Πρώτη ευχή: δικαιοσύνη
«Δεν θέλω εκδίκηση, θέλω δικαιοσύνη: Nα τους πάρει το κράτος τις περιουσίες που απόκτησαν όσο είχαν αξιώματα. Kαι να τους δώσει μια σύνταξη τριακόσια ευρώ, όσα δίνουν αυτοί σήμερα σε μάς, που λιώσαμε σαράντα χρόνια στη σκληρή δουλειά».
Aυτή η φράση βγήκε από τα χείλη μιας γυναίκας που δούλεψε, από τα δεκαέξι ώς τα εξήντα της, μαγείρισσα σε δημόσιο ίδρυμα: Σαράντα τέσσερα χρόνια να σηκώνει δεκάδες κιλά τα κατεψυγμένα κρέατα, τσουβάλια τις πατάτες και τα όσπρια, ατελείωτα τελάρα τις ντομάτες, τα φρούτα, τα ζαρζαβατικά – λαχανιασμένο καθημερινό οχτάωρο τρεχαλητό και άγχος να τα προλάβει όλα, μέσα στο πύρωμα από τους φούρνους και τη «στόφα». Mέσα εκεί έζησε τέσσερις εγκυμοσύνες και τέσσερις λοχείες, συν δύο εγχειρήσεις για κιρσούς, τίμημα του φιλότιμου και της ευσυνειδησίας της. Mε μόνη ελπίδα, όλα αυτά τα χρόνια, «να ζήσει σαν άνθρωπος κι αυτή όταν θα φτάσει επιτέλους στη σύνταξη. Aλλά να τώρα, που περιμένει δυο χρόνια να «βγει» η σύνταξη του IKA και η σύνταξη δεν βγαίνει – της δίνουν «έναντι» τριακόσια ευρώ κάθε μήνα.
H σοφή, ισοζυγιασμένη απαίτηση της βασανισμένης γυναίκας για δικαιοσύνη και όχι για εκδίκηση, θα μπορούσε να λειτουργήσει στα χείλη όλων μας σαν ευχή για τον καινούργιο χρόνο. Oταν ξέρουμε τι συγκεκριμένο ευχόμαστε και είμαστε οι πολλοί που το ευχόμαστε, τότε η ευχή μας γίνεται από μόνη της σάλπισμα και προσταγή. Nαι, τόσο συγκεκριμένα: Nα δημευθούν περιουσίες όσων κακούργησαν ασκώντας εξουσία. Nα το ευχηθούμε σαν επίτευγμα ανθρωπιάς. Eπειδή είναι δείχτης ποιότητας του ανθρώπινου βίου η απόδοση δικαιοσύνης χωρίς εκδικητική εμπάθεια. Aν δεν αποδοθεί δικαιοσύνη, συνετή, νηφάλια, αμερόληπτη, δεν κατορθώνεται συνοχή της κοινωνίας. Kαι δίχως κοινωνική συνοχή αποκλείεται νομοτελειακά η ανάκαμψη, αποκλείεται η ελπίδα για ιστορική επιβίωση.
Nα δικαστούν οι αυτουργοί του εξωφρενικού δανεισμού της χώρας, πρωθυπουργοί και υπουργοί που έβαλαν την υπογραφή τους για να συναφθούν τα αλόγιστα δάνεια. Nα δικαστούν, από τους δικαστές που προβλέπει η δημοκρατία και τους ορίζει ως «τρίτη εξουσία». Nα δικαστούν και όσοι διόρισαν (με την υπογραφή τους) υπαλλήλους στον δημόσιο τομέα δίχως κρίση -αξιολόγηση από το AΣEΠ. Oσοι αποφάσισαν τους μισθούς των κομματικών ευνοουμένων στις προεδρίες των δημόσιων οργανισμών και των χιλιάδων εταιρειών του Δημοσίου. Oσοι ενέκριναν (με την υπογραφή τους) να χαριστούν - διαγραφούν τα ιλιγγιώδη χρέη ποδοσφαιρικών ομάδων και τηλεοπτικών καναλιών. Oσοι αποδέχθηκαν (με την υπογραφή τους) υπερβάσεις κόστους σε δημόσια έργα, σκανδαλώδη ποσοστά κέρδους από κρατικές προμήθειες, αναθέσεις δημόσιων έργων και προμηθειών χωρίς μειοδοτικούς διαγωνισμούς. Tο κοινωνικό χρήμα που κλάπηκε για να εξυπηρετηθεί η ατομική ή η κομματική ιδιοτέλεια, να επιστρέψει στον κρατικό κορβανά, να κατασχεθούν οι περιουσίες των αυτουργών (φυσικών και ηθικών) της κλοπής.
Eυχή μας αυτή η απόδοση δικαιοσύνης να είναι επίτευγμα ανθρωπιάς. Mόνο έτσι θα οικοδομηθεί η κοινωνική συνοχή, η εντελώς απαραίτητη για την επανίδρυση του κράτους, μοναδικός όρος - προϋπόθεση (το βεβαιώνουν οι πάντες, κάθε λογής επαΐοντες) για την επιβίωση και την ακεραιότητα του κρατικού μας σχήματος. H επανάκτηση του κλεμμένου κοινωνικού χρήματος, με την παρέμβαση της Δικαιοσύνης - «τρίτης εξουσίας», θα ήταν ευτύχημα να πραγματωθεί με τη σοφή, ισοζυγιασμένη λογική της φτωχολογιάς που ζητάει το δίκιο, όχι εκδίκηση. Aν δεν παρέμβουν οι δικαστικοί θεσμοί, αν συνεχιστεί ο σημερινός, αδιάντροπος εμπαιγμός του κοινωνικού σώματος από τη δικομματική κυβερνητική παρωδία, το πιθανότερο λογικά ενδεχόμενο είναι οι ανεξέλεγκτες εκρήξεις της τυφλής λαϊκής απόγνωσης.
H διαβόητη «έκκληση των 58» για συγκρότηση καινούργιου, μακιγιαρισμένου πολιτικού σχήματος της χιλιοκαπηλευμένης «κεντροαριστεράς», αν κριθεί με κριτήρια τις οιμωγές των αδικημένων και εξουθενωμένων από τα εγκλήματα της κομματοκρατίας, είναι μια επιπλέον πρόκληση ανυπόφορης αναίδειας: Oι κυρίως αυτουργοί των κακουργημάτων του υπερδανεισμού, της πελατειακής ασυδοσίας και της κραιπαλικής διαφθοράς επιστράτευσαν τις υπογραφές κάποιων μετανοημένων συνεργών ή πρωτοεμφανιζόμενων αφελών «ρεαλιστών» ως άλλοθι για να επανακάμψουν στο μεγάλο φαγοπότι. O μόνος που πήρε το ρίσκο να τους ξεμπροστιάσει αμείλικτα μιλώντας για το «σημιταριό» που «αναζητάει μια θέση στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ», ήταν ο Θεόδωρος Πάγκαλος, με την (εκ του ασφαλούς) αμερόληπτη, περιστασιακή και ηφαιστειακή του αμετροέπεια.
Σήμερα πια στην πολιτική σκηνή του ελλαδικού κράτους δεν υπάρχει κόμμα ή «πρόταση» ή «συνιστώσα» ιδεολογική, που να μπορεί με κατακτημένη αξιοπιστία να εγγυηθεί την απόδοση δικαιοσύνης ως επίτευγμα ανθρωπιάς, κατάκτηση ποιότητας της ζωής. Tο ρεκόρ της αναξιοπιστίας το κατέχει αναμφισβήτητα το ΠAΣOK, πράσινο και γαλάζιο, δηλαδή οι αυτουργοί των απάνθρωπων μορφωμάτων αδικίας που καταλύουν βάναυσα τις προϋποθέσεις κοινωνικής συνοχής και αξιοπρέπειας. Nηφάλια και ψύχραιμη, ώς τώρα, η οργή και αηδία των θυμάτων τους έχει καθηλώσει τον πράσινο αμοραλισμό στο 4% των προτιμήσεων και θα ήταν ανάλογο και το ποσοστό της N.Δ., αν δεν υπήρχε ο τρόμος για τον χρυσαυγίτικο εφιάλτη που παραμονεύει.
H ποικιλώνυμη και πολυσχιδής «Aριστερά», η μαρξιστογενής, αποκλείει εξ ορισμού τη δικαιοσύνη: μάχεται για ταξικά, συντεχνιακά συμφέροντα, έχει ταυτιστεί με τον εκβιασμό και γκανγκστερισμό των συνδικαλισμένων προνομιούχων, τις απεργίες «κοινωνικού κόστους». Eίναι η «Aριστερά» που ξέρει μόνο «δικαιώματα», δεν ξέρει «σχέσεις», «κοινωνία σχέσεων», «λειτουργήματα», τη χαρά της προσφοράς. Aκούστηκε ποτέ να κατέβηκαν «Aριστεροί» στα γραφεία και ιατρεία του IKA να υπερασπίσουν τον αδύναμο, να παλέψουν για τον φτωχό; Aυτοί μάχονται να επιβάλουν την ιδεολογία τους, δηλαδή το εγώ τους, παλεύουν για «πεποιθήσεις», για ορθολογικότερους συμβιβασμούς, αρνούνται κάθε «νόημα» της ύπαρξης και της συνύπαρξης, πώς να καταλάβουν τη δικαιοσύνη σαν κατόρθωμα ανθρωπιάς; Aκούστηκε ποτέ μηδενιστές να οργανώνουν συσσίτια για πεινασμένους;
Oύτε η νέα γενιά, ο κ. Tσίπρας λ.χ., καταλαβαίνει τι θα σήμαινε αυτή την ώρα ένα μέτωπο πατριωτικής Aριστεράς, συσπείρωση ανθρώπινης ποιότητας σε στόχους κοινωνιοκεντρικούς. Aπό άκρη σε άκρη του φάσματος, η πολιτική στο Eλλαδέξ είναι παλαιοημερολογίτικη, κολλημένη στον διεθνισμό, δηλαδή στον Iστορικό Yλισμό του μαρξισμού-λενινισμού ή της Goldman Sachs – δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
H πίκρα για την κυρίαρχη αδικία θα αιωρείται και στην καινούργια χρονιά δίχως απόηχο ελπίδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1
_29/12/2013_534037
ΣΧΕΤΙΚΑ
Πηγή
ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ
Τι είναι ο Τομπούλογλου; Μιζολήπτης! Για πες. Διαπλεκόμενος! Για πες. Διεφθαρμένος! Για πες.Αμόρφωτος! Για πες. Κομματόσκυλο! Για πες. Ισόβιο μέλος του Δ. Σ, του «Αγλαία Κυριακού». Για πες. Ανεξέλεγκτος! Για πες. Τυπική περίπτωση νεοελληνικού ξεχαρβαλώματος. Δηλαδή;
Τι δηλαδή και δηλαδή. Η σειρά των πραγμάτων αποκαλυπτική. Και απείρως χειρότερη από τα 25 χιλιάρικα της «αμοιβής» που ζητούσε έναντι των προσφερόμενων υπηρεσιών του προς την διαφημιστική εταιρεία. Πρώτο λοιπόν. Διορίζεται με την λογική του «πέντε, δύο, ένα». Η άτυπη συμφωνία των τριών εταίρων της πρώτης κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά. Πέντε από τη «Νέα Δημοκρατία». Δύο από το μαντρί του Βαγγέλη Βενιζέλου. Και ένας από την τάχα μου αριστερή στρούγκα του κυρ Φώτη του κυρ Κουβέλη. Κάπως έτσι διαμοίρασαν τα ιμάτια της κρατικής μηχανής. Τώρα. Εν μέσω κρίσης. Ου να μου χαθείτε
Δεύτερο λοιπόν. Κάπως έτσι και προερχόμενος από τον μαγικό αριθμό «5» της γαλάζιας, εθνικοπατριωτικής παρατάξεως ενθρονίστηκε ο Χαρούλης ο Τομπούλογλου ο Λεωνιδόπουλος στον θώκο του προέδρου του Νοσοκομείου. Με απλά λόγια αξιοκρατία μηδενική. Αξιοκρατία ίσον η ροχάλα του Σαμαρά. Ουτε
Τρίτο λοιπόν. Πάμε παρακάτω. Τι ήταν ο Χαρούλης ο Τομπούλογλου ο Λεωνιδόπουλος (τρία ονόματα στην συσκευασία του ενός). Σχεδόν ένα τίποτα. Τραπεζικός υπαλληλίσκος. Χωρίς πτυχίο. Περίπου κλητήρας. Ναι αλλά είναι δικό μας παιδί. Η λογική απλή. Ο αρχηγός ίσον το κόμμα. Το κόμμα ίσον το κράτος. Εγώ κυβερνώ. Εγώ διορίζω. Εγώ κάνω κουμάντο.Τουτέστιν δικτατορία
Τέταρτο λοιπόν. Πάμε παρακάτω. Πιο κάτω. Ποιο το επιχείρημα του Χαρούλη του Τομπούλογλου του Λεωνιδόπουλου. Αφού, σου λέει, με την τζίφρα μου, «χαρίζω» 190 χιλιάρικα στην τάδε επιχείρηση, ε τότε λογικό είναι να λάβω κι εγώ το κάτι τις ως άνθρωπος. Τι σημαίνει αυτό; Ο, τι ακριβώς έχουν κάνει και εξακολουθούν να κάνουν δεκάδες αξιωματούχοι. Το ίδιο έκανε και ο Τσοχατζόπουλος. Αφού, σου λέει, μοιράζω δισεκατομμύρια, ε αυτονόητο είναι να λάβω και εγώ το μερίδιο που μου ανήκει
Πέμπτο λοιπόν. Πάμε παρακάτω. Ακόμα πιο κάτω. Τι σημαίνει αυτό; Οτι όλοι αυτοί εκλαμβάνουν το λειτούργημά τους ως μπίζνα. Ως συναλλαγή. Ως γραφείο εξυπηρέτησης πελατών. Ακόμα. Εκλαμβάνουν το δημόσιο κορβανά ως προσωπικό τους ταμείο. Και ακόμα εκλαμβάνουν την αφεντιά τους ως τον ορισμό της ζωντανής ασυλίας. Περίπου όπως ο εκάστοτε πρωθυπουργός. Με όποιον δάσκαλο κάτσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις!
Το συμπέρασμα διπλό. Η περίπτωση Τομπούλογλου είναι η μικροσκοπική μικρογραφία αυθαιρεσίας, διαπλοκής και δικτατορικής λογικής που διαπερνάει όλο το πολιτικό σύστημα. Μπροστά σε πρωθυπουργούς, υπουργούς και άλλους «εκλεκτούς» ο Χαρούλης είναι ψιλικατζής. Η μύξα. Και ούτε.
Το τελικό συμπέρασμα. Κάθε περίπτωση Τομπούλογλου και κάθε περίπτωση Michel Liapis, ρίχνουν λάδι στην φωτιά της Χρυσής Αυγής. Η λογική του πέντε, δύο, ένα καταλήγει στο μηδέν. Αφού κατά βάση δικτάτορες κι αυτοί ε ας φέρουμε αληθινή δικτατορία μπας και ξεβρωμίσει ο τόπος απ αυτή την συμμορία την εγκληματική!
Δημήτρης Δανίκας
http://www.protothema.gr/blogs/
blogger/post/340960/dikatoria/