'' Είναι δύσκολο να σταθεί όρθιο ένα άδειο σακί '' (*)

Με στρατηγική πειθούς και όχι μετωπικής σύγκρουσης η κυβέρνηση στο Παρίσι

 -Στις 2 και 3 Σεπτεμβρίου δίνει τη μάχη της με την τρόικα

Στην ιστορική μνήμη των Γάλλων έχει μείνει η περίφημη μάχη του Παρισιού του έτους 1814 που έπληξε το γαλλικό γόητρο. Ήταν η τελευταία μάχη των ναπολεόντειων πολέμων. Δόθηκε έξω από το Παρίσι μεταξύ των συνασπισμένων δυνάμεων Ρωσίας, Πρωσίας και Αυστρίας και της γαλλικής φρουράς της πόλης που τελικά ηττήθηκε από τη συγκεκριμένη τρόικα.

Η ελληνική κυβέρνηση στη δική της «μάχη» στις 2-3 Σεπτεμβρίου στο Παρίσι με την τρόικα _ΔΝΤ, Ε.Ε. και ΕΚΤ_ δεν πηγαίνει με στρατηγική μετωπικής σύγκρουσης, αλλά πειθούς, όπως μεταδίδεται.

Ουσιαστικά ο δικομματικός κυβερνητικός συνασπισμός που έχει εισέλθει στην τελική ευθεία συντονισμού και διαμόρφωση της διαπραγματευτικής τακτικής που θα ακολουθηθεί στο Παρίσι, επιδιώκει «συνθηκολόγηση» με τους πιστωτές για να μπορέσει να προχωρήσει σε αλλαγή πτυχών της εφαρμοζόμενης οικονομικής πολιτικής.

Σε καμία περίπτωση ο Αντώνης Σαμαράς και ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν θέλουν να δημιουργηθεί ρήξη με τους πιστωτές, αλλά ευελπιστούν σε ομαλή κατάληξη της διαπραγμάτευσης.

Για την ελληνική «θεσμική μνήμη» η Γαλλική πρωτεύουσα, όπου εδρεύουν οι βασικοί ιδιώτες πιστωτές , δηλ. τα μέλη του Paris Club, έχει καταγραφεί ως μια πόλη που συνδέεται άρρηκτα με το εφαρμοζόμενο οικονομικό πρόγραμμα και τις διάφορες παραμέτρους του, διότι εκεί πριν περίπου δυόμισι χρόνια κρίθηκε το PSI επί κυβερνήσεως Λουκά Παπαδήμου.

Η ελληνική πλευρά προετοιμάζεται εντατικά για τη «μάχη του Παρισιού», για την οποία σήμερα το πρωί  στο Μέγαρο Μαξίμου συζήτησαν εκτενώς ο Πρωθυπουργός και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, παρουσία και του υπουργού Οικονομικών Γκίκα Χαρδούβελη.

(...)

ΠΗΓΗ

http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=625545

(...)

 Είμαστε λίγοι ίσως, αλλά θέλουμε να παραμείνουμε πολίτες, με σκέψη και κρίση, αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια. Το παζάρι ανάμεσα στους δανειστές μας, που απαιτούν πλεονεκτήματα δουλοκτησίας, και στο φαυλεπίφαυλο πολιτικό μας σύστημα που προσπαθεί (ακόμα σήμερα) να περισώσει το πελατειακό του κράτος, δεν μας αφορά. Η στοιχειώδης λογική λέει ότι για να ξαναλειτουργήσουν το κράτος και η οικονομία, να ξαναζωντανέψει η χώρα, χρειάζεται χρήμα στο δημόσιο ταμείο, κοινωνικό χρήμα, όχι ψευτοδάνεια. Το χρήμα υπήρχε και το καταλήστεψαν λωποδύτες με ονοματεπώνυμο και διεύθυνση. Οι καταγγελίες έχουν τεκμηριωθεί με μελέτες, έχουν εκπροσωπηθεί από τους εγκυρότερους των πολιτικών αναλυτών και δημοσιογράφων, είναι δημοσιευμένο, προσιτό σε όλους το πληροφοριακό υλικό. Αλλά, αν έχουμε φτάσει στην τέλεια διάλυση κράτους και κοινωνίας, είναι γιατί πρώτη αλώθηκε και εξουδετερώθηκε, χρόνια τώρα, η Δικαστική Εξουσία, Δεν μπορεί πια στην Ελλάδα να λειτουργήσει νέμεση, μοιάζει λειτουργικά αδύνατο να αποδοθεί δικαιοσύνη. Γι’ αυτό και η προπαγανδιζόμενη «αισιοδοξία» για το οικονομικό μας μέλλον είναι μόνο απάτη, αδιάντροπη. Αν δεν δημευθούν περιουσίες, δεν επιστρέψουν τα κλοπιμαία στο δημόσιο ταμείο, αν δεν υπάρξει καινούργιο νομικό πλαίσιο προστασίας του κοινωνικού χρήματος και τιμωρίας της κλοπής του, είναι λογικά αδύνατο να επαναλειτουργήσει η οικονομία στην Ελλάδα. 

