Γάζα

Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη

 1. Γάζα
Ξέρετε γιατί το Ισραήλ επιτίθεται στη Γάζα σήμερα, κάπου αλλού αύριο και στο σύνολο της γεωγραφικής επικράτειας που το περιβάλλει οποτεδήποτε ; Ας ξεκινήσουμε απο το βασικό: διότι μπορεί.
Το κράτος που ίδρυσε υπάρχει απο την δεκαετία του σαράντα και μπορείτε να προσθέσετε λιγότερον απο έναν αιώνα ,απο τότε που άρχισε να διαμορφώνεται η επιθυμία και τα εργαλεία, πολιτικά και ιδεολογικά, γιά να το ιδρύσει.
Αφαιρώ τελείως απο την  σκέψη μου τον ορθολογισμό, την παρατακτική ,σειραϊκή εξέλιξη και τους μοιραίους συνειρμούς. Ακόμη και εκείνο το κεφάλαιο με τους ιστορικούς λόγους ή επιχειρήματα.
Μένω μόνον στο ενδεχόμενο να ειρηνεύσει ο τόπος και να συνυπάρξουν στην Παλαιστίνη και σε μιά περιφερειακή ζώνη χιλίων χιλιομέτρων οι κάτοικοι του μυχού της ανατολικής Μεσογείου ειρηνικά.
Δεν βλέπω κανένα τέτοιο ενδεχόμενο, σε βάθος πολλών δεκαετιών μπροστά μας.
Το Ισραήλ ασκεί προληπτικό πόλεμο και συχνά προληπτικές επιθέσεις, χωρις ποτέ ο αντίπαλός του να είναι ο ίδιος. Αυτούς που εκμηδενίζει δια συνθηκών ή του αίματος, αναπληρώνονται με άλλους ζηλωτές.
Απο τα κράτη που εφευρέθηκαν απο τον κανόνα και τον διαβήτη του λόρδου Άλλενμπι και άλλων σχεδιαστών, που δοκίμασαν να το νικήσουν τόσες φορές έως τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ, έως τις παλαιστινιακες οργανώσεις που μεταλλάχτηκαν απο επιθετικές δυνάμεις ενίοτε σε μετριοπαθείς συσσωματώσεις, όλο και κάποια νέα οργάνωση, ανάλογα με την επιρροή  των γύρω κρατών στην  δική τους ασταθή κατάσταση,παίρνει την πρωτοβουλία να φλογίσει με τα οράματά της την νεολαία της Παλαιστίνης.
Στην Παλαιστίνη , δυστυχώς και χωρις κανένα ελαφρυντικό, παράγονται νεκροί. Πρόσφατα και εξαιτίας της δήθεν "άνοιξης του ίντερνετ" μεταξύ άλλων, απο την Τυνησία έως το Ιράκ, όλο και μεγαλύτερο ποσοστό κρατών, δεν έχει κανέναν οίκτο για την Χαμάς και την όποια Χαμάς θα γεννηθεί αύριο.
Αν οι αραβικές (κι όχι μόνον) βλέψεις ενός ποσοστού της ηγεσίας και των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής οδηγούσαν στην εξάλειψη του κράτους του Ισραήλ, η ειρήνη θα ήταν το ίδιο ανέφικτη, όπως και σήμερα.
Η διάσπαση της αραβικής ενότητας είναι ένας πολύ πιό μακροχρόνια τακτική, και στην ουσία το ίδιο φαντασιακή, επειδή υπάρχουν "Αραβες"στον βαθμό που υπάρχουν "Ευρωπαίοι". 
Άραβες δεν υπάρχουν ως ομογενοποιημένο σύνολο, με την αίσθηση ακόμη και ενός πιθανού φιλικού συγχρωτισμού.
Τους Παλαιστινίους  οι Ισραηλινοί θα τους κοπανάνε πάνω στις χαίνουσες πληγές των κομμένων τους άκρων, ώστε οι οιμωγές τους να φρονηματίζουν τους νοικοκυραίους και να γεννούν κι άλλους αντάρτες , επαναστάτες ή ακτιβιστές.
Αν υπήρχε τρόπος να πάρει η διεθνής κοινότητα όλους τους Παλαιστινίους απο τα μέρη τους και να τους εγκαταστήσει σε κάποια γωνιά του πλανήτη, αφήνοντας στο Ισραήλ όλα τα εδάφη που τώρα μακελεύονται,καθώς το κράτος αυτό έχει θεμελιωθεί πάνω σε μιά λογική πολεμιστών που δεν αναμένουν τον εχθρό τους, αλλα τον αναζητούν γιά να τον εξοντώσουν, δεν βλέπω να μακροημερεύει η περίπτωση μιάς "ειρήνης χωρις γείτονες της ίδιας αυλής".
Οι πολεμικες προετοιμασίες και η ετοιμότητα θα συνεχιστούν αμείωτες και θα έχει φύγει μόνον μιά φλούδα απο το αραβικο κρεμμύδι.
Απο την άλλη, η έλλειψη του Ισραήλ απο αυτο που θεωρεί πατρίδα του, δεν θα εμποδίσει κανέναν Ιρανό ,κανέναν τζιχαντιστή και κανέναν φυλετικό ηγέτη να στραφεί ενάντια στους γείτονές του.
Ως ισχνή λύση, αβέβαιη και επίφοβη, γιά την "κρίση της Μέσης Ανατολής" θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί μιά λογική "άρνησης του θανάτου". Να επιτραπεί, με δρακόντεια μέτρα, απο αυτήν την παθητικη δήθεν συναισθηματική και διαδηλώνουσα παγκόσμια κοινότητα μόνον ο πετροπόλεμος και μάλιστα με πέτρες έως πενήντα γραμμάρια, σε όλους αυτούς τους ρεμπεσκεδες που έχουν φάει του κόσμου τα παιδάκια και τους άμαχους,αμφοτέρων των πλευρών.
Δεν έχω κανένα κέφι να αστειευτώ.Πολύς θάνατος ανθίζει στην σκληρή γή, και οι σκεπτόμενοι άνθρωποι, ως αναποτελεσματικα τομάρια, είναι καλό να βγάζουν το σκασμό.

 ΠΑΝΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ


 Λίγο μετά μπήκε μέσα το τελευταίο αγόρι της παραπάνω φωτογραφίας. Το κουβάλησε ένας νοσηλευτής στη μονάδα εντατικής θεραπείας δίπλα ακριβώς από τα επείγοντα. Εκείνος επέμενε κλαίγοντας "Θέλω τον πατέρα μου, φέρτε μου τον πατέρα μου!".  


2. Η ιστορία πίσω από τη συγκλονιστική φωτογραφία του αγοριού από τη Γάζα

  "Θέλω τον πατέρα μου, φέρτε μου τον πατέρα μου!". 

 *Aπό το ημερολόγιο του γιατρού Belal Dabour στο νοσοκομείο στη Γάζα.   

Την Πέμπτη το βράδυ, 17 Ιουλίου, ήταν η σκληρότερη μέρα από τότε που ξεκίνησαν οι βομβαρδισμοί της Γάζας από το Ισραήλ.   Δεκάδες άνθρωποι έφταναν στο νοσοκομείο αλ Σίφα της Γάζας, όπου είχα βάρδια εκείνο το βράδυ. Μερικοί έφταναν κατακρεουργημένοι σε κομμάτια, μερικοί αποκεφαλισμένοι και μερικοί αν και ακόμη ανέπνεαν και ήταν ζωντανοί ήταν παραμορφωμένοι και δεν αναγνωρίζονταν.   Oι πολίτες είχαν πληρώσει το βαρύ τίμημα των αδιάκριτων επιθέσεων του πυροβολικού.   Το ιατρικό προσωπικό ήταν τυχερό που πρόλαβε να κάνει διάλειμμα μισής ώρας. Μερικοί το πέρασαν παρακολουθώντας τις  εκρήξεις και τις βόμβες του Ισραήλ να πέφτουν σαν βροχή στις ανατολικές συνοικίες της πόλης της Γάζας, ενώ άλλοι έπιναν καφέ για να ανακτήσουν δυνάμεις και περνούσαν μερικές στιγμές ξαπλωμένοι. 
  Η σχετική ηρεμία δεν κράτησε για πολύ. Γύρω στις 3 π.μ., περίπου οκτώ ή εννέα θύματα έφτασαν στο δωμάτιο έκτακτης ανάγκης όλα με τη μία. Ο τελευταίοι που εισήλθαν ήταν τέσσερα αδέλφια - δύο εκ των οποίων μικρά παιδιά, περίπου τριών ετών, με σχετικά επιφανειακά τραύματα. Φαινόταν πως τα παιδιά είχαν ανασυρθεί από τα συντρίμμια, τα πρόσωπα και τα ρούχα τους ήταν καλυμμένα με βρωμιά και σκόνη.   Στη συνέχεια ήρθε το μεγαλύτερο από τα τέσσερα αδέλφια, ένα αγόρι στις αρχές της εφηβείας του. Το κεφάλι και το πρόσωπό του ήταν καλυμμένο με αίμα και πίεζε ένα πανί στο κεφάλι του για να σταματήσει την αιμορραγία. Η προσοχή του όμως ήταν στραμμένη αλλού:"Σώστε το μικρό αδελφό μου!" ούρλιαζε.   Λίγο μετά μπήκε μέσα το τελευταίο αγόρι της παραπάνω φωτογραφίας.   Το κουβάλησε ένας νοσηλευτής στη μονάδα εντατικής θεραπείας δίπλα ακριβώς από τα επείγοντα. Εκείνος επέμενε κλαίγοντας "Θέλω τον πατέρα μου, φέρτε μου τον πατέρα μου!". 
  Καθώς ανέμενα οδηγίες, μια ομάδα τεσσάρων νοσηλευτών είχε αναλάβει να περιποιηθεί τα τραύματά του. Εκείνος συνέχισε να κλωτσά στον αέρα και να ζητά τον πατέρα του.   Τα τραύματά του ήταν σοβαρά: υπήρχε μια πληγή στην αριστερή πλευρά του κεφαλιού του η οποία θα μπορούσε να είναι κάταγμα κρανίου και ένα μεγάλο κομμάτι από οβίδα σφηνωμένο στο λαιμό του. Ένα άλλο κομμάτι της οβίδας είχε διεισδύσει στο στήθος του και ένα τρίτο είχε χτυπήσει την κοιλιά του. Υπήρχαν πολλά μικρότερα τραύματα σε όλο το σώμα του.  
 Οι γιατροί έπρεπε να λάβουν άμεσα μέτρα για να σώσουν τη ζωή του και προχώρησαν σε αναισθησία για να δουλέψουν.   Μετά από προσεκτική εξέταση των πληγών, φάνηκε ότι η έκρηξη είχε εκτοξεύσει μικρά τμήματα από τους τοίχους του σπιτιού του στο σώμα του παιδιού και πως μερικές από τις πληγές του είχαν προκληθεί από τα θραύσματα.   Τελικά ήταν πολύ τυχερός: Το τραύμα στον αυχένα του ήταν μόνο μια ίντσα μακριά από μια κεντρική αρτηρία, η πληγή στο στήθος του είχε οριακά αποφύγει να τρυπήσει τους πνεύμονές του και το έντερό του είχε από τύχη γλιτώσει από τα θραύσματα στην κοιλιά του.   Ο μικρός είχε την τύχη με το μέρος του εκείνο το βράδυ, κάτι που πολλοί όμως δεν είχαν.   Οι γιατροί λειτούργησαν ηρωικά εκείνο το βράδυ και έσωσαν τη ζωή του σε εντυπωσιακά σύντομο χρονικό διάστημα. 
  Εν τω μεταξύ στο δωμάτιο έκτακτης ανάγκης, οι γιατροί είχαν τελειώσει με τα ράμματα του μεγαλύτερού του αδελφού και εξέταζαν τα υπόλοιπα αδέλφια για πιθανόν κρυμμένα τραύματα.   Τα παιδιά κατάφεραν να αποκοιμηθούν παρά τη φρίκη και τον πόνο. Δεν ήξερα πώς το έκαναν αλλά ένιωσα ευγνώμων για το θείο έλεος που τους δόθηκε.
   Ο αδελφός τους με τα πιο σοβαρά τραύματα είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επιβιώσει, αλλά με πολλά σημάδια και μια δύσκολη περίοδο ανάρρωσης, τόσο σωματική όσο και ψυχολογική.  
 Οι απώλειες εκείνο το βράδυ ήταν πάρα πολλές για να συγκρατήσω το όνομα αυτού του αγοριού ή για μάθω αν τελικά συνάντησε τον πατέρα του ή τι απέγινε η υπόλοιπη οικογένειά του.   Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως εκατοντάδες παιδιά σαν και αυτό έχουν υποστεί παρόμοιους ή και χειρότερους τραυματισμούς και πως όσο γράφω αυτές εδώ τις λέξεις 80 παιδιά έχουν πεθάνει από τις ανελέητες επιθέσεις του Ισραήλ.  

 Μετάφραση για το LIFO.gr: 
Θανάσης Χαραμής  

ΠΗΓΗ:
http://www.lifo.gr/team/u46212/50285?utm_source=lifo.gr&utm_medium=topstories&utm_campaign=bbar





Σ  Χ  Ε  Τ  Ι  Κ  Α
1.
ΤΟ ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ:
''Κυνηγώντας Ελέφαντες, στη Γάζα'' ...


«Κυνηγώντας Ελέφαντες», στη Γάζα από tvxorissinora


Στο βραβευμένο ντοκιμαντέρ Κυνηγώντας Ελέφαντες (To Shoot an Elephant, Ισπανία), παρουσιάζεται η συγκλονιστική προσωπική μαρτυρία των σκηνοθετών Αλμπέρτο Άρσε και Μοχάμαντ Ρουτζάιλα με φόντο τη βίαιη ισραηλινή επίθεση στη Λωρίδα της Γάζας το Δεκέμβριο του 2008, μια επιχείρηση θανάτου ονόματι «Ρίψη Μολύβδου» που διήρκεσε 21 μέρες και άφησε πίσω της 1.412 νεκρούς Παλαιστίνιους. 

Οι δυο ντοκιμαντερίστες ήταν ανάμεσα στους λιγοστούς ξένους που κατάφεραν να εισχωρήσουν στην εμπόλεμη ζώνη και να καταγράψουν τα ρεαλιστικά στιγμιότυπα μιας εφιαλτικής πολιορκίας. Ορισμένες από τις σκηνές είναι ιδιαίτερα σκληρές ωστόσο οι κινηματογραφιστές επέλεξαν να μην τις αγνοήσουν. Σύμφωνα με τους δημιουργούς, ο τίτλος προέρχεται από την ομώνυμη ιστορία-δοκίμιο “Shooting an Elephant” του George Orwell, στην οποία περιγράφεται η ίσως αυτοβιογραφική για το συγγραφέα εμπειρία -ως αποικιοκρατικού υπαλλήλου της βρετανικής αυτοκρατορίας στη Μιανμάρ- του πυροβολισμού ενός ελέφαντα με σκοπό τη θανάτωσή του:

Πέθαινε, πολύ αργά και με μεγάλη οδύνη, αλλά σε κάποιον απόμακρο από εμένα κόσμο, όπου ούτε η σφαίρα δε μπορούσε πλέον να τον βλάψει. Ένοιωσα ότι έπρεπε να δώσω ένα τέλος σε αυτόν το φρικτό θόρυβο. Έμοιαζε απαίσιο να βλέπω το ζώο ξαπλωμένο εκεί, ανήμπορο να κουνηθεί κι ωστόσο ανήμπορο να πεθάνει, και παρόλα αυτά να μη μπορώ να το αποτελειώσω. Έστειλα να μου φέρουν το μικρό μου τουφέκι κι άδειασα τη μια σφαίρα μετά την άλλη στην καρδιά και στο λαιμό του. Δε φάνηκε να του προξενούσαν την παραμικρή εντύπωση. Οι βασανιστικές ανάσες συνεχίζονταν, το ίδιο ρυθμικές όσο και ο κτύπος των δεικτών ενός ρολογιού. ...στη συνέχεια, φυσικά, έγιναν ατέλειωτες συζητήσεις για τον πυροβολισμό του ελέφαντα. Ο ιδιοκτήτης ήταν εξοργισμένος, άλλα ήταν μοναχά Ινδός και δε μπορούσε να κάνει τίποτα. Εκτός αυτού, από νομική άποψη είχα πράξει το σωστό, γιατί ένας αφηνιασμένος ελέφαντας πρέπει να θανατώνεται, όπως ο λυσσασμένος σκύλος, όταν ο ιδιοκτήτης του αποτυγχάνει να τον τιθασεύσει. George Orwell - Shooting an Elephant
Ο υποτιτλισμός στα ελληνικά έγινε στο dotsub.com
Πηγή: 
-toshootanelephant.com





2.

Ο φιλειρηνιστής ισραηλινός συγγραφέας Νταβίντ Γκρόσμαν 

 και το πένθος της Ιστορίας

Ο φιλειρηνιστής ισραηλινός συγγραφέας Νταβίντ Γκρόσμαν και το πένθος της Ιστορίας
Μετά τον χαμό του γιου του, συνέθεσε μια παναθρώπινη ελεγεία για την απώλεια ενώ το 2012 με ανοιχτή επιστολή στον Νετανιάχου ζητούσε να επαναπροσδιορίσει τη στάση του απέναντι στους Παλαιστίνιους 

Το φθινόπωρο του 2012 ο ισραηλινός συγγραφέας Νταβίντ Γκρόσμαν απηύθυνε, μέσω της εφημερίδας «Haaretz», ανοιχτή επιστολή στον σημερινό πρωθυπουργό του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου - οι δυο τους ανήκουν σε διαμετρικά αντίθετους πολιτικούς χώρους - με την οποία τον καλούσε, στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου μάλιστα, να επαναπροσδιορίσει συνολικά την στάση του απέναντι στους Παλαιστίνιους.

Ο τίτλος της επιστολής του προοδευτικού Γκρόσμαν προς τον συντηρητικό Νετανιάχου ήταν: «Είναι ώρα να μιλήσετε με τον Αμπάς». Ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής είχε εκφράσει τότε, με συνέντευξή του στην ισραηλινή τηλεόραση, την επιθυμία του να επισκεφθεί ξανά τη γενέθλια πόλη του (Σαφέντ) η οποία σήμερα βρίσκεται σε ισραηλινό έδαφος.

Ο φιλειρηνιστής συγγραφέας, απογοητευμένος από τον φαύλο κύκλο της βίας στην περιοχή αλλά αρνούμενος στον εαυτό του «την πολυτέλεια της απελπισίας» όπως έχει δηλώσει, διείδε στις δηλώσεις του Αμπάς μια ακόμη μικρή ελπίδα. «Είστε υποχρεωμένος να ανταποκριθείτε σ' αυτό το σήμα» έγραφε ο Γκρόσμαν στον Νετανιάχου, ακόμη και αν αυτό αποδειχθεί κενό. «Διότι αν δεν ανταποκριθείτε, αν δεν προτίθεστε να ανταποκριθείτε σοβαρά ακόμη και σε αυτό το ψιχίο ευκαιρίας, δυσκολεύομαι να καταλάβω για ποιόν ακριβώς λόγο θέλετε να εκλεγείτε πρωθυπουργός» του Ισραήλ (αν και δεν θα ήταν η πρώτη φορά), κατέληγε ο ίδιος. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω...

Ο Νταβίντ Γκρόσμαν, ένας από τους σπουδαιότερους λογοτέχνες του Ισραήλ, έχει αγωνιστεί για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή και τη συγκρότηση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτος. Τον Αύγουστο του 2006, ενώ ο ίδιος συνέγραφε το αντιπολεμικό αριστούργημά του «Στο τέλος της γης» (Καστανιώτης, 2011), ο γιος του Ούρι, ο οποίος υπηρετούσε ως λοχίας στα τεθωρακισμένα του στρατού ξηράς, σκοτώθηκε από αντιαρματικό βλήμα της Χεσμπολάχ στα σύνορα με τον Λίβανο.

