Mαζική συμμετοχή στο δημοψήφισμα για την ΕΥΑΘ
Σκίτσο του Γ.ΚΑΛΑΊ΄ΤΖΗ
Θέλουν μαζική συμμετοχή στο δημοψήφισμα για την ΕΥΑΘ
Ολη η διαδικασία του δημοψηφίσματος θα γίνει βάσει των εκλογικών καταλόγων των δήμων και υπό την επίβλεψη του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης
Στόχος του δημοψηφίσματος κατά της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ είναι η συμμετοχή τουλάχιστον του 50% των Θεσσαλονικέων.
Αυτό δήλωσαν χθες μέλη της διοίκησης της Περιφερειακής Ενωσης Δήμων Κεντρικής Μακεδονίας (ΠΕΔΚΜ), περίπου 40 μέρες πριν από το δημοψήφισμα. Οπως είπαν, η μαζική συμμετοχή των πολιτών θα είναι ισχυρό όπλο ώστε να ζητηθεί από την κυβέρνηση να μην προχωρήσει στην πώληση της ΕΥΑΘ.
Η ΠΕΔΚΜ φιλοδοξεί να τοποθετήσει κάλπες μέσα σε όλες τις αίθουσες των σχολείων που θα λειτουργήσουν ως εκλογικά κέντρα στις 18 Μαΐου, ημέρα των αυτοδιοικητικών εκλογών. Να υπάρχει η κάλπη για την ΕΥΑΘ μαζί με τις κάλπες για την εκλογή δημάρχων και περιφερειαρχών. Αν αυτό δεν καταστεί δυνατόν, λόγω κυρίως νομικών κωλυμάτων, οι κάλπες θα στηθούν ή μέσα στα σχολικά κτήρια, ή στα προαύλια. Τελική λύση, θα είναι να στηθούν οι κάλπες έξω από τα σχολεία-εκλογικά κέντρα.
Αλλά επειδή η τοποθέτηση της κάλπης για την ΕΥΑΘ δίπλα στις κάλπες για τις αυτοδιοικητικές εκλογές θα σημαίνει μεγαλύτερη συμμετοχή του κόσμου, οι προσπάθειες θα συνεχιστούν. Εκτιμάται επίσης ότι το ποσοστό κατά της ιδιωτικοποίησης θα είναι υψηλό, κάτι που οι δήμαρχοι θα χρησιμοποιήσουν τόσο σε επαφές τους με τον πρωθυπουργό, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, την κυβέρνηση και τα κόμματα, αλλά και στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, το Ευρωκοινοβούλιο, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια, όπου θα διεκδικήσουν ακύρωση της πώλησης της ΕΥΑΘ.
Ολη η διαδικασία του δημοψηφίσματος θα γίνει βάσει των εκλογικών καταλόγων των δήμων και υπό την επίβλεψη του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, ο οποίος προσφέρθηκε εθελοντικά να επιτηρεί το νόμιμον της διαδικασίας. Η ΠΕΔΚΜ ξεκινά την προσπάθεια ενημέρωσης και κινητοποίησης των Θεσσαλονικέων κατά της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ, αλλά και την προσπάθεια προσέλκυσης εθελοντών, που βοηθήσουν τόσο στην ενημέρωση όσο και στο δημοψήφισμα.
Οπως είπαν τα μέλη του προεδρείου της ΠΕΔΚΜ, το δημοψήφισμα θα είναι πρωτόγνωρη διαδικασία για την Ελλάδα, αλλά στο εξωτερικό, όπως στη Βιέννη, διενεργούνται αρκετά συχνά άτυπα δημοψηφίσματα, στα οποία οι πολίτες δηλώνουν τη βούλησή τους και επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τις αποφάσεις της κεντρικής και τοπικής εξουσίας.
Ηδη η ΠΕΔΚΜ έχει χρηματοδοτήσει την προσπάθεια της καμπάνιας ενημέρωσης των πολιτών με 15.000 ευρώ. Επίσης έχει συστήσει τρία όργανα. Μία πενταμελή επιτροπή της ΠΔΚΜ, ενδεκαμελή επιτροπή από εκπροσώπους των 11 δήμων της πόλης, στην οποία συμμετέχουν οι εργαζόμενοι της ΕΥΑΘ και η «Κίνηση 136», ενώ σε κάθε δήμο θα συσταθεί μία τριμελής επιτροπή για κινητοποίηση φορέων, συλλόγων και αθλητικών σωματείων.
Σε σημαντικό πόλο στη διαμόρφωση πολιτικής για τη διαχείριση των υδάτων στην Ελλάδα, στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου μετατρέπεται το Κέντρο Ολοκληρωμένης Διαχείρισης Υδάτων (ΚΕΟΔΥ) του ΑΠΘ. Μετεξελίσσεται σε Κέντρο UNESCO κατηγορίας ΙΙ, μετά την έγκριση της σχετικής πρότασης που είχε υποβάλει η διοίκηση του ιδρύματος στην UNESCO. Οπως επισημαίνεται σε ανακοίνωση του ΑΠΘ, η μετεξέλιξη αυτή δίνει την ευκαιρία στο Κέντρο να αναπτύξει ποικίλες δράσεις σε διεθνές επίπεδο, προβάλλοντας την ερευνητική και εκπαιδευτική δραστηριότητα όλων των διακεκριμένων επιστημόνων, ερευνητών και φοιτητών του ΑΠΘ και όχι μόνο, που δραστηριοποιούνται στον τομέα της διαχείρισης του νερού.
ΣΑΚΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΗΣ
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=04/04/2014&id=424253
Σ Χ Ε Τ Ι Κ Α
2.
1.
ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ
''ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΖΩΗ - Τα ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ του ΝΕΡΟΥ''
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΥΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ
2.
ΤΑΙΠΕΔ: τo χάος των διαδικασιών
Θεσσαλονίκη-Ύδρευση: Δημοψήφισμα για την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ
O μισός πληθυσμός της Γης θα διψάσει - Video:Global Water System Project (GWSP)
ΝΕΡΟ-Πολυεθνικές:Ο ρόλος της Κομισιόν στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων
ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΖΩΗ - Τα ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ του ΝΕΡΟΥ
ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΥΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ
[ http://www.exandasdocumentaries.com/documentaries/chronologically/2009-2010/97-life-for-sale ]
http://www.right2water.eu/news/monitor-commission-plans-water-privatisation
http://www.wdr.de/tv/monitor/sendungen/2012/1213/wasser.php5
Europäische Bürgerinitiative "Wasser ist ein Menschenrecht"
3.
ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ
Ένα μικρού μήκους ντοκιμαντέρ (με ελληνικούς υπότιτλους) της δημόσιας γερμανικής τηλεόρασης ερευνά τον ρόλο της Κομισιόν στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων…
Η εκπομπή της γερμανικής δημόσιας τηλεόρασης «Monitor» έκανε πρόσφατα μια έρευνα για τις πιέσεις που ασκεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις χώρες μέλη της Ε.Ε. για να ιδιωτικοποιήσουν τις υπηρεσίες ύδρευσης.
Το ντοκιμαντέρ αναφέρεται στην περιοχή Pacos de Ferreira της Πορτογαλίας όπου επιβλήθηκε η ιδιωτικοποίηση και όπου μέσα σε λίγα χρόνια τα τιμολόγια αυξήθηκαν 400 τα εκατό και συνεχίζουν με αύξηση 6 τα εκατό κάθε χρόνο.
«Δεν μπορούμε πια να πιούμε νερό, όπως πίναμε στο παρελθόν, δεν είναι καλό»λένε οι κάτοικοι της περιοχής που ήταν από την αρχή αντίθετοι στην ιδιωτικοποίηση.
Το 8λεπτο ρεπορτάζ στη συνέχεια πηγαίνει στο κέντρο του προβλήματος στις Βρυξέλλες. Εκεί ερευνά σε βάθος την κατάσταση και παρουσιάζει έγγραφα που αποδεικνύουν την απόφαση για «άνοιγμα της αγοράς» του νερού, ξεκινώντας από τις χώρες του Νότου, μια αγορά που την υπολογίζουν σε τριψήφια δις.
Όσο για το ποιούς έχει ως συμβούλους, στην ομάδα ειδικών που χαράσσουν την πολιτική του νερού, ο επίτροπος Barnier ο ισχυρός άντρας της Commission, το ρεπορτάζ μας πληροφορεί ότι είναι το Steering Group που αποτελείται από τους γενικούς διευθυντές των μεγαλύτερων πολυεθνικών του χώρου.
«Το γκρουπ δεν το επέλεξα εγώ» δηλώνει ο Barnier. «Αν με ρωτάτε αν θα έπρεπε να είναι αυτό το γκρουπ πιο ισορροπημένο απαντάω ναι» λέει όταν ο δημοσιογράφος του διαβάζει τη λίστα των συμμετεχόντων…
Νερό: ένα ανθρώπινο δικαίωμα ή μια μπίζνες δισεκατομμυρίων δολαρίων;
«Φαίνεται ότι οι Βρυξέλλες αποφάσισαν».
«Στο μέλλον το νερό θα ανήκει στις πολυεθνικές αντί σε όλους εμάς»…
Με αυτές τς φράσεις κλείνει ένα ρεπορτάζ μιας πραγματικής εκπομπής ειδήσεων, μιας πραγματικής δημόσιας τηλεόρασης. Της γερμανικής…
Και στα δικά μας.
4.
Ποιο αφεντικό πολυεθνικής δεν θεωρεί το νερό ανθρώπινο δικαίωμα;
(...)στη Βολιβία η ιδιωτική εταιρία ύδρευσης χρέωνε ακόμα και το νερό. Φαίνεται πως από την ίδια απάνθρωπη φιλοσοφία διακατέχεται κι ο πρόεδρος της Nestle, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ δήλωσε, στο πλαίσιο του ντοκιμαντέρ με τον τίτλο «We Feed the World», πως το νερό δεν αποτελεί ανθρώπινο δικαίωμα και πως αυτή η ιδέα προέρχεται από εξτρεμιστικές Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Σημειώνεται πως όλως…μη τυχαίως η Nestle είναι ο μεγαλύτερος εμφιαλωτής νερού παγκοσμίως.
Ο Πίτερ Μπράμπεκ, θολωμένος από τις ιδεοληψίες που γεννά η αλαζονεία, ισχυρίστηκε επίσης πως η φύση δεν είναι καλή, τονίζοντας πως είναι μεγάλο επίτευγμα για τον άνθρωπο το ότι μπορεί να αντισταθεί στην κυριαρχία της. Από τα πυρά του προέδρου της Nestle, ο οποίος υπογράμμισε πως όλοι πρέπει να δουλεύουμε περισσότερο και σκληρότερα, δε γλίτωσε ούτε η βιολογική γεωργία αφού υποστήριξε πως τα γενετικώς τροποποιημένα προϊόντα είναι καλύτερα.
5.
ΟΤΑΝ ΤΟ ΝΕΡΟ ΠΩΛΕΙΤΑΙ
-ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ΤΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ ΤΗΣ ΥΔΡΕΥΣΗΣ ΑΝΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!
Η Iskra αναδημοσιεύει από το press project ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο-ρεπορτάζ της Φραγκίσκας Μεγαλούδη* για το ναυάγιο των ιδωτικοποιήσεων του νερού ανά τον κόσμο, πράγμα που καταδεικνύει ότι ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός και η συγκυβέρνηση επιμένοντας στην ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ αλλά και άλλων κοινοφελών υπηρεσιών μετατρέπουν τη χώρα σε αληθινή "μπανανία" και την ευρώπη σε καπιταλιστικό κάτεργο!
Ολόκληρο το άρθρο-ρεπορτάζ της Φραγκίσκας Μεγαλούδη έχει ως εξής:
ΟΤΑΝ ΤΟ ΝΕΡΟ ΠΩΛΕΙΤΑΙ
Οι ιδιωτικοποιήσεις των κρατικών εταιρειών ύδρευσης ανά τον κόσμο έχουν σχεδόν πάντα ένα κοινό παρανομαστή: γίνονται υπό την πίεση των διεθνών δανειστών σε χώρες με μεγάλο δημόσιο χρέος ή υπό την πίεση πολυεθνικών και πολιτικών σε χώρες με εύρωστη οικονομία.
Το κυρίαρχο επιχείρημα είναι πως το κράτος καθυστερεί πολύ να προσφέρει τις απαραίτητες υπηρεσίες οι οποίες κρίνονται αναποτελεσματικές, στην ουσία όμως οι χώρες που εφάρμοσαν το δόγμα αυτό οδηγήθηκαν στη δημιουργία ενός πανίσχυρου ιδιωτικού μονοπωλίου όπου εξαγορές και συγχωνεύσεις κατέλυσαν κάθε έννοια ανταγωνισμού και κάθε ελπίδα για μειωμένα τιμολόγια.
Από τις αρχές του 1980 μέχρι το 2000, υπήρξε μια τεράστια πίεση από τους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς και τις πολυεθνικές εταιρείες να ιδιωτικοποιηθούν οι κρατικές εταιρείες ύδρευσης. Το αποτέλεσμα ήταν οι 5 μεγάλες πολυεθνικές Veolia, Suez, Agbar, RWE και Saur να κατέχουν το 2001 το 71% της παγκόσμιας αγοράς νερού. Οι αντιδράσεις όμως των πολιτών, οδήγησε σε επανακρατικοποίηση των δικτύων. Σήμερα οι μεγάλες πολυεθνικές κατέχουν μόνο το 34% της αγοράς ενώ το 90% των 400 μεγαλύτερων πόλεων στον πλανήτη εξακολουθεί να έχει δημόσιο δίκτυο ύδρευσης. Το 2011 μόνο το 12% της ύδρευσης σε παγκόσμια κλίμακα ανήκε σε ιδιωτικά χέρια. Η ιδιωτικοποίηση έχει πλέον πάρει τη μορφή επενδύσεων σε υψηλή τεχνολογία και την αγορά των δικαιωμάτων του νερού.
Τι έχει συμβεί όμως στις χώρες που το δίκτυο αποκρατικοποιήθηκε;
Η Αργεντινή ήταν από τις πρώτες χώρες που ιδιωτικοποίησε το σύστημα ύδρευσης της. Το 1993 η κυβέρνηση παρέδωσε τη δημοτική ύδρευση σε ένα consortium πολυεθνικών και τοπικών εταιρειών. Η παγκόσμια Τράπεζα έσπευσε να συγχαρεί την κίνηση της Αργεντινής χαρακτηρίζοντας την ως την πιο ελπιδοφόρα επένδυση. Όμως η χαρά δεν κράτησε πολύ. Οι εταιρείες τοποθέτησαν σε θέσεις κλειδιά φίλους της κυβέρνησης με τεράστιους μισθούς ενώ για να αναταπεξέλθουν στο υψηλό κόστος επέβαλαν αύξηση των τιμολογίων που έπληξαν εκατομμύρια φτωχών. Σε πολλές περιπτώσεις οι εταιρείες για να αυξήσουν τα κέρδη μείωσαν τα έξοδα συντήρησης ενώ δεν προχώρησαν στην αντικατάσταση των παλιών σωλήνων με αποτέλεσμα το νερό να πλημμυρίζει τις φτωχότερες συνοικίες. Με την οικονομική κρίση που ακολούθησε, οι καταναλωτές δεν μπορούσαν πλέον να πληρώσουν τους λογαριασμούς νερού και το 2005, οι πολυεθνικές Suez and Aguas de Barcelona αποσύρθηκαν από το πρόγραμμα. Η κυβέρνηση επανακρατικοποίησε το δίκτυο, του οποίου όμως οι ζημιές ήταν τόσο μεγάλες ώστε χρειάστηκε να το αποκαταστήσει από την αρχή.
Στη Νότια Αφρική η ιδιωτικοποίηση του δικτύου ύδρευσης είχε ως αποτέλεσμα μια από τις χειρότερες επιδημίες χολέρας στις φτωχές συνοικίες του Γιοχάνεσμπουργκ το 2000-2002. Η επιδημία ξεκίνησε όταν οι κάτοικοι των παραγκοπουπόλεων αποσυνδέθηκαν από το ιδιωτικό δίκτυο ύδρευσης επειδή αδυνατούσαν να πληρώσουν τους αυξημένους λογαριασμούς. Χωρίς ασφαλές αποχετευτικό σύστημα και χωρίς πρόσβαση σε καθαρό νερό, οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να πίνουν νερό από τα μολυσμένα ποτάμια της περιοχής. Η επιδημία χολέρας είχε ως αποτέλεσμα να αρρωστήσουν περισσότεροι από 100.000 και τουλάχιστον 100 να χάσουν τη ζωή τους. Η κυβέρνηση αντέδρασε δυναμικά και υποχρέωσε τις ιδιωτικές εταιρείες να παρέχουν τουλάχιστον 25 λίτρα νερό σε κάθε κάτοικο καθημερινά κατά τη διάρκεια της επιδημίας. Αν και οι εταιρείες διαμαρτυρήθηκαν έντονα συμμορφώθηκαν με την απόφαση αλλά εξακολούθησαν να αποσυνδέουν το νερό στους φτωχούς.
Στην Αφρική η πιο χαρακτηριστική ίσως περίπτωση ιδιωτικοποίησης είναι εκείνη της Τανζανίας. Το 2003 η χώρα υποχρεώθηκε από την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ να ιδιωτικοποιήσει άμεσα το απαρχαιωμένο και αναποτελεσματικό της δημόσιο δίκτυο ύδρευσης ως αντάλλαγμα δανείων. Καθώς κανείς δεν ήθελε να επενδύσει στην αγορά της Τανζανίας και το ΔΝΤ ασκούσε όλο και μεγαλύτερες πιέσεις, η χώρα προχώρησε στο ξεπούλημα του δικτύου στην βρετανική Biwater. Το ειρωνικό της απόφασης ήταν πως η κυβέρνηση της Τανζανίας υποχρεώθηκε να συμμετάσχει στην χρηματοδότηση των επενδύσεων της Biwater στο δίκτυο με δάνεια που της έδωσε το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα ως αντάλλαγμα για την ιδιωτικοποίηση. Μέσα σε ένα χρόνο από την έλευση της Biwater, οι καταναλωτές είδαν τους λογαριασμούς του νερού να τριπλασιάζονται ενώ οι φτωχότεροι αποσυνδέθηκαν από το δίκτυο ύδρευσης. Στην ουσία το 98% του δικτύου εξυπηρετούσε τους ελάχιστους πλούσιους, αφήνοντας εκατομμύρια ανθρώπους χωρίς νερό. Η εταιρεία δεν έκανε καμία επένδυση όπως όριζε η συμφωνία και κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι της έδωσε ψεύτικα στοιχεία και πως η επένδυση ήταν ασύμφορη. Τελικά η Τανζανία επανακρατικοποίησε το δίκτυο ύδρευσης και έδιωξε την Biwater από την χώρα. Η Biwater οδήγησε την Τανζανία στα δικαστήρια αλλά έχασε την δίκη το 2008 και υποχρεώθηκε να καταβάλει στην κυβέρνηση 3 εκ. λίρες ως αποζημίωση.
H πώληση του δικτύου ύδρευσης στην πρωτεύουσα των Φιλιππίνων Μανίλα, θεωρήθηκε ως το πιο φιλόδοξο και «επιτυχημένο» πείραμα ιδιωτικοποίησης. Το 1997 η κυβέρνηση αντιμετωπίζοντας οικονομικά προβλήματα και ύστερα από συμβουλές της Παγκόσμιας Τράπεζας αποφασίζει πως για να καλύψει τα οικονομικά κενά έπρεπε να πουλήσει το νερό. Το δίκτυο ήταν ήδη σε κακή κατάσταση και 4 από τα 11 εκατομμύρια των κατοίκων της δεν είχαν σύνδεση. Το δίκτυο χωρίστηκε σε δύο ζώνες και δόθηκε σε consortium εταιρειών (ανάμεσα τους η γνωστή από την μετέπειτα εισβολή στο Ιράκ Bechtel). Τα πρώτα χρόνια και λόγω του ανταγωνισμού οι τιμές μειώθηκαν στο μισό και οι συνδέσεις έφτασαν το 87% των κατοίκων. Από το 2001 όμως και μετά η κατάσταση άλλαξε δραματικά. Οι τιμές αυξήθηκαν μέχρι και 500% σε σχέση με τα επίπεδα του 1997 και η μέση οικογένεια ξόδευε το 10% του εισοδήματος της στους λογαριασμούς του νερού. Το 40% του λογαριασμού δεν αφορούσε στην κατανάλωση αλλά παράνομες χρεώσεις. Το 2003 περισσότεροι από 800 άνθρωποι προσβλήθηκαν από επιδημία χολέρας στο δίκτυο που προκλήθηκε από την κακή συντήρηση των σωληνώσεων και τη μη επιδιόρθωση των διαρροών.
Το 2008 στην Γαλλία ο δήμος του Παρισιού αποφάσισε να μην ανανεώσει την σύμβαση με τις εταιρείες Veolia και Suez που κατείχαν το δίκτυο από το 1985, αλλά να αναλάβει η δημοτική αρχή το σύστημα ύδρευσης. Το 2010 ιδρύεται η δημοτική εταιρεία Eau de Paris και ο δήμος καταφέρνει να εξοικονομήσει 35 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο προχωρώντας παράλληλα σε μείωση των τιμολογίων κατά 8%.
Στην Γερμανία οι υπηρεσίες ύδρευσης ανήκουν στον δημόσιο τομέα παντού εκτός από το Βερολίνο ενώ η Ολλανδία με νόμο του 2004 κήρυξε παράνομη κάθε συμμετοχή ιδιωτικού οργανισμού σε υπηρεσίες ύδρευσης.
Ενώ λοιπόν παγκοσμίως οι ιδιωτικοποιήσεις του νερού έχουν αποτύχει και υπάρχει έντονη τάση επανακρατικοποίησης, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θέτει την πώληση των δικτύων ύδρευσης ως μία από τις προϋποθέσεις των οικονομικών πακέτων διάσωσης σε Ελλάδα και Πορτογαλία. Η ελληνική κυβέρνηση και όσοι την στηρίζουν, αδιαφορώντας πλήρως για τις συνέπειες ενέκρινε το νομοσχέδιο για τις αποκρατικοποιήσεις, μεταξύ των οποίων και του δικτύου ύδρευσης.
Μένει τώρα να δούμε ποιος θα πληρώσει το πραγματικό κόστος.
*ΠΗΓΗ:
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΩΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ: