Ενεργειακό χαρακίρι

Την άνοιξη του 2010 πολλοί ειδήμονες και μη στην Ελλάδα πρότειναν να γυρίσουμε την πλάτη στην ΕΕ και στο ΔΝΤ και να αναζητήσουμε δανεικά στην Ρωσία, στην Κίνα ή ακόμη και στα Εμιράτα. Λίγο αργότερα κάποιοι άλλοι ανακάλυψαν ότι τα κοιτάσματα ενέργειας σε ελληνικές θαλάσσιες ζώνες μάς επιτρέπουν να απαλλαγούμε και από το δυσβάστακτο χρέος και από τους απαιτητικούς δανειστές μας.
Παρόμοιου επιπέδου και αξιοπιστίας ως προς την ενεργειακή επάρκεια της Ευρώπης είναι τα όσα είπε ο πρόεδρος Ομπάμα προχθές Τετάρτη στις Βρυξέλλες:
  • Πρώτον, στην καλύτερη των περιπτώσεων, δηλαδή της μέγιστης δυνατής επιβεβαίωσης, για τον όγκο του σχιστολιθικού φυσικού αερίου και του πετρελαίου των ΗΠΑ χρειάζεται τουλάχιστον πενταετία για την κατασκευή των υποδομών για τη μεταφορά του αερίου σε μορφή LNG.
  • Δεύτερον, ο ορίζοντας όχι της πενταετίας αλλά στις πιο πολλές περιπτώσεις συμβολαίων προμήθειας φυσικού αερίου ευρωπαϊκών κρατών από τη Ρωσία της εικοσιπενταετίας καλύπτεται από υπάρχοντα συμβόλαια που περιέχουν τις συνήθεις ρήτρες σε περίπτωση ακύρωσης.
  • Τρίτον, είναι φανερό ότι η οποιαδήποτε ευνοϊκή μεταχείριση της Ευρώπης από τις ΗΠΑ ως αγοραστή ενέργειας συνδέεται με την αποδοχή της αμερικανικής άποψης για το πλαίσιο της διατλαντικής ένωσης ελεύθερου εμπορίου.
  • Τέταρτο και σημαντικότερο, η Μόσχα στη σκιά των παραπάνω ωθείται να συνάψει στενή ενεργειακή σχέση με την Κίνα με μακροπρόθεσμα συμβόλαια τα οποία θα δεσμεύσουν ποσότητες που σε ένα όχι πολύ μακρινό μέλλον η Ευρώπη θα αναγκαστεί να αναζητήσει σε πολύ πιο ακριβή τιμή αλλού.
Με άλλα λόγια, ο Ομπάμα προτείνει στους εταίρους του ενεργειακό χαρακίρι σε μια κρίσιμη συγκυρία: Η αμερικανική συνεισφορά είναι ακόμη εικασίες, προβολές και προεξοφλήσεις, το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο της Βόρειας Θάλασσας εξαντλούνται, ενώ η πυρηνική ενέργεια που εγκαταλείφθηκε ήδη από τη Γερμανία είναι μαζί με τον άνθρακα δύο πηγές ενέργειας με υψηλό πολιτικό κόστος.
Προφανώς ο Λευκός Οίκος ένιωσε την ανάγκη να αντιδράσει με μια επικοινωνιακή φαντασμαγορία. Ας θυμηθούμε ότι όταν ο Χρουτσόφ και ο Ούλμπριχτ έχτισαν το τείχος του Βερολίνου, οι ΗΠΑ απάντησαν με τον γνωστό δακρύβρεχτο λόγο του Κένεντι: «Είμαι ένας Βερολινέζος».

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
http://www.ethnos.gr/
article.asp?catid=31706&subid=2&pubid=63984032