Το τραγικό χτύπημα της μοίρας συγκλόνισε τον Γκρόσμαν αλλά δεν του δημιούργησε κανένα αίσθημα αντεκδίκησης, καθώς «ο πόνος ήταν μεγαλύτερος από την οργή μου». Ο θάνατος του παιδιού του άλλαξε αυτό το μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 2008. Η πρωταγωνίστριά του, η αλησμόνητη Όρα, καθώς περιπλανιέται στη Γαλιλαία γεμάτη αγωνία και φόβο, μιλάει συνεχώς για τον δικό της γιο - συμμετέχει και αυτός σε επιχείρηση του ισραηλινού στρατού ως εθελοντής - πιστεύοντας ότι μπορεί με αυτόν τον τρόπο να τον προστατεύσει από το μοιραίο, πιστεύοντας ότι η ίδια δεν θα ακούσει ποτέ τα άσχημα νέα…

Ο Νταβίντ Γκρόσμαν μεταξύ 2009 και 2011, βιώνοντας ο ίδιος τα αισθήματα του ανθρώπου που χάνει το παιδί του, συνέθεσε ένα υβριδικό, πολυφωνικό έργο για την απώλεια στο οποίο η ανείπωτη αυτή θλίψη αρθρώνεται τελικώς μέσα από το δραματουργικό πάντρεμα της πεζογραφικής αφήγησης, της θεατρικής γλώσσας και της ποίησης. Το βιβλίο αυτό - μια ελεγεία για το πένθος που διαδραματίζεται ωστόσο σε μια ιστορική και κοινωνικοπολιτική διάσταση απομακρυσμένη από την διαμάχη Ισραηλινών και Παλαιστίνιων - κυκλοφόρησε εφέτος στην αγγλική γλώσσα υπό τον τίτλο «Falling Out of Time» (Knopf, 2014) μεταφρασμένο από την Τζέσικα Κοέν.

Όλα ξεκινούν ένα βράδυ στην κουζίνα ενός ταπεινού σπιτιού που βρίσκεται σ' ένα μικρό χωριό. Ένας άνδρας, ένας άνδρας που θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε, ανακοινώνει ξαφνικά στη γυναίκα του, τη γυναίκα του που θα μπορούσε να είναι η οποιαδήποτε γυναίκα, ότι σκοπεύει να φύγει από το σπίτι, ότι σκοπεύει να αναζητήσει τον νεκρό τους γιο. Στο δρόμο του συναντά κι άλλους ανθρώπους που έχασαν τα παιδιά τους και όλοι μαζί «έξω από τον χρόνο» της Ιστορίας, σαν ένας χορός βγαλμένος από αρχαιοελληνική τραγωδία, περιπλανιούνται και προσπαθούν να λυτρωθούν μέσα από έναν θρήνο συλλογικό, μέσα από έναν θρήνο συνειδητοποίησης και συμφιλίωσης τόσο με τον θάνατο όσο και με τη ζωή.

Σε συνέντευξη που παραχώρησε το 2011 στο «Βήμα», και απαντώντας στην ερώτηση αν υπάρχει πιθανότητα να επιτευχθεί ποτέ ειρήνη στην περιοχή, ο Νταβίντ Γκρόσμαν απάντησε: «Δυστυχώς οι ενδείξεις δεν είναι ευοίωνες. Ας δούμε όμως την άλλη πλευρά. Τι θα συμβεί στους Ισραηλινούς, τι θα συμβεί στους Παλαιστινίους αν αποκλείσουμε κάθε ευκαιρία; Είναι ολοφάνερο πως θα είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε ένα τρομερό λουτρό αίματος. Τότε θα αναγκαστούμε να κάνουμε ειρήνη, μετά το λουτρό αίματος, εξαιτίας της εξάντλησης και της απελπισίας».

»Γιατί όμως να μας επιβληθεί με τέτοιον τρόπο η ειρήνη και να μην κάνουμε τα απαραίτητα βήματα που κάθε σώφρων Ισραηλινός και Παλαιστίνιος γνωρίζει και να ξεφύγουμε από αυτή την παγίδα; Προσωπικά δεν επιτρέπω στον εαυτό μου την πολυτέλεια της απελπισίας. Οι περισσότεροι δεν συμφωνούν με τις πολιτικές μου απόψεις, αλλά όποτε έχω μια διαφωνία με μέλη της ισραηλινής Δεξιάς τους ρωτώ: Εκτός από τα όχι, όχι, όχι που λέτε, τι θετικό προτείνετε; Τότε δεν λένε τίποτε. Δεν έχουν καμία σοβαρή απάντηση»…

Σε ένα άλλο σημείο εκείνης της συνέντευξης, που δυστυχώς παραμένει επίκαιρη, ο συγγραφέας τόνισε: «Κανένας δεν πιστεύει στη συμφιλίωση σήμερα. Το 1993 υπήρχε πολύ μεγαλύτερη ελπίδα και ενθουσιασμός γι΄ αυτό στην πλειονότητα του λαού. Αλλά μετά τα όσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια, τα όσα κάναμε στους Παλαιστινίους και τα όσα μας έκαναν οι Παλαιστίνιοι, τον πόλεμο στη Γάζα και τις επιθέσεις αυτοκτονίας, όλα αυτά, υπάρχει πλήρης έλλειψη εμπιστοσύνης της μιας πλευράς προς την άλλη».

»Και όποιος μιλάει για την πιθανότητα ειρήνευσης θεωρείται τρελός, ονειροπόλος σε έναν τόπο όπου δεν επιτρέπονται τα όνειρα, γιατί τα όνειρα είναι αυταπάτες. Πρόκειται για μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση. Χρειαζόμαστε πολύ τη βοήθεια από το εξωτερικό ώστε να αρχίσουμε να επικοινωνούμε με τους Παλαιστινίους και εκείνοι μαζί μας». 

 Μπέκος Γρηγόρης  
http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=617421

3..
Η σφαγή των νηπίων

4.
Φρίκη στη Γάζα: Τουλάχιστον 502 νεκροί Παλαιστίνιοι και 4.000 τραυματίες


6.
Η ΤΑΙΝΙΑ:''Waltz With Bashir'' του Ari Folman, Ισραήλ,2008:
'Waltz With Bashir'' του Ari Folman.
Επιλεγμένα τμήματα της ταινίας με αγγλικούς υπότιτλους.

Ισραήλ, 2008. 
Σκηνοθεσία-σενάριο:'Αρι Φόλμαν. 
Μουσική: Μαξ Ρίχτερ. 87'
 (**** ½) 

