ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΟΥ 1975



 ΤΟ ΚΥΡΙΟ ΓΝΩΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ΕΙΝΑΙ 
Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ 
ΣΤΗΝ ΑΠΟΝΟΜΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ
 ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΣΚΗΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ


Οι μεγάλες πολιτικές αλλαγές δεν γεννιούνται από συνταγματικές επιταγές.  Συμβαίνουν στην κοινωνία και αποτυπώνονται στο περιεχόμενο του Συντάγματος. Ο ”οργασμός του σωματειακού φαινομένου ο συνδικαλισμός, οι αντιεξουσιαστικές εκδηλώσεις”, δεν είναι επινόηση κάποιων συνταγματικών επιταγών. Το αντίθετο συνέβη. Επειδή υπήρξαν, ως ανάγκες συλλειτουργίας μεταξύ των πολιτών, αναγνωρίσθηκαν συνταγματικά, ως δικαίωμα συνεταιρισμού και συνάθροισης. Επίσης, τα κόμματα πρώτα υπήρξαν ως κοινωνικό φαινόμενο και στη συνέχεια καθιερώθηκαν ως συνταγματικός θεσμός.

Η διαδικασία αυτή δεν αναιρείται ως στοιχείο του Συντάγματος, με την ευκταία προβλεπτικότητα των επιταγών του, η οποία και δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως κατευθυντήριος οδηγία της ζωής μας. Απλώς καθιστά πιο μακρόβιο την αντίστοιχη επιταγή και διευκολύνει, με τη σταθερότητά της, την πολιτική μας ζωή.

Η επισήμανση κατευθύνεται προς εκείνους, οι οποίοι, εκλαμβάνοντας την πρόβλεψη ως ευκαιρία ποδηγέτησης, επιχειρούν, υπό την επήρεια ενός υποβόσκοντος αν όχι ανατέλλοντος, αυταρχισμού, να επηρεάσουν συνταγματικώς τη ζωή μας.

Διακατεχόμενοι από αισθήματα ανωτερότητας υπερεκτιμούν τις ιδέες και απόψεις τους, τις προάγουν σε συνταγματικές πρωτοβουλίες και με μια περιστασιακή πλειοψηφία σε κρίσιμες περιόδους της Βουλής τις μετατρέπουν σε θεσμούς.

Το μόνο, όμως, που επιτυγχάνουν, περιφρονώντας τα λαϊκά αιτήματα, και τη λαϊκή διάθεση, είναι να αποξενώνουν τον πολίτη από το ‘’κατασκεύασμά τους’’ και να καθιστούν προσχηματική τη Δημοκρατία.

΄΄Η Δημοκρατία είναι συλλογικό κατόρθωμα, συνάρτηση του πολιτιστικού επιπέδου και της κατά κεφαλήν καλλιέργειας ενός κοινωνικού συνόλου΄΄ γράφει ο Χρήστος Γιανναράς (Καθημερινή 3-12-2000) και φυσικά συλλογική προσπάθεια πρέπει να είναι και το περιεχόμενο του Συντάγματος που την ορίζει! Αυτό το αυτονόητο, όμως, δεν ισχύει καθόλου για τη λογική των δικών μας πολιτευομένων.

Σπεύδουν να ιδιοποιηθούν την αίγλη για ό,τι καλό επένδυσε η συλλογική θέληση στο Σύνταγμα και αποδίδουν σε ‘’ακαταλληλότητα’’ του Λαού την όποια αποτυχία επήλθε από παρεμβάσεις τους, είτε θεσμοθέτηση είτε παράλειψη θεσμοθέτησης διατάξεων, οι οποίες αποσκοπούσαν στο ‘’πατρωνάρισμα’’ του Λαού, αποποιούμενοι κάθε ευθύνη από τις ‘’ πονηρές’’ εμπνεύσεις τους.

Διαφημίζεται π.χ. κατά κόρον το Σύνταγμα του 1975 από όλον τον πολιτικό μας κόσμο, και επαίρονται οι συντελεστές της σύνταξής του ότι μας προσέφεραν το πιο σύγχρονο Σύνταγμα της Ευρώπης.

