Θέμα χρόνου η διαγραφή χρεών στο δημόσιο...

(...)

Κάποιος αγχώνεται για τα χρέη του όσο μπορεί να εξυπηρετεί. Από το σημείο που δεν μπορεί να τα εξυπηρετεί το άγχος περνά σε αυτόν στο οποίον χρωστά.

Το κράτος εν προκειμένω επειδή δεν διαθέτει τα αντανακλαστικά των αγορών και των τραπεζών, δεν έχει αντιληφθεί πως πρέπει να χάσει τον ύπνο του. 

Νομίζω πως έχουμε περάσει το σημείο, μέχρι το οποίο η κατάσταση θα μπορούσε να μαζευτεί

Έχετε εξουσία πάνω στους ανθρώπους μέχρι την στιγμή που τους πήρατε τα πάντα. Όμως, όταν τους αφήσατε χωρίς τίποτα, τότε τους χάσατε, είναι ελεύθεροι. - Αλεξάντρ Σολζενίτσιν

Κάθε φορά που τα πρωτοσέλιδα γεμίζουν με ειδήσεις για κατασχέσεις καταθέσεων και ακινήτων για χρέη στην εφορία, πρέπει να μας λούζει κρύος ιδρώτας, όχι γιατί μπορεί το μακρύ χέρι της εφορίας να μας πάρει καταθέσεις που ενδεχομένως δεν υπάρχουν, αλλά γιατί υπάρχει κίνδυνος κατάρρευσης εσόδων που μπορεί να οδηγήσει σε πολιτική αστάθεια και κοινωνική ένταση. 

Από αυτή τη σκοπιά τις τελευταίες μέρες τα ταμεία του κράτους πρέπει να «στενάζουν» καθώς αν και προεκλογικά, παρατηρείται μπαράζ διαρροών από τον κ. Θεοχάρη για τον αυτοματισμό του τρόπου που η εφορία θα κατάσχει μισθούς, συντάξεις και καταθέσεις έναντι οφειλών προς το κράτος. Η επιδίωξη είναι προφανής: Να τρέξουν κάποιοι να πληρώσουν.

Η κατάσταση δεν είναι απλή

Περί τα 2,6 εκατ. φορολογούμενοι έχουν ληξηπρόθεσμες οφειλές, οι οποίες δημιουργήθηκαν το 2013 και το 2014. Από αυτούς σε διαδικασία ρύθμισης έχουν ενταχθεί περί τις 92 χιλιάδες...

Όπερ, 2,5 εκατ. έχουν κηρύξει στάση πληρωμών... αδιαφορώντας για τις απειλές κατάσχεσης και τις γενικότερες  συνέπειες. 

Οι ανεξόφλητες οφειλές των πολιτών προς την εφορία συνεχίζουν να ανεβαίνουν με ρυθμό αυξητικό. Αισίως αθροίζουν περί τα 65 δισ. ευρώ. Κάθε μήνα προστίθενται περί το 1 με 1,5 δισ. ευρώ.  Δώδεκα μήνες επί 1 δισ. ίσον 12 δισ. ευρώ και επί 1,5 ίσον 18 δισ. ευρώ. 

Αν λοιπόν σε ένα σύνολο δημοσίων εσόδων περί τα 45 δισ. ευρώ προκύπτουν ανεξόφλητες οφειλές περί τα 15 δισ. ευρώ, δηλαδή 30%, έχουμε μια αντίστοιχη επιβάρυνση αυτών που μπορούν και πληρώνουν ακόμη φόρους για να ισοσκελιστεί ο κρατικός προϋπολογισμός και να προκύψει και το όποιο πλεόνασμα. 

Χρέη και τόκους δεν πληρώνουμε ακόμη καθώς οι δανειστές μέσω των δόσεων των μνημονίων τα βγάζουν από τη μια τσέπη και τα βάζουν στην άλλη, διατηρώντας την Ελλάδα όρθια, το ευρώ σε ηρεμία και τα ΑΤΜ των τραπεζών γεμάτα...

Οι ανεξόφλητες οφειλές των 65 δισ. ευρώ ισούνται περίπου με το 144% των ετήσιων εσόδων. Με αυτό το ρυθμό σε μια πενταετία με τις προσαυξήσεις θα αντιστοιχούν στο 300% των εσόδων και ένα ΑΕΠ...

Υπό αυτές τις προϋποθέσεις η κατάρρευση εσόδων μοιάζει μονόδρομος. Θέμα χρόνου είναι επίσης να καταστεί κοινή πεποίθηση πως το σύνολο των ανεξόφλητων οφειλών θα τεθεί σε διαγραφή, σε μια  χαριστική ρύθμιση. Αν κάποιος σου χρωστά 100 ευρώ και υπολογίζεις πως μπορεί να του πάρεις μόνο ένα 10% είναι προς το συμφέρον σου να τον απαλλάξεις από τα 90 ευρώ. 

Όταν προκύπτουν αρνητικές υπεραξίες και κόκκινα δάνεια στις τράπεζες προκειμένου αυτές να μην καταρρεύσουν παρεμβαίνει το κράτος και με κεφάλαια δανεικά από τις επόμενες γενιές τις ανακεφαλαιώνει, για να σωθούν οι καταθέσεις ή έστω ο θεσμός τους...

Κόκκινα δάνεια στις τράπεζες σημαίνει ανεξόφλητες οφειλές. Τις ανεξόφλητες οφειλές προς τις τράπεζες τις αναλαμβάνει το κράτος, τις ανεξόφλητες οφειλές προς το κράτος, υπάρχει κάποιος που μπορεί να τις αναλάβει;

Αν το κράτος λόγω της άφρονης φορολογικής πολιτικής,  αρπάζει ό,τι μπορεί απ’ όπου μπορεί συσσωρεύοντας ανεξόφλητες οφειλές, χρειαστεί να μηδενίσει το «κοντέρ» διαγράφοντας τις μη εξυπηρετούμενες πως θα μπορέσει να διαφυλάξει στη συνέχεια  μια στάση πληρωμών και προς τις τράπεζες;

Η συνάρτηση καταλήγει να ακουμπά πάλι, σε αυτό που εξαρχής προσπαθήσαμε να αποφύγουμε, να πλήξουμε τον θεσμό των καταθέσεων, γιατί τις ίδιες τις καταθέσεις τις έχουμε πλήξει μέσω φορολογίας...

Μείωση καταθέσεων από φορολόγηση σημαίνει αφαίρεση «καυσίμων» από την ιδιωτική οικονομία για να συνεχίσει το δημόσιο να σπαταλά σε εφάπαξ και συντάξεις σε 50άρηδες...

Είναι σαν να έχουμε ένα αυτοκίνητο με οριακά καύσιμα στο ρεζερβουάρ στη μέση μιας ερήμου και αντί να οδηγούμε οικονομικά για να καταφέρουμε να βγούμε από εκεί, εμείς ανοίγουμε το αιρ κοντίσιον στο τέρμα και κάνουμε στάσεις για ώρες χωρίς να σβήνουμε τη μηχανή...

Κάποιος αγχώνεται για τα χρέη του όσο μπορεί να εξυπηρετεί. Από το σημείο που δεν μπορεί να τα εξυπηρετεί το άγχος περνά σε αυτόν στο οποίον χρωστά.

Το κράτος εν προκειμένω επειδή δεν διαθέτει τα αντανακλαστικά των αγορών και των τραπεζών, δεν έχει αντιληφθεί πως πρέπει να χάσει τον ύπνο του. 

Νομίζω πως έχουμε περάσει το σημείο, μέχρι το οποίο η κατάσταση θα μπορούσε να μαζευτεί.

ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΟΥΠΑΣ

http://www.capital.gr/stoupas/Article.aspx?id=2014430