(1)The Limits of Turkey's Interest Rate Hike (2)Η ταραγμένη Τουρκία και ο κίνδυνος μετάδοσης
1.
The Limits of Turkey's Interest Rate Hike
Summary
With a dramatic hike in Turkey's overnight lending rate from 7.75 to 12.5 percent announced on Jan. 28, Turkish Central Bank Gov. Erdem Basci followed through on his earlier promise to use interest rates as a weapon to defend Turkey's currency, the lira. While the hike is a bolder-than-expected move designed to jolt investor interest, Basci is still, in effect, using a sword to fight off a barrage of artillery as a wrenching political crisis continues to erode investor confidence.
Analysis
Turkey has been desperately trying to stem the plunge of the lira, which has declined about 10 percent against the U.S. dollar over the past year. Like several other once-celebrated emerging economies, Turkey has seen a rapid outflow of short-term portfolio investment that Ankara had been heavily relying on to help cover its burgeoning current account deficit, totaling $60.8 billion, or roughly 7 percent of gross domestic product, for January to November 2013.
The capital flight has been driven in part by the U.S. Federal Reserve's withdrawal of stimulus measures, which has limited Turkey's access to cheap liquidity. With the Federal Reserve's Jan. 29 announcement that it would again reduce its monetary stimulus, Turkey is now applying all of its tools to stabilize the lira, even with the knowledge that the move is unlikely to have a lasting impact. This is because Turkey's financial troubles have been greatly exacerbated by a deep-rooted power struggle that is only going to intensify in the lead-up to local elections in March, presidential elections in August and parliamentary elections in 2015.
Foreign investors have been chiding Turkey's government for its unorthodox method of defending the currency, until now consisting mostly of foreign exchange auctions and withdrawals from the central bank in order to avoid raising interest rates, a move the government feared would limit growth. But Turkey's government has also been operating under heavy political constraints, resulting in swings in both its economic and political behavior. In this particularly volatile election season, Turkish Prime Minister Recep Tayyip Erdogan has been loathe to turn to measures that would slow economic growth and thus undermine his party's standing.
In the days leading up to the central bank decision to raise the interest rate, Erdogan remained publicly defiant, urging the central bank to stand strong and not give in to the so-called interest rate lobby, which he charged with trying to undermine Turkey's growth. When nationwide protests spun up from a Gezi Park demonstration in 2013, Erdogan declared war against the same nebulous interest rate lobby, which he accused of fanning the demonstrations out of greed and desire to topple the government.
Erdogan's distrust of high interest rates stems from a much deeper political paranoia. Perhaps the defining moment of Erdogan's political career was the 1997 military coup that ousted the Welfare Party, the predecessor of Erdogan's Justice and Development Party, from power. Erdogan, who was mayor of Istanbul at the time, was sentenced to prison for 10 months for reciting a poem that criticized the army. This was also a very volatile period for the Turkish economy, with the country facing chronic double-digit inflation and staggeringly high interest rates on foreign loans to cover a soaring budget deficit. Members of Turkey's traditional secular elite who ran the country's largest banks were accused of being debt profiteers during the crisis, making Erdogan all the more determined to write off debt, contain inflation and raise a new economic power elite when he came into power in 2002.
In vilifying high interest rates against the prevailing economic consensus on how to deal with the problem, Erdogan is (rationally or not) trying to warn against a repeat of the past that would empower his old adversaries. The crop of economic elites that Erdogan worked hard to empower over the past decade now find themselves targeted by a cutthroat corruption probe launched by his own party's former allies, jeopardizing years of work and with it, Erdogan's legacy. The Gulen movement, whose powerful network in Turkey's judiciary, police forces, media and government was once instrumental in bringing the Justice and Development Party to power, is intent on seeing Erdogan cut down to size in upcoming elections.
Exacerbating Erdogan's fears is a concern that the Gulenists will quietly forge an alliance of convenience with Turkey's old secular elite to weaken and fracture the ruling party. Even as the central bank is straying from Erdogan's line to pursue a more conventional monetary policy, this is a power struggle that will only intensify in the coming months and thus continue to undermine investor confidence in Turkey
http://www.stratfor.com/analysis/limits-turkeys-interest-rate-hike
JANUARY 29, 2014
JANUARY 29, 2014
2.
