Νέα Σμύρνη-Φιλιππούπολη

ΠοιΟς έσπασε τον αργαλειό και άφησε τα στημόνια

Είχα χρόνια να αγγίξω τον  περιφερειακό της Λάρισας. Καθώς κατέβαινα στην Αθήνα με άλλο ΚΤΕΛ ,όχι Αθηνών ή Θεσσαλονίκης,μια από τις δύο στάσεις ήταν ένα είδος τηλεμεταφοράς στην δεκαετία του 70.

Ακόμη και οι λακούβες έδειχναν εποχής.

Βέβαια ,δεν έχω καμία επιθυμία να γράψω για το υπερθέαμα του συγκρουσιακού μετώπου μεταξύ αστικής συνοριακής γραμμής και της ακατανόητης φρεσκοπράσινης υπαίθρου. Θέλω να γράψω για το δρομολόγιο ενός Λαρισινού αστικού λεωφορείου.Ειδικά, για τη γραμμή Ν1:

Νέα Σμύρνη- Φιλιππούπολη

Παρεξηγήσεις και παρερμηνείες ονομασιών είναι κοινός τόπος σε όλων των πόλεων τις αστικές γραμμές.

Θα θυμάστε το φοιτητικό ανέκδοτο για τη μάνα που τρόμαξε επειδή το παιδί της που «πέτυχε» στη Σαλονίκη, της ανέφερε μέσα στην καλή χαρά πως το σπιτι του ήταν πάνω στο δρομολόγιο «Βούλγαρη-Σφαγεία» και βέβαια η γυναίκα παράκουσε «Βούλγαροι –Σφαγεία» και της ήρθε ένα τούβλο από τα «Μυστικά του Βάλτου» κατευθείαν κατακέφαλα.

Ωστόσο, εδώ έμεινα στους τόπους.

«Νέα Σμύρνη» σημαίνει πρόσφυγες Σμυρνιούς ή εκ των περιχώρων, Κορδελιό, Μενεμένη, τέτοια. Από την πόλη που μοιάζει ανάποδα τάλε κουάλε η Σαλονίκη, μόνον που έχει τον κόλπο της λοξώς βορειοδυτικά και όχι όπως η Σαλονίκη στα νοτιοανατολικά. Σμύρνη, ήτοι εστουδιαδίνες ,ποδόσφαιρα, ουσάκ μανέ, γιαγκίνι και όλεθροι ,αχ οι Σμυρνιές του Κώστα Ουράνη και λοιπά.

«Φιλιππούπολη» πάλι είναι η πόλη στην καρδιά της Ρωμυλίας και τανύν της Βουλγαρίας, Πλόβντιβ, κτίσμα Φιλίππου, εκδοχή πως την έλεγαν Πονηρούπολη διότι εγκατέστησε εκεί τους παραβατικούς,αρχαίο πόλισμα Θρακών, ροδώνες και ελληνιστικό θέατρο και σπίτι του Λαμαρτίνου ,με Βαρόσι και ομορφιές, άλλες προσφυγιές, τρεις αυτή την φορά, από τα χρόνια μετά την συνθήκη του αγίου Στεφάνου.

Ρωμιοί προσφύγεψαν από την  μια πόλη, Ρωμιοί κι από την άλλη.

Ωστόσο, ο τόπος, η φύση,τα ποτά που τους μεθούσαν, τα ήθη και τα έθιμα, οι μαντίλες και τα κρινολίνα, η ευγλωττία και η σιωπή του, ήταν από άλλους πλανήτες: τον πλανήτη της  χώρας των Ιώνων και είτα οι Λυδικοί απόηχοι, οι Σάρδεις, τα μαντεία και ο Μαίανδρος, ενώ από την Ροδόπη έρχονται άλλες πνοές, χώρες των Βεσσών και των Οδρυσών, Δρουσιπάρες και στικτοί ιθαγενείς, ταφές βασιλέων με τα άρματα και τα άλογά τους, λίγες λέξεις κι αυτές δυσερμήνευτες, ενώ στην άλλη την θαλασσινή, ο Όμηρος πάντα εκεί, στην ρηχή λουρίδα που χωρίζει τους λόφους και την θάλασσα. Αλατσατιανές κυράδες και ο Σεφέρης στην βόρεια ακτή, ενώ στην άλλη πόλη μαθητής της ο Βάρναλης.

Ποιος ακατάδεχτος μυαλοπώλης γέννησε στο μυαλό του την θεωρία πως «ο ελληνισμός συμπτυχθείς εκέρδισεν εις εθνικήν ενότητα και συμπαγέστερον φρόνημα;»

Αν οι Νεαπολίτες του Βεζούβιου και οι Μασσαλιώτες του Μονοίκου, οι Χαλκιδείς και οι Ανδριώτες της εν Θράκη Ακτής, επέστρεφαν από τις αποικίες τους στις γενέτειρες, τι καλό θα έβρισκαν και ποια πατρίδα θα άφηναν;

Ανταλλαγή πληθυσμών, είπαν οι ολετήρες, μανούλες στις ορολογίες, εγκαινιάζοντας την νεοβαλκανικη περιοδο των Ελληνων,οδηγώντας μας στην εποχή του σιδήρου και στην νοσταλγία των κρητομυκηναικων σφαγών.

Και τώρα, ο άσχετος διαβάζει μια επιγραφή στα ΚΤΕΛ Λαρίσης και κοντεύει να κλατάρει, καθώς το δρομολόγιο που κρύβεται πίσω από τις λεξεις αυτές, διασχίζει ως κεραίες ενός πελωρίου Λάμδα, είτε την Νέα Σμύρνη των Αθηνών στο κέντρο της Βουλγαρίας, είτε μέσω της Αιολικής γης στα Δαρδανέλλια και στα Εβρίτικα καμπυλωματα.

Εχ μωρέ Σμυρνιοί και Ρωμυλιώτες, ένας Υδραίος πήγε στη Λάρισα και εντάχτηκε στο Μπολιβάρ του Εγγονόπουλου. Εσάς, ποιος όρισε τον γείτονα και τα στερνά σας;

Πάνος Θεοδωρίδης
  12.05.2014 
http://www.thegreekcloud.com/blogs/blog.php?
pg=3&uid=3&id=440#.U3BhMfl_t2O