Επικίνδυνη πράξη οι “παλληκαριές” των πολιτικών

(...)
Ξέρετε τι πιστεύω για όλη αυτή την ιστορία των εκποιήσεων; Ότι οι πολιτικοί προσπαθούν να σώσουν τους καρχαρίες του νησιού, αυτούς τους μετρημένους στα δάκτυλα των δύο χεριών, οι οποίοι έλαβαν σε δανεικά το μισό χρέος της χώρας. Δεν κάνουν τα παλληκάρια για να σώσουν δήθεν τα ακίνητα όσων από εμάς έχουμε δάνεια. Θα το καταθέσω τόσο απλά… Δεν τους πιστεύω.
(...)
Έχοντας γνώση των συνεπειών του νόμου, εκφράζω την προσωπική γνώμη ότι οι αντιδράσεις των πολιτικών όλων των χώρων (και του ΔΗΣΥ, και ας μην κάνουν τα «θύματα» οι βουλευτές του), έχουν εξάρτηση από επιχειρηματίες, οι οποίοι ελέγχονται για εξασφάλιση δανείων πολλών εκατομμυρίων. Αυτοί μαζί με τους τραπεζίτες διέλυσαν τις δύο συστημικές τράπεζες…
(...)

Σκίτσο του Π. ΜΑΡΑΓΚΟΥ

Είναι ευτυχής ο άνθρωπος που δεν έχει την ανάγκη των πολιτικών… Αυτό δεν μπορούν να το πουν πολλοί άνθρωποι στην Κύπρο, διότι δεν συμβαίνει σχεδόν τίποτα στο νησί που να ΜΗ χρειάζεται πολιτική παρέμβαση, με το αζημίωτο βέβαια. Και για να μην παρεξηγηθώ, η λέξη «αζημίωτο» αφορά βασικά τις ψήφους ολόκληρων οικογενειών ως αντιστάθμισμα ενός διορισμού.

Για τις εταιρείες και τους επιχειρηματίες το τίμημα φαίνεται να είναι μεγαλύτερο, αλλά ούτε εταιρεία διαθέτω – πέραν μίας μικρής ιστοσελίδας – ούτε επιχειρηματίας θα γίνω ποτέ μου, οπότε αδυνατώ να γνωρίζω το «κόστος».

Οι πολιτικοί – όχι μόνο στην Κύπρο – είναι επιρρεπείς στη διαφθορά, στο εύκολο χρήμα, γι’ αυτό πολλές φορές συλλαμβάνουμε τον εαυτό μας να λέει ότι «ο τάδε εισήλθε πάμπτωχος στην πολιτική και εξήλθε πλούσιος».

Μακρά η εισαγωγή, αλλά απαραίτητη, διότι η υπόθεση των εκποιήσεων με προβληματίζει, με ανησυχεί και με υποψιάζει. Και καταθέτω εξ αρχής ότι η οικογένειά μου είναι θύμα τραπεζικής αναλγησίας και τοκογλυφίας, άρα ΔΕN υποστηρίζω τους τραπεζίτες. Αυτό όμως δεν με σταματά, ούτε μου απαγορεύει να καταθέσω τις απόψεις μου για ένα θέμα που εάν δεν αντιμετωπιστεί, θα μπορούσε να αποτελέσει μεγάλο πισωγύρισμα για την οικονομία και την Κύπρο.

Μνημονιακός δεν υπήρξα, ούτε πρόκειται να γίνω τώρα, διότι έζησα από μέσα την αναισθησία και τον απάνθρωπο χαρακτήρα του καπιταλιστικού συστήματος, και το έχω απορρίψει μετά βδελυγμίας. Επίσης, βίωσα την οικονομική τραγωδία της Ελλάδας πολύ νωρίς, όταν οι άνθρωποι στην Κύπρο συνέχιζαν να πιστεύουν ότι ζούσαν μέσα σε έναν παράδεισο, που αποδείχθηκε κόλαση, ακριβώς επειδή οι πολιτικοί πιστεύουν πως το νησί είναι ο ομφαλός της γης και ουδείς μπορεί να την αγγίξει.

Προεκλογικά πάλεψα από αυτή τη στήλη για να ξυπνήσω τους πολιτικούς και τους πολίτες. Φώναζα ότι η ένταξη στον σκληρό μηχανισμό του ΔΝΤ και της «εταίρου» και «φίλης» Ε.Ε. είναι καταστροφικός για τους λαούς της Ευρώπης. Έζησα τα ελληνικά πάθη, διότι επηρεάστηκε δραματικά και το δικό μου εισόδημα, όπως εκατομμυρίων Ελλήνων, αλλά καλύπτοντας δημοσιογραφικά τις δραστηριότητες της Τρόικα αντιλήφθηκα πολύ νωρίς πως όποιοι μπλέκουν μαζί τους, αν δεν προσέξουν, πάνε κατευθείαν για φούντο. Τον παν για μία χώρα και για ένα λαό είναι να μην έχει καμία απολύτως σχέση με το ΔΝΤ και γενικά την Τρόικα που σχημάτισε με την Ε.Ε.

