Πολιτική ΕΛΙΤ ...
Σαπίζει το σύστημα όπως υποδηλώνει η στάση του Μ. Λιάπη
Πλαστές πινακίδες σε τζιπ θηριώδους κυβισμού 4.463 κυβικών εκατοστών. Οχημα ανασφάλιστο. Οδηγός χωρίς δίπλωμα οδήγησης και αστυνομική ταυτότητα. Παραβίαση STOP. Δεν είναι αυτό καθαυτό το βάρος των πλημμελημάτων που διέπραξε ο Μιχάλης Λιάπης και για τα οποία θα οδηγηθεί σήμερα στο Αυτόφωρο Πλημμελειοδικείο. Το σοβαρό είναι η νοοτροπία που αποπνέει η συμπεριφορά του. Γιος της αδελφής του ιδρυτή της ΝΔ Κωνσταντίνου Καραμανλή και αγαπημένος ανιψιός του, προοριζόταν από αυτόν να ηγηθεί της παράταξης της Δεξιάς -κάτι που δεν κατέστη δυνατόν λόγω της πολιτικής του ανεπάρκειας- και διατελέσας υπουργός επί πεντέμισι χρόνια (Μεταφορών 2004-2007 και Πολιτισμού 2007-2009), αλλά και βουλευτής επί... 24 (!) συναπτά έτη (1985-2009), ο Μιχάλης Λιάπης προφανώς θεωρεί ότι οι νόμοι είναι για την... «πλέμπα», τον «λαουτζίκο», τον «κοσμάκη», όχι γι' αυτόν!
Εδώ ο Μιχάλης Λιάπης συνόδευε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή μέσα στο προσωπικό αεροσκάφος του τότε προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας Βαλερί - Ζισκάρ ντ' Εστέν τη νύχτα της 23ης προς την 24η Ιουλίου 1974, όταν κατέρρευσε η χούντα των συνταγματαρχών και παρέδωσε την εξουσία, όπως αποτυπώθηκε και φωτογραφικά κατά την έξοδο του Κωνσταντίνου Καραμανλή από το γαλλικό προεδρικό αεροσκάφος στο Ελληνικό. Είναι δυνατόν από ένα τέτοιο άτομο να απαιτεί το ελληνικό κράτος να πληρώνει 3.220 ευρώ φόρο πολυτελείας λόγω του τζιπ του συν 1.320 ευρώ για τέλη επειδή είναι πάνω από 4.000 κυβικά, χώρια τα πάνω από 1.000 ευρώ που απαιτούνται για την ασφάλεια; Απαράδεκτο, αποφάσισε ο ίδιος ο Μιχάλης Λιάπης.
Επειδή όμως είναι δραστήριος άνθρωπος δεν έπεσε σε τέλμα απογοήτευσης και αδράνειας για την αχαριστία που επέδειξαν προς το πρόσωπό του οι ομοϊδεάτες του που κυβερνούν τη χώρα, όπως πέφτει σε απάθεια ο λαϊκός κόσμος. Για να ταξιδεύει λοιπόν δωρεάν, όπως ο ίδιος έκρινε ότι του αρμόζει, κατασκεύασε... δικές του πινακίδες! Οχι, σε καμία περίπτωση δεν έφτιαξε πλαστές πινακίδες, όπως έγραφαν τα ποταπά, χαμερπή έντυπα. Απλούστατα, κατασκεύασε «αυτοσχέδιες (!)», όπως τις χαρακτήρισε ο ίδιος στους αστυνομικούς που τον συνέλαβαν, πινακίδες κυκλοφορίας. Είναι τόσο δημιουργικός και γεμάτος έμπνευση ο όρος «αυτοσχέδιες» πινακίδες, που ειλικρινά απορούμε πως αυτή η όντως βάρβαρη κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου δεν έσπευσε να καταργήσει πάραυτα τον κακόηχο και χυδαίου νοήματος όρο «πλαστός» και να τον αντικαταστήσει με τον υπέροχο όρο «αυτοσχέδιος».
Να έχουμε «αυτοσχέδια» χαρτονομίσματα αντί για «πλαστά» χαρτονομίσματα. «Αυτοσχέδια» πτυχία, «αυτοσχέδια» πιστοποιητικά, «αυτοσχέδια» διπλώματα και άδειες οδήγησης και πάει λέγοντας. Είναι πρωτοφανής δε η εμπάθεια και η χολή προς το πρόσωπο του Μιχάλη Λιάπη που επέδειξαν οι εφημερίδες. Ολες θυμήθηκαν ότι το 2007, όταν ακόμη ήταν υπουργός Μεταφορών, είχε δώσει προσωπικά ο ίδιος εντολή να κοπεί πρόστιμο στον Παναγιώτη Ψωμιάδη, τότε νομάρχη Θεσσαλονίκης, επειδή αυτός, αν και ομοϊδεάτης του Λιάπη, επέμενε να μη φοράει κράνος όταν κυκλοφορούσε με το μηχανάκι του. Α, όλα κι όλα, σε αυτά τα θέματα ο Λιάπης ήταν ανυποχώρητος! Γι' αυτό και όπως θύμισε άλλη εφημερίδα, αριστερή μάλιστα, ο Μιχάλης Λιάπης είχε εκδώσει και πολιτικό βιβλίο με τίτλο... «Για ένα νέο ήθος»! Μέχρι που αξιοποίησαν ένα ασήμαντο, ανθρώπινο λάθος του και υπενθύμιζαν με εξαιρετική, υφέρπουσα δηκτικότητα ότι ο Μιχ. Λιάπης είχε διεκδικήσει ως και το... ΕΚΑΣ, το επίδομα που δίνουν στους αναξιοπαθούντες χαμηλοσυνταξιούχους!!! Τι νομίζουν, δηλαδή, ότι επειδή αυτός δηλώνει εισόδημα 110.000 (109.223 για την ακρίβεια) και η γυναίκα του άλλες 30.000 (29.250), αρκούν τα 140 ψωροχιλιάρικα ευρώ τον χρόνο και δεν έχει ανάγκη το ΕΚΑΣ;
Θα έπρεπε αυτοί οι τυχάρπαστοι, άφρονες λαϊκιστές που τον επικρίνουν να είχαν αυτοί τη βίλα του Λιάπη των 223 τ.μ. στη Μύκονο με την πισίνα σε οικόπεδο 5 στρεμμάτων ή το σπίτι της γυναίκας του των 451 τ.μ. στην Κηφισιά, για να δούμε πώς θα τα έφερναν βόλτα! Και αναφερόμαστε μόνο σε 2 από τα 28 ακίνητα που η οικογένεια του Μιχάλη Λιάπη έχει μερίδια. Οχι ένα ΕΚΑΣ, αλλά... 28 ΕΚΑΣ έπρεπε να του δίνει του Λιάπη το ελληνικό κράτος αν ήταν σοβαρό - και όχι να εκμεταλλεύονται διάφοροι τύποι μια ασήμαντη παραδρομή για να του τσαλακώσουν την αξιοπρέπεια, αλλά και τη δημιουργικότητα κατασκευής «αυτοσχέδιων» πινακίδων κυκλοφορίας. Τι περιμένετε όμως, Ελληνες δεν είμαστε;
23,24 -7-1974
Στην έξοδο του αεροπλάνου
Την ύπαρξη του κ. Μιχάλη Λιάπη την πληροφορήθηκα στις 24 Ιουλίου 1974. Μαζί με τον Λαμπρία και τον Χρυσοστάλη συνόδευε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στο ταξίδι της επιστροφής. Η σκηνή της εξόδου από το αεροπλάνο σημάδεψε τη μοίρα της χώρας, που άλλαξε τη νύχτα εκείνη. Ο Καραμανλής οικοδόμησε την τρίτη ελληνική Δημοκρατία και ο κ. Λιάπης ακολούθησε την πορεία της γενιάς του, της γενιάς του Πολυτεχνείου. Σταδιοδρόμησε πολιτικά, εκμεταλλευόμενος τους συγγενικούς του δεσμούς, κάτι διόλου πρωτότυπο και καθόλου παράξενο για μια πολιτική ζωή που πάσχει από χρόνιο νεποτισμό. Τον βοήθησε και η σκηνή της εξόδου από το αεροπλάνο, κάτι σαν πιστοποιητικό δημοκρατικών φρονημάτων που απήλλασσε τους πολιτικούς της Μεταπολίτευσης από οποιαδήποτε άλλη υποχρέωση, ικανότητα, στοιχειώδη ευφυΐα ή τα στοιχειώδη σωματίδια πολιτικής σκέψης, απαραίτητα για την άσκηση της πανάρχαιας αυτής τέχνης. Απ’ αυτήν την άποψη δεν διαφέρει και πολύ από τους υπόλοιπους συναδέλφους του της γενιάς του Πολυτεχνείου.
Οι αφίξεις στο αεροδρόμιο του Ελληνικού υπήρξαν σημαδιακές για την τρίτη ελληνική Δημοκρατία. Η δεύτερη σε σημασία ήταν η άφιξη του Ανδρέα Παπανδρέου μετά την περιπέτεια της υγείας του στο Χέρφιλντ. Το νεύμα με το οποίο σύστησε στον ελληνικό λαό την κυρία Δήμητρα Λιάνη σηματοδότησε μια ολόκληρη περίοδο της πολιτικής μας ζωής, ώς ένα σημείο την πορεία του κόμματός του που τότε διατηρούσε τη δύναμή του, και την κάθοδο του δημόσιου λόγου στα υπόγεια του κοινού κουτσομπολιού. Το κιτς μελό ενός γέροντα ερωτευμένου με μια κατά πολύ νεότερη και χυμώδη γυναίκα έγινε κάτι σαν την εκδοχή του κυρίαρχου γούστου. Η κυρία Λιάνη δεν σταδιοδρόμησε πολιτικά, απασχόλησε όμως τον δημόσιο βίο προβάλλοντας το κιτς μελό της χαροκαμένης χήρας μετά τον θάνατο του ηγέτη. Ενα στερεότυπο τόσο ανθεκτικό όσο και ο νεποτισμός.
Μικρές ιστορίες, λεπτομέρειες, στη σκιά δύο ανδρών που σημάδεψαν, με διαφορετικό τρόπο ο καθένας, τη σύγχρονη Ελλάδα. Τίποτε το σπουδαίο. Δύο δημόσια πρόσωπα που έγιναν γνωστά επειδή βγήκαν από ένα αεροπλάνο. Κάτι σαν ήρωες από τις παλιές πλουμιστές κομεντί του ελληνικού κινηματογράφου. Οταν ήθελαν να δώσουν κοσμοπολίτικες νότες, έκαναν γυρίσματα με τις καραβέλες που προσγειώνονταν τότε στο Ελληνικό. Ο κ. Λιάπης πρωταγωνιστεί από προχθές στο πιο κωμικό επεισόδιο μιας πολιτικής ζωής που αναγκάζεσαι να την πάρεις στα σοβαρά για να μην πάθεις κατάθλιψη, αν δεν την έχεις ήδη. Ενα μείγμα αλαζονείας και κουτοπονηριάς που συμπυκνώνει με τον καλύτερο τρόπο το κιτς της Μεταπολίτευσης, την κακογουστιά της δημόσιας ζωής. Τα έχει όλα· και αίσθημα ατιμωρησίας και αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού και χοντρή παρανομία στα όρια της βλακείας. Κι εκείνα τα παιδιά, οι αστυνομικοί, που τους έλεγε πως είναι υπουργός κι αυτοί του απαντούσαν «σιγά μην είσαι κι ο Ρουβάς».
Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι όσοι ηγέτες νοιάζονται για την υστεροφημία τους θα πρέπει να προσέχουν με ποιους συνταξιδεύουν και με ποιους βγαίνουν από το αεροπλάνο στις κρίσιμες ιστορικές στιγμές. Το δεύτερο είναι ελαφρώς πιο ενοχικό. Αφορά τα πρόσωπα που αναδεικνύονται στη δημόσια σκηνή της χώρας, την ευκολία μας να αποδεχθούμε και την ευήθεια και το κιτς και το μελό και την κοινή κακογουστιά. Η αλήθεια είναι πως όταν άκουσα για το κατόρθωμα του κ. Λιάπη αισθάνθηκα ντροπή, την ίδια ντροπή που αισθανόμουν όποτε έτυχε να παρακολουθήσω τις παραστάσεις μελό της κ. Λιάνη. Εχετε ποτέ ακούσει μισή έστω πολιτική σκέψη από τον κ. Λιάπη; Εχετε ποτέ σκεφθεί γιατί έπρεπε όχι μόνον να γνωρίζουμε την κ. Λιάνη αλλά και να σεβόμαστε τη δημόσια παρουσία της, τα φλας, τις κάμερες κ.λπ.; Προφανώς γιατί ποτέ δεν σκεφτήκαμε ότι το πρώτο ζητούμενο του δημόσιου βίου είναι η αξιοπρέπεια των υλικών του. Ας όψονται τα αεροπλάνα.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ
''ΕΘΝΟΣ''
23,24 -7-1974
ΣΧΕΤΙΚΑ (1)
Στην έξοδο του αεροπλάνου
Την ύπαρξη του κ. Μιχάλη Λιάπη την πληροφορήθηκα στις 24 Ιουλίου 1974. Μαζί με τον Λαμπρία και τον Χρυσοστάλη συνόδευε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στο ταξίδι της επιστροφής. Η σκηνή της εξόδου από το αεροπλάνο σημάδεψε τη μοίρα της χώρας, που άλλαξε τη νύχτα εκείνη. Ο Καραμανλής οικοδόμησε την τρίτη ελληνική Δημοκρατία και ο κ. Λιάπης ακολούθησε την πορεία της γενιάς του, της γενιάς του Πολυτεχνείου. Σταδιοδρόμησε πολιτικά, εκμεταλλευόμενος τους συγγενικούς του δεσμούς, κάτι διόλου πρωτότυπο και καθόλου παράξενο για μια πολιτική ζωή που πάσχει από χρόνιο νεποτισμό. Τον βοήθησε και η σκηνή της εξόδου από το αεροπλάνο, κάτι σαν πιστοποιητικό δημοκρατικών φρονημάτων που απήλλασσε τους πολιτικούς της Μεταπολίτευσης από οποιαδήποτε άλλη υποχρέωση, ικανότητα, στοιχειώδη ευφυΐα ή τα στοιχειώδη σωματίδια πολιτικής σκέψης, απαραίτητα για την άσκηση της πανάρχαιας αυτής τέχνης. Απ’ αυτήν την άποψη δεν διαφέρει και πολύ από τους υπόλοιπους συναδέλφους του της γενιάς του Πολυτεχνείου.
Οι αφίξεις στο αεροδρόμιο του Ελληνικού υπήρξαν σημαδιακές για την τρίτη ελληνική Δημοκρατία. Η δεύτερη σε σημασία ήταν η άφιξη του Ανδρέα Παπανδρέου μετά την περιπέτεια της υγείας του στο Χέρφιλντ. Το νεύμα με το οποίο σύστησε στον ελληνικό λαό την κυρία Δήμητρα Λιάνη σηματοδότησε μια ολόκληρη περίοδο της πολιτικής μας ζωής, ώς ένα σημείο την πορεία του κόμματός του που τότε διατηρούσε τη δύναμή του, και την κάθοδο του δημόσιου λόγου στα υπόγεια του κοινού κουτσομπολιού. Το κιτς μελό ενός γέροντα ερωτευμένου με μια κατά πολύ νεότερη και χυμώδη γυναίκα έγινε κάτι σαν την εκδοχή του κυρίαρχου γούστου. Η κυρία Λιάνη δεν σταδιοδρόμησε πολιτικά, απασχόλησε όμως τον δημόσιο βίο προβάλλοντας το κιτς μελό της χαροκαμένης χήρας μετά τον θάνατο του ηγέτη. Ενα στερεότυπο τόσο ανθεκτικό όσο και ο νεποτισμός.
Μικρές ιστορίες, λεπτομέρειες, στη σκιά δύο ανδρών που σημάδεψαν, με διαφορετικό τρόπο ο καθένας, τη σύγχρονη Ελλάδα. Τίποτε το σπουδαίο. Δύο δημόσια πρόσωπα που έγιναν γνωστά επειδή βγήκαν από ένα αεροπλάνο. Κάτι σαν ήρωες από τις παλιές πλουμιστές κομεντί του ελληνικού κινηματογράφου. Οταν ήθελαν να δώσουν κοσμοπολίτικες νότες, έκαναν γυρίσματα με τις καραβέλες που προσγειώνονταν τότε στο Ελληνικό. Ο κ. Λιάπης πρωταγωνιστεί από προχθές στο πιο κωμικό επεισόδιο μιας πολιτικής ζωής που αναγκάζεσαι να την πάρεις στα σοβαρά για να μην πάθεις κατάθλιψη, αν δεν την έχεις ήδη. Ενα μείγμα αλαζονείας και κουτοπονηριάς που συμπυκνώνει με τον καλύτερο τρόπο το κιτς της Μεταπολίτευσης, την κακογουστιά της δημόσιας ζωής. Τα έχει όλα· και αίσθημα ατιμωρησίας και αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού και χοντρή παρανομία στα όρια της βλακείας. Κι εκείνα τα παιδιά, οι αστυνομικοί, που τους έλεγε πως είναι υπουργός κι αυτοί του απαντούσαν «σιγά μην είσαι κι ο Ρουβάς».
Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι όσοι ηγέτες νοιάζονται για την υστεροφημία τους θα πρέπει να προσέχουν με ποιους συνταξιδεύουν και με ποιους βγαίνουν από το αεροπλάνο στις κρίσιμες ιστορικές στιγμές. Το δεύτερο είναι ελαφρώς πιο ενοχικό. Αφορά τα πρόσωπα που αναδεικνύονται στη δημόσια σκηνή της χώρας, την ευκολία μας να αποδεχθούμε και την ευήθεια και το κιτς και το μελό και την κοινή κακογουστιά. Η αλήθεια είναι πως όταν άκουσα για το κατόρθωμα του κ. Λιάπη αισθάνθηκα ντροπή, την ίδια ντροπή που αισθανόμουν όποτε έτυχε να παρακολουθήσω τις παραστάσεις μελό της κ. Λιάνη. Εχετε ποτέ ακούσει μισή έστω πολιτική σκέψη από τον κ. Λιάπη; Εχετε ποτέ σκεφθεί γιατί έπρεπε όχι μόνον να γνωρίζουμε την κ. Λιάνη αλλά και να σεβόμαστε τη δημόσια παρουσία της, τα φλας, τις κάμερες κ.λπ.; Προφανώς γιατί ποτέ δεν σκεφτήκαμε ότι το πρώτο ζητούμενο του δημόσιου βίου είναι η αξιοπρέπεια των υλικών του. Ας όψονται τα αεροπλάνα.
Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1
_19/12/2013_532978
ΣΧΕΤΙΚΑ (2)
