ΟΛΠ ...
(...)
Μια εταιρεία που παράγει κέρδη, δημιουργεί θέσεις εργασίας, καταβάλλει φόρους, πληρώνει εισφορές είναι πλούτος για το σύνολο της κοινωνίας και ας είναι ιδιωτική. Αν μια εταιρεία βγάζει ζημιές και είναι ιδιωτική κλείνει, αν είναι δημόσια την χρηματοδοτεί η κοινωνία.
Λειτουργεί σε βάρος της κοινωνίας ακόμη και αν προσφέρει υπηρεσίες γιατί δεν υπάρχουν δωρεάν υπηρεσίες ούτε από ιδιωτικές, ούτε από δημόσιες υπηρεσίες.
Υπάρχουν φθηνές και ακριβές υπηρεσίες και καλές και κακές υπηρεσίες.
Αυτά είναι τα κριτήρια και για τις δημόσιες εταιρείες και για τις ιδιωτικές.
Λειτουργεί σε βάρος της κοινωνίας ακόμη και αν προσφέρει υπηρεσίες γιατί δεν υπάρχουν δωρεάν υπηρεσίες ούτε από ιδιωτικές, ούτε από δημόσιες υπηρεσίες.
Υπάρχουν φθηνές και ακριβές υπηρεσίες και καλές και κακές υπηρεσίες.
Αυτά είναι τα κριτήρια και για τις δημόσιες εταιρείες και για τις ιδιωτικές.
Και οι ιδιωτικοποιήσεις προς όφελος των δικών μας παιδιών...
Η παραχώρηση της εκμετάλλευσης των προβλητών 2 και 3 του Πειραιά στους ιδιώτες βγάζει το πρώτο λιμάνι της χώρας από την αφάνεια αφού από την 11η θέση κατάταξης έχει ανέβει στη 3η στη Μεσόγειο και μέχρι το 2016 θα καταλάβει την πρώτη.
Η ανέλιξη αυτή αναβαθμίζει τη γεωοικονομική και γεωπολιτική θέση της χώρας.
Δημιουργεί βιώσιμες και αξιοκρατικές θέσεις εργασίας και ασφαλιστικά έσοδα.
Θα μπορούσε να παράγει έσοδα και για το κράτος αλλά και την κοινωνία στο σύνολό της (αφού περισσότερα έσοδα ισοδυναμούν με λιγότερους φόρους) αλλά φευ τα έσοδα από την ιδιωτικοποίηση των προβλητών 2 & 3 χάνονται στη μαύρη τρύπα των ζημιών του κρατικού ΟΛΠ.
Τι ακριβώς συμβαίνει στο λιμάνι...
Το 2013 η θυγατρική της Cosco που εκμεταλλεύεται τους προβλήτες 2 και 3 διακίνησε 2,520 εκατ. κοντέινερ, συνεχίζοντας να παρουσιάζει αλματώδεις ρυθμούς αύξησης, 20% για το 2013 έναντι 77% που είχε παρουσιάσει το 2012.
Ο υπό κρατικό έλεγχο ΟΛΠ που εκμεταλλεύεται τον προβλήτα 1 διακίνησε 644 χιλ. κοντέινερ, ανεβάζοντας το συνολικό αριθμό στα 3,163 εκατ. κοντέινερ.
Ο υπό κρατικό έλεγχο προβλήτας 1 εμφάνισε οριακή άνοδο στις 644 χιλ. κοντέινερ από 625 χιλ. πέρυσι.
Ούτε ο ανταγωνισμός στάθηκε ικανός να ξυπνήσει την κρατική επιχείρηση από το δημοσιοϋπαλληλικό λήθαργο.
Τα οικονομικά στοιχεία του 2013 δεν έχουν δημοσιευτεί ακόμη προκειμένου να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα σύγκρισης των οφελών που προσφέρει στο ελληνικό δημόσιο ταμείο αλλά και την ελληνική κοινωνία και οικονομία το ιδιωτικό και το κρατικό κομμάτι του λιμανιού του Πειραιά.