Προεκλογικά δεν άκουγε κανείς στην Κύπρο, όπου οι περισσότεροι ήταν «μεθυσμένοι» με τη σκέψη και μόνο ότι είτε θα συνέχιζαν το πάρτι της εξουσίας είτε θα ερχόταν και η δική τους σειρά. Όσοι βλέπαμε τη θύελλα να έρχεται αντιμετωπιστήκαμε με ειρωνεία και χλεύη. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία πια να υποστηρίξει κανείς ότι «εμείς σας τα λέγαμε», διότι το κακό έγινε και δεν διορθώνεται. Ή, αν τελικά διορθωθεί, θα πάρει πολλά χρόνια.

Θα πείτε: «Και τώρα τι γίνεται;». Θα σας απαντήσω. Από τη στιγμή που οι πολιτικοί έσυραν τη χώρα και τους πολίτες στον απάνθρωπο κόσμο του Μνημονίου, από τη στιγμή που παραδίδουν στη νέα γενιά μία κατεστραμμένη χώρα, οφείλουν να σοβαρευτούν. Οι παλληκαριές εν μέσω Μνημονίου είναι και βλακώδης και επικίνδυνη πράξη. Διότι το Μνημόνιο – για να μιλάμε με όρους που καταλαβαίνουν καλύτερα οι πολίτες – είναι κανονική κατοχή χωρίς όπλα και στρατεύματα. Οι δανειστές αποφασίζουν, οι δανειστές ορίζουν τις τύχες της χώρας. Το πολιτικό σύστημα απλά δίνει την τελευταία του μάχη ελπίζοντας ότι θα διασωθεί…

Ξέρετε τι πιστεύω για όλη αυτή την ιστορία των εκποιήσεων; Ότι οι πολιτικοί προσπαθούν να σώσουν τους καρχαρίες του νησιού, αυτούς τους μετρημένους στα δάκτυλα των δύο χεριών, οι οποίοι έλαβαν σε δανεικά το μισό χρέος της χώρας. Δεν κάνουν τα παλληκάρια για να σώσουν δήθεν τα ακίνητα όσων από εμάς έχουμε δάνεια. Θα το καταθέσω τόσο απλά… Δεν τους πιστεύω.

Θα μου πείτε: «Μα πιστεύεις τους δανειστές;» Ας είμαστε ειλικρινείς. Τους δανειστές τους κάλεσαν οι πολιτικοί και τους επέβαλαν στις πλάτες του λαού, όταν το πάρτι της εξουσίας οδηγούσε στην χρεοκοπία. Για να συναινέσουν να δώσουν δανεικά, ζήτησαν μέρος της κυριαρχίας, και επίσης είπαν στους πολιτικούς ότι θα έχουν τον τελευταίο λόγο. Και οι πολιτικοί μας συμφώνησαν. Προς τι τώρα ο χορός του… Ζαλόγγου;

Έχοντας γνώση των συνεπειών του νόμου, εκφράζω την προσωπική γνώμη ότι οι αντιδράσεις των πολιτικών όλων των χώρων (και του ΔΗΣΥ, και ας μην κάνουν τα «θύματα» οι βουλευτές του), έχουν εξάρτηση από επιχειρηματίες, οι οποίοι ελέγχονται για εξασφάλιση δανείων πολλών εκατομμυρίων. Αυτοί μαζί με τους τραπεζίτες διέλυσαν τις δύο συστημικές τράπεζες…

Από τη συζήτηση που είχαμε την Πέμπτη στο ΔΝΤ, το συμπέρασμα πέραν πάσης αμφιβολίας είναι ότι η Τρόικα δεν θα εκταμιεύσει τη νέα δόση. Εάν δεν αποτραπεί αυτό – και δεν είμαι δημοσιογράφος που κινδυνολογώ – η Κύπρος θα γίνει πάλι πρώτο θέμα σε παγκόσμιο επίπεδο… Ας ελπίσουμε ότι τα πρωτοσέλιδα δεν θα ομιλούν ότι είμαστε στα όρια της πλήρους κατάρρευσης…

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Η Αμερική αδικεί τον εαυτό της όταν γίνεται ουραγός των Βρετανών στο Κυπριακό. Για πρώτη φορά έχουν ένα φιλο-αμερικανό Πρόεδρο – ούτε ο Κληρίδης ήταν τόσο μεγάλος φίλος των ΗΠΑ – και τον οδηγούν στα άκρα. Να μου το θυμηθείτε: Θα γίνουμε μάρτυρες πρωτάκουστων καταστάσεων… 

15-09-2014
 ΜΙΧΑΛΗΣ ΙΓΝΑΤΙΟΥ