Σαμπιχά Σουλεϊμάν versus Δημήτρης Χριστόπουλος
(...)
Η υπόθεση Σαμπιχά δεν είναι τυπική υπόθεση εσωκομματικών αντιθέσεων. Ούτε μόνο ζήτημα ωμής παραβίασης των εσωκομματικών δημοκρατικών διαδικασιών. Είναι πρωτίστως ζήτημα εθνικής ευθύνης του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και επίδοξου πρωθυπουργού.
Με τη στάση του, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έστειλε ένα επικίνδυνο μήνυμα για την ικανότητά του να αντιστέκεται στις πιέσεις. Όταν υποκύπτει στις εκβιαστικές πιέσεις που εκπορεύθηκαν από το τουρκικό προξενείο, ηχούν σαν ανέκδοτο οι διαβεβαιώσεις του ότι θα αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τους εκβιασμούς της Μέρκελ και του ευρωιερατείου.
Έστειλε, όμως, και ένα ακόμα πιο επικίνδυνο μήνυμα για τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τα εθνικά συμφέροντα. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ποσοστό της τάξεως του 4% δεν είχαν μεγάλη σημασία τα όσα έλεγαν στελέχη του για κρίσιμα εθνικά θέματα. Τώρα, όμως, ζητάει από τον ελληνικό λαό να του εμπιστευθεί τη διακυβέρνηση της χώρας. Δεν μπορεί να συνεχίσει να πατάει σε δύο βάρκες στα κρίσιμα εθνικά θέματα.
(...)
1.
Λαϊκή διεύρυνση ή εθνομηδενιστική περιχαράκωση
Η υπόθεση Σαμπιχά δεν είναι τυπική υπόθεση εσωκομματικών αντιθέσεων. Ούτε μόνο ζήτημα ωμής παραβίασης των εσωκομματικών δημοκρατικών διαδικασιών. Είναι πρωτίστως ζήτημα εθνικής ευθύνης του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και επίδοξου πρωθυπουργού.
Με τη στάση του, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έστειλε ένα επικίνδυνο μήνυμα για την ικανότητά του να αντιστέκεται στις πιέσεις. Όταν υποκύπτει στις εκβιαστικές πιέσεις που εκπορεύθηκαν από το τουρκικό προξενείο, ηχούν σαν ανέκδοτο οι διαβεβαιώσεις του ότι θα αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τους εκβιασμούς της Μέρκελ και του ευρωιερατείου.
Έστειλε, όμως, και ένα ακόμα πιο επικίνδυνο μήνυμα για τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τα εθνικά συμφέροντα. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ποσοστό της τάξεως του 4% δεν είχαν μεγάλη σημασία τα όσα έλεγαν στελέχη του για κρίσιμα εθνικά θέματα. Τώρα, όμως, ζητάει από τον ελληνικό λαό να του εμπιστευθεί τη διακυβέρνηση της χώρας. Δεν μπορεί να συνεχίσει να πατάει σε δύο βάρκες στα κρίσιμα εθνικά θέματα.
(...)
1.
Λαϊκή διεύρυνση ή εθνομηδενιστική περιχαράκωση
Η σύγκρουση γύρω από τον προσανατολισμό του ΣΥΡΙΖΑ προσλαμβάνει έναν εξαιρετικά συμβολικό χαρακτήρα, αντιπαραθέτοντας δύο «πρωταγωνιστές», που εκφράζουν απόλυτα ανταγωνιστικές μεταξύ τους κατευθύνσεις: Τη Σαμπιχά Σουλεϊμάν, Ρομά ακτιβίστρια, μουσουλμάνα, γυναίκα, που προσπαθεί να εκφράσει την ιδιαίτερη ταυτότητά της τόσο απέναντι στον γενικό περιρρέοντα ρατσισμό όσο και στον κατ’ εξοχήν τουρκικό ρατσισμό, που επιθυμεί να εξαφανίσει την ιδιαίτερη ταυτότητά της, εντάσσοντάς την βίαια στην τουρκική ταυτότητα και στους σχεδιασμούς της Τουρκίας για τη Θράκη.
Από την άλλη, ο Δημήτρης Χριστόπουλος, υπεύθυνος του ΚΕΜΟ (Κέντρο Ερεύνης Μειονοτικών Ομάδων), χρηματοδοτούμενος από το υπουργείο Εξωτερικών, σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου, συνδεδεμένος με τις ΜΚΟ που συμμετείχαν στην κατεδάφιση της Γιουγκοσλαβίας, σημιτικός, μνημονιακός και, εσχάτως… αντιμνημονιακός.
Δροσερό Ξάνθης, στο γκέτο των Ρομά – Αθήνα, Κολωνάκι, Φίλιον, στο γκέτο των αρχουσών τάξεων και του εθνομηδενισμού. Δύο κόσμοι τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ αρχικώς προσπάθησε να συμπεριλάβει, ως δύο διαφορετικές όψεις και πτέρυγές του, στο ψηφοδέλτιό του και επομένως στην απεύθυνσή του. Από τη μια πλευρά, σε ό,τι πιο λαϊκό και περιθωριοποιημένο έχει η χώρα, και από την άλλη σε ό,τι πιο ψευδο-εκσυγχρονιστικό, παγκοσμιοποιητικό και εθνομηδενιστικό διαθέτει. Επρόκειτο για ένα εγχείρημα ακραίου ισορροπισμού, που προσπαθούσε να συνδυάσει τα χαρακτηριστικά του αρχικού σκληρού εθνομηδενιστικού πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ με την προσπάθεια διεύρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ του 3% προς τα πλατειά λαϊκά στρώματα και τις ευαισθησίες του λαϊκού σώματος – προϋπόθεση για τη μετατροπή ενός μικρού κόμματος, εν μια νυκτί, στον κυριότερο μνηστήρα της εξουσίας, χάρη στη λαίλαπα του Μνημονίου.
Από τις εκλογές του 2012, και μετά την αποτυχία των Αγανακτισμένων –κυρίως με ευθύνη της Σπίθας του Μίκη Θεοδωράκη και του μονολιθικού δεινοσαυρισμού του ΚΚΕ– να εκφράσουν τη νέα λαϊκή πλειοψηφία που διαμορφωνόταν στις πλατείες, η «ιστορική μοίρα» πρόσφερε στον ΣΥΡΙΖΑ κυρίως, αλλά και στη Χ.Α. από την άλλη, την ευκαιρία να αναδειχθούν σε πολιτικές δυνάμεις πρώτου μεγέθους και να εκφράσουν, με τον ένα ή άλλο τρόπο, αυτή τη νέα πολιτική πραγματικότητα που αναδυόταν. Προϋπόθεση όμως γι’ αυτό αποτελούσε η προσαρμογή και ο μετασχηματισμός αυτών των δύο σχετικά μικρών κομμάτων σε κόμματα με πλειοψηφικά χαρακτηριστικά.