Υπάρχουν όμως τα στοιχεία από τους ισολογισμούς του 2012 από τα οποία μπορούμε να εξάγουμε ασφαλή συμπεράσματα για το ποιες είναι οι «αποικιακές» συμβάσεις και ποιος είναι ο στρατός «κατοχής» που λυμαίνεται τη χώρα και εξαναγκάζει τα παιδιά με ικανότητες που δεν έχουν δόντι να ξενιτεύονται από αυτή τη χώρα για να καταφέρουν να ζήσουν αξιοπρεπώς.
Ιδιωτικοποίηση προς όφελος των ημετέρων και όχι της κοινωνίας
Το 2012 η εταιρεία Σταθμός Εμπορευματοκιβωτίων Πειραιά ΑΕ που είναι θυγατρική της Cosco εμφάνισε πωλήσεις 104,3 εκατ. ευρώ έναντι 72,8 εκατ. ευρώ το 2011. Εμφάνισε επίσης κέρδη 15,5 εκατ. ευρώ έναντι 5 εκατ. ευρώ και πλήρωσε στο ελληνικό δημόσιο ταμείο από τις δραστηριότητες μόνο 4 εκατ. ευρώ φόρους.
Ο ΟΛΠ αντίστοιχα εμφάνισε έσοδα 106,6 εκατ. ευρώ και κέρδη 4,9 εκατ. ευρώ έναντι 6,4 εκατ. ευρώ το 2011 καταβάλλοντας φόρους 1,4 εκατ. ευρώ.
Αυτή όμως είναι μια πρώτη εικόνα καθώς το 2012 ο ΟΛΠ στα 106,6 εκατ. των εσόδων του συμπεριλαμβάνει και περί τα 30 εκατ., όπως αναφέρει στο ετήσιο αναλυτικό δελτίο, από την ΣΕΜΠΟ ΑΕ για τη χρήση των προβλητών 2 και 3.
Χωρίς τα 30 εκατ. ευρώ ο ΟΛΠ θα εμφάνιζε τεράστιες ζημιές τις οποίες θα έπρεπε να καλύπτουν οι φορολογούμενοι αλλά και οι άνεργοι με την έλλειψη επιδομάτων και κρατικής βοήθειας.
Ο ΟΛΠ απασχολεί με βάση τον ισολογισμό του 2012 περί 1.198 άτομα και η ΣΕΜΠΟ ΑΕ περί τα 254 άτομα.
Στην ουσία ο κρατικός ΟΛΠ λειτουργεί σαν «μαύρη τρύπα» που ρουφά τα έσοδα που παράγει η ιδιωτική εταιρεία για το δημόσιο.
Αν διαιρέσουμε τα έσοδα της μιας και της άλλης επιχείρησης δια του αριθμού των εργαζομένων θα δούμε πως κάθε εργαζόμενος της θυγατρικής της Cosco παράγει περί τις 410 χιλ. ευρώ έσοδα και 61 χιλ. κέρδη το χρόνο.
Κάθε εργαζόμενος του ΟΛΠ παράγει έσοδα 88 χιλ. και κέρδη 4 χιλ. το χρόνο. Αν αφαιρεθούν τα 30 εκατ. της Cosco ο ΟΛΠ παράγει τεράστιες ζημιές.
Κάθε εργαζόμενος του ΟΛΠ έχει ετήσιες μεικτές αποδοχές περί τις 52,3 χιλ. ευρώ και καθαρές περί 36,6 χιλ. ευρώ.
Μεικτό κόστος 52.300 ευρώ σημαίνει πως κάθε εργαζόμενος αμείβεται με μεικτές μηνιαίες αποδοχές 4.358 ευρώ.
Καθόλου άσχημα για κάποιον που επένδυσε μόνο στο συνδικαλισμό και την αφισοκόλληση την ώρα που υπάρχουν στον ιδιωτικό τομέα 1,5 εκατ. άνεργοι, πολλοί εκ των οποίων με πτυχία, σπουδές και όρεξη για εργασία.
Βλέπε: Τα μυστήρια του ΟΛΠ
Αυτό που κάνει ο ΟΛΠ στην ουσία είναι να παρακρατά έσοδα που αναλογούν σε όλους τους Έλληνες φορολογούμενους και ανέργους και να διανέμει στους 1.200 προνομιούχους εργαζόμενους του...
