Ένα μνημόνιο σε πακέτο δώρου


Τελικά είναι καλύτερο ή χειρότερο το Ευρωκοινοβούλιο που εκλέχτηκε, σε σχέση με τους συσχετισμούς που υπήρχαν πριν από πέντε χρόνια;
Το πρώτο επιχείρημα που ακούγεται, απ’ όλους εκείνους τους λάτρεις της συστημικής ομοιογένειας είναι, ότι το 2009 παρά τις ιδεολογικές διαφορές στα κόμματα που συμμετείχαν  στην πολιτική βεντάλια του Ευρωκοινοβουλίου, αν εξαιρέσεις την κριτική στάση της Αριστεράς (κι εν μέρει των Πρασίνων), δεν υπήρξε καμιά  βασική αμφισβήτηση από τους υπόλοιπους, στον τρόπο λειτουργίας των θεσμικών οργάνων της Ε.Ε., πλην εκείνης των κατηγοριών, σε μερικούς εκ των Επιτρόπων και ειδικότερα εναντίον του πρωτοκάθεδρου αυτών, Μανουέλ Μπαρόζο. Δηλαδή η λογική των συνεργασιών στη λήψη των κοινοβουλευτικών αποφάσεων, στη διαμόρφωση μιας συναινετικής λύσης και στάσης, έδειξε ότι η δημοκρατία της Ε.Ε. λειτουργεί με τον πλέον ικανοποιητικό ρυθμό. Ο πολιτικός τους πολιτισμός, βαθμολογήθηκε μ’ ένα υψηλής ποιότητας ήθος κι απομόνωσε τις όποιες προκλητικές παρεκτροπές. Με δυό λόγια, οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι των κρατών μελών, πέτυχαν σε γενικές γραμμές στο έργο που τους ανατέθηκε.
Απέναντι σ’ αυτήν την καλοπροαίρετη «κοινοβουλευτική ευρωλαγνεία», υπάρχει φυσικά το φαινόμενο του ευρωσκεπτικισμού, αλλά και της ευρωφοβίας ή ευρωκαταδίωξης. Αυτό το κομματικό και καταγραμμένο «αντί», είναι ένα θετικό ή αρνητικό άλλοθι για την Ε.Ε.;
Δηλαδή η αμφισβήτηση, από την ακροδεξιά μέχρι τις «απόψεις Τσίπρα», βοηθούν στο έργο της αναζήτησης των καλυτέρων λειτουργιών της Ε.Ε ή οδηγούν στο αποσυντονισμό; Η ευρωπαϊκή δημοκρατική συμπεριφορά, με όλες τις ιδέες που συνυπάρχουν, κάνουν σήμερα τη νέα θητεία της Ευρωβουλής να δείχνει αντιπροσωπευτικότερη, ως προς το κοινό αίσθημα των πολιτών των 28 κρατών; Βεβαίως, γιατί είναι μέσα αρκετοί πλέον κι απ’ εκείνους που την «φτύνουν»!
Όμως πέρα απ’ αυτά (τα συμπολιτευτικά κι αντιπολιτευτικά του Ευρωκοινοβουλίου), υπάρχει κι αυτός ο κατατοπιστικός χάρτης της συμμετοχής των Ευρωπαίων ψηφοφόρων. Μήπως τελικά έχουμε πέσει στην παγίδα των ποσοστών και των αντισυστημικών κομμάτων και δεν βλέπουμε τις αλήθειες, ότι οι κοινωνίες (εκτός Βελγίου και Λουξεμβούργου), αδιαφορούν σε γενικές γραμμές για τις Ευρωεκλογές; Μήπως το χειρότερο που έχουμε ως δεδομένο, δεν είναι ο αρνητισμός, αλλά η γενικότερη παγιωμένη αδιαφορία, ότι σ’ αυτή την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αλλάζει τίποτε (ψηφίσεις δεν ψηφίσεις); Το δεδομένο είναι, ότι οι ανατολικοευρωπαϊκές δημοκρατίες, συγκρινόμενες με τις δυτικές χώρες της Ε.Ε. ανταποκρίνονται πολύ λιγότερο στη  εκλογική συμμετοχικότητα. Φαίνεται δηλαδή σαν να έχουν αποδεχθεί πλήρως, ότι τίποτε δεν αλλάζει, δεν ανατρέπεται το κατεστημένο. Στις χώρες αυτές, που ήταν ως μακροχρόνιο καθεστωτικό «σαράκι» ο κομμουνισμός, έχουν επηρεαστεί τόσο πολύ από την παθητικότητα, κι έτσι δέχονται apriori, ότι η πολυπόθητη δημοκρατία που ονειρεύτηκαν, τελικά σημαίνει μόνο ελευθερία κινήσεων και καταναλωτισμός. Ότι καλύτερα είναι να ψηφίζουν στην Eurovision , παρά στο Ευρωκοινοβούλιο!