Αυτό το παράδοξο, το γεγονός δηλαδή ότι στο πολιτικό προσκήνιο, μέσα από την πολιτική επιτάχυνση που έφερε η σαρωτική κρίση του μνημονίου, αναδείχθηκαν δυνάμεις που δεν διέθεταν τις ιδεολογικές προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο, έχει αναλυθεί από εμάς πολλές φορές. Η πολιτική επιτάχυνση δεν επέτρεψε να γίνουν οι αναγκαίοι ιδεολογικοί μετασχηματισμοί, οι οποίοι πραγματοποιούνται πολύ πιο αργά στο σώμα της κοινωνίας. Γι’ αυτό και μια χιτλερική ομάδα μερικών εκατοντάδων ανθρώπων ψηφίστηκε από πεντακόσιες χιλιάδες συμπολίτες μας, ένα μεγάλο μέρος των οποίων αδιαφορούσαν για την ιδεολογία του κόμματος που ψήφιζαν. Τους αρκούσε η βίαιη αντιμνημονιακή και «εθνική» πολιτική τους. Το ίδιο, σε μεγαλύτερη κλίμακα, συμβαίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο δεκαπλασιασμός σχεδόν της εκλογικής του επιρροής αποτελεί το σύμπτωμα αυτής της πολιτικής επιτάχυνσης, το ότι δηλαδή οι πολίτες αναζήτησαν το προσφορότερο όχημα για να εκφράσουν την πολιτική τους αντίθεση στα μνημόνια.
Όμως, όσο περνάει ο χρόνος, η ιδεολογική ταυτότητα, αργά ή γρήγορα, αναδύεται και, σε βάθος χρόνου, η ιδεολογία τελικά επικαθορίζει την πολιτική κατεύθυνση.
Η μία περίπτωση, της Χ.Α., απέδειξε ήδη στην πράξη την αδυναμία της να μεταβληθεί, από μία συμμορίτικη νεοναζιστική ομάδα, σε ένα «σοβαρό» ακροδεξιό κόμμα. Η Χ.Α. δεν άντεξε ούτε ενάμιση χρόνο μετά τις εκλογές του Ιούνη του 2012 και, μεθυσμένη από την επιτυχία της, βυθίστηκε στο δολοφονικό παραλήρημά της, που με τον Παύλο Φύσσα την οδήγησε στην αναπόφευκτη περιθωριοποίησή της.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά του, είχε μπροστά του μια σειρά από δοκιμασίες και «εξετάσεις» για να δείξει αν μπορεί να υπερβεί τον δομικό και μειοψηφικό εθνομηδενισμό του και να εκφράσει τις πλατειές λαϊκές δυνάμεις, συνδυάζοντας την κοινωνική ευαισθησία με τον πατριωτισμό. Μία από αυτές τις εξετάσεις, και πολύ σημαντική, υπήρξε η συγκρότηση του ευρωψηφοδελτίου του εν όψει ευρωεκλογών, που ήθελε να τις μετατρέψει σε ένα δημοψήφισμα-προάγγελο της ανόδου του στην πολιτική εξουσία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όλη την περίοδο μετά τις εκλογές του Ιουνίου 2012, ταλαντευόταν ανάμεσα στην πατριωτική πλειοψηφική απεύθυνση, την οποία απαιτούσαν τα εκατομμύρια των νέων ψηφοφόρων, και την περιχαράκωση στα εθνομηδενιστικά ιδεολογήματα, τα οποία ενστερνίζεται η πλειοψηφία του κεντρικού στελεχιακού δυναμικού του κόμματος. Η ηγετική ομάδα και ο πρόεδρος του κόμματος, αντί να επιλέξουν ανοικτά τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, έπαιξαν ένα παιχνίδι ισορροπιών. Οι συχνές αναφορές στην «πατρίδα» έρχονταν να καλύψουν τις γενικόλογες τοποθετήσεις πάνω σε εθνικά θέματα, σε κρίσιμα γεωπολιτικά ζητήματα ή και στην ίδια την αντίληψη σχετικά την Ευρώπη. Έτσι, ακραίες τοποθετήσεις, όπως διαφόρων συνιστωσών για το μακεδονικό ή για τα ανοικτά σύνορα στους μετανάστες, καθώς και ένα γενικότερο «άρωμα» εκσυγχρονιστικών και παγκοσμιοποιητικών αντιλήψεων για εθνικά θέματα, ζητήματα ασφάλειας κ.λπ., καλύπτονταν μεν, αλλά εμπόδιζαν την αθρόα και απρόσκοπτη συμμετοχή των λαϊκών μαζών στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ και δεν του επέτρεπαν να σπάσει το όριο του 25 με 30%.
Ο Τσίπρας και οι «προεδρικοί» προσπαθούσαν να υπερβούν το ζήτημα χωρίς να το λύνουν, μέσα από μια προσωπική στρατηγική επαφών με τμήματα του παλιού ΠΑΣΟΚ και μιας διεύρυνσης που δεν περνούσε μέσα από τα κομματικά όργανα αλλά επιβαλλόταν από τα πάνω, με μηντιακό και τηλεοπτικό τρόπο. Γι’ αυτό και περιορίζονταν σε ανοίγματα προς τον Λαζόπουλο, ηθοποιούς και άλλες περσόνες της ζωής του τόπου και όχι, όπως θα έπρεπε, με μια ενσωμάτωση της παρουσίας των λαϊκών στρωμάτων στην ίδια την ιδεολογία του κόμματος. Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε τομές και ρήξεις με ένα κοινωνικά μεσοστρωματικό και ιδεολογικά παγκοσμιοποιητικό, πλειοψηφικό τμήμα της ηγεσίας. Ωστόσο, επειδή ο σκληρός πυρήνας του παλιού ΣΥΡΙΖΑ έβλεπε με τρόμο αυτά τα ανοίγματα, και τα δεχόταν μόνο με μια εκλογικίστικη ψηφοθηρική λογική, το ζήτημα παρέμενε εκκρεμές μέχρις ότου, με την ευκαιρία των επερχόμενων εκλογών και της πιθανής προοπτικής της εξουσίας, οι αντιθέσεις εξερράγησαν.
Αρχικώς, στην περίπτωση του Καρυπίδη και του Βουδούρη, όπου στην μεν πρώτη απορρίφθηκε μια λαϊκιστική, πλειοψηφικού χαρακτήρα, πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ και στη δεύτερη επιλέχθηκε με επιμονή μια φιλοπαπανδρεϊκή μερίδα του ΠΑΣΟΚ! Και αυτή η επιλογή προς το εκσυγχρονιστικό, παπανδρεϊκό, σημιτικό ΠΑΣΟΚ, φάνηκε να θριαμβεύει και στην επιλογή του ευρωψηφοδελτίου, με περιπτώσεις όπως ο Κρίτων Αρσένης, ο Χριστόπουλος κ.ά., ενώ αντίθετα το λαϊκό ΠΑΣΟΚ υποαντιπροσωπεύεται.
