Τουρκία, η μεγάλη χαμένη στο Κουρδικό

Οταν η κυβέρνηση και οι πολίτες μιας χώρας είναι θύματα μιας άνευ προηγουμένου κρίσης -όπως συμβαίνει με την Ελλάδα και τον λαό της- δεν είναι δυνατόν να ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο πέραν της οικονομίας. Τα πάντα εξαρτώνται και επηρεάζονται από τα άδεια ταμεία και την έγνοια «να περάσουμε και σήμερα και αύριο βλέπουμε».

Η συζήτηση για τη μεγάλη πλέον πιθανότητα δημιουργίας κουρδικού κράτους έχει ανάψει στα κέντρα αποφάσεων, και θα έλεγα αυτό συμβαίνει μετά τις νίκες των Κούρδων της Συρίας εναντίον των ανταρτών, που ανήκουν στην Αλ Κάιντα. Είτε υπερισχύσει ο Ασαντ είτε οι αντίπαλοί του, δύσκολο θα αποτρέψουν τους κουρδικούς σχεδιασμούς.

Ταυτόχρονα, τα απανωτά λάθη και οι παλινωδίες του Ταγίπ Ερντογάν επέτρεψαν στους Κούρδους να δρουν, να αντιδρούν και να σκέφτονται με τρόπο ότι η πραγματοποίηση του ονείρου είναι πολύ κοντά.

Στην Ουάσιγκτον όλο και περισσότερο άνθρωποι αποδέχονται αυτήν την πραγματικότητα, που ανησυχεί δικαιολογημένα την Τουρκία, η οποία θα εξαναγκαστεί να απολέσει έδαφός της, μια και στις νοτιοανατολικές περιοχές της το PKK ελέγχει την κατάσταση και θα επιχειρήσει να ενωθεί με τους υπόλοιπους κουρδικούς πληθυσμούς στο Ιράκ και στη Συρία. Οι μόνοι που χάνουν προς το παρόν, στη μάχη για αλλαγή των συνόρων τεσσάρων χωρών της περιοχής, είναι οι Κούρδοι του Ιράν, που έχουν συγγενική σχέση με το PKK και τους Σύρους αδελφούς τους. Οι κουρδικοί πληθυσμοί βλέπουν το φως στο μέσο -όχι στο βάθος- του τούνελ, αφού ο αγώνας τους για δημιουργία κράτους φαίνεται να επιβραβεύεται. Αντίθετα, οι μαρξιστές αντάρτες στο Ιράν δεν έχουν επιτυχίες στο πολεμικό πεδίο. Εάν η σημερινή Αμερική ήταν απόλυτα κυνική, όπως επί διακυβέρνησης Μπους και Τσέινι, θα χρησιμοποιούσε τους Κούρδους του Ιράν στη διαμάχη της με την Τεχεράνη. Δεν το πράττει για ιδεολογικούς λόγους, παρά το γεγονός ότι οι Κούρδοι θα μπορούσαν «να κάνουν τη δουλειά» για τους Αμερικανούς.

Ο μεγαλύτερος χαμένος των σχεδιασμών, εάν υλοποιηθούν, θα είναι ασφαλώς η Τουρκία, η οποία δείχνει ως να προκαλεί μόνη της την τύχη της. Η συμφωνία για τον αγωγό με τον Μπαρζανί, που υποστηρίζεται και από το Ισραήλ, περισσότερο ωφελεί το κουρδικό στοιχείο παρά την ίδια την Αγκυρα. Οι Κούρδοι του Ιράκ είναι ο «παίκτης» για τον οποίο ερίζουν οι πάντες: Τούρκοι, Αμερικανοί, Ρώσοι, Ιρακινοί κ.λπ.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΙΓΝΑΤΙΟΥ

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=

24762&subid=2&pubid=63930571