Ο Πάπας και ο Κουτσούμπας

(...)

Μέσα σε δέκα μήνες αυτός ο Πάπας (που αν είναι ειλικρινής, έχει βάλει το κεφάλι του στον ντορβά) φέρεται σαν να θέλει να κάνει την Καθολική Εκκλησία οπαδό και πρόμαχο της «Λαϊκής Θεολογίας». Ζητά δικαιοσύνη, διαφάνεια, ελευθερία. Υπερασπίζεται το αυτεξούσιο της γυναίκας. Δεν αφήνει σε χλωρό κλαδί την παγκοσμιοποίηση και τη νέα τάξη, ρηγματώνει την ενιαία σκέψη. Κάθεται και γράφει

«εγκυκλίους» τις οποίες διαβάζουν οι ιερείς κάθε Κυριακή σε ένα εκκλησίασμα 1,5 δισ. πιστών! Που ακούνε τα ανήκουστα. (...)

Αν όλα αυτά δεν είναι ακόμα μια «ροκιά» του συστήματος, προκειμένου να απορροφήσει τρέχουσες και κυρίως μελλοντικές εντάσεις (ενδεχομένως βιβλικών διαστάσεων), είναι μια ρωγμή στους «μεγάλους σταυρούς» των μαφιόζων πάσης φύσεως, παράνομων και θεσμικών. Ενα χτύπημα κατά των μεγαλόσχημων κάθε είδους, τραπεζών, εταιρειών, μονοπώλιων και πολυεθνικών. Ο Πάπας περνάει γενεές δεκατέσσερις τον καπιταλισμό που γεννάει την ακροδεξιά και τον ρατσισμό, δείχνει με το δάκτυλο τα υβριδικά σοσιαλνεοφιλελεύθερα συστήματα διακυβέρνησης, και

στον αντίποδα κάθε μεταφυσικής προσέγγισης, απαιτεί η ζωή των ανθρώπων να μην είναι απλώς μια δοκιμασία για την επόμενη, αλλά ένα δικαίωμα στο ευ ζην τώρα.
(...)

Είναι απορίας άξιον! Και δυσερμήνευτο. Τι έπαθε ο Φραγκίσκος (όχι της Ασίζης, αλλά ο Πάπας της αμαρτωλής Ρώμης); Στη Δαμασκό δεν πήγε - εκεί έχουν πιάσει τα γιοφύρια ισλαμοϊσλαμιστές σμπίροι της Δύσης και της Αλ Κάιντα - στη Δαμασκό λοιπόν ο Πάπας δεν πήγε, ώστε καθ’ οδόν να δει φεγγοβολιά τινά κι από Σαούλ να γίνει Πέτρος. Πώς έγινε, κι από Ιησουίτης ο Πάπας κοντεύει να μας βγει σχεδόν μαρξιστής;

Μήπως το παλαίμαχο και πολυμήχανο Βατικανό βλέπει «κάτι να έρχεται», που δεν το βλέπουμε οι υπόλοιποι, και προσαρμόζεται; Αν αποκλείσουμε τη Δευτέρα Παρουσία, η οποία, εις ό,τι αφορά τουλάχιστον την τελική κρίση των δικαίων και των αδίκων, θα μπορούσε να θεωρηθεί το ανώτατο στάδιο του Κομμουνισμού, αυτό το άλλο

που έρχεται, θα πρέπει να είναι κι αυτό αναλόγως αριστερό. Αλλοιώς δεν εξηγείται γιατί ο Πάπας τα έχει βάλει με τον καπιταλισμό (που τρώει τους ανθρώπους και καταστρέφει το περιβάλλον), τα αστικά κόμματα (που έχουν γυρίσει την πλάτη τους στον λαό), τις πολιτικές ηγεσίες (που θυσιάζουν κατά χιλιάκις εκατόμβες τους πολίτες στον Μολώχ του πλούτου), με τον πλούτο ως άφρονα και καταστροφέα, με τις τράπεζες (που συμπεριφέρονται σαν μεραρχίες Ες Ες) με τους τόκους, τις offshore και την ακατάσχετη παραγωγή της φτώχειας.

Μέσα σε δέκα μήνες αυτός ο Πάπας (που αν είναι ειλικρινής, έχει βάλει το κεφάλι του στον ντορβά) φέρεται σαν να θέλει να κάνει την Καθολική Εκκλησία οπαδό και πρόμαχο της «Λαϊκής Θεολογίας». Ζητά δικαιοσύνη, διαφάνεια, ελευθερία. Υπερασπίζεται το αυτεξούσιο της γυναίκας. Δεν αφήνει σε χλωρό κλαδί την παγκοσμιοποίηση και τη νέα τάξη, ρηγματώνει την ενιαία σκέψη. Κάθεται και γράφει

«εγκυκλίους» τις οποίες διαβάζουν οι ιερείς κάθε Κυριακή σε ένα εκκλησίασμα 1,5 δισ. πιστών! Που ακούνε τα ανήκουστα. Γύρω στα 3,3 εκατομμύρια άνθρωποι παρακολουθούν καθημερινώς τα τουίτ του Φραγκίσκου, ο οποίος τιτιβίζει ως άλλο στρουθίο του θεού στα χνάρια εκείνου του πρώτου Φραγκίσκου, του Αγίου των αθώων, των ζώων και της αρμονίας. Εκατομμύρια απογοητευμένων Καθολικών, που είχαν απομακρυνθεί από μια στενόκαρδη, στενόμυαλη και τιμωρητική Εκκλησία, βλέπουν τώρα, κι ορισμένοι επιστρέφουν, έναν Πάπα με ανοιχτή αγκαλιά, που έχει

απαρνηθεί τις «μερσεντές» και τα καισαροπαπικά ψευτομεγαλεία, έναν Πάπα που αναρωτιέται δημοσίως (στέλνοντας το αλάθητο άκλαφτο): « Ποιος είμαι εγώ, που θα κρίνω τους ομοφυλόφιλους;». Αν αυτός ο Πάπας δεν είναι ο Αντίχριστος που έχει βαλθεί να ξεθεμελιώσει την Καθολική Εκκλησία, είναι ένας σαλός που έχει βαλθεί να μεταρρυθμίσει και να αναμορφώσει την πιο εξουσιαστική Εκκλησία, την πιο αντιδραστική, την Εκκλησία των συγχωροχαρτιών, της Ιεράς Εξέτασης, του Συμφώνου με τους Ναζί, της συνενοχής με τον Φράνκο κι ανομημάτων άλλων τόσων, όσων η άμμος της Νεκρής Θάλασσας.

Αν όλα αυτά δεν είναι ακόμα μια «ροκιά» του συστήματος, προκειμένου να απορροφήσει τρέχουσες και κυρίως μελλοντικές εντάσεις (ενδεχομένως βιβλικών διαστάσεων), είναι μια ρωγμή στους «μεγάλους σταυρούς» των μαφιόζων πάσης φύσεως, παράνομων και θεσμικών. Ενα χτύπημα κατά των μεγαλόσχημων κάθε είδους, τραπεζών, εταιρειών, μονοπώλιων και πολυεθνικών. Ο Πάπας περνάει γενεές δεκατέσσερις τον καπιταλισμό που γεννάει την ακροδεξιά και τον ρατσισμό, δείχνει με το δάκτυλο τα υβριδικά σοσιαλνεοφιλελεύθερα συστήματα διακυβέρνησης, και

στον αντίποδα κάθε μεταφυσικής προσέγγισης, απαιτεί η ζωή των ανθρώπων να μην είναι απλώς μια δοκιμασία για την επόμενη, αλλά ένα δικαίωμα στο ευ ζην τώρα. Μυστήριος Πάπας! Δεν περιμένει όλα τα προβλήματα να λυθούν εν τη βασιλεία των Ουρανών, αλλά ζητά (και μάλλον αγωνίζεται) για επί Γης ειρήνη, ευνομία, ισότητα και αδελφότητα. Αν το παρακάνει, θα τον σταυρώσουν. Ή θα τον κλείσουν σε κανένα Αουσβιτς.

Αντιθέτως, στα καθ’ ημάς, και τηρούμενων πάντα των κωμικών αναλογιών που τροφοδοτούν την ειρωνεία της Ιστορίας, δεν κυκλοφορεί κάποιος Πάπας που αρνείται το αλάθητό του, αλλά ο κ. Κουτσούμπας που το διατηρεί αλώβητο. Βεβαίως, το αλάθητο του κ. Κουτσούμπα βασίζεται στο λανθάνειν όλων των προηγούμενων ηγεσιών του κόμματος, πριν απ’ τον ίδιο (και την Αλέκα).

Το αλάθητο του κ. Κουτσούμπα (και της Αλέκας) είναι τα λάθη που έκαναν ο Χαρίλαος και όλες οι υπόλοιπες ηγεσίες του κόμματος έως πίσω στο 1930. (Αλήθεια όταν λάνθανε ο Χαρίλαος, η Αλέκα γιατί δεν μιλούσε;). Ακόμα και το ΕΑΜ ήταν λάθος. Διότι αν κρίνουμε απ’ την καινοφανή ανάλυση του κ. Μαΐλη (όπου το αιτιατό δικαιώνει ή όχι το αίτιο), εφ’ όσον το ΕΑΜ απέτυχε στους σκοπούς του, ήταν λάθος στη σύλληψή του. (!) Ράβδος

εν γωνία, άρα το 1930, όταν το κόμμα ταύτιζε τον στόχο του με τη στρατηγική του (και ζητούσε, όπως οι Τροτσκιστές, προλεταριακή επανάσταση) ήμασταν σωστοί, ενώ όλα τα υπόλοιπα που ακολούθησαν, 85 χρόνια ιστορίας αγώνων και θυσιών, ήταν μια παρέκκλιση. Για αυτό τώρα ο κ. Κουτσούμπας και η Αλέκα είναι υποχρεωμένοι να «αποκαταστήσουν τον επαναστατικό χαρακτήρα του κόμματος», τον οποίον κάποια «απολειφάδια» (κατά τον κ. Κουτσούμπα) της διαδρομής του τον έθεσαν εν κινδύνω. Οπως ο Βελουχιώτης, ο Φλωράκης, ο Θεοδωράκης κι άλλοι.

Ή το ΚΚΕ βλέπει (όπως ο Πάπας) κάτι να έρχεται που δεν το βλέπουμε όλοι οι άλλοι κι αναλόγως προσαρμόζεται, ή αλλοιώς

δεν εξηγείται γιατί συναλλάσσεται με offshore.

Γιατί κάνει απολύσεις: τριάντα οχτώ συντρόφους από τα ίδια του τα σπλάχνα, απ’ τον «Ριζοσπάστη», έχει απολύσει ως τώρα. Γιατί ζητά ατομικές συμβάσεις εργασίας (μαγαρίζοντας ακόμα και την εθελοντική κομματική δουλειά που προσφέραμε κάποτε). Γιατί δουλεύει κι από πάνω όσους θα δουλεύουν με γλίσχρα αμοιβή, ότι έτσι θα γλυτώνουν και την όχληση της εφορίας (!). Γιατί εκπαιδεύει υβριστές, χουλιγκάνους, να απαντούν με χρυσαυγίτικο ύφος σε όποιον του απευθύνει τον λόγο, του κάνει κριτική, προσπαθεί να το ελέγξει (όπως ο κάθε πολίτης έχει δικαίωμα ή και καθήκον).

Από πότε μπήκαν στο γλωσσάρι του ΚΚΕ εκφράσεις του τύπου: «να πλένεις το στόμα σου όταν πιάνεις το κόμμα στο στόμα σου». Εκφράσεις επιπέδου Goin’ through, όταν τραγουδούσαν στο φεστιβάλ της ΚΝΕ (και τώρα στο πλευρό του κ. Σφακιανάκη) «μαζί μου ασχολείσαι, πόσο μαλάκας είσαι;». Καταλαβαίνω το γινάτι με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν θυμάμαι την κυρία Παπαρήγα, όταν ήμασταν σύντροφοι, να εκφράζεται με το σημερινό της τρόπο: «Να σκίσετε το Μνημόνιο (σ.σ.: ο ΣΥΡΙΖΑ) και να το κάνετε κομφετί, τώρα που έρχονται οι Απόκριες». Δικαίωμά του του ΚΚΕ να πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα τα καταφέρει, ακόμα και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εξαπατά τον λαό, αλλά το μένος του να μην τα καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δυσεξήγητο.

Δικαίωμά του του ΚΚΕ να πιστεύει ότι μόνον όταν ανατραπεί ο καπιταλισμός θα λυθούν ορισμένα προβλήματα που θα μπορούσαν να έχουν λυθεί στην πορεία προς αυτήν την ανατροπή. Αυτές είναι οι επιλογές του και για αυτές κρίνεται απ’ τον λαό,

χάνοντας τη μισή εκλογική του δύναμη. Εξ όλων εκείνων που ως τότε καταλάβαιναν την πολιτική του κόμματος, αλλά αίφνης έπαθαν... αποκολοκύνθωση κι έπαψαν να την καταλαβαίνουν. Τέτοια αλαζονεία μιας ηγεσίας εναντίον της βάσης της σπάνια συναντά κανείς.

Η πορεία του ΚΚΕ αφορά όλη την Αριστερά και βεβαίως όλον τον λαό. Οταν εντός του κόμματος μπορεί να διαφωνεί κανείς αλλά με «υπεύθυνο τρόπο» (ποια Ιερά Εξέταση ορίζει το «υπεύθυνο» του τρόπου;) κι όταν εκτός κόμματος όποιος του απευθύνεται λούζεται ύβρεις, τότε κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας, και το πληρώνει όλη η Αριστερά. Κι εν τέλει ο λαός στον βαθμό που η Αριστερά του είναι χρήσιμη. 

Η Αριστερά σήμερα ψάχνεται. Στους κόλπους της κυκλοφορούν από ηλίθιες ιδέες όπως για μια «μετανεοφιλελεύθερη δημοκρατία» ή για έναν «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο» έως αριστερίστικες και σεχταριστικές, εν τέλει αντιεπιστημονικές.

Ομως οι καιροί τρέχουν. Φοβάμαι πιο γρήγορα απ’ την Αριστερά, η οποία αυτή τη φορά δεν έχει το δικαίωμα να αποτύχει, βραδυπορώντας μέσα στην ενδοσκόπησή της, μάλιστα άγονη, διότι τριάντα χρόνια τώρα, άκρη με την κακοδαιμονία της δεν έχει βγάλει. Αν αυτός ο αγώνας δρόμου χαθεί για τον λαό, με υπαιτιότητα της Αριστεράς, όλων των εκδοχών της, στο τέλος του δρόμου θα συναντήσουμε την Ακροδεξιά. Οχι υπό τη σημερινή της νεοφιλελεύθερη και σοσιαλδημοκρατική εκδοχή, αλλά στην καθαρή της μορφή,

της τυραννίας που χρησιμοποιεί την πολιτική μόνο για την καταστολή, του βασιλιά που δεν χρειάζεται καν φύλλο συκής...

ΣΤΑΘΗΣ

http://www.enikos.gr/stathis/198947

,O_Papas_kai_o_Koytsoympas.html

Σκίτσο του Γ.ΙΩΑΝΝΟΥ