Αλλά ο «πυρήνας Εξαρχείων-Κολωνακίου», που ελέγχει τα κομματικά όργανα, έκανε ένα βήμα παραπέρα. Ένα βήμα που ήρθε να αποκαλύψει τη ρήξη ανάμεσα στη μαζική πολιτική απεύθυνση και την κυρίαρχη ιδεολογία του κόμματος. Με βάρβαρο και ανοίκειο τρόπο εκπαραθύρωσε μια υποψήφια, η οποία είχε μάλιστα εκλεγεί τρίτη σε αριθμό ψήφων από την κεντρική επιτροπή (έλαβε 152 ψήφους στους 180). Παράλληλα, ανέδειξε και πρόβαλε ως κεντρική επιλογή του κόμματος ένα καθαρό δημιούργημα του πασοκικού εθνομηδενιστικού συστήματος, όπως τον Χριστόπουλο, που μετεβλήθη στο αντίπαλο δέος και στον κυρίαρχο ιδεολογικά πόλο του κόμματος.
Αλλά αυτή η αντιπαράθεση δεν διεξήχθη σε κλειστά γραφεία, όπως φαντάζονταν και ήλπιζαν, αλλά πήρε δημοσιότητα και αποκάλυψε τη θεμελιώδη αντίφαση πολιτικής και ιδεολογίας που χαρακτηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ και κινδυνεύει να αναδειχθεί στο αντίστοιχο της υπόθεσης Μπαλτάκου για τη Ν.Δ. και να αποτελέσει την αχίλλειο πτέρνα της λογικής του κουκουλώματος των αντιθέσεων που επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Εξ ου και ο λυσσαλέος και αστείος τρόπος με τον οποίο διάφοροι Σκουρλέτηδες επικρίνουν τη δημοσιοποίηση του ζητήματος, αποφεύγοντας το ίδιο το ζήτημα! Και όμως, την ίδια στιγμή, έρχεται μια δεύτερη, ακόμα πιο φρικτή, αποκάλυψη, η παρουσία ενός ενεργούμενου του τουρκικού προξενείου και των γκρίζων λύκων, του Αχμέτ Κουρτ, στο περιφερειακό ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, στη Θράκη!
Κατά την άποψή μου, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εκπαραθυρώσει τον Χριστόπουλο και το ενεργούμενο του τουρκικού προξενείου, πραγματοποιώντας μια ρήξη με την εθνομηδενιστική ομάδα, θα σφραγιστεί τελεσίδικα από μία ενέργεια που θα τον ξαναφέρνει οριστικά, από τις πλατείες και τα λαϊκά ακροατήρια, στο Φίλιον και τα μπαρ των Εξαρχείων. Η προσπάθεια συγκάλυψης των αντιθέσεων έχει εκραγεί και φορέας της υπήρξε μια απόκληρη των αποκλήρων, μια Ελληνίδα μουσουλμάνα Ρομά.
Του Γιώργου Καραμπελιά
http://ardin-rixi.gr/archives/17336
2.
Ο Τσίπρας, η Σαμπιχά και οι δύο βάρκες
Ο αποκλεισμός ενός προσώπου από το ψηφοδέλτιο ενός κόμματος συνήθως είναι θέμα δευτερεύουσας σημασίας. Αυτό που κάνει την περίπτωση της Ρομά κοινωνικής ακτιβίστριας Σαμπιχά Σουλεϊμάν διαφορετική είναι ότι ο εκ των υστέρων αποκλεισμός της από το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ έχει αιτίες που μόνο επιφανειακά παραπέμπουν σε εσωκομματικές αντιθέσεις.
Υπενθυμίζουμε ότι η Κεντρική Επιτροπή έχει εγκρίνει με ευρεία πλειοψηφία την υποψηφιότητα της Σαμπιχά. Πριν την υπερψηφίσει, άλλωστε, άκουσε τις ενστάσεις του μέλους της Αϊχάν Καραγιουσούφ, ο οποίος κατέληξε με τη φράση «εμείς οι Τούρκοι δεν θα ψηφίζουμε την Τσιγγάνα»! Το θέμα, λοιπόν, έπρεπε να είχε λήξει.
Μειονοτικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στη Θράκη, όμως, με επικεφαλής τον βουλευτή Ξάνθης και γνωστό για τις στενές σχέσεις του με το τουρκικό προξενείο Ζεϊμπέκ, μεθόδευσαν την ανατροπή της απόφασης. Έστειλαν το μήνυμα ότι οι τοπικές οργανώσεις αντιδρούν και απείλησαν την Κουμουνδούρου ότι θα χάσει τις μουσουλμανικές ψήφους και στις ευρωκάλπες και στις αυτοδιοικητικές κάλπες. Για να διευκολύνουν τον αποκλεισμό της Σαμπιχά, μάλιστα, ισχυρίσθηκαν ότι είναι ακροδεξιά και στέλεχος του Δικτύου 21! Ξέρουν ότι αυτοί οι χαρακτηρισμοί ενεργοποιούν με παυλοφικό τρόπο αρνητικά αντανακλαστικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν προσκόμισαν, βεβαίως, το παραμικρό στοιχείο για τους ισχυρισμούς τους. Ούτε τους εμπόδισε το γεγονός ότι η Σαμπιχά ήταν πολύ μικρή σε ηλικία όταν διαλύθηκε το Δίκτυο 21 και στη συνέχεια δεν είχε καμία σχέση με τα πρώην στελέχη του.
Υπάρχουν πολλοί, άλλωστε, στην Κουμουνδούρου και γύρω από αυτήν που ήταν έτοιμοι να αναπαραγάγουν τους πιο αβάσιμους ισχυρισμούς, προκειμένου να αποκλείσουν τη Σαμπιχά. Το γεγονός ότι το τουρκικό προξενείο την πολέμησε λυσσαλέα για την κοινωνική δράση της στον χώρο των Ρομά της Θράκης είναι γι’ αυτούς απόδειξη πως είναι εθνικίστρια και ακροδεξιά! Θα είχε, βεβαίως, πιστοποιητικό αντιεθνικίστριας και θα την αγκάλιαζαν εάν είχε την εύνοια του προξενείου.
Ο υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Χριστόπουλος ομολόγησε δημοσίως ότι εργάσθηκε στο παρασκήνιο για να αποκλεισθεί η Σαμπιχά. Πιο μεγάλο πρόβλημα από το ήθος του είναι το κίνητρό του, που αποκαλύπτεται όταν δημοσίως αποκαλεί τη μουσουλμανική μειονότητα «ένα ενιαίο συμπαγές τουρκικό πράμα».
Ας σημειωθεί ότι είναι η Άγκυρα που αγωνίζεται για να μετατρέψει τη μουσουλμανική μειονότητα σ’ «ένα ενιαίο συμπαγές τουρκικό πράμα». Αυτές τις ημέρες, μάλιστα, βρίσκεται σε εξέλιξη η μεγαλύτερη προσπάθειά για να συσπειρώσει εκλογικά και να ελέγξει πολιτικά τη μουσουλμανική μειονότητα. Θέλει να αποτρέψει την επανάληψη του εκλογικού φιάσκου των αυτόνομων μειονοτικών συνδυασμών στους δήμους Ξάνθης και Κομοτηνής το 2010.
Οι ευκαιρίες εκλογής, οι προσωπικές φιλοδοξίες και οι τοπικές αντιθέσεις έκαναν αδύνατη τη συσπείρωση της μειονότητας στις δημοτικές εκλογές. Γι’ αυτό και το τουρκικό προξενείο επέλεξε να κάνει επίδειξη δύναμης στις ευρωεκλογές. Κατέβασε από το ράφι το κόμμα που είχε ιδρύσει ο μακαρίτης αυτονομιστής Σαδίκ και το ρίχνει στη μάχη με σύνθημα «όλοι μαζί είμαστε πιο δυνατοί».
Λόγω των πιέσεων που τους άσκησε το τουρκικό προξενείο οι μουσουλμάνοι βουλευτές, πολιτευτές και παράγοντες αρνήθηκαν τη συμμετοχή τους στα ευρωψηφοδέλτια των ελληνικών κομμάτων, στα οποία ανήκουν! Σαν να μην έφθανε αυτό, όλοι σχεδόν προσέρχονται στα γραφεία του εμμέσως αποσχιστικού αυτού κόμματος για να δηλώσουν ότι το στηρίζουν στις ευρωεκλογές. Το μήνυμα τους είναι ότι όλες οι μουσουλμανικές ψήφοι πρέπει να κατευθυνθούν στο τουρκόφρονο και τουρκοελεγχόμενο κόμμα του Τσαβούς.
Η Άγκυρα απέδειξε ότι ασκεί αποφασιστικό έλεγχο στα προβεβλημένα μειονοτικά στελέχη. Εξαίρεση δεν αποτελούν ούτε όσα ανήκουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Εάν την τελευταία στιγμή άναψε το πράσινο φως για να συμπεριληφθεί στον ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ ένας βοηθός του Ζεϊμπέκ, το έκανε για να επιτύχει τον αποκλεισμό της Σαμπιχά, η υποψηφιότητα της οποίας χάλαγε τη σούπα. Όπως χαρακτηριστικά είπε παράγοντας της μειονότητας ο νέος υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ θα ψηφίσει το κόμμα του Τσαβούς κι όχι τον εαυτό του. Θα έχει πλάκα όταν στην Κουμουνδούρου διαπιστώσουν πόσες ψήφους θα τους προσκομίσει ο νέος τους υποψήφιος.
Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι οι διάφοροι Ζεϊμπέκ και Χριστόπουλοι. Ούτε, βεβαίως, το τουρκικό προξενείο που κάνει τη δουλειά του. Το πρόβλημα είναι ο Τσίπρας. Η υπόθεση Σαμπιχά δεν είναι τυπική υπόθεση εσωκομματικών αντιθέσεων. Ούτε μόνο ζήτημα ωμής παραβίασης των εσωκομματικών δημοκρατικών διαδικασιών. Είναι πρωτίστως ζήτημα εθνικής ευθύνης του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και επίδοξου πρωθυπουργού.
Με τη στάση του, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έστειλε ένα επικίνδυνο μήνυμα για την ικανότητά του να αντιστέκεται στις πιέσεις. Όταν υποκύπτει στις εκβιαστικές πιέσεις που εκπορεύθηκαν από το τουρκικό προξενείο, ηχούν σαν ανέκδοτο οι διαβεβαιώσεις του ότι θα αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τους εκβιασμούς της Μέρκελ και του ευρωιερατείου.
Έστειλε, όμως, και ένα ακόμα πιο επικίνδυνο μήνυμα για τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τα εθνικά συμφέροντα. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ποσοστό της τάξεως του 4% δεν είχαν μεγάλη σημασία τα όσα έλεγαν στελέχη του για κρίσιμα εθνικά θέματα. Τώρα, όμως, ζητάει από τον ελληνικό λαό να του εμπιστευθεί τη διακυβέρνηση της χώρας. Δεν μπορεί να συνεχίσει να πατάει σε δύο βάρκες στα κρίσιμα εθνικά θέματα.
Επισήμως, λέει κάποιες γενικολογίες για να μην προκαλέσει το εθνικό αίσθημα των ψηφοφόρων. Από την άλλη, όμως, ανέχεται, εάν δεν κλείνει το μάτι σ’ όσους εντός ή γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ έχουν αναθέσει στον εαυτό τους (“χρήσιμοι ηλίθιοι”) ή τους έχουν αναθέσει την αποστολή να υποστηρίζουν τις κάθε είδους διεκδικήσεις γειτόνων σε βάρος του Ελληνισμού. Είναι αυτοί που αποκαλούν το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος κράτος και τη μουσουλμανική μειονότητα τουρκική. Είναι αυτοί που καταγγέλουν την καταπίεση της “μακεδονικής μειονότητας”.
Είναι αυτοί που χαρακτηρίζουν τις μονομερείς τουρκικές διεκδικήσεις στην καλύτερη περίπτωση ανταγωνισμό δύο εθνικισμών και στη χειρότερη φαντασιώσεις των Ελλήνων εθνικιστών. Είναι οι ίδιοι που ζητάνε να μην εμποδίζεται η είσοδος παράνομων μεταναστών, αντιμετωπίζοντας την Ελλάδα ως χώρο και όχι ως χώρα.
Ο Τσίπρας και το κόμμα του έχουν δικαίωμα να υποστηρίζουν ότι θέλουν. Για λόγους πολιτικής εντιμότητας, όμως, οφείλουν να πουν χωρίς υπεκφυγές τις θέσεις τους για όλα αυτά τα κρίσιμα ζητήματα. Θα πρόκειται για πολιτικοεκλογική αεροπειρατεία εάν οι πολίτες νομίζουν ότι ψηφίζουν πατριώτες Αριστερούς και τους προκύψουν εθνομηδενιστές.
Στην υπόθεση Σαμπιχά, πάντως, η Κουμουνδούρου δεν έδειξε μόνο καιροσκοπισμό, καλλιεργώντας την εντύπωση ότι παραιτήθηκε και δεν κόπηκε. Έδειξε και με ποιους πηγαίνει και ποιους αφήνει. Οι κάλπες θα δείξουν με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν οι ψηφοφόροι. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα, όμως, του καθενός να πυροβολεί τα πόδια του…
του Σταύρου Λυγερού.
πηγή: Επίκαιρα
http://www.anixneuseis.gr/?p=90997
3.
Σεμπιχά Σουλεϊμάν
ΣΧΕΤΙΚΑ
Επικίνδυνα παιχνίδια με τη μειονότητα στη Θράκη - TO ΠΡΟΞΕΝΕΙΟ ΜΕΤΡΑΕΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΚΑΛΠΗ
http://ardin-rixi.gr/archives/17336
2.
Ο Τσίπρας, η Σαμπιχά και οι δύο βάρκες
Ο αποκλεισμός ενός προσώπου από το ψηφοδέλτιο ενός κόμματος συνήθως είναι θέμα δευτερεύουσας σημασίας. Αυτό που κάνει την περίπτωση της Ρομά κοινωνικής ακτιβίστριας Σαμπιχά Σουλεϊμάν διαφορετική είναι ότι ο εκ των υστέρων αποκλεισμός της από το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ έχει αιτίες που μόνο επιφανειακά παραπέμπουν σε εσωκομματικές αντιθέσεις.
Υπενθυμίζουμε ότι η Κεντρική Επιτροπή έχει εγκρίνει με ευρεία πλειοψηφία την υποψηφιότητα της Σαμπιχά. Πριν την υπερψηφίσει, άλλωστε, άκουσε τις ενστάσεις του μέλους της Αϊχάν Καραγιουσούφ, ο οποίος κατέληξε με τη φράση «εμείς οι Τούρκοι δεν θα ψηφίζουμε την Τσιγγάνα»! Το θέμα, λοιπόν, έπρεπε να είχε λήξει.
Μειονοτικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στη Θράκη, όμως, με επικεφαλής τον βουλευτή Ξάνθης και γνωστό για τις στενές σχέσεις του με το τουρκικό προξενείο Ζεϊμπέκ, μεθόδευσαν την ανατροπή της απόφασης. Έστειλαν το μήνυμα ότι οι τοπικές οργανώσεις αντιδρούν και απείλησαν την Κουμουνδούρου ότι θα χάσει τις μουσουλμανικές ψήφους και στις ευρωκάλπες και στις αυτοδιοικητικές κάλπες. Για να διευκολύνουν τον αποκλεισμό της Σαμπιχά, μάλιστα, ισχυρίσθηκαν ότι είναι ακροδεξιά και στέλεχος του Δικτύου 21! Ξέρουν ότι αυτοί οι χαρακτηρισμοί ενεργοποιούν με παυλοφικό τρόπο αρνητικά αντανακλαστικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν προσκόμισαν, βεβαίως, το παραμικρό στοιχείο για τους ισχυρισμούς τους. Ούτε τους εμπόδισε το γεγονός ότι η Σαμπιχά ήταν πολύ μικρή σε ηλικία όταν διαλύθηκε το Δίκτυο 21 και στη συνέχεια δεν είχε καμία σχέση με τα πρώην στελέχη του.
Υπάρχουν πολλοί, άλλωστε, στην Κουμουνδούρου και γύρω από αυτήν που ήταν έτοιμοι να αναπαραγάγουν τους πιο αβάσιμους ισχυρισμούς, προκειμένου να αποκλείσουν τη Σαμπιχά. Το γεγονός ότι το τουρκικό προξενείο την πολέμησε λυσσαλέα για την κοινωνική δράση της στον χώρο των Ρομά της Θράκης είναι γι’ αυτούς απόδειξη πως είναι εθνικίστρια και ακροδεξιά! Θα είχε, βεβαίως, πιστοποιητικό αντιεθνικίστριας και θα την αγκάλιαζαν εάν είχε την εύνοια του προξενείου.
Ο υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Χριστόπουλος ομολόγησε δημοσίως ότι εργάσθηκε στο παρασκήνιο για να αποκλεισθεί η Σαμπιχά. Πιο μεγάλο πρόβλημα από το ήθος του είναι το κίνητρό του, που αποκαλύπτεται όταν δημοσίως αποκαλεί τη μουσουλμανική μειονότητα «ένα ενιαίο συμπαγές τουρκικό πράμα».
Ας σημειωθεί ότι είναι η Άγκυρα που αγωνίζεται για να μετατρέψει τη μουσουλμανική μειονότητα σ’ «ένα ενιαίο συμπαγές τουρκικό πράμα». Αυτές τις ημέρες, μάλιστα, βρίσκεται σε εξέλιξη η μεγαλύτερη προσπάθειά για να συσπειρώσει εκλογικά και να ελέγξει πολιτικά τη μουσουλμανική μειονότητα. Θέλει να αποτρέψει την επανάληψη του εκλογικού φιάσκου των αυτόνομων μειονοτικών συνδυασμών στους δήμους Ξάνθης και Κομοτηνής το 2010.
Οι ευκαιρίες εκλογής, οι προσωπικές φιλοδοξίες και οι τοπικές αντιθέσεις έκαναν αδύνατη τη συσπείρωση της μειονότητας στις δημοτικές εκλογές. Γι’ αυτό και το τουρκικό προξενείο επέλεξε να κάνει επίδειξη δύναμης στις ευρωεκλογές. Κατέβασε από το ράφι το κόμμα που είχε ιδρύσει ο μακαρίτης αυτονομιστής Σαδίκ και το ρίχνει στη μάχη με σύνθημα «όλοι μαζί είμαστε πιο δυνατοί».
Λόγω των πιέσεων που τους άσκησε το τουρκικό προξενείο οι μουσουλμάνοι βουλευτές, πολιτευτές και παράγοντες αρνήθηκαν τη συμμετοχή τους στα ευρωψηφοδέλτια των ελληνικών κομμάτων, στα οποία ανήκουν! Σαν να μην έφθανε αυτό, όλοι σχεδόν προσέρχονται στα γραφεία του εμμέσως αποσχιστικού αυτού κόμματος για να δηλώσουν ότι το στηρίζουν στις ευρωεκλογές. Το μήνυμα τους είναι ότι όλες οι μουσουλμανικές ψήφοι πρέπει να κατευθυνθούν στο τουρκόφρονο και τουρκοελεγχόμενο κόμμα του Τσαβούς.
Η Άγκυρα απέδειξε ότι ασκεί αποφασιστικό έλεγχο στα προβεβλημένα μειονοτικά στελέχη. Εξαίρεση δεν αποτελούν ούτε όσα ανήκουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Εάν την τελευταία στιγμή άναψε το πράσινο φως για να συμπεριληφθεί στον ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ ένας βοηθός του Ζεϊμπέκ, το έκανε για να επιτύχει τον αποκλεισμό της Σαμπιχά, η υποψηφιότητα της οποίας χάλαγε τη σούπα. Όπως χαρακτηριστικά είπε παράγοντας της μειονότητας ο νέος υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ θα ψηφίσει το κόμμα του Τσαβούς κι όχι τον εαυτό του. Θα έχει πλάκα όταν στην Κουμουνδούρου διαπιστώσουν πόσες ψήφους θα τους προσκομίσει ο νέος τους υποψήφιος.
Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι οι διάφοροι Ζεϊμπέκ και Χριστόπουλοι. Ούτε, βεβαίως, το τουρκικό προξενείο που κάνει τη δουλειά του. Το πρόβλημα είναι ο Τσίπρας. Η υπόθεση Σαμπιχά δεν είναι τυπική υπόθεση εσωκομματικών αντιθέσεων. Ούτε μόνο ζήτημα ωμής παραβίασης των εσωκομματικών δημοκρατικών διαδικασιών. Είναι πρωτίστως ζήτημα εθνικής ευθύνης του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και επίδοξου πρωθυπουργού.
Με τη στάση του, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έστειλε ένα επικίνδυνο μήνυμα για την ικανότητά του να αντιστέκεται στις πιέσεις. Όταν υποκύπτει στις εκβιαστικές πιέσεις που εκπορεύθηκαν από το τουρκικό προξενείο, ηχούν σαν ανέκδοτο οι διαβεβαιώσεις του ότι θα αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τους εκβιασμούς της Μέρκελ και του ευρωιερατείου.
Έστειλε, όμως, και ένα ακόμα πιο επικίνδυνο μήνυμα για τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τα εθνικά συμφέροντα. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ποσοστό της τάξεως του 4% δεν είχαν μεγάλη σημασία τα όσα έλεγαν στελέχη του για κρίσιμα εθνικά θέματα. Τώρα, όμως, ζητάει από τον ελληνικό λαό να του εμπιστευθεί τη διακυβέρνηση της χώρας. Δεν μπορεί να συνεχίσει να πατάει σε δύο βάρκες στα κρίσιμα εθνικά θέματα.
Επισήμως, λέει κάποιες γενικολογίες για να μην προκαλέσει το εθνικό αίσθημα των ψηφοφόρων. Από την άλλη, όμως, ανέχεται, εάν δεν κλείνει το μάτι σ’ όσους εντός ή γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ έχουν αναθέσει στον εαυτό τους (“χρήσιμοι ηλίθιοι”) ή τους έχουν αναθέσει την αποστολή να υποστηρίζουν τις κάθε είδους διεκδικήσεις γειτόνων σε βάρος του Ελληνισμού. Είναι αυτοί που αποκαλούν το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος κράτος και τη μουσουλμανική μειονότητα τουρκική. Είναι αυτοί που καταγγέλουν την καταπίεση της “μακεδονικής μειονότητας”.
Είναι αυτοί που χαρακτηρίζουν τις μονομερείς τουρκικές διεκδικήσεις στην καλύτερη περίπτωση ανταγωνισμό δύο εθνικισμών και στη χειρότερη φαντασιώσεις των Ελλήνων εθνικιστών. Είναι οι ίδιοι που ζητάνε να μην εμποδίζεται η είσοδος παράνομων μεταναστών, αντιμετωπίζοντας την Ελλάδα ως χώρο και όχι ως χώρα.
Ο Τσίπρας και το κόμμα του έχουν δικαίωμα να υποστηρίζουν ότι θέλουν. Για λόγους πολιτικής εντιμότητας, όμως, οφείλουν να πουν χωρίς υπεκφυγές τις θέσεις τους για όλα αυτά τα κρίσιμα ζητήματα. Θα πρόκειται για πολιτικοεκλογική αεροπειρατεία εάν οι πολίτες νομίζουν ότι ψηφίζουν πατριώτες Αριστερούς και τους προκύψουν εθνομηδενιστές.
Στην υπόθεση Σαμπιχά, πάντως, η Κουμουνδούρου δεν έδειξε μόνο καιροσκοπισμό, καλλιεργώντας την εντύπωση ότι παραιτήθηκε και δεν κόπηκε. Έδειξε και με ποιους πηγαίνει και ποιους αφήνει. Οι κάλπες θα δείξουν με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν οι ψηφοφόροι. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα, όμως, του καθενός να πυροβολεί τα πόδια του…
του Σταύρου Λυγερού.
πηγή: Επίκαιρα
http://www.anixneuseis.gr/?p=90997
3.
Σεμπιχά Σουλεϊμάν
Ήθελα να έχω την δαιδαλώδη ψυχραιμία του πεφιλημένου μου Oh Daesu(Σεούλ, Κορέα,παρακαλώ)
Mηλιός στο Μega: «Παραιτήθηκε η Ρομά». Εν τη ρύμη του λόγου ίσως. Ή εν τη ρομά του λόγου. Ή εν τη ρωγμή του λόγου. Πάντως τώρα πια με την πολιτική ορθότητα κανείς δεν θα την πει τσιγγάνα ή πολύ περισσότερο γύφτισσα. Αλλά Ρομά ναι. Παραιτήθηκε η Ρομά.
Μόνο που πρόσεξα και κάτι άλλο στα ψευδίσματα του Μηλιού: ανέφερε κάτι για αριστερά είμαστε ή περίπου. Με δυο λογάκια έχουμε αρχές εμείς!
Τα ίδια είπε συντεταγμένα και θρασύτατα, ένας παράξενος καθηγητής του Παντείου (όλοι παράξενοι είναι αυτοί, θα μου πεις) που φαίνεται ο μέγας ανακατωσούρης και ο αίτιος που έδιωξαν την γιούφτσα απο τη λίστα της Συριζαίας Ευρωβουλής. Ενας Χριστόπουλος.
Ρομά να τη λέτε εσείς. Είναι τουρκογύφτισσα, δηλαδή μουσουλμάνα γύφτισσα, όπως ακριβώς ονομάτιζαν οι άλλοι τους τουρκαλβανούς. Οπως μελοποίησε ο Χατζιδάκις το τσιγγάνα τουρκογύφτισσα. Επι αιώνες το τούρκος σήμαινεμουσουλμάνος. Όλο και κάποιος του Παντείου θα έχει τις αντιρρήσεις του, αλλά δε με νοιάζει.
Μόνο που αυτή η γιούφτσα, Ξανθιωτοπούλα, μένει στα γύφτικα. Μιλάμε γιά προσωρινά γυφτοχώρια, τσιγγενέ μαχαλάδες, τενεκέ μαχαλάδες, χανέδες οριοθετημένους όχι τόσο απο φράχτες όσο απο το απειλητικο σε πήραμε απο τους γύφτους,ήτοι τυλιγμένα με πλαστικό διαφανές σκελετά από λατάκια, λούσιμο σε λεκανίτσα τρεις τρεις και τα παιδιά, μ΄ένα νερό να περνάνε δύο ημερών πιάτα, πωλητές όλων των εκνόμων απαραίτητων της λευκής φυλής, υποτακτικοί σε λευκούς τραντέλληνες κάπο και αρχηγέτες κατά ειδικότητες, πολεμιστές της φωτιάς εναντίον των Ρώσων (πάντα χάνουν) και των Αλβανών (που συχνά τους δέρνουν αλλά οι άλλοι τους μαχαιρώνουν πιο συχνά).
Οι λευκοπροβατάδες τουρκαλάδες οσμανλήδες είναι το ίδιο ακατάδεχτοι ρατσιστές όσο και οι Ελλενέστατοι λευκοθαλασσίτες που μαζώχτηκαν απο την Γκατζολία, την Λιαγκραβία και την χώρα των Τσούκνων, κτηματίες και εμπόροι από Σαράντα Εκκλησιές,σκληροπυρηνικοί της Γκιουμουλτζίνας και του Ίασμου πειραχτήρια.
Έλληνες και Τούρκοι ως Μετερνιχικοί όροι, ήταν άγνωστα μιλέτια στην Θράκη ολόγυρα απο την Ροδόπη. Ήταν το Πατριαρχείο, η Εξαρχία και το Χαλιφάτο.
Όποιος θέλει πράγματι να μάθει κάτι, να αφήσει τον Ορφέα και τα άλογα του Διομήδη και να μελετήσει την εθνογένεση και την υφαρπαγή της Ρωμυλίας, τον Βογορίδη Αλέκο πασά, τα 12 χωριά του Κίρτζαλη που ζήτησαν να μείνουν στο Χαλιφάτο. Να δει την υστερική βία των Βυζαντινών κατά των Βογόμιλων και να εγκύψει στους Παυλικιανούς και σε εκείνον τον δέσποτα που μαζί με τον λαό του πήγαν με το Ισλάμ.
Να δει τον Καντακουζηνό που νίκησε το κράτος του Μομιτσίλου στην Ξάνθη και τι λεει για τους νικημένους.
Να δει περιφερειακά τους Σόπτσηδες και να καταλάβει πως πάλι, αφήσαμε τους «φίλους» Σέρβους να καθαρίσουν γιά μας και τους ξέσκισαν οι Βούλγαροι το 1885.
Αν θέλετε πάλι αγάπες και λουλούδια, ζωή παραμυθένια, topsy turvy και μαντάμ Μπατερφλάι, έχετε τον καθηγητή Χριστόπουλο.
Ινδία είναι η τελευταία στρώση στον γύφτικο σουβά. Πριν ήταν οι ηττημένοι λαοί στην ελληνική αρχαιότητα, είλωτες και έρμαια του Λιλαντίου πεδίου και πελασγοί και λέλεγες και φρύγες και ό,τι πεις. Μετά οι ηττημένοι από τους Ρωμαίους. Δάρδανοι και Δενθελήτες και Γήπαιδες και άλλες σαράντα φυλές.
Ο Λυδός τα ξερνάει στο de magistratibus στα χρόνια του Ιουστινιανού:
αναφερόμενος στην τύχη των συγχρόνων του Τριβαλλών και στους Βεσσούς που μνημονεύει ο Αρριανός, ερμηνεύει τον όρο «τίρων» εννοώντας τον τήρωναπου εμείς διατηρήσαμε ως επίθετο ενός αγίου Θεοδώρου.
Δια γαρ πενίαν και μόνον διδούσιν εαυτούς οι λεγόμενοι τίρωνες, εις υπερησίαν των αληθώς στρατευομένων, ου μην άξιοι τέως στρατιώται καλείσθαι, ή όλως εν αριθμώ τέως τετάχθαι διά τε το πτωχόν της τύχης και το άπειρον της μάχης. Ουδε γαρ εφετόν ην υπερ πατρίδος ει μη γε του ευπατρίδας αγωνίσασθαι.
Ήτοι, για το στυλ του Λυδού: απο μαύρη φτώχεια και μόνον γίνονται εθελόδουλοι οι λεγόμενοι τίρωνες, προκειμένοι να υπηρετήσουν υπο τους κανονικά στρατολογημένους. Δεν μπορεις να τους λές πρώην στρατιώτες (αδοράτορες) ή να τους ανασυγκροτήσεις σε κανονικη μονάδα(νούμερα), αφου δεν έχουν καμία πιθανότητα να επιβιώσουν, καθώς δεν έχουν καμία μάχιμη αξία.Πως να πολεμήσεις υπερ πατρίδος όταν δεν υπάρχουν πλέον οι άρχοντές της.
Εθελόδουλοι ήταν και οι Σκλαβήνοι, άλλοτε με τους Ρωμαίους άλλοτε με τους Βουλγάρους. Επι Ανδεγαυών στην Κέρκυρα μια ομάδα "Σκλαβήνων" πέρασαν στο νησί και σήμερα τους βλέπετε: είναι γύφτοι!
Επί αιώνες οι νικημένοι λαοί που δεν είχαν γοητευτικές γυναίκες και χειροδύναμους άνδρες, συνωστίζονταν σε φερέοικο βίο, πτυόμενοι από τους νοικοκυραίους, ασκώντας μαχαλομαγκιτισμό, φυσερά και μουσική.
Ο Πάντειος έχει και απόψεις: «Από τη στιγμή που η ελληνική πολιτική στη Θράκη άλλαξε και από πολιτική διακρίσεων έγινε «ισονομία – ισοπολιτεία» οι διάφοροι μηχανισμοί ελαφρού και βαθέος κράτους βάλθηκαν να μας πουν ότι η μειονότητα δεν είναι ένα ενιαίο συμπαγές τούρκικο πράμα αλλά δύο και τρεις εθνοτικές ομάδες, "πομάκων, τσιγγάνων και τουρκογενών". Με το "γένος" δεν τα πάω καλά, όχι διότι δεν μου αρέσει το Πατριαρχείο αλλά διότι είμαι πολίτης ενός νεωτερικού σύγχρονου κράτους. Έτσι νομίζω τουλάχιστον»
Δεν θα ασχοληθώ με τις άρες και τις μάρες του, αλλά θα σημειώσω μερικέςκουκουνάρες.
Ο τυπάς, προφανώς ένα από τα δήθεν μορφωμένα πιτσιρίκια που δηλώνουνανθρώπινα δικαιώματα εξ επόψεως διεθνους δικαίου, άρα ,παρ΄το αβγό και κούρεφτο, διότι και ο Μέτερνιχ ίδια πρέσβευε, φιλοδοξεί να παίξει στην Θράκη τον ρόλο του Μαραντζίδη στον ελληνικό εμφύλιο: αφου έγινε ό,τι έγινε, κανάγιες, μας λεγει, σεβαστείτε τους δύο εναπομείναντες παίκτες στο παιχνίδι- τουρκάκια και ελληνάκια με αμφοτέρων τις επινοήσεις.
Αυτή η νοοτροπία είχε οδηγήσει απο το 1954 σε μα μοναδική εικονα: Ελληνες στρατιώτες να φρουρούν το μέγαρο Καπαντζή στη Σαλονίκη .τότε κτήριο του ΝΑΤΟ, με ένα έμβλημα που έδειχνε διαγωνίως την ελληνικη και την τούρκικη σημαία.
Ίδια εποχή που η ελληνική πολιτεία έσβησε απο την παιδεία των μουσουλμανόπαιδων τον τίτλο «μουσουλμανικό σχολείο» και έβαλε το «τουρκικό».
Αυτή η περίοδος είναι που νοσταλγεί ο κύριος Χριστόπουλος Διότι για τους Αμερικανούς που κοίταζαν στον χάρτη και έβλεπαν πως έχουν δυο συμμάχους, Έλληνες και Τούρκους, δεν καταλάβαιναν γιατί αυτοί οι σύμμαχοι να έχουν μεταξύ των προβλήματα.
«Στο επίδικο της υποψηφιότητας που ευτυχώς ανακλήθηκε και δηλώνω δημοσίως ότι δούλεψα για αυτό λέω πως ένα πράγμα είναι να λέει ένας αριστερός μειονοτικός της Θράκης ότι «δεν είμαι μουσουλμάνος διότι είμαι άθεος», και άλλο να λέει η κυρία να λέει ότι «με καταπιέζει ο τουρκικός εθνικισμός». Ο Σύριζα πρέπει να καταλάβει την απλή αλλά κρίσιμη διαφορά που καθιστά κάποιους μειονοτικούς σύμβολα έκφρασης συντροφικής συνύπαρξης και αλληλεγγύης και κάποιους άλλους (κάποιες εν προκειμένω) δούρειους ίππους του ενός εθνικισμού στον άλλον»
Το «γένος» (μιλέτι) δεν το χρωστάμε ευτυχώς στον Χριστόπουλο. Οι Τούρκοι στηρίχτηκαν πολυ στο Γένος για να πετάξουν τους Ελληνες απο την Πόλη και να βοηθήσουν τον Παπα Ευτύμ σε ένα Πατριαρχείο «Τουρκορθοδόξων».Και η Λωζάννη μιλέτια χωρίζει.
Ο Σύριζα, έκανε,με δυό λογάκια, μιά μεγαλοπρεπή μαλακία.Εμπιστεύτηκε την επιστημονική αξιοσύνη ενός περιθωριακού φιλόδοξου που δεν ξέρει καν με τι να αντικαταστήσει την λέξη «πράμα», ο κακόγουστος, στην έκφραση «ενιαίο συμπαγές τούρκικο πράμα».
Ναι, η Σεμπιχά, υφίσταται την εκμετάλλευση, χωρίς να φταίει στο παραμικρό, του εσμού των καραπατριωτών που βρίσκουν ιδρύματα να μαστεύουν γιά να «εργάζονται υπέρ των εθνικων δικαίων της Θράκης μας».
Εννοώ αυτών που νομίζουν πως ο Ορφέας κατάγεται απο την περιοχή μεταξύ Έβρου και Στρυμόνα. Δήθεν πατριωτών που αγνοούν πως Θράκη κάποτε ήταν και η Βοιωτία, και ο Όλυμπος και η Χαλκιδική. Αυτοί έρριξαν τις ανοησίες πως οι Πομάκοι είναι οι «Απόμαχοι» και πως είναι Αγριάνες.Μήτε τα ιδρύματα φταίνε, παρεκτός που δε ρωτάνε.
Ιδιες ανοησίες ξερνοβολαν στα δικα τους μέρη οι Τούρκοι. Επινοούν όσο επινοούμε και τούμπαλιν.
Δυό πράγματα:
Η Σεμπιχά θα πάρει βοήθεια απ΄όποιον της δίνει. Αν δεν θέλουμε να έχει η Γιούφτσα συμμάχους από την Χρυσή Αυγή και τους υπερεθνικιστές, να αφήσει το Γκουβέρνο το χειρογλύκανο και να δώσει τους Γιούφτους, όπου Ελλάδα, ισονομία. Ισονομία είναι να δω κάποτε Γιούφτο περιφερειάρχη. Ολα τα άλλα είναι Πάγκαλοι και Μάγκαλοι.
Οι Γιούφτοι είναι εργατικοί, μαζεύουν ακόμη και τα ξέφτια των μπαμπακιών απο τα θάμνα και τα πουλάνε. Η αυτόνομη παρουσία τους και οι τσακωμοί τους με τις τοπικές κοινωνίες, είναι επειδή τους δώσαμε ρόλους που έδωσε ο Ουγκώ στην Αυλή των Θαυμάτων του.
Ο πολιτικός κόσμος την έχει καταβρεί με τους Γιούφτους επικεφαλής, ρηγάδες και έτσι, επειδή τους δίδουν έναντι χρημάτων συμπαγείς ψήφους. Γιά τον ίδιο λόγο που τρέχουν πίσω από την Παναγία Σουμελά και τις «αξέχαστες πατρίδες» ως πολιτικό διακύβευμα.
Αν επιτρέπεται η αντιστοιχία και θέλετε να δείτε που θα καταλήξει αυτό, μελετήστε τα αμερικάνικα λομπι. Από εμάς το πήραν το χούι. Όλα ξεκινάνε από το «αχ τα τραγουδάκια μας" και τελειώνουν σταυρώστε αυτόν μονοκούκκι. Από τις βαλτικές χώρες ως τις «ευμενείς δηλωσεις» των Αμερικανών Προέδρων, ως την Παναγία Σουμελά, ένα τσιγάρο δρόμος.
Δεν έχω σχέση με τον εθνικισμό. Δεν νομίζω να υπάρχει άλλος με περισσότερο πόθο να γεράσει α σην Χάρσεραν , Γκιουμουσχανέ ή στο Γκόπεσι ,κοντά στα Μπίτολα και να αποθάνει εκεί. Σε ξένες χώρες, στον τόπο μου. Ξένος.
Σας έχει σιχαθεί το μέσα μου. Ανιστόρητοι. Χλεχλέδες. Άσχετοι. Δήθεν «πολιτικά» σκεπτόμενοι. Απλώς μοιράζετε την μειονότητα μεταξύ σας. Ενας τουρκόφιλος, ένας ελληνόφιλος. Τέτοιοι είστε. Ακούτε ισονομία και βαράτε τις κοχόνες σας με γκασμά απο τον φόβο. Ας αναλαβει την διαχείριση της ισονομίας στη Θράκη ένας τσάκαλος ανώτατος δικαστής εξ Αθηνών, και άν ξανακούσετε γιά τουρκικό προξενείο ελατε να μου βγάλετε το τρίτο μάτι.Κανάγιες.
ΠΑΝΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ
http://www.thegreekcloud.com/blogs/blog.php?pg=3&uid=3&id=361#.U1tVtPl_u9V
ΣΧΕΤΙΚΑ
Επικίνδυνα παιχνίδια με τη μειονότητα στη Θράκη - TO ΠΡΟΞΕΝΕΙΟ ΜΕΤΡΑΕΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΚΑΛΠΗ