Στάση Πληρωμών: Ο ΕΝΦΙΑ μπορεί να είναι η αρχή




Στο χτεσινό μου κείμενο ( Στάση πληρωμών λοιπόν; Τώρα;* )  στηρίχτηκα σε αυτό το πόστ από το fb του Ermippos Ermippiou που αφορούσε την στάση πληρωμών. Ο ίδιος έστειλε στα σχόλια της ανάρτησης μιαν ολοκληρωμένη «απάντηση» όπου διευκρινίζει με σαφήνεια τι είχε στο μυαλό του. Η «απάντησή» του αυτή είναι τόσο ενδιαφέρουσα ώστε την δημοσιεύουμε σήμερα στα «κεντρικά» μας θέματα (ο  τίτλος δικός μας).  Food for thought, με διαύγεια και καθαρές τοποθετήσεις. Τον ευχαριστούμε. (Άρης Δαβαράκης)
...

  Μίλησα χθες για την ανάγκη να βρεθεί ένας πολιτικός οργανισμός που να καλέσει τους πολίτες σε στάση πληρωμών και να αναλάβει την ευθύνη της κάλυψης τους γι' αυτό. Ακούγεται βαρύ και πρέπει να εξηγηθεί.

Σε καμιά περίπτωση αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να πάψουμε να πληρώνουμε τις καθημερινές μας δαπάνες, για υπηρεσίες που προέρχονται από οργανισμούς κοινής ωφελείας, που ανήκουν στο κράτος ή συνδέονται στενά με αυτό. Κάτι τέτοιο θα ήταν παραλογισμός. Ή ακόμη περισσότερο να σταματήσουμε να πληρώνουμε φόρους, γενικά και αόριστα.
Είτε μας αρέσει είτε όχι το κράτος έχει έξοδα και δεν μπορεί ούτε να πάψει να υπάρχει ούτε να υποκατασταθεί με μαγικό τρόπο και αυτόματες διαδικασίες, επειδή έτσι μας βολεύει συγκυριακά. Ακόμη και αν είναι ένα κράτος κακό και αναποτελεσματικό. Σε μερικά μάλιστα πράγματα, όσο και αν το επιθυμούν οι αντικρατιστές, η υποκατάσταση του είναι αδύνατη και, πιθανόν, και μη σκόπιμη.

Η στάση πληρωμών πρέπει να αφορά σε απαιτήσεις της πολιτείας οι οποίες είναι πια από καιρό εμφανώς άδικες και παράλογες. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει επιτέλους να τολμήσουμε να αποφασίσουμε εμείς. Και μπορούμε να το κάνουμε μόνο μέσω ενός συλλογικού οργάνου.
Η αιτιολογία ότι ο πολίτης δεν μπορεί να κρίνει τον νόμο αλλά πρέπει να τον εφαρμόσει αδιαμαρτύρητα και να προσπαθήσει να τον αλλάξει με τον νόμιμα προβλεπόμενο τρόπο έχει προ πολλού καταστεί ανίσχυρη. Το κράτος μας έχει χάσει από καιρό την έξωθεν καλή μαρτυρία της δημοκρατικής νομιμοποίησης και είναι πλέον φανερό ότι νομοθετεί με τρόπο παράλογο και αυθαίρετο, με μια αντίληψη των αναγκών του που, ακόμη και για τους πλέον καλόπιστους, αφορά αποκλειστικά το ίδιο και αδιαφορεί για την κοινωνία. Και επιπλέον οι θεσμοί και οι μηχανισμοί άμυνας έχουν παραλύσει, στο όνομα ενός δημοσίου συμφέροντος, που δεν είναι καθόλου σαφές και κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να ερμηνεύσει με αριθμούς και στιβαρα στοιχεία. Έφτασε λοιπόν ο καιρός, που μπορούμε και πρέπει να αρχίζουμε να σταθμίζουμε την ισχύ και την ανάγκη εφαρμογής των "νόμων" και να αποφασίζουμε οι ίδιοι αν πρέπει να τους εφαρμόσουμε ή όχι.

Τα παραδείγματα είναι από καιρό άφθονα. Πριν λίγους μήνες ο πρωθυπουργός μας είπε ότι ένστολοι με εισόδημα κάτω των 1.500 € θεωρούνται φτωχοί και χρήζουν εκτάκτου βοηθήματος. Και για να βρεθεί αυτό το βοήθημα η βουλή ψηφίζει την φορολόγηση ανέργων και ανθρώπων που δεν διαθέτουν ούτε το μισό από το εισόδημα αυτό.
Με κρυφές τροπολογίες χαρίζονται πρόστιμα, διαγράφονται δάνεια σε τράπεζες, οι οποίες στην συνέχεια ανακεφαλοποιούνται με έξοδα της κοινωνίας ή απαλλάσσονται από την φορολογία μεγάλοι οφειλέτες και ειδικών κατηγοριών επιχειρήσεις, χωρίς να υπάρχει εμφανής αιτιολογία και χωρίς οι "νομοθετικές" προβλέψεις να διαθέτουν την από το σύνταγμα απιτούμενη αιτιολογική έκθεση. Για να υποκατασταθούν τα κενά που προκαλούνται, αυξάνονται δυσανάλογα οι φόροι που ζητούνται από συγκεκριμένες κατηγορίες πολιτών, με πλήρη αδιαφορία για την τήρηση της αρχής της αναλογικότητας.

Οι δικαστές βγάζουν καθημερινά και νέες αποφάσεις με τις οποίες ορίζουν τα όρια αξιοπρεπούς διαβίωσης. Οι αποφάσεις αυτές όμως αφορούν πάντα ειδικά επιλεγμένες κατηγορίες πολιτών που διακρίνονται από άλλες, που δεν υπάγονται σε αυτά τα όρια και που είναι αυτές που πρέπει, ανεξαρτήτως εισοδήματος να πληρώσουν τον λογαριασμό. Η αξιοπρέπεια του ανθρώπου έχει πάψει να είναι κοινό δικαίωμα, αλλά εξαρτάται πλέον από την σχέση του καθενός με το κράτος.

Ένα κράτος που συνεχίζει να συντηρεί μεγάλες κατηγορίες οργανισμών και υπηρεσιών, που είναι πια κοινό μυστικό ότι δεν έχουν κανέναν λόγο ύπαρξης και που χρειάζονται όλο και περισσότερους φόρους για τον παραλογισμό της διατήρησης τους εν ζωή. Την ίδια στιγμή αδιαφορεί προκλητικά για την καλή λειτουργία αναντικατάστατων τομέων του, όπως η υγεία και ειδικά αυτή των άτυχων ανασφάλιστων, η δημόσια ασφάλεια, η πρόνοια, επειδή, για τις υπηρεσίες αυτές, τα χρήματα του δεν περισσεύουν.

Όλα αυτά και πολλά άλλα πρέπει επιτέλους να τύχουν απάντησης. Δεν ζούμε σε καιρούς κανονικότητας. Και πρέπει η πολιτική τάξη που αποφασίζει να αντιληφθεί, έστω και δια της βίας της απείθειας, ότι δεν μπορεί να το κάνει ερήμην της κοινωνίας και για ανάγκες που αφορούν την ίδια και τα ειδικά επιλεγμένα από αυτήν κομμάτια της κοινωνίας. Το κράτος υπάρχει για όλους και δεν είναι ένας ανεξάρτητος οργανισμός, που υφίσταται εξ ορισμού, χωρίς η λειτουργία του να συνδέεται με τις ανάγκες ακόμη και του τελευταίου πολίτη.

Για τον λόγο αυτό πρέπει να απαιτηθεί η πλήρης διαφάνεια σε σχέση με τις δαπάνες του δημοσίου. Και όπου αυτή δεν υπάρχει τα χρήματα που ζητούνται να μην καταβάλλονται.

Λαμπρό παράδειγμα ο ΕΝΦΙΑ. Τι είναι αυτό που έρχεται να καλύψει; Ζητείται αδιακρίτως από πολίτες, ακόμη και μηδενικού εισοδήματος, για να εξυπηρετήσει ποιες ανάγκες; Τα αναδρομικά των δικαστών, που η αξιοπρεπής διαβίωση τους διαφέρει από αυτήν των υπολοίπων; Τα επιδόματα των ενστόλων που είναι φτωχοί με 1.500 €, την στιγμή που για τον ιδιωτικό τομέα θεωρούνται αρκετά ακόμη και λιγότερα από τα μισά; Τα θαλασσοδάνεια των συγκροτημάτων του Τύπου. Τα χαρισμένα πρόστιμα των παράνομων διακινητών καυσίμων; Τα ειδικά μισθολόγια των εφοριακών και των υπαλλήλων της βουλής;

Ας αποφασίσουμε λοιπόν ότι οι δαπάνες αυτές είναι άδικες και καταχρηστικές. Και σίγουρα δεν είναι από αυτές που αξίζουν τις θυσίες μας. Το σύστημα μας έχει πάψει από καιρό να είναι αντιπροσωπευτικό και ελεγχόμενο, αυθαιρετεί βάναυσα και δεν θα το κάνει ποτέ μόνο του. Η πρωτοβουλία θα εκκινήσει από εμάς ή δεν θα εκκινήσει ποτέ.

Ας αφήσουμε να εννοηθεί ότι θα στηρίξουμε έναν πολιτικό οργανισμό ο οποίος δεν θα υποκριθεί ότι παίζει το παιχνίδι της νόθας δημοκρατίας μας, επειδή ξέρουμε από καιρό ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Έναν οργανισμό που θα διακηρύξει ότι μετά την ακριβή κοστολόγηση των αναγκών για υγεία, ασφάλεια, άμυνα και κοινωνική προστασία, με ένα κοινό κατώφλι αξιοπρέπειας για όλους και όχι μόνον για τους επιλεγμένους, κάθε άλλη απαίτηση του κράτους δεν είναι νόμιμη και δεν πρέπει να πληρωθεί. Και ότι η άσκηση της νόμιμης βίας για την πληρωμή της συνιστά πρόδηλη παράβαση του συντάγματος. Όλα αυτά με αριθμούς και όχι με συνθήματα και κραυγές στις πλατείες.

Ο ΕΝΦΙΑ μπορεί να είναι η αρχή.

13 Αυγούστου 2014
 ''Το πόρταλ''

- See more at:
 http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.politismos&id=5100#sthash.mTJHrKef.dpuf



Στάση πληρωμών:
 Η δίκαια αντίδραση της κοινωνίας

Αν παρακολουθήσατε την Τετάρτη, την Πέμπτη και την Παρασκευή τα προσεκτικά μας βήματα από  ΕΔΩ , μετά  ΕΔΩ και  μετά ΕΔΩ , θα έχετε διακρίνει καθαρά πιά και μέσα σας αλλά και γύρω σας την ανάγκη μεγάλου μέρους της κοινωνίας να αντιδράσει με κάποιον τρόπο ειρηνικό αλλά πολύ αποφασιστικό, στις υπερβάσεις εξουσίας στις οποίες επιδίδεται η «συγκυβέρνηση» χωρίς κανένα μέτρο και κανένα όριο, έχοντας μετατρέψει τον τόπο σε φέουδο που δικαιούται να το χειρίζεται μόνο προς όφελος δικό της (οικονομικό πάντα) και των ισχυρών «φίλων» που την στηρίζουν.
Το κείμενο του  Ermippou Ermippou  (το αληθινό του όνομα το ξέρω βέβαια αλλά ως  Έρμιππος υπογράφει) βοήθησε πολλούς να ξεκαθαρίσουν μέσα τους τι ακριβώς θα σήμαινε μια στάση πληρωμών που θα ξεκινούσε από την κοινωνία, η οποία και θα έδειχνε έτσι την αντίδρασή της αλλά και την απόφασή της να μην κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια - ενώ μια ολιγαρχία Νεοελλήνων, παρέα με το «πολιτικό προσωπικό» της, βυσσοδομεί και συνεχίζει να θησαυρίζει πάνω στα βάσανα μιας Ελλάδας που κατάντησε έτσι όπως είναι σήμερα με ευθύνη αυτής ακριβώς της ολιγαρχίας και της μικρής πνοής πολιτικών που την υπηρετεί ανενδοίαστα, χωρίς όραμα και πάθος – αλλά με μεγάλο έρωτα για το χρήμα.
Κάποτε πρέπει να σταματήσει αυτό. Και κανένας «σωτήρας» δεν μπορεί να μας σώσει αν δεν έχει την υποστήριξη μας αλλά και την σύμφωνη γνώμη μας. Όλα δείχνουν πια ότι έχει έρθει η ώρα να οργανωθούμε σοβαρά, όσοι από μας νοιώθουμε ξένοι και κατατρεγμένοι από τις εξουσίες μέσα στον ίδιο μας τον τόπο, θύματα μιας ολιγαρχίας (με συγχωρείτε που επαναλαμβάνω συχνά αυτή τη λέξη αλλά είναι η μόνη που περιγράφει αυτό το «παρεάκι της εξουσίας» το θρασύτατο) η οποία έχει πάρει πάλι θάρρος από το δικό μας γενικό ψάρωμα και, αν δεν την διώξουμε, δεν θα φύγει ποτέ.
Πριν λίγες ώρες, πάλι ο Ermippos ανέπτυξε άλλη μια σκέψη του :
  «Το 2010, το πολιτικό σύστημα ήταν φανερά υπό καθεστώς επικείμενης κατάρρευσης. Σαστισμένοι και σε κατάσταση πανικού οι Μαυρογυαλούροι, δεν μπορούσαν να αρθρώσουν κουβέντα και αισθάνονταν τις ώρες τους μετρημένες. Αυτό ήταν κάτι περισσότερο από εμφανές. Σήμερα, οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι κουνάν αυστηρά το δάκτυλο στον ένοχο λαό, δικάζουν και επιβάλλουν βαριές ποινές. Μας σώζουν από τον εαυτό μας. Βρείτε τι ακριβώς κάναμε λάθος. Επειδή σίγουρα κάναμε κάτι πολύ λάθος. Και τα λάθη πληρώνονται ακριβά».  

Και (σαν να σκέφτεται πολύ αυτές τις μέρες και μόλις ολοκληρώσει μια σκέψη την ρίχνει στο χωνευτήρι του fb για να πάρει το δρόμο της), επανέρχεται και γράφει τα εξής πολύ ουσιώδη:
«Τις ασφαλιστικές μου εισφορές, (που χάθηκαν χωρίς προοπτική επανάκτησης), δεν τις εμπιστεύθηκα με την θέληση μου στο κράτος, για να τις αξιοποιήσει. Τις οικειοποιήθηκε το ίδιο με αναγκαστικούς νόμους. Περαιτέρω, η διαφορά των δικών μου εισφορών με αυτές της υπαλληλίας ήταν ότι οι πρώτες αποτελούνταν από πραγματικό χρήμα, που εισέρρεε στα ταμεία της Τράπεζας της Ελλάδας, ενώ οι δεύτερες σωρεύονταν ως λογιστικές εγγραφές, ως υποσχετικές του κράτους, έναντι των δικαιούχων. Σήμερα το κράτος αυτό μου λέει ότι, δυστυχώς, χάσαμε. Και ότι δεν πρέπει να ζητάω τίποτε, παρά μόνο να αποδεχθώ την συλλογική μας ατυχία. Πόσο συλλογική, όμως, είναι η ατυχία αυτή; Μια και την ίδια στιγμή, το ίδιο αυτό κράτος, καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια, για να εγγυηθεί και μάλιστα με τους δικούς μου φόρους τις αντίστοιχες λογιστικές εισφορές των υπαλλήλων του. Η αντίληψη αυτή συνιστά κατάφωρη παραβίαση της θεμελιώδους αρχής της ισότητας των πολιτών. Το γεγονός ότι εγώ υποχρεώθηκα να παραδώσω τις εισφορές μου στην πολιτεία, χωρίς όρους ανταποδοτικότητας στα κέρδη και χωρίς ρήτρες αποζημίωσης στις ζημίες, για λόγους δημοσίου συμφέροντος ασφαλώς, σημαίνει ότι τόσο αυτά τα κέρδη όσο και αυτές οι ζημίες θα πρέπει να επιμερίζονται αναλογικά στο σύνολο του πληθυσμού. Ένα κοινό ταμείο πρέπει να παραμένει κοινό είτε χάσει είτε κερδίσει. Οι κραυγές των διαφόρων κατηγοριών υπαλλήλων του δημοσίου, σήμερα, για την διεκδίκηση της ακεραιότητας των δικών τους λογιστικά καταβεβλημένων εισφορών, στον βαθμό που βρίσκουν ευήκοα ώτα, συνιστούν θεσμοθέτηση της βαριάς ανισότητας. Τα χρήματα των κρατικών υπαλλήλων χάθηκαν, στον ίδιο ακριβώς βαθμό που χάθηκαν και τα δικά μου. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες νομικές γνώσεις, (το Σύνταγμα άλλωστε είναι ένα απλό κείμενο), για να αντιληφθεί κανείς ότι όταν το κράτος "έπαιζε" χωρίς να με ρωτήσει με τις δικές μου αποταμιεύσεις πρέπει να θεωρείται ότι έπαιζε ταυτόχρονα και αναλογικά και με τις διακρατημένες υποσχετικές των δημοσίων υπαλλήλων συμπολιτών μου. Είναι καιρός πια να αρχίσουμε να συζητάμε σοβαρά για ένα ενιαίο ταμείο, κοινό για το σύνολο του πληθυσμού, στο οποίο θα ενταχθεί ότι έχει γίνει μέχρι τώρα. Για να μοιραστούμε όλοι μαζί, εξίσου, δικαστές, αστυνομικοί, ένστολοι, εργάτες και ελεύθεροι επαγγελματίες, ότι έχει απομείνει. Και στο μέλλον, αν κρίνουμε σκόπιμο, να κρατήσουμε άλλους, πιο καθαρούς λογαριασμούς. Χειριζόμενοι οι ίδιοι τις περιουσίες μας, μακριά από την υψηλή εποπτεία του κράτους πατερούλη, του κράτους με τα διαφορετικά παιδιά και την δικαιοσύνη των πολλών ταχυτήτων».    
Να με συγχωρήσει ο Ermippos που για δεύτερη φορά μεταφέρω εδώ, για toportal.gr κάποιες απόψεις του. Έχει όμως μια σκέψη ξεκάθαρη που διατυπώνεται σωστά, και μέσα στη χάβρα των καιρών που ζούμε αυτού του είδους οι άνθρωποι είναι πολύτιμοι – γιατί οι περισσότεροι από μας δεν έχουμε την ικανότητα να εκφράσουμε καθαρά, με διαύγεια και ψυχραιμία, απόψεις δυναμικές, μαχητικές και καλοζυγισμένες.
Η «στάση πληρωμών» είναι νομίζω κάτι που πρέπει να το οργανώσουμε και να το προχωρήσουμε. Πριν το τέλος του Αυγούστου toportal.gr θα φτιάξει μια σελίδα στο facebook όπου θα μαζευτούμε όσοι συμφωνούμε πως πρέπει να δράσουμε, να ενημερώσουμε καλύτερα όσο περισσότερους πολίτες πλήττονται και δεν αντιδρούν, να μαζέψουμε υπογραφές και να τις επιδώσουμε στο κόμμα αυτό που διεκδικεί την εξουσία στις επόμενες εκλογές και στον αρχηγό του, διευκρινίζοντάς του ότι θα έχει την ψήφο μας μόνο εφ’ όσον μας στηρίξει στην προσπάθειά μας να αντιδράσουμε με στάση πληρωμών στις ακραίες και συχνά αντισυνταγματικές υπερβάσεις της «συγκυβερνήσεως».
Κάποια στιγμή πάνω στην «συζήτηση», το chat που προκλήθηκε από το παραπάνω πόστ του, ρωτάει ο ίδιος ο Ermippos:
ermippos.ermippiou  Τι γίνεται από δω και πέρα;
Αλλά έχει ήδη απαντήσει από χτές: 
Στάση Πληρωμών: Ο ΕΝΦΙΑ μπορεί να είναι η αρχή 
Πρέπει να οργανωθούμε και να δράσουμε: Δεν βγαίνει άλλος χειμώνας σκυφτός, με τις σφαλιάρες να πέφτουνε βροχή.

 9 Αυγούστου 2014 
του Άρη Δαβαράκη