 Συγκλονιστικό, αποκαλυπτικό, αυτοβιογραφικό ντοκιμαντέρ κινουμένων σχεδίων γύρω από τη σφαγή αθώων γυναικόπαιδων και αντρών στους προσφυγικούς παλαιστινιακούς καταυλισμούς του Λιβάνου, στη διάρκεια του πολέμου του Ισραήλ ενάντια στον Λίβανο. Ιδιαίτερα τολμηρό, αλλά και επίκαιρο τώρα με την αιματηρή επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα αποδεικνύεται το ντοκιμαντέρ κινουμένων σχεδίων του Ισραηλινού, μέχρι πρόσφατα τηλεοπτικού ντοκιμαντερίστα, Αρι Φόλμαν. Το πρωτοείδαμε στις Κάνες και τώρα αρχίζει να προβάλλεται και σε μας. Το ντοκιμαντέρ ξεκινάει από τις προσωπικές αναμνήσεις του σκηνοθέτη στην προσπάθειά του να εξορκίσει τους εφιάλτες του από την εποχή της στρατιωτικής θητείας του στον πρώτο πόλεμο του Λιβάνου το 1982. Εποχή, όπου η πολιτοφυλακή των Χριστιανών Φαλαγγιτών, με την ανοχή και την ενθάρρυνση της τότε ισραηλινής κυβέρνησης, και συγκεκριμένα του τότε υπουργού Αμυνας, Αριέλ Σαρόν, επιδόθηκε ανενόχλητη στη σφαγή των κατοίκων -αθώων γυναικόπαιδων, νέων και ηλικιωμένων αντρών- στους παλαιστινιακούς προσφυγικούς καταυλισμούς της Σάμπρα και της Σατίλα. Σφαγή που ο ίδιος ο Φόλμαν χαρακτηρίζει «γενοκτονία», παραλληλίζοντάς την με τις εξοντώσεις στα ναζιστικά στρατόπεδα και παραλληλίζοντας τους υπαίτιους με ναζί! Η ταινία παίρνει τον τίτλο της από μια ποιητική, σουρεαλιστική σκηνή, κάπου στην αρχή, όταν ένας Ισραηλινός στρατιώτης, στη διάρκεια μιας αψιμαχίας, αρχίζει ξαφνικά να χορεύει σ' ένα σταυροδρόμι της Βηρυτού κάτω από τις τεράστιες αφίσες του τότε προέδρου του Λιβάνου Μπασίρ Τζεμαγιέλ. Η ταινία αρχίζει με το επαναλαμβανόμενο όνειρο-εφιάλτη ενός άντρα που τον κυνηγούν 26 σκυλιά, όνειρο που αφηγείται αργότερα σ' έναν φίλο του κινηματογραφιστή, για να φτάσουν στο συμπέρασμα πως αυτό έχει σχέση με τη συμμετοχή τους στον πρώτο πόλεμο του Λιβάνου και τη σφαγή που ακολούθησε στους προσφυγικούς καταυλισμούς των Παλαιστινίων. Γεγονός που τους σπρώχνει να συναντήσουν και να συζητήσουν με παλιούς φίλους και συντρόφους του πολέμου, με αποτέλεσμα ν' αποκαλυφθεί σταδιακά όλη η φρίκη της σφαγής. Σφαγή που προκάλεσε έντονες αντιδράσεις στη διεθνή κοινότητα, με αποτέλεσμα το Ισραήλ να διατάξει έρευνα κατά την οποία ένοχος βρέθηκε ο Σαρόν, ο οποίος όχι μόνο εκδιώχθηκε από τη θέση του αλλά και του απαγορεύτηκε να συμμετάσχει στην κυβέρνηση -πράγμα που δεν τον εμπόδισε, 20 χρόνια μετά, να εκλεγεί πρόεδρος της χώρας! Η ταινία είναι γυρισμένη με το σύστημα του animation, με τους χάρτινους χαρακτήρες να βασίζονται σε αληθινά πρόσωπα που ο σκηνοθέτης αρχικά κατέγραψε σε βίντεο και τα οποία θυμούνται λεπτομέρειες από τη σφαγή. Τα κινούμενα σχέδια, με τις διάφορες αφηγήσεις και τις συχνά ανατριχιαστικές λεπτομέρειες της σφαγής (ορισμένοι από τους συνεντευξιαζόμενους παραδέχονται ότι έβλεπαν ή γνώριζαν τι γινόταν χωρίς να επεμβαίνουν, αντίθετα περιμένοντας άλλους, ανώτερούς τους, να παρέμβουν!), δίνουν μιαν άλλη υπόσταση στην ταινία. Κάτι που σίγουρα δεν θα το πετύχαινε το ίδιο η όποια ρεαλιστική αναπαράσταση, ενώ οι αληθινές σκηνές από επίκαιρα της εποχής, με τις οποίες ο σκηνοθέτης τελειώνει, τα τελευταία πέντε λεπτά, την ταινία του, υπογραμμίζουν με τον πιο συγκλονιστικό τρόπο τη φρικαλεότητα της σφαγής. Πρόκειται για μια θαυμάσια, σπάνια στο είδος της ταινία, σημαντικό κατόρθωμα στον χώρο τόσο του πολιτικού κινηματογράφου όσο και σ' εκείνον του κινούμενου σχεδίου, που δεν πρέπει, για κανένα λόγο, να χάσετε.

ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ
 -''ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ'' 
31/12/2008