Η ταραγμένη Τουρκία και ο κίνδυνος μετάδοσης
Το είδος της μετάδοσης που κάποτε προκάλεσε την εξάπλωση της κρίσης από την Ταϊλάνδη σε όλη την Ασία και πιο πρόσφατα, αυτή που οδήγησε στην εξάπλωση της κρίσης από την Ελλάδα σε όλη την Ευρώπη. Και τώρα όλοι ανησυχούν μήπως τα προβλήματα της Τουρκίας μεταδοθούν στις αναδυόμενες αγορές του κόσμου.
Είναι από πολλές πλευρές μια γνωστή ιστορία. Όμως αυτό είναι που την κάνει και τόσο ενοχλητική: Γιατί συνεχίζουμε να έχουμε αυτές τις κρίσεις; Υπάρχει και το εξής: Τα διαστήματα μεταξύ των κρίσεων μοιάζουν να μικραίνουν ενώ οι επιπτώσεις από κάθε κρίση μοιάζουν να είναι χειρότερες από τις προηγούμενες. Τι συμβαίνει;
Πριν φτάσω στην Τουρκία, μια σύντομη ιστορική αναδρομή των παγκόσμιων οικονομικών κρίσεων.
Για μία γενιά μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα, για τα σύγχρονα πρότυπα, δεν αντιμετώπιζε κρίσεις, πιθανόν επειδή οι περισσότερες χώρες επέβαλαν περιορισμούς στις διασυνοριακές ροές κεφαλαίων και επομένως ο διεθνής δανεισμός ήταν περιορισμένος. Ωστόσο, στα τέλη της δεκαετίας του 1970, η αποκανονικοποίηση των αγορών και η αυξανόμενη «επιθετικότητα» των τραπεζιτών, οδήγησε σε αύξηση των κεφαλαίων προς την Λατινική Αμερική, η οποία ακολουθήθηκε από μια ξαφνική διακοπή το 1982 και μια κρίση που οδήγησε σε μια δεκαετία οικονομικής στασιμότητας.
Η Λατινική Αμερική τελικά επέστρεψε στην ανάπτυξη (αν και το Μεξικό είχε μια έντονη υποτροπή το 1994), όμως τη δεκαετία του 1990, μια μεγαλύτερη εκδοχή της ίδιας ιστορίας εκτυλίχθηκε στην Ασία: Τεράστιες εκροές χρημάτων τις οποίες ακολούθησε μια ξαφνική διακοπή και οικονομική κατάρρευση. Κάποιες από τις ασιατικές οικονομίες ανέκαμψαν γρήγορα, όμως οι επενδύσεις δεν ανακτήθηκαν πλήρως ποτέ, ούτε και η ανάπτυξη.
Πιο πρόσφατα, άλλη μία εκδοχή αυτής της ιστορίας εκτυλίχθηκε στην Ευρώπη, με βιαστικές εισροές χρημάτων στην Ελλάδα ,την Ισπανία και την Πορτογαλία. Στη συνέχεια ήρθε η ξαφνική διακοπή τους και τεράστιος οικονομικός πόνος.
Όπως ανέφερα, αν και το περίγραμμα της ιστορίας αυτής παραμένει το ίδιο, τα αποτελέσματά της γίνονται χειρότερα. Το πραγματικό ΑΕΠ μειώθηκε κατά 4% στη διάρκεια της κρίσης του 1981-1983 στο Μεξικό, κατά 14% στην Ινδονησία από το 1997 ως το 1998, ενώ στην Ελλάδα σημειώθηκε μείωση μεγαλύτερη από 23%.
Επομένως, επίκειται μια ακόμα χειρότερη κρίση; Τα βασικά στοιχεία είναι ελαφρώς καθησυχαστικά. Η Τουρκία, ειδικότερα, έχει χαμηλό δημόσιο χρέος και καθώς οι επιχειρήσεις έχουν δανειστεί πολλά από το εξωτερικό, η συνολική οικονομική κατάσταση δεν φαίνεται τόσο κακή. Όμως, κάθε προηγούμενη κρίση αψήφησε τις αισιόδοξες προσδοκίες. Και οι ίδιες δυνάμεις που έστειλαν κατά κύματα χρήματα στην Τουρκία, έκαναν επίσης την παγκόσμια οικονομία στο σύνολό της ιδιαίτερα ευάλωτη.
Μπορεί να έχετε ακούσει -ή όχι- ότι διεξάγεται μια μεγάλη συζήτηση μεταξύ οικονομολόγων για το αν πρέπει να αντιμετωπίσουμε την «κοσμική στασιμότητα». Τι είναι αυτό; Λοιπόν, ένας τρόπος να το περιγράψει κανείς είναι ως μία κατάσταση στην οποία ο αριθμός των ανθρώπων που θέλουν να αποταμιεύσουν υπερβαίνει τον όγκο των επενδύσεων που αξίζει να γίνουν.
Όταν αυτό ισχύει, έχουμε το ένα ή το άλλο αποτέλεσμα:
Εάν οι επενδυτές είναι προσεκτικοί και συνετοί, στην πραγματικότητα προσπαθούμε συλλογικά να ξοδέψουμε λιγότερα από το εισόδημά μας. Και αφού το εισόδημά μου είναι τα δικά σου έξοδα και τα έξοδά σου είναι τα έσοδά μου, το αποτέλεσμα είναι μια επίμονη ύφεση.
Εναλλακτικά, επενδυτές που «παραδέρνουν», απογοητευμένοι από τις χαμηλές αποδόσεις και απελπισμένοι για αυτές τις αποδόσεις, μπορούν να αυταπατώνται, ρίχνοντας χρήματα σε κακοσχεδιασμένα projects, είτε πρόκειται για δευτερεύοντα δάνεια ή ροές κεφαλαίων προς τις αναδυόμενες αγορές. Αυτό μπορεί να δώσει ώθηση στην οικονομία για λίγο, αλλά εν τέλει οι επενδυτές θα αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα, τα χρήματα «στεγνώνουν» και ακολουθεί η πτώση.
Αν αυτή είναι μια καλή περιγραφή της κατάστασής μας, και πιστεύω ότι είναι, τώρα έχουμε μια παγκόσμια οικονομία που προορίζεται να ταλαντεύεται μεταξύ της φούσκας και της ύφεσης. Και αυτό δεν είναι μια ενθαρρυντική σκέψη, καθώς βλέπουμε πως μοιάζει το «σκάσιμο» της φούσκας μια αναδυόμενης αγοράς.
Το μεγαλύτερο ζήτημα είναι ότι η Τουρκία δεν είναι στ’ αλήθεια το πρόβλημα, ούτε η Νότια Αφρική, η Ρωσία, η Ουγκαρία, η Ινδία και οποιαδήποτε άλλη (αγορά) «χτυπιέται» αυτή τη στιγμή. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι οι πλούσιες οικονομίες παγκοσμίως –οι ΗΠΑ, η Ευρωζώνη και μικρότεροι παίκτες- έχουν επίσης αποτύχει να αντιμετωπίσουν τις δικές τους αδυναμίες.
Είναι προφανές ότι αντιμέτωποι με έναν ιδιωτικό τομέα που θέλει να αποταμιεύει σε μεγάλο βαθμό και να επενδύει λιγότερο, επιδιώξαμε πολιτικές λιτότητας που ενέτειναν την ύφεση. Ακόμη χειρότερα, σύμφωνα με όλες οι ενδείξεις, επιτρέποντας στην ανεργία να φουντώνει οδηγούμε τις μακροπρόθεσμες και βραχυπρόθεσμες προοπτικές ανάπτυξή μας προς την ύφεση, κάτι που θα πλήξει ακόμη περισσότερο τις ιδιωτικές επενδύσεις.
Το μεγαλύτερο τμήμα της Ευρώπης είναι ήδη σε κίνδυνο μιας ιαπωνικού τύπου αποπληθωριστικής παγίδας. Μια κρίση στις αναδυόμενες αγορές θα μπορούσε να μετατρέψει αυτό τον κίνδυνο σε πραγματικότητα.
Έτσι, η Τουρκία φαίνεται να έχει σοβαρά προβλήματα και η Κίνα –ένας πολύ ισχυρότερος παίκτης- μοιάζει κάπως επισφαλής επίσης. Αλλά αυτό που κάνει αυτά τα προβλήματα τόσο τρομακτικά είναι η βασική αδυναμία των δυτικών οικονομικών, μια αδυναμία που έγινε πολύ χειρότερη εξαιτίας των κακών, πάρα πολύ κακών, πολιτικών.
Paul Krugman- Πηγή: New York Times
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ:
http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/i-taragmeni-toyrkia-kai-o-kindynos-tis-metadosis-toy-paul-krugman
ΣΧΕΤΙΚΑ
- Turkey-Economy (12)