Υπερηφανεύονται για τις διατάξεις του σε ότι αφορά:

-          Τις ατομικές ελευθερίες και τα κοινωνικά δικαιώματα, ενώ ήταν δεδομένες διεθνείς συλλογικές κατακτήσεις

-          Τον Ευρωπαϊκό προσανατολισμό, ενώ η Ελλάδα ήταν ήδη υποψήφιο μέλος της ΕΟΚ από το 1956

-          Τη σύννομη λειτουργία του Κοινοβουλευτισμού, ενώ ήταν προϊόν της πολιτικής ωρίμανσης του Λαού

-          Την επιλογή της Προεδρευόμενης Δημοκρατίας, ενώ παγιώθηκε με την υπερψήφιση της από το Λαό με δημοψήφισμα

-          Το δικαίωμα ελεύθερης ίδρυσης των πολιτικών κομμάτων (ουσιαστικά νομιμοποίηση του ΚΚΕ) ενώ ήταν κατακτημένο δικαίωμα και ξεχασμένες οι εμφυλιακές διαφορές από το Λαό. (Μόνο οι ίδιοι τις συντηρούσαν με τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων)

Και αυτά, μεν, είναι επιτεύγματα συλλογικής δράσεως, των οποίων θέλουν να μονοπωλούν τη συμβολή στην επίτευξή τους. Αυτοεπαινούνται, όμως, και για επιτυχίες σε τομείς που έχουν εντελώς αποτύχει ή και για θεσμούς που ενέπνεαν σεβασμό στο Λαό και με τις παρεμβάσεις τους έχασαν το κύρος τους.

Θεωρούν ως συνταγματικές κατακτήσεις, π.χ.:

-          Την οικονομική ευημερία, ενώ έχουν καταχρεώσει το Κράτος

-          Την απόλυτη προστασία ζωής ενώ η εγκληματικότητα διογκώνεται, και παραμένουν ασύλληπτοι οι εγκληματίες

-          Την απόδοση δικαιοσύνης σε εύλογο χρόνο, ενώ περνούν 10ετίες για την τελεσιδικία

-          Την ποιοτική στάθμη της πληροφόρησης ενώ πολλές εκπομπές έχουν ξεπεράσει κάθε όριο εκχυδαϊσμού και όλοι οι τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί παραμένουν παράνομοι

-          Την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης των νέων,  ενώ ήδη θεωρούν αναχρονιστικές τέτοιες διαδικασίες

-          Την εργασία ως δικαίωμα προστατευόμενο από το κράτος, ενώ η ανεργία μαστίζει τους νέους

-          Την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, ενώ στο μέγιστο ποσοστό των λυμάτων των οικισμών δεν γίνεται, ακόμη, βιολογική επεξεργασία και οι ιδιώτες καταστρέφουν ανενόχλητοι (λατομεία, ακτές, παράνομα κτίσματα κ.τ.λ.) χωρίς έλεγχο η και με προσωρινές άδειες

-          Τη χωροταξική αναδιάρθρωση της Χώρας, ενώ οι χωροταξικές μελέτες παραμένουν, ακόμη, στα ράφια του Υπουργείου

-          Τη διοικητική αυτοτέλεια των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ενώ ήδη τους χαρακτηρίζουν ως τέταρτη βαθμίδα της κεντρικής διοίκησης

-          Την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, ενώ με το διορισμό της ηγεσίας της, την παρέμβαση στις προαγωγές, και την οικονομική εξάρτηση, επιχειρούν συστηματικά να τη χειραγωγούν

-          Τη δωρεάν παιδεία σε όλες τις βαθμίδες της, ενώ οι γονείς γνωρίζουν τα τεράστια έξοδα που καταβάλουν για να μορφώσουν τα παιδιά τους

-          Τη διάκριση των λειτουργιών της Πολιτείας, ενώ τις έχουν υπαγάγει όλες έμμεσα στον Πρωθυπουργό μέσω της πλειοψηφίας της μοναδικής Βουλής και της απίσχνασης  των αρμοδιοτήτων του Προέδρου της Δημοκρατίας

-          Την ειδική φροντίδα των πολύτεκνων οικογενειών, ενώ ελαχιστοποιούν τα σχετικά επιδόματα

-          Τη μέριμνα για την υγεία, ενώ έχουν εγκαταλείψει τα δημόσια νοσοκομεία και οι πολίτες υποχρεούνται να την προστατεύουν σε ιδιωτικά, με υπέρογκες δαπάνες

-          Τη φροντίδα απόκτησης κατοικίας, από όσους τη στερούνται ή στεγάζονται ανεπαρκώς, ενώ ήταν υποτυπώδες το ενδιαφέρον τους και άφησαν τη λύση του προβλήματος στη βουλιμία των εργολάβων

-          Την προστασία του γήρατος ενώ την όποια λύση έδωσαν η Τ.Α., η Εκκλησία, και η ιδιωτική πρωτοβουλία

-          Την περίθαλψη των απόρων, ενώ το πρόβλημα ‘’θεραπεύουν’’ κατά το δυνατόν η Τ.Α., η έμφυτη στον Έλληνα ‘’αλληλεγγύη του γείτονα’’, και η συλλογική δράση των ιδιωτών

-          Το Κράτος Δικαίου, ενώ οι ίδιοι παραβιάζουν, ή αδιαφορούν για την παραβίαση των Συνταγματικών επιταγών και επιτρέπουν στα κόμματα να είναι πάνω από το Νόμο

-          Το Κράτος Πρόνοιας, ενώ καταρρακώνουν την προσωπικότητα των πολιτών για να προσφέρουν ελάχιστες υπηρεσίες

Ακόμα, όμως, και το να αυτοεπαινούνται για ανύπαρκτες επιτυχίες τους, είναι μια πολιτική υπερβολή που θα μπορούσαμε να την κατανοήσουμε εάν παράλληλα ασχολούντο, έχοντας συναίσθηση της αποτυχίας τους, να εντοπίσουν τα αίτιά της.

Είπε στη Βουλή ο Πρ. Παυλόπουλος ότι ΄΄το ευρύτατο πλαίσιο, του Συντάγματος, το οποίο επέτρεπε σημαντικές τομές δεν κατέστη αντικείμενο επαρκούς εκμετάλλευσης από την ατολμία της εκτελεστικής εξουσίας, την αδράνεια της νομοθετικής και της προσκόλλησης σε αγκυλώσεις, του παρελθόντος, της δικαστικής΄΄.

Θα ήταν δυνατόν να κατανοήσουμε και αυτήν την άποψη ότι, δηλαδή, δεν έφταιγε το Σύνταγμα, αλλά οι πολιτικοί που δεν αξιοποίησαν τις δυνατότητες που τους παρείχε, αν δεν υπήρχε μια σκληρή πραγματικότητα, η οποία αφ’ ενός ανατρέπει την ‘’αποτελεσματικότητα και την ορθότητα της λογικής’’ του Συντάγματος του 1975 και αφ΄ ετέρου σταματά την όποια κατανόηση εκ μέρους μας.

Η καταρράκωση της αξιοπιστίας του πολιτικού μας συστήματος, η ΄΄κατάντια΄΄ της Δημοκρατίας μας, που οι πολιτικοί πανθομολογούν και οι πολίτες εν τω συνόλω τους καταγγέλλουν, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις.

Σε δημοσκόπηση του Ινστιτούτου Στρατηγικών και Αναπτυξιακών Μελετών ‘’Ανδρέας Παπανδρέου’’ η οποία διεξήχθη σε συνεργασία με την ‘’ΡΡC’’ το 60,3% των πολιτών πιστεύει ότι η Δημοκρατία μας βρίσκεται σε κρίση.  Ως θεσμό με τη μεγαλύτερη δύναμη 22,5% ανακηρύσσει τους ‘’μεγάλους επιχειρηματίες’’ ενώ στη Βουλή αποδίδει το 5,2%.  Ως συμπαθέστερους θεσμούς θεωρεί τον Στρατό και την Εκκλησία και επιφυλάσσει την 14η θέση για τη Βουλή των Ελλήνων, στο ίδιο ποσοστό περίπου με τον …ΟΤΕ και την ΔΕΗ (Ελευθεροτυπία, 14-5-97).

Η πηγή της υποτίμησης και της απέχθειας μας προς το θεσμό της Βουλής, ο οποίος υποτίθεται ότι εκφράζει τη δύναμη του Λαού, είναι το ίδιο Σύνταγμα.

Η πλήρης αντιπροσώπευση των πολιτών και η εξ’ ίσου πλήρης έλλειψη δυνατότητας ελέγχου των αντιπροσώπων τους, είναι οι πηγές της απόλυτης εξουσίας των πολιτικών και της πολιτικής δυστυχίας εμάς των πολιτών. Πηγές συνειδητά εγκατεστημένες μέσα στο Σύνταγμα.

Πηγές αντιδημοκρατικότητας, προϋπάρχουσες και στα προηγούμενα συντάγματα ελάχιστα και τότε δικαιολογούμενες, αλλά εντελώς αδικαιολόγητες για τα 1975-76, χρονιές που πλημμύρισαν από διάθεση του ελληνικού Λαού για πολιτική δράση, μετά την επτάχρονη ολοσχερή στέρησή της. 

Πηγή: «Από το κράτος των υπηκόων στην πολιτεία των πολιτών», Ι. Γ. Δημητροκάλλης

Το βιβλίο σε ψηφιακή μορφή εδώ:

ΠΗΓΗ