Η λάθος στρατηγική

Η τρόικα θέλει να στηρίξει την κυβέρνηση με την οποία τα βρίσκει μια χαρά, η δε κυβέρνηση θέλει να πείσει ότι τα πάει καλά. Και οι δύο έχουν ένα κοινό στόχο, που είναι απολύτως λογικός, θα έλεγα και θεμιτός στο πλαίσιο μίας αδυσώπητης πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής σύγκρουσης: Να μην χάσουν από τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Να μην τους δώσουν την ευκαιρία να κλονίσουν το σημερινό συσχετισμό δυνάμεων και τη χαραχθείσα πορεία, μέσα από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών.

Ακριβώς σε αυτή την οριοθέτηση των δυνάμεων και των πολιτικών και οικονομικών αντιλήψεων στήνονται όλα τα υπόλοιπα. Η τρόικα βρήκε ευκαιρία να πει ότι το πρόγραμμά της, που τόσο αμφισβητήθηκε, επιτέλους βγαίνει. Η κυβέρνηση άδραξε την δική της ευκαιρία και μιλά για νέα σελίδα, νέα μέρα και όλα τα συναφή.

Προφανώς η περιβόητη έξοδος στις αγορές δεν λύνει το παραμικρό πρόβλημα, ούτε είναι καν πρόκριμα για την οριστική έξοδο της χώρας στις αγορές. Το μνημόνιο, οι δεσμεύσεις δηλαδή της χώρας και η πλήρης υποταγή της στην πολιτική που χαράσσει η Μέρκελ είναι δεδομένη και ασφαλώς δεν αλλάζει τίποτε επ’ αυτού, με την λεγόμενη έξοδο στις αγορές. Άλλωστε ακόμη και η λεγόμενη έξοδος στις αγορές έγινε με την ανοχή και την εγγύηση της Μέρκελ – και γι’ αυτό οι λεγόμενες αγορές αντέδρασαν θετικά. Η Ελλάδα δεν πρόκειται ούτε στις αγορές να επιστρέψει αυτοδύναμη σύντομα, ούτε φυσικά να απαλλαγεί από τον κορσέ του Βερολίνου, όσο υπάρχει αυτή η ταύτιση Μέρκελ – Σαμαρά. Αυτό το ξέρουμε και δεν χρειάζεται να ειπωθεί κάτι περισσότερο, για να μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας δηλαδή.

Το θέμα όμως είναι άλλο: Εάν το όλο ζήτημα έμενε στο όριο μιας πολιτικής και επικοινωνιακής φιέστας, δεν έγινε και τίποτα, ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά θα ήταν. Ασκήσεις εικονικής πραγματικότητας έχουν ξαναζήσει στο πρόσφατο παρελθόν πολλές, όπως με το περιβόητο success story. Το πρόβλημα είναι ότι γίνονται και λέγονται πράγματα, που η χώρα θα τα βρει μπροστά της. Όταν δηλαδή με αιχμή την λεγόμενη έξοδο στις αγορές παραδέχεσαι ότι το χρέος των 320 δις ευρώ, που στη συρρικνωμένη εθνική οικονομία σημαίνει 180% του ΑΕΠ σου, είναι βιώσιμο, παραδίδεις αυτομάτως την όποια διαπραγματευτική σου διάθεση. Πρόκειται για πλήρη ταύτιση με την άποψη του Βερολίνου ότι ο δρόμος της Ελλάδας είναι η λιτότητα και οι ονομαζόμενες μεταρρυθμίσεις, που στην πραγματικότητα και με τη νεοφιλελεύθερη αντίληψη των δεξιών δυνάμεων, σημαίνει αποδιάρθρωση της παραγωγικής μας βάσης, διάλυση των κοινωνικών δομών, ιδιωτικοποίηση – ξεπούλημα των πάντων, ισοπέδωση της εργασίας και των εργασιακών σχέσεων.

Παραδέχεσαι ότι το χρέος σου δεν χρειάζεται καμία παρέμβαση: Ούτε καν επιμήκυνση και χαμηλά επιτόκια (αφού τώρα δανείζεσαι με 5%, πώς να πεις μετά ότι χρειάζεσαι μικρότερο επιτόκιο;), πόσο μάλλον κούρεμα του χρέους! Πώς λοιπόν θα καθίσει μια ελληνική κυβέρνηση στο τραπέζι και θα πει «ρε παιδιά πρέπει να γίνει κάτι με το χρέος, μας πνίγει αυτός ο διάολος», εάν διατυμπανίζεις ότι είναι απολύτως βιώσιμο και δεν έχεις πρόβλημα να δίνεις ομόλογα με 5%;

Πρόκειται για λάθος στρατηγική, είναι τόσο απλό. Και συνάμα τόσο καταστροφικό. Θα μου πείτε, μέρα που είναι, λες άλλο ένα «ουδείς αναμάρτητος» και συνεχίζεις. Μόνο που στο μεταξύ έχει γίνει αποκαΐδια η κοινωνία και προτεκτοράτο η χώρα…

Γιάννης Μακρυγιάννης

11/04/2014

 http://www.protothema.gr/blogs/blogger/post/369541/i-lathos-stratigiki/