοράς. Το φιλμ, συγκαταλέγεται δικαίως σε εκείνη την ειδική κατηγορία, για την οποία ο κινηματογράφος αξίζει να θεωρείται ως η 7η Τέχνη...

Του Γιώργου Ρούσσου

ΠΗΓΗ

http://tvxs.gr/news/sinema/oi-agapimenes-tainies-toy-2013

-no1-%C2%ABi-teleia-omorfia%C2%BB

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Κάλλος και σκιές, Ρώμη και Αθήνα

**

Οι αγαπημένες ταινίες του 2013

- Νο1 «Η Τέλεια Ομορφιά»