Μέσα σ’ αυτήν την απάθεια, τι μπορεί να κάνουν οι ιδέες της Μαρίν Λεπέν και του Τσίπρα; Να φοβίσουν την Μέρκελ και την ΕΚΤ, ν’ ανεβάσουν τις ενδοευρωπαϊκές εχθρότητες και ρήξεις ή αναγκαστικά το συστημικό κατεστημένο, δηλαδή τα οικονομικά συμφέροντα, για να μην χάσει τ’ αυγά και τα πασχάλια της ευρωπαϊκής ομογενοποίησης, αναγκαστεί να κάνει «φιλολολαϊκές» παραχωρήσεις; Δηλαδή μήπως από το φόβο, το Ευρωκοινοβούλιο γίνει αποδοτικότερο και πιο αποδεκτό,  από το κατεστημένο της ευρωπαϊκής νομενκλατούρας; Οι τελευταίες δηλώσεις της Μέρκελ, αλλά και του Γιούνγκερ, φανέρωσαν οργή, για την αλλαγή της ευρύτερης εικόνας του Ευρωκοινοβουλίου. Από την μια ευχαρίστησαν το Ρέντσι, ως πρότυπο «έξυπνου» σοσιαλιστή που περιόρισε τον Γκρίλο και τον Μπερλουσκόνι και από την άλλη θέλουν με τρόπο, να ευχαριστήσουν τον Τσίπρα, ότι ως αναγκαστικό «άλλοθι» (η Ευρώπη μπορεί ν’ αλλάξει), μπορεί να βοηθήσει τις εξελίξεις με τον τρόπο του, αρκεί μην τραβήξουν οι «εξτρεμισμοί» του πέρα από τ’ ανεκτά όρια. Κι αυτό φοβάται ο Σαμαράς, ότι η Μέρκελ θ’ αρχίσει τα φλερτ με τον Τσίπρα, βοηθώντας τον στην Ελλάδα και παράλληλα φοβούμενη την επαναστατικότητα του,  θα τον μαζέψει με νέα σουλουπωμένα «μνημονιακά αντίδοτα», απέναντι στα σημερινά σκληρά μνημόνια, που υπέγραψε ο Σαμαράς.
Όπως σημειώνεται από τη Γερμανία, το πρόβλημα των επομένων χρόνων, δεν είναι η Ελλάδα, αλλά η φτώχεια και ιδίως των ανατολικοευρωπαίων. Μέχρι τώρα καλά βολεύονταν το σύστημα, με τα οικονομικά προνόμια που μοίραζε επιλεκτικά, μέσω των ενισχύσεων (σε επενδύσεις και γεωργία). Τώρα όμως που λεφτά δεν υπάρχουν, τι γίνεται; Τι θα συμβεί μετά τη συμφωνία TTIP, που ο ελεύθερος ανταγωνισμός, θα ξεσαλώσει (κυρίως τις οικονομικά ανοχύρωτες χώρες), μια και θα θελήσουν να πουλήσουν και να διαπραγματευτούν καλύτερες συμφωνίες με τους ξένους επενδυτές; Θα μπορέσουν οι όποιοι νομικοί φραγμοί της Ε.Ε. ν’ αποτρέψουν την πολυδιάσπαση, θα περιφρουρήσουν αποτελεσματικά τον κυρίαρχο λόγο των οργάνων της Ε.Ε.; Κινδυνεύει πράγματι η συνοχή της;
Η απάντηση σε όλα τούτα, είναι μια χάρτα κοινών υποχρεώσεων, ώστε να εξαναγκαστούν όλες οι αδύναμες οικονομίες της Ε.Ε. να υποκύψουν στα δεδομένα που τους υπαγορεύονται και υποτίθεται ότι έτσι τους δεσμεύουν, για να μην υποκύψουν μπρος στην πίεση των εξωτερικών πιέσεων.  Με δυό λόγια, όπως σημειώνεται από τα γερμανικά ΜΜΕ, μια «Λισσαβώνα 2»,  καταρτίζεται ως  συναινετικό αντίδοτο, σε μια από κοινού προστασία της Ευρώπης. Για να μην το «σχίσει» λοιπόν ο Τσίπρας, το «μνημόνιο madeinGreece», θα πάρει σύντομα η κοινή φόρμουλα υποχρεώσεων (το εξελιγμένο μνημόνιο), μια πανευρωπαϊκή πατέντα. Με αυτό τον τρόπο θα λειανθεί η ένταση του ελληνικού εγωϊσμού (η περίφημη διαπραγμάτευση Τσίπρα). Δεν θα φαίνεται ότι μόνο ένα κράτος είναι ριγμένο. Όποιος δεν δεχθεί το μέτρο, δεν θα έχει βοήθεια.
Απλά πολύ απλά λόγια, ότι χωρίς λεφτά, προκοπή δεν έχεις Αλέξη για να κυβερνήσεις.
Mιχάλης Μιχελής
ΠΗΓΗ: