Πατρίδα μου γλυκιά

ΡΕΝ ΜΑΓΚΡΊΤ

''ΚΙΚΕΡΩΝ'' 1947

Στο κοντινό ευοίωνο μέλλον, λοιπόν, εδώ στην επόμενη στροφή, έρχεται η ανάπτυξη. Ετσι λένε. Θα εκμεταλλευτούμε κάθε γωνιά και κάθε πόρο με τον καλύτερο τρόπο. Από χρυσό και άνθρακες μέχρι τον κάθε κόκκο άμμου. Ακόμα και θαλάσσιο πλυντήριο χημικών θα φτιάξουμε. Καινοτομίες φοβερές! Θα τα πουλήσουμε με τις τρέχουσες τιμές (λίγο ασύμφορες στην παρούσα συγκυρία, αλλά τι να κάνουμε;) σε σοφούς-ιδιώτες, Ελληνες ή ξένους, δεν έχει σημασία, αρκεί να είναι μετρημένοι στα δάχτυλα, πανίσχυροι, έτσι ώστε να συντρίψουν και τις αποδεδειγμένα αναποτελεσματικές εγχώριες συντεχνίες, που λυμαίνονται ανέκαθεν αυτή τη χώρα με τα κάθε λογής μαγαζάκια τους. Και οι μάζες των ανέργων θα έχουν επιτέλους κάποια δουλίτσα να κάνουν και ένας Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος θα μας καλεί να απολαύσουμε τις καταπληκτικές νεροτσουλήθρες του.

Κάποιοι μίζεροι γκρινιάζουν. Ετσι και για το θριαμβευτικό 2004, εθνικοί προδότες κι ανέραστες Κασσάνδρες προφήτευαν οργουελιανό 1984, αλλά διαψεύστηκαν οικτρά. Γιατί και «ευκαριστούμε, Ελλάντα» ακούσαμε, και ολόκληρο θέατρο με το κουλτουριάρικο όνομα «Μπάντμιντον» κληρονομήσαμε, έστω και αυθαίρετο, και η πρωτεύουσα της χώρας θωρακίστηκε με κάμερες και στρατιές ενστόλων (λίγο κακοπληρωμένων, αλλά είπαμε, δουλίτσα να υπάρχει και θα τα φροντίσουμε κι αυτά τα παιδιά) και τώρα νιώθουμε πιο ασφαλείς από ποτέ. Εντάξει, αφήσαμε μερικά γήπεδα να ρημάξουν, ξεράναμε τα δέντρα του Καλατράβα στο Ολυμπιακό Στάδιο ενώ μας είχε προειδοποιήσει ο άνθρωπος πως αυτό θα τον στενοχωρούσε πολύ, σπάσαμε τα μούτρα μας πάνω στα γιγάντια διαφημιστικά πάνελ που σπείραμε ακόμα και στα αμπέλια για να προβάλλουν στον ορίζοντα των οδηγών όμορφες γυναίκες κι έξυπνες ιδέες για τζόγο παντού. Κάναμε λάθη. Το αναγνωρίζουμε. Αλλά τότε ήμασταν μικροί και ζούσαμε τον μύθο μας. Με την τεχνογνωσία που αποκτήσαμε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αττική, θα μεγαλουργήσουμε σε πανελλαδική κλίμακα. Τώρα θα ζήσουμε την αλήθεια μας. Με τη βοήθεια του Θεού, το 2024, το πολύ το 2034, θα γευτούμε τη μέγιστη επιτυχία ως χώρα: θα βγούμε (ξανά) στις αγορές!

Στο κοντινότερο δυσοίωνο παρόν τώρα, πίσω στη Χώρα των Εσχατων Πραγμάτων του 2014, αναλογίζομαι όσα άκουσα πρόσφατα στο Κέντρο Περίθαλψης Αγριων Ζώων στην Αίγινα από έναν άνθρωπο ολοφάνερα δοσμένο στο έργο του. Τα «ρομαντικά», για τη βαρβαρότητα του ανθρώπου και τη γενναιοδωρία της φύσης. Τα «τεχνοκρατικά», για τη συντριπτική υπεροχή αυτής της χώρας ως προς τη βιοποικιλότητα, σε βαθμό που την καθιστά κιβωτό χλωρίδας και πανίδας. Τα «πατριωτικά», για τη μοναδική ποικιλομορφία της, που εμπεριέχει σε μικρογραφία κάθε είδους τοπία του πλανήτη εκτός από πολικές εκτάσεις και τροπικά δάση.

Πράγματα χιλιοειπωμένα και χιλιοακουσμένα μα αυταπόδεικτα ακόμα και στο παιδικό μου βλέμμα το 1974, το 1984, το 1994 και μέχρι τώρα, σε κάθε εκδρομή, σε κάθε βόλτα -και μες στην πόλη ακόμη-, να ανακαλύπτω με ενθουσιασμό ζαφείρια, τοπάζια, διαμάντια, χρυσάφι πραγματικό. Με σπάνιες μονάδες και σπανιότερες ομάδες ανθρώπων που ζουν το κυνήγι αυτού του μοναδικού θησαυρού ακροπατώντας, με χνάρια ευλαβή και όμορφα που γίνονται κι αυτά πλούτος. Ευτυχής χώρα.

Μες στις δεκαετίες περιμένω την -κάποτε δεδομένη- πρόοδο. Την ανακαλύπτω με απογοήτευση σε σκουπίδια διασκορπισμένα στην πιο απόμερη γωνιά, σε αυξανόμενα τσιμεντένια κουφάρια παλιότερων αναπτυξιακών σχεδίων, σε ποδοπατημένους τόπους κι ανθρώπους, σε κοντόθωρες λογιστικές πολιτικές, που αν τις ακολουθούσαν οι απλοί νοικοκυραίοι, θα είχε διαλυθεί ακόμη κι η περίφημη ελληνική οικογένεια. Ατυχής χώρα.

Με απόγνωση ετοιμάζομαι να ασκήσω το ιερό εκλογικό μου δικαίωμα. Με φόβο και τρόμο. Εχετε γεια, φαιδρές πορτοκαλιές. Κι εσείς, βουνά και κάμποι. Μ' αυτά και μ' αυτά, εγώ Πεθαίνω σαν χώρα.

Ιωάννα Μαργιώκη

http://www.efsyn.gr/?p=196648