(...)

Τα πρόσωπα που συγκροτούν ό,τι ακόμα αποκαλούμε κατ’ ευφημισμόν «πολιτικό σύστημα» στην Ελλάδα, είναι μάλλον αδύνατο να αντιληφθούν με ποια βαθύτατη απαξίωση τους αντιμετωπίζουμε οι πολίτες, πόσο ανυπόληπτοι είναι στα μάτια μας. Ολοι. Και δεν είναι άδικη η γενίκευση. Σίγουρα, δεν συνέργησαν όλοι στην κλοπή ή στην εξωφρενική διασπάθηση του κοινωνικού πλούτου, δεν διεπλάκησαν όλοι με τον υπόκοσμο. Ομως όλοι, όλοι χωρίς εξαίρεση, αποσιωπούν το συντελεσμένο έγκλημα της ασύδοτης λωποδυσίας, δεν λένε λέξη για δήμευση του κλοπιμαίου πλούτου, χειροκροτούν και μεγαλύνουν, ακόμα σήμερα, τους αυτουργούς της καταστροφής και του εφιάλτη μας, τους ανέχονται σε θέσεις ηγετικές, παραβλέπουν τα τεχνάσματα φυγοδικίας τους. (...)

  Εχει τεράστια σημασία και δυναμική να αυξάνεται ο αριθμός των πολιτών που συνειδητοποιούν ότι από τον εφιάλτη της καταστροφής και του χάους είναι λογικά και πρακτικά αδύνατο να μας βγάλει το ίδιο πολιτικό προσωπικό, τα ίδια κόμματα που μας βύθισαν στην καταστροφή και στο χάος. Ούτε μπορεί να γεννηθεί κάτι καινούργιο (κόμμα, σχήμα, πρόγραμμα) μέσα στο θεσμικό πλαίσιο, που για τη δική του διαιώνιση έχει δημιουργήσει το σημερινό πολιτικό σύστημα. Το καινούργιο θα γεννηθεί από τη συνειδητοποίηση της ανάγκης, τον πνιγμό της ανάγκης για το καινούργιο. Από συνταγές, ιδεοληψίες και ηθικές προστακτικές δεν γεννιέται το καινούργιο, προκύπτουν μόνο καλές προθέσεις ανέφικτων «βελτιώσεων». Να πληθύνουν οι συνειδητοποιημένοι πολίτες, με κίνητρο την ανάγκη να κοινωνούνται τα καίρια και ουσιώδη.

(...)

  Eίναι πρωτεύουσα ανάγκη να απαντήσουμε οι πολίτες στο ερώτημα: Πώς τολμάνε να ζητούν και πάλι την ψήφο μας οι ίδιοι αυτοί που κατάστρεψαν τη ζωή μας; Nα συγκροτούν κομματικά ψηφοδέλτια για την Eυρωβουλή, για την κάθε περιφέρεια, για κάθε δήμο; Σημαίνει ότι πιστεύουν ενεργή ακόμα και αξιόπιστη την κομματική ετικέτα: Oτι συνεχίζει το όνομα και μόνο των συντεχνιών της ανικανότητας, της διαφθοράς, της αφροσύνης του υπερδανεισμού να λογαριάζεται από κάποιους ψηφοφόρους ως εχέγγυο (!) αξιοσύνης για να συνεχίσουν να κυβερνάνε οι υπαίτιοι του πνιγμού μας. (...)

ΠΗΓΕΣ

http://ivan-2-google.blogspot.gr/2014/08/blog-post.html

http://ivan-2-google.blogspot.gr/2014/05/a.html

(*)

'' Είναι δύσκολο να σταθεί όρθιο ένα άδειο σακί '' 

  Βενιαμίν Φραγκλίνος, 1706-1790, Αμερικανός πολιτικός & συγγραφέα