Η ανεγνώριστη ακροδεξιά

Τσετσένος ιμάμης παραδίδεται στους Ρώσους, 1859

 Έπιασα φευγαλέα δυο κυρίες από την Ουκρανία που υποστήριζαν τηλεοπτικώς :«δεν έχουμε ακροδεξιά στην Ουκρανία». Πειστικές, μελαγχολικές, βέβαιες. 

Ανέτρεξα στα καθ΄ημάς παραδείγματα: η ακροδεξιά ήταν υποτίθεται κάτι σταγονίδια που καμιά φορά, ειδικά εάν υπήρχε κάποια φιλοβασιλική νοσταλγία, πλησίαζαν να έχουν ένα καλό ποσοστό, όπως  το 1977. Η ακροδεξιά, οι νεοναζιστές ,επισήμως είναι αμελητέοι ως ποσότητα και χαζοί ως χαρακτήρες.Παρ΄όλα αυτά, βρέθηκαν δικαστές που τους προφυλακίζουν και τους έχουν για σχόλασμα. Βλέπετε, κυριαρχεί ως γενική πεποίθηση στον πληθυσμό πως δεν υπάρχουν.Αυτοί που τους ψηφίζουν πάλι, υποτίθεται πως είναι υπερκομματικοί βιτζιλάντες.Οπως ο Τσάρλς Μπρόνσον σε μία ταινιοσειρά.

Φυσικά, η πραγματικότητα αλλού τεντώνει το άρμενο και ταξιδεύει: η νεοελληνική κοινωνία, βαθέως κολακευμένη που μας προτιμούσαν οι Ναζί ως αρχαίο πρότυπο αμέσως μετά τις Βαλχάλες τους, γενικώς αντίθετη στον κομμουνισμό «επειδή η μικρή ιδιοκτησία, το χωραφάκι, το κεραμιδάκι είναι η ρίζα του Έθνους» (αυτό που προτιμούν σήμερα να φορολογήσουν ως χρυσό, αντί να πάρουν άλλα μέτρα) δεν είχε κανέναν λόγο να ζητά, από την δεκαετία του 1920 αυτόνομους κομματικούς εθνικιστικούς παραδείσους: τόσο οι Λαϊκοί, όσο και οι Φιλελεύθεροι, παρέα πάνω από το 90% των ψηφοφόρων, διέθεταν του κόσμου τους φιλοφασίστες και φιλοναζί στις τάξεις τους, να μη συζητήσω τους αντισημίτες και τους άλλους που χρησιμοποιούσαν τους πρόσφυγες ως προσωπικά χαλιφάτα.Με μιά χαρακτηριστική τάση: ελάχιστοι ήταν ολόψυχα ταγμένοι εξαρχής στην πλευρά του εθνικοσοσιαλισμού ή του φασισμού. Πάρα πολλοί ήταν θαυμαστές, άλλοι πάλι είχαν στην έκφρασή τους στίγματα, ωσάν τους βλογιοκομμένους. Αφήνω τους συμπαθούντες τον Μουσολίνη που ήταν πολλοί (και ακόμη είναι...). Ο Γονατάς, ο Ζαβιτσιάνος, ο Κονδύλης, ο Πλαστήρας, αρκετοί Μεταξικοί, ο Πάγκαλος,πολλοί δημοσιογράφοι,συχνά μπέρδευαν την "εθνική επιβίωση" με την "ανάγκη συνεργασίας με τον έχοντα άλλες χρείες κατακτητή".Εξάλλου, όπως και αλλού, υπήρχαν αντιναζιστές που θεωρουσαν τον Χίτλερ παίγνιο των συμφερόντων και προτιμούσαν τον καθαρόαιμο υπερεθνικισμό. Αυτό συνέβη με πολλούς πολεμαρχους της αντίστασης στους κομμουνιστές και στους Γερμανούς.Βέβαια, όταν έμεναν απο όπλα, προτιμούσαν τα γερμανικά που ήταν πρίμα γκουτ.