Αν αφαιρέσουμε από τα 106,6 εκατ. τα 30 εκατ. θα έχουμε έσοδα περί τα 66 εκατ. ευρώ και αμοιβές προσωπικού περίπου στα ίδια επίπεδα. Τα κόμματα έχουν δώσει το λιμάνι στα δικά τους παιδιά και ό,τι βγάζουν το μοιράζονται στην υγεία των κορόιδων, πουλώντας φούμαρα περί σοσιαλισμού και δημόσιας περιουσίας. Τι δεν καταλαβαίνετε;
Ο κ. Ανωμερίτης που είναι επικεφαλής του ΟΛΠ διαφωνεί με τη συνολική αποκρατικοποίηση του οργανισμού, εκφράζοντας το συμφέρον το δικό του ως μάνατζερ ελέω κόμματος αλλά και των προνομιούχων δικών τους παιδιών (της κομματοκρατίας) που εργάζονται στο λιμάνι.
Το παράδοξο θα ήταν να ήταν υπέρ της αποκρατικοποίησης και υπέρ του συμφέροντος του ελληνικού λαού και της χώρας.
H δημόσια περιουσία μπορεί να λογίζεται σαν δημόσια όταν τα οφέλη αφορούν το σύνολο και όχι μια προνομιούχο μερίδα πολιτών πολιτικών και εκλογικών πελατών τους.
Ένα μεγάλο ψέμα πάνω στο οποίο έχει στηθεί ολόκληρη η μεταπολίτευση είναι πως οι επιχειρήσεις που ελέγχει το κράτος λειτουργούν προς όφελος του λαϊκού συμφέροντος και οι ιδιωτικές προς όφελος μιας μειοψηφίας ιδιωτών.
Ουδέν ψευδέστερον...
Μια εταιρεία που παράγει κέρδη, δημιουργεί θέσεις εργασίας, καταβάλλει φόρους, πληρώνει εισφορές είναι πλούτος για το σύνολο της κοινωνίας και ας είναι ιδιωτική. Αν μια εταιρεία βγάζει ζημιές και είναι ιδιωτική κλείνει, αν είναι δημόσια την χρηματοδοτεί η κοινωνία. Λειτουργεί σε βάρος της κοινωνίας ακόμη και αν προσφέρει υπηρεσίες γιατί δεν υπάρχουν δωρεάν υπηρεσίες ούτε από ιδιωτικές, ούτε από δημόσιες υπηρεσίες. Υπάρχουν φθηνές και ακριβές υπηρεσίες και καλές και κακές υπηρεσίες. Αυτά είναι τα κριτήρια και για τις δημόσιες εταιρείες και για τις ιδιωτικές.
Πηγή:
http://www.capital.gr/stoupas/?i=i07022014
Σκίτσο Α.Πετρουλάκη
Καθημερινή 15/10/2009
Τα μυστήρια του ΟΛΠ
Το 2012 η εταιρεία Σταθμός Εμπορευματοκιβωτίων Πειραιά ΑΕ που είναι θυγατρική της Cosco εμφάνισε πωλήσεις 104,3 εκατ. ευρώ έναντι 72,8 εκατ. ευρώ το 2011. Εμφάνισε επίσης κέρδη 15,5 εκατ. ευρώ έναντι 5 εκατ. ευρώ και πλήρωσε στο ελληνικό δημόσιο ταμείο από τις δραστηριότητες μόνο 4 εκατ. ευρώ φόρους.
Ο ΟΛΠ αντίστοιχα εμφάνισε έσοδα 106,6 εκατ. ευρώ και κέρδη 4,9 εκατ. ευρώ έναντι 6,4 εκατ. ευρώ το 2011, καταβάλλοντας φόρους 1,4 εκατ. ευρώ.
Αυτή όμως είναι μια πρώτη εικόνα καθώς το 2012 ο ΟΛΠ στα 106,6 εκατ. των εσόδων του συμπεριλαμβάνει και περί τα 30 εκατ., όπως αναφέρει στο ετήσιο αναλυτικό δελτίο, από την ΣΕΜΠΟ ΑΕ για τη χρήση των προβλητών 2 και 3.
Χωρίς τα 30 εκατ. ευρώ ο ΟΛΠ θα εμφάνιζε τεράστιες ζημιές τις οποίες θα έπρεπε να καλύπτουν οι φορολογούμενοι αλλά και οι άνεργοι με την έλλειψη επιδομάτων και κρατικής βοήθειας.
Ο ΟΛΠ απασχολεί με βάση τον ισολογισμό του 2012 περί 1.198 άτομα και η εταιρεία ΣΕΜΠΟ ΑΕ περί τα 254 άτομα.
Στην ουσία ο κρατικός ΟΛΠ λειτουργεί σαν «μαύρη τρύπα» που ρουφά τα έσοδα που παράγει η ιδιωτική εταιρεία για το δημόσιο.
Αν διαιρέσουμε τα έσοδα της μιας και της άλλης επιχείρησης δια του αριθμού των εργαζομένων θα δούμε πως κάθε εργαζόμενος της θυγατρικής της Cosco παράγει περί τις 410 χιλ. ευρώ έσοδα και 61 χιλ. κέρδη το χρόνο.
Κάθε εργαζόμενος του ΟΛΠ παράγει έσοδα 88 χιλ. και κέρδη 4 χιλ. το χρόνο. Αν αφαιρεθούν τα 30 εκατ. της Cosco ο ΟΛΠ παράγει τεράστιες ζημιές.
Πηγή
http://www.capital.gr/stoupas/Article.aspx?id=1953823
Ψαράς στο λιμάνι της Θεσ/κης
Οι ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι πάντα άσπρο ή μαύρο
Στη χώρα που κάποτε γεννήθηκαν ο επιστημονικός λογισμός και η αναλυτική σκέψη, σήμερα κυριαρχούν οι λύσεις του Ασπρου/ Μαύρου και οι απόψεις του Ναι/Οχι.
Δίνουμε καταφάσεις ή αρνήσεις και δεν δίνουμε λύσεις. Εξαπολύουμε συνθήματα χωρίς ανάλυση. Παθιαζόμαστε για θέσεις χωρίς επιχειρήματα. Πιστεύουμε δογματικά στο Καλό και στο Κακό χωρίς την παραμικρή επινοητικότητα στην προσέγγιση λύσεων. Κλασικό παράδειγμα το θέμα των ιδιωτικοποιήσεων. Είμαστε υπέρ όλων ή κατά των πάντων. Δεν είναι όμως έτσι: Η ιδιωτικοποίηση είναι παρεμβατικό θεσμικό μέτρο οργάνωσης της οικονομίας. Αλλού χρειάζεται και αλλού όχι. Επειδή έχει σκοπό να προκαλέσει επενδύσεις, να αυξήσει την απασχόληση και να συμβάλει σε μεγαλύτερη προσφορά πρέπει κάθε φορά να εξετάζονται η χρησιμότητά της και οι προϋποθέσεις πραγματοποίησής της. Οπως επίσης και η μορφή που μπορεί να πάρει. Προφανώς, δεν πρέπει να γίνεται για να «πάρουν φίλοι τις δουλειές» γιατί έτσι συνεχίζεται η χρεοκοπημένη νοοτροπία των πελατειακών σχέσεων. Ούτε πρέπει να γίνεται μόνο και μόνο για να εισρεύσει πρόσκαιρο χρήμα στο άδειο (και συχνά τρύπιο) βαρέλι του Δημοσίου. Επίσης, προφανώς, το κράτος δεν μπορεί να κρατά δέσμιους τομείς της οικονομίας όπου έχει αποτύχει επανειλημμένως και παταγωδώς.
Πέρα λοιπόν (και ίσως πάνω) από το τίμημα ενδιαφέρουν η αναπτυξιακή απελευθερωτική δυναμική του εγχειρήματος της ιδιωτικοποίησης, οι θέσεις εργασίας και η δομική αναδιάρθρωση της οικονομίας ώστε να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα της χώρας και να ανακτηθεί η θέση της στο ευρωπαϊκό οικονομικό πλαίσιο. Γενικά έχει φανεί (και στη χώρα μας και στο εξωτερικό) ότι οι ιδιωτικοποιήσεις: 1) αυξάνουν τη συνολική εθνική παραγωγή 2) βελτιώνουν τη συνολική παραγωγικότητα της οικονομίας και 3) αυξάνουν τις κερδοφορίες με παράλληλη ενίσχυση της παραγωγικότητας και της απασχόλησης. Στον αντίποδα βέβαια, η εμπειρία έχει δείξει ότι μαζικές και υπό πίεση ιδιωτικοποιήσεις δεν στέφονται με επιτυχία. Αποτυχημένες κρίνονται επίσης αυτές που έγιναν στο πλαίσιο μιας δογματικής εμμονής του παρελθόντος (π.χ. νερό και μεταφορές σε Μ. Βρετανία). Συνεπώς, η λογική λέει ότι η κάθε ιδιωτικοποίηση αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση και πρέπει να αναλύεται με συγκεκριμένα κριτήρια που εξυπηρετούν καλύτερα το συμφέρον της εθνικής μας οικονομίας. Για παράδειγμα: τα Λιμάνια.
Αυτό που έχει συμβεί στον Πειραιά (και που δεν μπορεί να κριθεί αποτυχημένο) με την Cosco, δεν είναι ιδιωτικοποίηση: είναι μία προσωρινή παραχώρηση σε ιδιώτη ορισμένων λειτουργιών. Λειτούργησε; Ναι, τουλάχιστον καλύτερα από τον απόλυτο κρατικό έλεγχο και πάντως πολύ καλύτερα από τα καταστροφικά σενάρια που διακινούσαν πριν από λίγα χρόνια ορισμένοι (οι ίδιοι που έλεγαν πως θα μπορούσαν να μας σώσουν οι Κινέζοι από την κρίση χρέους – προφανώς όχι γιατί τους ενδιαφέρουν οι γεωπολιτικές μας εξυπηρετήσεις αλλά από αγνή ευαισθησία επειδή είμαστε και οι δύο αρχαίοι λαοί…). Αυτή η «μερική» ιδιωτικοποίηση ισχύει στο 88% των μεγαλύτερων λιμανιών στον κόσμο. Δεν θα μπορούσε μία μορφή της να επιτύχει και στη Θεσσαλονίκη;
Νομίζω, ναι. Αλλά εμείς χωριστήκαμε σε όσους θέλουν τον πλήρη κρατικό έλεγχο στα λιμάνια (όπως η Σιγκαπούρη, χώρες της Αφρικής και η Ινδία) και σε όσους θέλουν τα πάντα ιδιωτικά. Ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης προσπάθησε να επιδείξει μία φαντασία και μία επινοητικότητα αλλά οι κραυγές δεν τον άφησαν να ακουστεί - ίσως και η πρόταση του δεν είχε προετοιμαστεί ολοκληρωμένα. Κι όμως μπορούμε να προτείνουμε ένα «κράμα» ιδιωτικής, κρατικής και κοινωνικής (μέσω του Δήμου) ευθύνης λειτουργίας του λιμανιού – ενός λιμανιού που αποτελούσε κάποτε το μέγα πλεονέκτημα της συμβασιλεύουσας πόλης…
Θα μπορούσαμε, για παράδειγμα, να σκεφθούμε στρατηγικά και να επιδιώξουμε μία εκτεταμένη ιδιωτική συμμετοχή εγνωσμένης διεθνούς δυναμικής στο Λιμάνι μας, με την ταυτόχρονη δέσμευση να υλοποιήσει συγκεκριμένο επενδυτικό/αναπτυξιακό σχέδιο και με τη διασφάλιση ρητρών συμμετοχής στα μελλοντικά κέρδη της εταιρείας ή σε τμήμα της χρηματιστηριακής υπεραξίας. Θα είχαμε έτσι τη δυνατότητα να διερευνήσουμε την πώληση μικρότερου μέρους αλλά με ουσιαστική παραχώρηση της διοίκησης στον ιδιώτη (στην οποία θα μπορούσε να προβλεφθεί και συμμετοχή της τοπικής κοινωνίας μέσω του Δήμου Θεσσαλονίκης) ώστε το υπόλοιπο να διατεθεί στο μέλλον, με νέους όρους διαπραγμάτευσης. Με άλλα λόγια, η πώληση μέρους των μετοχών του ΟΛΘ δεν θα πρέπει να αποκλείεται, αρκεί να έχει προηγηθεί μια συγκεκριμένη σύμβαση λειτουργίας του που να περιλαμβάνει τις παραπάνω δεσμεύσεις και για τον νέο ιδιοκτήτη-επενδυτή. Θα μπορούσαμε λοιπόν να καταναλώνουμε ενέργεια στον διάλογο που θα μας επιτρέψει να διασφαλίσουμε τα μακροπρόθεσμα (εθνικά και κοινωνικά) συμφέροντά μας και όχι στη στείρα αντιπαράθεση για ένα γενικό και αφηρημένο Υπέρ/ Κατά των ιδιωτικοποιήσεων.
Η κρίση, ας μας άλλαζε τουλάχιστον ως προς αυτό…
Δίνουμε καταφάσεις ή αρνήσεις και δεν δίνουμε λύσεις. Εξαπολύουμε συνθήματα χωρίς ανάλυση. Παθιαζόμαστε για θέσεις χωρίς επιχειρήματα. Πιστεύουμε δογματικά στο Καλό και στο Κακό χωρίς την παραμικρή επινοητικότητα στην προσέγγιση λύσεων. Κλασικό παράδειγμα το θέμα των ιδιωτικοποιήσεων. Είμαστε υπέρ όλων ή κατά των πάντων. Δεν είναι όμως έτσι: Η ιδιωτικοποίηση είναι παρεμβατικό θεσμικό μέτρο οργάνωσης της οικονομίας. Αλλού χρειάζεται και αλλού όχι. Επειδή έχει σκοπό να προκαλέσει επενδύσεις, να αυξήσει την απασχόληση και να συμβάλει σε μεγαλύτερη προσφορά πρέπει κάθε φορά να εξετάζονται η χρησιμότητά της και οι προϋποθέσεις πραγματοποίησής της. Οπως επίσης και η μορφή που μπορεί να πάρει. Προφανώς, δεν πρέπει να γίνεται για να «πάρουν φίλοι τις δουλειές» γιατί έτσι συνεχίζεται η χρεοκοπημένη νοοτροπία των πελατειακών σχέσεων. Ούτε πρέπει να γίνεται μόνο και μόνο για να εισρεύσει πρόσκαιρο χρήμα στο άδειο (και συχνά τρύπιο) βαρέλι του Δημοσίου. Επίσης, προφανώς, το κράτος δεν μπορεί να κρατά δέσμιους τομείς της οικονομίας όπου έχει αποτύχει επανειλημμένως και παταγωδώς.
Πέρα λοιπόν (και ίσως πάνω) από το τίμημα ενδιαφέρουν η αναπτυξιακή απελευθερωτική δυναμική του εγχειρήματος της ιδιωτικοποίησης, οι θέσεις εργασίας και η δομική αναδιάρθρωση της οικονομίας ώστε να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα της χώρας και να ανακτηθεί η θέση της στο ευρωπαϊκό οικονομικό πλαίσιο. Γενικά έχει φανεί (και στη χώρα μας και στο εξωτερικό) ότι οι ιδιωτικοποιήσεις: 1) αυξάνουν τη συνολική εθνική παραγωγή 2) βελτιώνουν τη συνολική παραγωγικότητα της οικονομίας και 3) αυξάνουν τις κερδοφορίες με παράλληλη ενίσχυση της παραγωγικότητας και της απασχόλησης. Στον αντίποδα βέβαια, η εμπειρία έχει δείξει ότι μαζικές και υπό πίεση ιδιωτικοποιήσεις δεν στέφονται με επιτυχία. Αποτυχημένες κρίνονται επίσης αυτές που έγιναν στο πλαίσιο μιας δογματικής εμμονής του παρελθόντος (π.χ. νερό και μεταφορές σε Μ. Βρετανία). Συνεπώς, η λογική λέει ότι η κάθε ιδιωτικοποίηση αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση και πρέπει να αναλύεται με συγκεκριμένα κριτήρια που εξυπηρετούν καλύτερα το συμφέρον της εθνικής μας οικονομίας. Για παράδειγμα: τα Λιμάνια.
Αυτό που έχει συμβεί στον Πειραιά (και που δεν μπορεί να κριθεί αποτυχημένο) με την Cosco, δεν είναι ιδιωτικοποίηση: είναι μία προσωρινή παραχώρηση σε ιδιώτη ορισμένων λειτουργιών. Λειτούργησε; Ναι, τουλάχιστον καλύτερα από τον απόλυτο κρατικό έλεγχο και πάντως πολύ καλύτερα από τα καταστροφικά σενάρια που διακινούσαν πριν από λίγα χρόνια ορισμένοι (οι ίδιοι που έλεγαν πως θα μπορούσαν να μας σώσουν οι Κινέζοι από την κρίση χρέους – προφανώς όχι γιατί τους ενδιαφέρουν οι γεωπολιτικές μας εξυπηρετήσεις αλλά από αγνή ευαισθησία επειδή είμαστε και οι δύο αρχαίοι λαοί…). Αυτή η «μερική» ιδιωτικοποίηση ισχύει στο 88% των μεγαλύτερων λιμανιών στον κόσμο. Δεν θα μπορούσε μία μορφή της να επιτύχει και στη Θεσσαλονίκη;
Νομίζω, ναι. Αλλά εμείς χωριστήκαμε σε όσους θέλουν τον πλήρη κρατικό έλεγχο στα λιμάνια (όπως η Σιγκαπούρη, χώρες της Αφρικής και η Ινδία) και σε όσους θέλουν τα πάντα ιδιωτικά. Ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης προσπάθησε να επιδείξει μία φαντασία και μία επινοητικότητα αλλά οι κραυγές δεν τον άφησαν να ακουστεί - ίσως και η πρόταση του δεν είχε προετοιμαστεί ολοκληρωμένα. Κι όμως μπορούμε να προτείνουμε ένα «κράμα» ιδιωτικής, κρατικής και κοινωνικής (μέσω του Δήμου) ευθύνης λειτουργίας του λιμανιού – ενός λιμανιού που αποτελούσε κάποτε το μέγα πλεονέκτημα της συμβασιλεύουσας πόλης…
Θα μπορούσαμε, για παράδειγμα, να σκεφθούμε στρατηγικά και να επιδιώξουμε μία εκτεταμένη ιδιωτική συμμετοχή εγνωσμένης διεθνούς δυναμικής στο Λιμάνι μας, με την ταυτόχρονη δέσμευση να υλοποιήσει συγκεκριμένο επενδυτικό/αναπτυξιακό σχέδιο και με τη διασφάλιση ρητρών συμμετοχής στα μελλοντικά κέρδη της εταιρείας ή σε τμήμα της χρηματιστηριακής υπεραξίας. Θα είχαμε έτσι τη δυνατότητα να διερευνήσουμε την πώληση μικρότερου μέρους αλλά με ουσιαστική παραχώρηση της διοίκησης στον ιδιώτη (στην οποία θα μπορούσε να προβλεφθεί και συμμετοχή της τοπικής κοινωνίας μέσω του Δήμου Θεσσαλονίκης) ώστε το υπόλοιπο να διατεθεί στο μέλλον, με νέους όρους διαπραγμάτευσης. Με άλλα λόγια, η πώληση μέρους των μετοχών του ΟΛΘ δεν θα πρέπει να αποκλείεται, αρκεί να έχει προηγηθεί μια συγκεκριμένη σύμβαση λειτουργίας του που να περιλαμβάνει τις παραπάνω δεσμεύσεις και για τον νέο ιδιοκτήτη-επενδυτή. Θα μπορούσαμε λοιπόν να καταναλώνουμε ενέργεια στον διάλογο που θα μας επιτρέψει να διασφαλίσουμε τα μακροπρόθεσμα (εθνικά και κοινωνικά) συμφέροντά μας και όχι στη στείρα αντιπαράθεση για ένα γενικό και αφηρημένο Υπέρ/ Κατά των ιδιωτικοποιήσεων.
Η κρίση, ας μας άλλαζε τουλάχιστον ως προς αυτό…
Νίκος Ευθυμιάδης
- πρόεδρος, REDESTOS Efthymiadis Agrotechnology Group
- πρόεδρος, REDESTOS Efthymiadis Agrotechnology Group
Πρόεδρος ε.Τ. Σ.Β.Β.Ε.
''ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ''
16-6-2013
ΣXETIKA