Ti τους χρειαζόμαστε;
Ανίσχυρη υπόθεση εργασίας
Αφού για να μοιράσουμε ροδάκινα, πρέπει να ρωτήσουμε τον επί της Γεωργίας Επίτροπο, μου είναι σαφές ότι η κυβέρνηση διαχειρίζεται πράξεις και παραλείψεις, το πολυ σε ένα επίπεδο υπερνομαρχίας.
Αυτό, θέτει σε νέα βάση το νομοθετικο έργο που προδήλως, τουλάχιστον στο πρόσφατο παρελθόν και σήμερα, φαίνεται πως αγνοούν οι βουλευτές που το ψηφίζουν. Δεν είναι μόνον θέμα παρατυπίας ή νομιμοφάνειας: ωστόσο μπορεί να υποστηριχτεί, έστω παιγνιωδώς, μιά πρόταση.
Οταν τα φορολογικα βάρη και οι υποχρεώσεις του κράτους, είναι υπερβολικά και με την πολιτική των προστίμων σχεδόν κανένας δεν μπορεί να ξοφλήσει ή να εξυπηρετηθεί στον αιώνα τον άπαντα, επείγει ένα νέο συμβόλαιο-μνημόνιο, μεταξύ κυβέρνησης και πολιτών αυτήν την φορά.
Αν κάποιος αντέχει να πληρώσει φόρο την μιά χρονιά και δεν δύναται την άλλη, το ποσόν που καλείται να πληρώσει επιπλέον, να θεωρείται δάνειο προς το Δημόσιο.
Και αυτο το δάνειο, να δεσμευτεί το κράτος πως υπάρχει, πως τοκίζεται όσο και οι δικες του απαιτήσεις και πως είναι απαιτητό σύμφωνα με τις κείμενες διατάξεις.
Το ίδιο να συμβαίνει όταν μιά αντικειμενική αξία ακινήτου, η οποία βρίσκεται παραπάνω απο την τρέχουσα τιμή της αγοράς, υποχρεώνει τον ιδιοκτήτη να την ζαλωθεί, η πράξη να ισχύει μεν, αλλα ως δάνειο του πολιτη στο κράτος και όχι τζάντζαλα και μάντζαλα.
Το δε κράτος, να δινει στον πολιτη ομόλογα που μπορουν να κυκλοφορούν ανοιχτά και ελεύθερα , μη πω καμιά βαρειά κουβέντα.
Διότι αυτές οι πράξεις που υφιστάμεθα, προέρχονται απο νόμους που εγκρίθηκαν με παράπλευρες νομοθεσίες, απο ανθρώπους που δεν έχουν καμιά εικόνα της κόλασης που βιώνεται έξω απο την Βουλή.
Αφου μας κυβερνά υπερνομαρχία, μας έρχεται φτηνότερο και πιό φιλάνθρωπο, να απαιτουμε να κυβερνηθούμε με εγκυκλίους, οδηγίες και διατάξεις της Κομισιόν και της Ευρωβουλής. Οι ενδιάμεσοι λειτουργούν ως μεσίτες και δεν διαφέρουν παρα μόνον στο ότι είναι ελληνόφωνοι.
Δεν τους χρειαζόμαστε. Να ζητήσουμε απο την Ευρώπη είτε να μας κυβερνά μέσω των επιτρόπων ,είτε μέσω της Ευρωβουλης. Ωσάν κρατίδιο της Περγάμου ενώπιον της Συγκλήτου.
Αλλιώς, νόμο που δεν δια΄βασαν και ψήφισαν ,και μας φορτώνει βάρη και υποχρεώσεις, να υποχρεώνονται να τον εφαρμόσουν πρώτα οι δήθεν ψηφίσαντες. Προβλέπεται απο την νομοθεσία η χρέωση ενός παράτυπου διατάγματος σε βάρος της περιουσίας του παρατυπούντος.
Κι αν μου πείτε ότι αυτά δεν γίνονται, πείτε κάτι που να γίνεται όντως. Διότι είμαστε λογιστικώς υπόλογοι και δεν υπάρχει περίπτωση να υλοποιηθούν όλες αυτές οι δεσμεύσεις.
Τουλαχιστον γελάστε. Μειώνει το άγχος.
Πάνος Θεοδωρίδης
20.08.2014
ΕΝΦΙΑ, όπως εμφιάλωση.
Να φορολογείς εισοδήματα απο ακίνητα, το καταλαβαίνω. Να προσθέτεις μιά "επιτέλεια" σε ένα ακίνητο που θα μπορούσε να έχει εισόδημα και το κρατάς επειδή έχεις άλλα σαράντα, πάει κι έρχεται. Λειτουργεί ως κίνητρο να το ξεφορτωθείς. Επομένως ρυθμίζεις την αγορά. Αλλά να κρατάς αντικειμενικές αξίες στον χώρο της παραμύθας και να επιδιώκεις μαζικές εκποιήσεις σε έναν λαό που ποντάρει στο κεραμίδι ως ασφαλή επένδυση και να του αφαιρείς το πάτωμα κάτω απο τα πόδια, προσέχοντας μη χάσει κανα βελόνι ο βουλευτής σου, καταργώντας κάθε αρχή ισότητας, είναι άλλο ζήτημα.
Επιπλέον, οι αιγιαλοί, οι αρχαιολογικοί τόποι, τα τοπία φυσικού κάλλους, και αργούντα ακίνητα που λέγονται δάαη, φιλέτα, και αξιοποιούνται μόνον εάν χαντακώσεις τον χαρακτήρα της ιδιοσυστασίας κάθε τόπου, είναι χοντρή μπίζνα που άν υλοποιηθεί, θα ξυπνήσουμε σε άλλη πατρίδα, όπου το γιαούρτωμα και το δίκανο πίσω απο την εξώπορτα θα γίνουν εργαλεία δικαιοσύνης, άρα βασιλική οδός προς την αυτοδικία. Κι αυτή είναι η πιό ελαφρή συνέπεια που θα μπορούσα να σκεφτώ.
Ετσι που το πάτε, και νομίζετε πως το ζήτημα είναι σε πόσες δόσεις θα αρμέξετε τον ταύρο, βρίσκεστε υπο βαρεία πλάνη. Ο ταύρος δεν αρμέγεται. Παρεκτός και το κανετε κατ΄αναλογίαν προς τα ευρωπαϊκά θέσμια, οπότε πρέπει να βρείτε τρόπο να επινοήσετε μιά αγελάδα.
Στον μεσαίωνα, ακόμη και στον μεσαίωνα, έβαζαν μιά υπεραξία σε οικόπεδα που μπορούσαν να έχουν εισόδημα αν αξιοποιούνταν. Αν διέθετες αγροτεμάχιο όπου θα μπορούσε να χτιστεί ένσς νερόμυλος, πληρωνες κάθε χρόνο φόρο γιά νερόμυλο, άσχετο άν είχες χτίσει ή όχι. Δηλαδή το μυλοτόπι ήταν φορολογικά ισότιμο με το μυλοστάσι. Και στς αγοραπωλησίες ακινήτων, σε μιά αξία τριάντα υπερπύρων, ο αγοραστής θα πληρωνε σε μιά μορφή εξουσίας, κρατική η εκκλησιαστική, δύο ή τρία κουκιά (24 κοκκία=ένα πέρπερο) κάθε χρόνο.
Αυτόν τον Σταικούρα, μη τον ξαναβγάζετε στο τζάμι. Τα στατιστικά του δεν πείθουν σε μιά χώρα που στέλνει μετανάστες στην Ευρώπη και αντέχουν τους φόρους επι των ακινήτων, χάρη στα εισοδήματά τους. Οι λύσεις που έχετε μπροστά σας είναι είτε να υποτιμηθεί το ευρώ, είτε να μειώσετε κι άλλο, σε βαθμό εξαθλιωσης, τον δημόσιο τομέα. Πάντως ο μπαρμπα Γκοριό στο χαρτόκουτο ,επειδή θα πληρώνει νοίκι στο κράτος γιά κάτι που αγόρασε δήθεν ατελώς γιά πάντα, δεν θα σας περάσει.Η τουλάχιστον όχι άν δεν το ρυθμίσετε έτσι ώστε να συμβεί σε διάρκεια μισού αιώνα κι όχι σε μισό χρόνο.
Λεφτά μαζεύετε και δεν κάνετε καμία μεταρρύθμιση.Και τα λεφτά τα θέλετε γιά σημερινές ανάγκες. Δεν αποθεματοποιείτε. Δεν εξοικονομείτε. Ταύρο αρμέγετε.
Πάνος Θεοδωρίδης
20.08.2014