Σ-Α-Λ-Τ-Α-Δ-Ο-Ρ-Ο-Ι . . .
(...)
Δεν έχει νόημα να συγκρίνουμε το (διαχρονικό) κυβερνητικό αληταριό με ένα οποιοδήποτε δυτικό κράτος. Η σύγκριση μπορεί να γίνει μόνο με τις συμμορίες του οργανωμένου εγκλήματος και, φυσικά, είναι συντριπτικά υπέρ των συμμοριών. Πρώτον, γιατί θα σου πάρουν τόσα όσα να συνεχίσεις να λειτουργείς. Νταβατζήδες είναι, δεν είναι ηλίθιοι. Ξέρουν ότι αν σε ξεσκίσουν σήμερα, αύριο δεν θα έχει. Οι φωστήρες του οικονομικού επιτελείου ούτε αυτό το καταλαβαίνουν. Κι ας έχουν πάει οι ληξιπρόθεσμες απαιτήσεις στη στρατόσφαιρα. Κι ας λέει η κοινή λογική ότι αυτός που δεν έχει να πληρώσει δεν θα πληρώσει. Ούτε είναι δυνατόν να βάλεις στη φυλακή 2.000.000 Έλληνες. Δεύτερον, γιατί έχουν αίσθηση της αναλογικότητας. Η μικρή καφετέρια δεν θα πληρώσει τα ίδια με το «γκλαμουράτο» μαγαζί. Και τρίτον, γιατί κάποιο έργο προσφέρουν: η συμμορία της παραλιακής σε προστατεύει από τη συμμορία της Πετρούπολης. Οι οικονομικοί ανεγκέφαλοι της κυβέρνησης από ποιον σε προστατεύουν; Και νταβατζήδες και άχρηστοι και ηλίθιοι.
(...)
Οι φόροι στην περιουσία είναι καραμπινάτη ληστεία. Είναι αργή δήμευση. Είναι σίγουρος θάνατος και του πολίτη και της οικονομίας συνολικά. Το ξεχνάμε αυτό και ασχολούμαστε με το αν θα πέσουν οι αντικειμενικές και όχι με την ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ και τον ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟ της ίδιας της έννοιας των αντικειμενικών αξιών.
Ναι, αλλά δεν φορολογούν την περιουσία και άλλα κράτη θα ρωτήσει κάποιος; Όχι! Τα σοβαρά κράτη επιβαρύνουν την περιουσία με ανταποδοτικά τέλη που εισπράττονται από τους Δήμους και αφορούν σε υπηρεσίες που προσφέρει ο Δήμος στον ιδιοκτήτη. Δεν ξέρω πόσοι αντιλαμβάνονται (η κυβέρνηση πάντως, όχι) τη διαφορά ανάμεσα στον φόρο και στο τέλος. Ο φόρος επιβάλλεται στο εισόδημα και αντιστοιχεί στις γενικές υπηρεσίες ενός κράτους στους πολίτες του (άμυνα, ασφάλεια, παιδεία, διοίκηση). Τέλος πληρώνεις για υπηρεσίες του κράτους ή της αυτοδιοίκησης που δεν απευθύνονται στο σύνολο, αλλά σε ομάδες του πληθυσμού, ακόμα κι αν την παροχή τους την έχουν αναλάβει ιδιώτες.
Στα σοβαρά κράτη υπάρχει αναλογικότητα και λογοδοσία και στους φόρους και στα τέλη. Τα τέλη επιβάλλονται συνήθως όχι σε σχέση με το τι κατέχεις αλλά σε σχέση με το τι προσφέρει η δημόσια αρχή σε αυτό που κατέχεις.
Αν έχεις πρόσοψη οικοπέδου στον δρόμο 20 μέτρα θα πληρώσεις τα μισά από κάποιον που έχει 40 μέτρα κι ας έχεις χτίσει εσύ ένα παλάτι στο οικόπεδό σου, κι ο άλλος ένα παράπηγμα. Διότι ο Δήμος φροντίζει να έχετε και οι δύο δρόμο καθαρό και για τον άλλον ξοδεύει διπλάσια. Αλλά τα σκουπίδια δεν θα τα πληρώνεις με τα τετραγωνικά. Θα τα πληρώνεις ανάλογα με τον όγκο που παράγεις, αγοράζοντας τις ειδικές σκουπιδοσακούλες του Δήμου. Αυτή είναι λογική, αυτή είναι αναλογικότητα. Και, φυσικά, ισχύει εδώ και μερικούς αιώνες παγιώνοντας τη σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στον πολίτη και στην Πολιτεία. Τα σοβαρά κράτη δεν σε αιφνιδιάζουν. Δεν σε εξαπατούν. Μπορείς να κάνεις το κουμάντο σου. Ξέρεις τι θα σου κοστίσει κάθε οικονομική σου απόφαση και ξέρεις ότι και σε 10 χρόνια το πλαίσιο θα είναι το ίδιο. Έτσι μπορείς να σχεδιάσεις και να προβλέψεις. Έτσι ρολάρει η οικονομία. Έτσι γίνονται επενδύσεις. Στο κράτος – παρωδία, που είχαμε την ατυχία να γεννηθούμε, αυτά είναι ψιλά γράμματα. Οι φόροι μπορεί να αλλάζουν κάθε μέρα επειδή τόσα χρειάζεται ο Ντινόπουλος για να δώσει σύνταξη στα 50 στους σχολικούς φύλακες ή τόσα χρειάζεται το ταμείο συνταξιούχων της ΔΕΗ, για να επιδοτεί με 16.000 ευρώ, ανά κεφάλι, την παρέα του Φωτόπουλου.
Ο φόρος λοιπόν στην ακίνητη περιουσία, καθώς ήδη πληρώνεις έναν σκασμό δημοτικά τέλη, είναι αντικειμενικός φόνος. Ο νόμος είναι το άλλοθι. Το κράτος λέει: τόσα θέλω για να συνεχίσω να ταΐζω τους κομματικούς πελάτες μου. Από κάπου θα τα πάρω. Αν μειώσω τις αντικειμενικές, θα αυξήσω τον συντελεστή. Αν καταργήσω τον ΕΝΦΙΑλτη, θα βάλω φόρο στην ανάσα, στους χτύπους της καρδιάς. Δεν με ενδιαφέρει αν έχεις εισόδημα ή όχι. Εγώ θέλω λεφτά. Ψηλά τα χέρια! Τα λεφτά σου ή την ελευθερία σου. Αν δεν πληρώσεις θα σε κλείσω στη φυλακή. Σκασίλα μου αν είναι δίκαιο, συνταγματικό, νόμιμο. Πότε δεν σκοτίστηκα γι’ αυτές τις λεπτομέρειες. Θέλω τόσα. Αν δεν μου τα δώσεις, θα σου τινάξω τα ακίνητα στον αέρα. Εκτός αν προφτάσεις εσύ και πέσεις από το μπαλκόνι του διαμερίσματος στον 6ο που με τόσες θυσίες αγόρασες πριν 10 χρόνια.
(...)
Πηγή:http://www.capital.gr/News.asp?id=2082267
(...)
Δεν έχει νόημα να συγκρίνουμε το (διαχρονικό) κυβερνητικό αληταριό με ένα οποιοδήποτε δυτικό κράτος. Η σύγκριση μπορεί να γίνει μόνο με τις συμμορίες του οργανωμένου εγκλήματος και, φυσικά, είναι συντριπτικά υπέρ των συμμοριών. Πρώτον, γιατί θα σου πάρουν τόσα όσα να συνεχίσεις να λειτουργείς. Νταβατζήδες είναι, δεν είναι ηλίθιοι. Ξέρουν ότι αν σε ξεσκίσουν σήμερα, αύριο δεν θα έχει. Οι φωστήρες του οικονομικού επιτελείου ούτε αυτό το καταλαβαίνουν. Κι ας έχουν πάει οι ληξιπρόθεσμες απαιτήσεις στη στρατόσφαιρα. Κι ας λέει η κοινή λογική ότι αυτός που δεν έχει να πληρώσει δεν θα πληρώσει. Ούτε είναι δυνατόν να βάλεις στη φυλακή 2.000.000 Έλληνες. Δεύτερον, γιατί έχουν αίσθηση της αναλογικότητας. Η μικρή καφετέρια δεν θα πληρώσει τα ίδια με το «γκλαμουράτο» μαγαζί. Και τρίτον, γιατί κάποιο έργο προσφέρουν: η συμμορία της παραλιακής σε προστατεύει από τη συμμορία της Πετρούπολης. Οι οικονομικοί ανεγκέφαλοι της κυβέρνησης από ποιον σε προστατεύουν; Και νταβατζήδες και άχρηστοι και ηλίθιοι.
(...)
Οι φόροι στην περιουσία είναι καραμπινάτη ληστεία. Είναι αργή δήμευση. Είναι σίγουρος θάνατος και του πολίτη και της οικονομίας συνολικά. Το ξεχνάμε αυτό και ασχολούμαστε με το αν θα πέσουν οι αντικειμενικές και όχι με την ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ και τον ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟ της ίδιας της έννοιας των αντικειμενικών αξιών.
Ναι, αλλά δεν φορολογούν την περιουσία και άλλα κράτη θα ρωτήσει κάποιος; Όχι! Τα σοβαρά κράτη επιβαρύνουν την περιουσία με ανταποδοτικά τέλη που εισπράττονται από τους Δήμους και αφορούν σε υπηρεσίες που προσφέρει ο Δήμος στον ιδιοκτήτη. Δεν ξέρω πόσοι αντιλαμβάνονται (η κυβέρνηση πάντως, όχι) τη διαφορά ανάμεσα στον φόρο και στο τέλος. Ο φόρος επιβάλλεται στο εισόδημα και αντιστοιχεί στις γενικές υπηρεσίες ενός κράτους στους πολίτες του (άμυνα, ασφάλεια, παιδεία, διοίκηση). Τέλος πληρώνεις για υπηρεσίες του κράτους ή της αυτοδιοίκησης που δεν απευθύνονται στο σύνολο, αλλά σε ομάδες του πληθυσμού, ακόμα κι αν την παροχή τους την έχουν αναλάβει ιδιώτες.
Στα σοβαρά κράτη υπάρχει αναλογικότητα και λογοδοσία και στους φόρους και στα τέλη. Τα τέλη επιβάλλονται συνήθως όχι σε σχέση με το τι κατέχεις αλλά σε σχέση με το τι προσφέρει η δημόσια αρχή σε αυτό που κατέχεις.
Αν έχεις πρόσοψη οικοπέδου στον δρόμο 20 μέτρα θα πληρώσεις τα μισά από κάποιον που έχει 40 μέτρα κι ας έχεις χτίσει εσύ ένα παλάτι στο οικόπεδό σου, κι ο άλλος ένα παράπηγμα. Διότι ο Δήμος φροντίζει να έχετε και οι δύο δρόμο καθαρό και για τον άλλον ξοδεύει διπλάσια. Αλλά τα σκουπίδια δεν θα τα πληρώνεις με τα τετραγωνικά. Θα τα πληρώνεις ανάλογα με τον όγκο που παράγεις, αγοράζοντας τις ειδικές σκουπιδοσακούλες του Δήμου. Αυτή είναι λογική, αυτή είναι αναλογικότητα. Και, φυσικά, ισχύει εδώ και μερικούς αιώνες παγιώνοντας τη σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στον πολίτη και στην Πολιτεία. Τα σοβαρά κράτη δεν σε αιφνιδιάζουν. Δεν σε εξαπατούν. Μπορείς να κάνεις το κουμάντο σου. Ξέρεις τι θα σου κοστίσει κάθε οικονομική σου απόφαση και ξέρεις ότι και σε 10 χρόνια το πλαίσιο θα είναι το ίδιο. Έτσι μπορείς να σχεδιάσεις και να προβλέψεις. Έτσι ρολάρει η οικονομία. Έτσι γίνονται επενδύσεις. Στο κράτος – παρωδία, που είχαμε την ατυχία να γεννηθούμε, αυτά είναι ψιλά γράμματα. Οι φόροι μπορεί να αλλάζουν κάθε μέρα επειδή τόσα χρειάζεται ο Ντινόπουλος για να δώσει σύνταξη στα 50 στους σχολικούς φύλακες ή τόσα χρειάζεται το ταμείο συνταξιούχων της ΔΕΗ, για να επιδοτεί με 16.000 ευρώ, ανά κεφάλι, την παρέα του Φωτόπουλου.
Ο φόρος λοιπόν στην ακίνητη περιουσία, καθώς ήδη πληρώνεις έναν σκασμό δημοτικά τέλη, είναι αντικειμενικός φόνος. Ο νόμος είναι το άλλοθι. Το κράτος λέει: τόσα θέλω για να συνεχίσω να ταΐζω τους κομματικούς πελάτες μου. Από κάπου θα τα πάρω. Αν μειώσω τις αντικειμενικές, θα αυξήσω τον συντελεστή. Αν καταργήσω τον ΕΝΦΙΑλτη, θα βάλω φόρο στην ανάσα, στους χτύπους της καρδιάς. Δεν με ενδιαφέρει αν έχεις εισόδημα ή όχι. Εγώ θέλω λεφτά. Ψηλά τα χέρια! Τα λεφτά σου ή την ελευθερία σου. Αν δεν πληρώσεις θα σε κλείσω στη φυλακή. Σκασίλα μου αν είναι δίκαιο, συνταγματικό, νόμιμο. Πότε δεν σκοτίστηκα γι’ αυτές τις λεπτομέρειες. Θέλω τόσα. Αν δεν μου τα δώσεις, θα σου τινάξω τα ακίνητα στον αέρα. Εκτός αν προφτάσεις εσύ και πέσεις από το μπαλκόνι του διαμερίσματος στον 6ο που με τόσες θυσίες αγόρασες πριν 10 χρόνια.
(...)
Πηγή:http://www.capital.gr/News.asp?id=2082267
(...)
Και τώρα; Έχουν την εντύπωση ότι πάμε πουθενά με τόση προχειρότητα; Είναι αυτή εικόνα κυβέρνησης; Είναι δυνατόν να είναι ακόμη στην θέση τους όσοι ευθύνονται για το φιάσκο του ΕΝΦΙΑ; Έχουν αναστατώσει το σύμπαν με την ανικανότητά τους και παραμένουν στην θέση τους. Αν αυτό δεν είναι σενάριο για επιθεώρηση, τι άλλο μπορεί να είναι;
(...)
.jpg)
Ένας θλιβερός θίασος συμβούλων μοιράζει πίκρα
Στην αρχή μας είπαν ότι στον τελικό λογαριασμό του ΕΝΦΙΑ βγήκαν μερικά εκατομμύρια παραπάνω και συσκεπτόντουσαν για να αποφασίσουν σε ποιούς θα τα επιστρέψουν. Μετά "ανακάλυψαν" το προφανές: Για άλλη μία φορά τα έκαναν μαντάρα! Η ιστορία αυτή μοιάζει με την σκηνή της ταινίας "Μία ζωή την έχουμε", όπου ο Κλέων (Δημήτρης Χόρν) ξεκινάει μία άσωτη ζωή όταν βρίσκει ως ταμίας στην τράπεζα πλεόνασμα 1.101.101,10 δραχμών. Πολύ γέλιο. Εκείνη, όμως, ήταν ταινία. Ο θίασος του υπουργείου Οικονομικών βγάζει, δυστυχώς, εδώ και δύο χρόνια πολύ κλάμα...
Τι συνέβη; Εκατό φορές ρωτήθηκαν τα τζιμάνια που ανέλαβαν την σωτηρία του έθνους αν έχουν κάνει προσομοίωση με τον ΕΝΦΙΑ κι αν όλα είναι σωστά. Κι εκατό φορές απάντησαν με ύφος εκατό καρδιναλίων ότι όλα έχουν γίνει επαγγελματικά κι ότι μετά από αυτούς είναι το χάος. Οι γνωστοί άχρηστοι έκαναν και πάλι το θαύμα τους.
Νύκτα θα έπρεπε να έχουν φύγει. Εδώ και καιρό. Τα λέμε και τα γράφουμε συνεχώς. Ωστόσο, κάποιοι άλλοι επέμεναν ότι ο κ. Στουρνάρας ήταν με διαφορά ο καλύτερος υπουργός Οικονομίας κι οι άνθρωποι που ο ίδιος κουβάλησε στο υπουργείο υποψήφιοι για το επόμενο Νόμπελ Οικονομίας. Ας τα λουστούν τώρα! Δεν τους έφταιξε κανείς. Εκείνοι τους διαλέξανε...
Μήπως δεν ήταν τότε που η Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας ενημερώθηκε επισήμως από τον κ. Καραβίτη αντί να ενημερωθεί από τον αρμόδιο υπουργό; Ποιός είχε ανεχτεί τότε εκείνη την απαράδεκτη κατάσταση; Δεν μας κάνουν εντύπωση όλα όσα συμβαίνουν. Είχαμε προειδοποιήσει έγκαιρά για την σχιζοφρενική κατάσταση που επικρατούσε στο υπουργείο Οικονομικών.
Και τώρα; Έχουν την εντύπωση ότι πάμε πουθενά με τόση προχειρότητα; Είναι αυτή εικόνα κυβέρνησης; Είναι δυνατόν να είναι ακόμη στην θέση τους όσοι ευθύνονται για το φιάσκο του ΕΝΦΙΑ; Έχουν αναστατώσει το σύμπαν με την ανικανότητά τους και παραμένουν στην θέση τους. Αν αυτό δεν είναι σενάριο για επιθεώρηση, τι άλλο μπορεί να είναι;
Την ίδια ώρα που όλος ο κόσμος ασχολιότανε με το ΕΝΦΙΑ και με τα τερατώδη λάθη των ανίκανων, ο κ. Χαρδούβελης σε δημόσια παρέμβασή του στην Βουλή βρήκε να πει ότι δεν δέχεται μύγα στο σπαθί του επειδή, λέει, εγκατέλειψε καριέρα εκατομμυρίων στο εξωτερικό. Είμαστε με τα καλά μας; Παρακαλέσαμε εμείς τον κ. Χαρδούβελη να αφήσει τα εκατομμύρια και να ασχοληθεί με πενταροδεκάρες; Ας πάει στο εξωτερικό να συνεχίσει την καριέρα του, αν έτσι αισθάνεται. Να μην του χρωστάμε και να μη μας χρωστάει. Εκείνη την ώρα θα έπρεπε ο υπουργός να αρπάξει την ευκαιρία και να ζητήσει δημόσια συγνώμη από το βήμα της Βουλής για το ΕΝΦΙΑ, αντί να ζητάει να του έχουμε ευγνωμοσύνη για το ... μεγάλο καλό που μας έκανε.
Αλήθεια, κύριε υπουργέ. Αισθάνεστε την ανάγκη να πείτε έστω και σήμερα κάτι σε όσους έπαθαν εγκεφαλικό από τα λάθη του δικού σας υπουργείου; Ξέρουμε. Εσείς δεν ευθύνεστε για τους συμβούλους που σας επέβαλλε ο κ. Στουρνάρας. Τότε απολύστε τους! Αν τολμάτε.
Θυμηθείτε λίγο την σκηνή: Ο Κλέων πελαγωμένος εξετάζει πάλι και πάλι τα νούμερα και δεν πιστεύει στα μάτια του: "1.101.101,10. ένα εκατομμύριο, εκατόν μία χιλιάδες, εκατόν μία δραχμές και δέκα". Και φέρτε τώρα στο μυαλό σας τους κυβερνητικούς να μετράνε αντίστοιχα το πλεόνασμα του ΕΝΦΙΑ: "Πεντακόσια εκατομμύρια, πεντακόσιες χιλιάδες και πεντακόσια ευρώ". Και δεν τους πέρασε καν από το μυαλό τους ότι οι αριθμοί δεν γεννάνε. Αλλά προδίδουν...
Θανάσης Μαυρίδης
http://www.capital.gr/Articles.asp?id=2081286
Σαλταδόροι
Στα μαύρα χρόνια της ναζιστικής κατοχής, η λέξη «σαλταδόρος» σήμαινε τον πεινασμένο και κυνηγημένο νέο της υπόδουλης πατρίδας, που έκλεβε τις κουραμάνες, τα ζεστά καρβέλια, από τα γερμανικά καμιόνια. Το «ξυπόλυτο τάγμα», οι αντιστασιακές ομάδες των παιδιών τής φτωχογειτονιάς, προωθούσαν από χέρι σε χέρι τις κουραμάνες, με δεξιοτεχνία, ξεγελώντας τα ίδια τα Ες-Ες. Και μοίραζαν το χιλιάκριβο ψωμί σε αμέτρητους πεινασμένους.
Ο Μιχάλης Γενίτσαρης, με το τραγούδι «Ο σαλταδόρος», απαθανάτισε, από τη σκοπιά τού κοινωνικού περιθωρίου, την ηρωική αποκοτιά εκείνων που πηδούσαν στα εχθρικά καμιόνια, για ν' αρπάξουν τις πανάκριβες ρεζέρβες. Από τη δική του σκοπιά, ο υπέροχος σκηνοθέτης Γρηγόρης Θαλασσινός (Γκρεγκ Τάλλας) ύμνησε στο συνταρακτικό «Ξυπόλυτο τάγμα» του τούς ανήλικους σαλταδόρους με τα δικά τους συσσίτια του ψωμιού (1953).
Δυστυχώς, στα κατοπινά χρόνια, της ανασυγκρότησης της ρημαγμένης από την κατοχή πατρίδας μας, η ηρωική έννοια του σαλταδόρου ταυτίστηκε, άκριτα και επιπόλαια, μ' εκείνη του αδίστακτου διαρρήκτη και απατεώνα, που ισοπεδώνει κάθε έννοια ευθύνης και εντιμότητας.
Επομένως, θα συνδέσουμε, κατ' ανάγκην, την απεχθή έννοια του σημερινού σαλταδόρου, με τα γραφειοκρατικά πρωτοπαλίκαρα, με τους «χαρτογιακάδες» του μεσαιωνικού φορομπηχτικού συστήματος, που κουρελιάζοντας κάθε έννοια σοβαρότητας και εντιμότητας διαψεύδουν, με τον πανηγυρικότερο τρόπο, τις καθημερινές κυβερνητικές εξαγγελίες για τερματισμό των χαρατσιών. Ο Ενιαίος Φόρος Ιδιοκτησίας Ακινήτων (ΕΝΦΙΑ) αλλά και οι εντελώς απροειδοποίητες μειώσεις μισθών, συντάξεων και επιδομάτων, που αντιπροσωπεύουν υπέρογκες κρατήσεις δεκαετιών, στα λαϊκά εισοδήματα, είναι τα δύο πρόσφατα κρούσματα της κρατικής «αρπαχτής». Και τα δύο συγκροτούν την αντικειμενική υπόσταση των εγκλημάτων της υπεξαίρεσης και της κλοπής.
Το περίεργο είναι ότι δεν έχει κινηθεί, έως τώρα, καμιά διαδικασία για την ποινική δίωξη των υπευθύνων του υπουργείου Οικονομικών. Πιθανόν, οι νομικοί σύμβουλοι των κομμάτων περί άλλα να τυρβάζουν... Με αυτή όμως την ανοχή, η ισοπέδωση του κράτους δικαίου και πρόνοιας εξελίσσεται σε... κοινοτικό κεκτημένο!
Συγκρίνοντας λοιπόν το 1941-1944 με το 2010-2014 δεν έχουμε παρά ν' αναφωνήσουμε: Τιμή και δόξα για το «ξυπόλυτο τάγμα» και τους σαλταδόρους της Κατοχής! Ονειδος και ντροπή για τους σημερινούς τους συνώνυμους...
ΠΕΤΡΟΣ ΜΑΚΡΗΣ
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=442346