Άφησα προς στιγμή τους Έλληνες, τους οποίους και αναφέρω επειδή οι Ουκρανές κυρίες πήραν τα σουσούμια της χώρας μας( ιδίως το να εμφανίζεις πειστική μάσκα εραστή της αλήθειας, ο,τι κι αν λες δημοσίως) και προσπάθησα να καταλάβω ,με κάποια στοιχεία, πόσο αντίθετοι με τον ναζισμό και την ακροδεξιά είναι οι Ουκρανοί.

Παρέλαση στρατολογημένων Ουκρανών
 γιά την 1η μεραρχία των Βάφεν Ες Ες "Γαλικία"

Από το 1941 έως το 1945, ένα εκατομμύριο  Ρώσοι Ουκρανοί ,Κοζάκοι και Λευκορώσοι πολέμησαν στο πλευρό των Ναζί. Ο αριθμός χρειάζεται αρκετές εβδομάδες έρευνας γιά να επαληθευτεί επειδή υπήρχαν και τάγματα εργασίας και υποχρεωτικες στρατολογήσεις. Άλλες τριακόσιες χιλιάδες ήταν μουσουλμάνοι από τον Καύκασο, Καλμούχοι, Τάταροι και ποικίλοι τουρκογενείς, Αλανοί και διάφοροι άλλοι.  Συνολικά,εκατόν ογδόντα μεγάλες μονάδες, τάγματος και άνω, ήταν σε δράση το 1943.

Πογκρόμ εναντίον των Εβραίων σε μιά αναστροφή του μετώπου
 στην πόλη Lviv της Ουκρανίας.

Ας ξεκινήσουμε από τον Καύκασο και τα πέριξ.

Ο Καύκασος υποτάχτηκε στους Ρώσους μόλις το 1863. Οι εξεγέρσεις των Καυκασίων και η σύνταξή τους με τους «Λευκούς» ήταν μόνιμο πρόβλημα των σοβιετικών,όπως παλαιότερα των τσαρικών. Μιλάμε για Ουζμπέκους, Ινγκούσιους, Καρασάι και Μπάλκαρ(απόγονους των Αλανών και των Κουμάνων) μαζί και Αρμεναίους,αφήνοντας στην άκρη του στρατευμένους από τις Βαλτικές χώρες και βέβαια από συμμάχους: Φινλανδούς, Ούγγρους, Ρουμάνους, Ευρωπαίους Εθελοντές (Ισπανους και Βέλγους για παράδειγμα) αλλα και Βουλγάρους. Με τους Ναζί συντάχτηκαν χιλιάδες Αζέροι, Γεωργιανοί, Τάταροι του Βόλγα(Κουμπάν) και της Κριμαίας,και Καλμούχοι.

Γένη,λαοί και φυλές του Καυκάσου.

Σε πρώτη φάση, η στρατολόγηση έφερε ελπίδες μιας μεγάλης ισλαμικής ομοσπονδίας που οι Γερμανοί ήλπιζαν να κυβερνηθεί από τους Τούρκους, γι αυτό και ο Φον Πάπεν, πρέσβυς στην Άγκυρα .έκανε πολλές προσπάθειες προσέγγισης, για αυτήν την «Τουρανική αυτοκρατορία». Το σχέδιο κατέρρευσε με την ήττα στο Στάλινγκραντ, αλλά οι εθελοντές από τις σοβιετικές χώρες δεν έπαψαν να συνωθούνται.

Πρώτη δημιουργήθηκε η 444^η «τουρκμενική» μεραρχία της Βέρμαχτ, βοηθητική, από τέως σοβιετικούς πολίτες. Έφτασαν τους 70 χιλιάδες άνδρες διαχρονικά, και κορυφώθηκαν σε  26 τάγματα κάποια στιγμή. Είχαν ένα μόνον κέντρο εκπαίδευσης και φύλαγαν αποτελεσματικά τους δρόμους ανεφοδιασμού.

Ακολούθησε η 162^η μεραρχία,μικτή από Γερμανούς και Αζέρους. Εκπαιδεύτηκαν στην Πολωνία, υπηρέτησαν ενάντια στους παρτιζάνους του Τίτο και μεταφέρθηκαν στην Γοτθική γραμμή στην Ιταλία.

Είκοσι χιλιάδες ήταν οι Τάταροι της Κριμαίας, με έδρα στρατολόγησης την Ευπατορία και έναν εντόπιο διοικητη. Αποδείχτηκαν δεινοί αντίπαλοι στα σοβιετικά μετωπα που βαθμιαία έχαναν την επαφή με τη θάλασσα.. Ήταν τόσο χρήσιμοι ώστε τους έστειλαν στη Γαλλία, να πολεμήσουν τους  Μακί! Στο χωριό Dortan,κοντά στην Ελβετία, βασάνισαν και σκότωσαν πολλούς κατοίκους, σε επιχείρηση τον Ιούλιο του 1944.

Το μνημείο των μαρτύρων του Dortan.

Γενικά στο δυτικό μέτωπο δεν ήταν αξιόμαχοι αλλά στο ανατολικό μέτωπο, ήταν.

Οι Γερμανοί έβγαζαν πολλά έντυπα (με πρώτο το Svoboda…) για να τους ενθαρρύνουν. Τρία τάγματα πολέμησαν μέχρι ενός στο Στάλινγκραντ, ενώ το ίδιο συνέβη και στο Χάρκοβο.

Τότε, τους πρόσεξε ο Χίμλερ και τους ενέταξε στις φιλοσοφίες του περι φυλών και θρησκειών. Ο Χίμλερ υποστήριζε πως από λαούς που γέννησαν τον Αττίλα,τον Τσένγκις Χαν, τον Ταμερλάνο, τον Λένιν και τον Στάλιν, άξιζε να υπάρξει στρατός που θα στήριζε την νέα Γερμανία. Τρεις μεραρχίες Βάφεν Ες Ες(μάχιμα τμήματα του "προσωπικού" στρατού του ) συγκροτήθηκαν κυρίως από Τουρκμένους, Αζέρους, Κιργισίους και Τατζίκους Δεν τα πήγαν πολύ καλά, εκτός από την αμειλικτη σφαγή 200 χιλιάδων κατοίκων στην εξέγερση της Βαρσοβίας.

Είναι πολύ χαρακτηριστικό πως οι Τάταροι της Κριμαίας ακολούθησαν την μοίρα αυτών που  συνεργάστηκαν με τους Ναζί ,πληρώνοντάς το με υποχρεωτική μετοικεσία, μιά διαλυτικα ατιμωτική τιμωρία, αλλά η εξορία ειδικά αυτών, δεν έληξε παρά μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Επέστρεψαν μετά το 1991.

Επιστρέφοντας στα καθ ‘ημάς,σκέφτομαι πως μια και είμαστε οι μόνοι στην Ευρωζώνη που φυλακίσαμε Χρυσαυγίτες βουλευτές, θα έπρεπε να αρνηθούμε κάθε επαφή με νεοναζί κυβερνητικούς της Ουκρανίας, προσεκτικά τοποθετημένους από τους συμμάχους μας, ενώ βρίσκω φυσικό να ζητούσαμε ως Προεδρείο μιάς υποτίθεται δημοκρατικής ένωσης κρατών, επαρκή δημοκρατική εκπροσώπηση από και  τις δύο πλευρές των αντιμαχομένων, ώστε να ενισχύσουμε την δημοκρατία στην οποία πιστεύουμε, και να τους στρώναμε στις διαπραγματεύσεις σε λογική βάση. Κανονικά κάποιοι θα έπρεπε να πιάσουν τους "μεγάλους ηγέτες" της Ηπείρου μας απο το πέτο, αλλά που να βρεθουν διαθέσιμα χέρια. Αλλιώς, αν συμφωνούμε με το ουκρανικό μοντέλο («ναι μεν είμεθαα ευρωπαική δημοκρατία αλλ΄επειδή οι  άλλοι είναι άγριοι βάλαμε προσωρινώς μαχαιροβγάλτες για να τρομάξουνε» )δεν καταλαβαίνω γιατί κρατάμε προφυλακισμένους τους Χρυσαυγίτες.

Πάνος Θεοδωρίδης

http://www.thegreekcloud.com/
blogs/blog.php?pg=3&uid=3&id=171#.UxjhP_l_u9V