Αποχή από τα προβλήματά μας

Aκόμη βαθύτερα στον ελώδη βόρβορο της Ιστορίας...

(...)
Ο φόβος και ο τρόμος, που ενέσπειραν σ' όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις -από τον ΓΑΠ ώς τον Α.Σ.- οι (επι)κυρίαρχοι δανειστές μας, λειτουργούν ως οχήματα «μαύρης μαγείας» στη λήψη αποφάσεων υπέρ της εθνικής αυτοδιάθεσης και επιβίωσης.

(...)

Η Ελλάδα εξακολουθεί να ποντάρει στους δύο πυλώνες δανεισμού της, στο ΔΝΤ και στην Ε.Ε., και να υποτάσσεται ως υπηρέτης της κακιάς ώρας στις επιλογές τους, μονοδρομώντας στην ουσία το πολυαναμενόμενο κούρεμα του δημόσιου χρέους της.

Ετσι, ενώ της δόθηκε μία ιστορική ευκαιρία να παραστεί στην πρόσφατη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και να ταχθεί υπέρ του ψηφίσματος για την αναδιάρθρωση του χρέους των χρεοκοπημένων χωρών, επέλεξε τη «λευκή» αποχή. Ο φόβος και ο τρόμος, που ενέσπειραν σ' όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις -από τον ΓΑΠ ώς τον Α.Σ.- οι (επι)κυρίαρχοι δανειστές μας, λειτουργούν ως οχήματα «μαύρης μαγείας» στη λήψη αποφάσεων υπέρ της εθνικής αυτοδιάθεσης και επιβίωσης.

Την 9η Σεπτεμβρίου το μεγάλο γερμανικό κανάλι «Ντόιτσε Βέλε» τη χαρακτηρίζει ιστορική συνεδρίαση, γιατί ανοίγει το δρόμο για την πιο αρμοστή προστασία των χρεοκοπημένων κρατών και σπάζει την ομερτά τού μονοπωλίου των δανειστών.

Από το ίδιο κραταιό οικονομικό περιβάλλον και ο Γιούργκεν Κάιζερ, συντονιστής του μεγαλύτερου γερμανικού συνδέσμου αναπτυξιακής πολιτικής erlassjahr.de  ο οποίος υπερασπίζεται κινήσεις και αποφάσεις, οι οποίες επισπεύδουν τις διαδικασίες συντόμευσης του χρονικού ορίου αναδιάρθρωσης του χρέους.

«Αν αποφασίζει το ΔΝΤ υπό την πίεση της Ε.Ε. για το ύψος του κουρέματος χρέους που χρειάζεται η Ελλάδα, τότε σίγουρα το αποτέλεσμα δεν αρκεί για να επανακτήσει η χώρα ευχέρεια κινήσεων», αποφαίνεται ο πραγματιστής Γερμανός οικονομικός εκτιμητής.

Η Αργεντινή, η οποία κίνησε εντελώς προσκηνιακά τα νήματα, υπερασπιζόμενη σε διεθνές επίπεδο το τοπίο των χρεοκοπημένων εθνών, δεν είχε τίποτα να κερδίσει, πάρεξ την έξωθεν καλή μαρτυρία των 124 θετικών ψήφων. Η Γερμανία ψήφισε κατά (καθόλου περίεργο), όπως και το Ηνωμένο Βασίλειο (δεμένο στο αμερικανικό άρμα) -σύνολο ένδεκα χώρες. Η Ελλάδα είχε την «τιμητική» της στις 41 αποχές, όπως και τα περισσότερα έθνη τα οποία συμμετέχουν στην Ε.Ε.

Δικαίως πανηγυρίζει η πρόεδρος της μεγάλης νοτιοαμερικανικής δημοκρατίας Κριστίνα Φερνάντες ντε Κίρχνερ, γιατί η επιλογή της να πάει ενάντια στο αμερικανικό δίκαιο δικαιώνεται μέσα από μία μεγάλη διεθνή συμμαχία. Θα αναρωτηθούμε: Ενα ψήφισμα έχει τη δυναμική να κοντραριστεί με τους μεγάλους δανειστές;

Εάν έχει αντίκρισμα εν τη πράξει, η απάντηση είναι αρνητική. Ετσι κι αλλιώς τα ψηφίσματα έχουν πολλές φορές ακυρωθεί, ιδιαιτέρως τις παραμονές μεγάλων επεκτατικών και διεισδυτικών πολέμων για την εμπέδωση (τάχατες) της δημοκρατίας, όπως π.χ. στο κατασπαρασσόμενο Ιράκ.

Η Ελλάδα υπό τον «εθνικιστή» Αντώνη Σαμαρά τρώει σε εθνικό επίπεδο τη μία σφαλιάρα μετά την άλλη. Γιατί ο «καίσαρας» δεν θέλει να χάσει τη θέση του, αλλά δεν υπολογίζει ότι από τούδε και στο εξής η κάθε υπαναχώρηση αναφορικά με τα εθνικά θέματα μεταμορφώνει τη μικρή δημοκρατία στη Μεσόγειο σ' έναν τζουτζέ, σ' έναν καρπαζοεισπράκτορα, σ' έναν Νενέκο της διεθνούς σκηνής.

Η ατολμία, η εσωστρέφεια, η ανοργανωσιά, ο πρωτογονισμός τής εξωτερικής μας πολιτικής μάς έχει ήδη οδηγήσει σε διεθνή απαξίωση. Δεν αναζητούμε εκτός αμερικανικής επιρροής συμμάχους, για να μη μας κάνει ντα η Αμερική. Το μόνο που έχουμε καταφέρει είναι να βυθιζόμαστε ακόμη βαθύτερα στον ελώδη βόρβορο της Ιστορίας...

  13 Σεπτεμβρίου 2014

Του ΒΑΣΙΛΗ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑ

http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=447211