Η... «ακατάσχετη» κομματοκρατία

(...)

(...)

Στα πέντε χρόνια της εξοντωτικής για τους πολλούς κρίση, η χώρα μας δεν έχει στην Ευρώπη μόνο τα θλιβερά πρωτεία στη φτώχεια και την ανεργία. Αλλά και στην ασύδοτη και ατιμώρητη πολιτική διαφθορά, που επιδεινώνεται αντί να αντιμετωπιστεί δραστικά και ως ακόμη μία γενεσιουργός αιτία της χρεοκοπίας. Το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα συντηρείται αλώβητο και αναπαράγεται, αφού δεν υπάρχει σθεναρή αντίσταση μέσα κι έξω από το Κοινοβούλιο και αφού η πολύχρωμη και με κοινό συμφέρον τη διαιώνιση της κυριαρχίας της κομματοκρατία πνίγει εν τη γενέσει της κάθε απόπειρα για αυτόνομη έκφραση της κοινωνίας.

Κραυγαλέο το παράδειγμα:

Αντί να τεθεί τέρμα, μια για πάντα, στην ποινική ασυλία των πολιτικών (με τα διαβόητα άρθρα 86 και 62 του Συντάγματος τα οποία φρόντισε επιμελώς, στην αναθεώρησή του προ δεκαπενταετίας, ο εμφανιζόμενος τώρα σαν θεσμολάγνος Ευ. Βενιζέλος) η δικομματική συγκυβέρνηση της συμφοράς την επεξέτεινε και εκτός Κοινοβουλίου: Στις διοικήσεις των τραπεζών, του ΤΑΙΠΕΔ, του ΤΧΣ κ.ά. - δηλαδή, στις πηγές, ακριβώς, των σκανδάλων...

(...)

Οι εξουσίες χαϊδεύονται σαν ερωτιάρες γάτες πάνω απ' τις στέγες μας

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ

Ως τώρα, όταν γινόταν λόγος, μιλούσαμε για ακατάσχετο βερμπαλισμό (του Βενιζέλου ή του Αδώνιδος, ας πούμε), ακατάσχετη ρεμούλα (των πολιτικών), ακατάσχετη απληστία (των λεφτάδων) και πάει λέγοντας... Αλλά να που μας προέκυψε και «ακατάσχετο» στα οικονομικά των πολιτικών κομμάτων - κι αν ο άτεχνος νεολογισμός απωθεί, ο προκλητικός παραλογισμός εξοργίζει:

Με τροπολογία που κατέθεσαν οι βουλευτές Κ. Καραγκούνης (Ν.Δ.) και Ι. Κουτσούκος (ΠΑΣΟΚ) και ασμένως απεδέχθη ο υπουργός Εσωτερικών Αργ. Ντινόπουλος (καλό είναι να δημοσιεύονται όλα τα ονόματα για τους σύγχρονους στηλίτες) παραμένει «ακατάσχετο» (δηλαδή, δεν μπορεί να κατασχεθεί) το 40% της συνολικής κρατικής χρηματοδότησης στα κοινοβουλευτικά κόμματα.

Η εξοργιστική τροπολογία ψηφίστηκε από την κυβερνητική πλειοψηφία, με το νομοσχέδιο για το πολιτικό χρήμα, στις 15 Οκτωβρίου.

Συμπτωματικά, την ίδια μέρα ή την επομένη, δεν θυμάμαι καλά, τα κανάλια μετέδιδαν από τη Ρόδο το τραγικό περιστατικό: Πανί με πανί, ο 35χρονος άνεργος ξαναζήτησε βοήθεια από τη μάνα του για να θρέψει το τρίχρονο παιδί του. Και εκείνη, απληροφόρητη για το πόσο απηνώς ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός κυνηγάει πια τους... φοροφυγάδες, έβαλε στον κοινό τραπεζικό λογαριασμό του 300 ευρώ. Και τα κατάσχεσε αυθωρεί, για χρέη, η Εφορία! Σε απόγνωση ο δύσμοιρος πατέρας, κουβάλησε αγκαλιά το τρίχρονο βλαστάρι του και το εναπέθεσε στο γραφείο του εφόρου: «Πάρ' το κι αυτό. Να 'χει, τουλάχιστον, να πίνει γάλα...».

Μόνο τον περασμένο μήνα οι κατασχέσεις (ακινήτων, μισθών και συντάξεων) έφτασαν τις 18.662. Και αυξάνονται ραγδαία. Αλλά τα κόμματα, πλέον, δεν θα (ξανα)μένουν ταπί. Εκεί που μας χρωστούσανε μας παίρνουν και το βόδι!... Οσα χρωστούν στις τράπεζες οι συνεταίροι στη νομή της εξουσίας (περί τα 250 εκατομμύρια ευρώ Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ μαζί) θα φορτωθούν και αυτά στους φορολογουμένους, όπου να 'ναι. Αναζητείται ήδη το πρόσχημα - με προσφορότερο την αναμόρφωση του κόμματος υπό νέο τίτλο...

Παντελώς ανίκανοι να νοικοκυρέψουν τα του οίκου τους, φαλίρισαν πρώτα τα πολυδάπανα κόμματά τους, ενώ έσπρωχναν τη χώρα στον γκρεμό της χρεοκοπίας. Και τώρα, που αδυνατούν να καταστήσουν βιώσιμο το δυσθεώρητο χρέος, φροντίζουν να έχουμε βιώσιμα... κόμματα! Μπας και μείνουν άστεγοι και άνεργοι οι κατ' επάγγελμα (το πλέον προσοδοφόρο) πολιτικοί, φύτρα είτε του νεποτισμού είτε του κομματικού φυτώριου - σε κοινή προνομιούχο συντεχνία. Και βλέπουμε το φαινομενικά παράδοξο να φθίνουν ευτελισμένα στην κοινωνική συνείδηση τα κόμματα και να ξεφυτρώνουν νέα, να πληθαίνουν οι αρχηγοί και να παραμένει πανίσχυρη η κομματοκρατία...

Χρειαζόμαστε, λένε οι άθλιοι εμπνευστές του «ακατάσχετου», βιώσιμα τα κόμματα, διότι είναι «οι πυλώνες της δημοκρατίας».

Πυλώνες ή λυμεώνες;

Και ποιας τάχα «δημοκρατίας;». Ούτε καν αντιπροσωπευτική είναι πια. Τα κόμματα δεν έχουν τώρα τον μεσολαβητικό ρόλο τους και δεν μεταφέρουν στο Κοινοβούλιο τις κοινωνικές συγκρούσεις. Σκέτοι μηχανισμοί για την άλωση του κράτους και τη νομή της εξουσίας είναι. Κομματικός εντολοδόχος, ο βουλευτής καλείται απλώς να επικυρώσει πειθαρχημένα αποφάσεις ειλημμένες εκτός Κοινοβουλίου, το οποίο δεν είναι πλέον το κέντρο των πολιτικών αποφάσεων.

Κραυγαλέο το παράδειγμα: Αντί να τεθεί τέρμα, μια για πάντα, στην ποινική ασυλία των πολιτικών (με τα διαβόητα άρθρα 86 και 62 του Συντάγματος τα οποία φρόντισε επιμελώς, στην αναθεώρησή του προ δεκαπενταετίας, ο εμφανιζόμενος τώρα σαν θεσμολάγνος Ευ. Βενιζέλος) η δικομματική συγκυβέρνηση της συμφοράς την επεξέτεινε και εκτός Κοινοβουλίου: Στις διοικήσεις των τραπεζών, του ΤΑΙΠΕΔ, του ΤΧΣ κ.ά. - δηλαδή, στις πηγές, ακριβώς, των σκανδάλων...

«Δεν κυβερνάνε μόνον ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος. Μας κυβερνούν όλα τα κόμματα της Βουλής», παρλάρει αυτές τις μέρες, με τη μαστιγωτική του σάτιρα της χαρμολύπης ο Τζίμης Πανούσης - αθυρόστομος και ανελέητος. Και τους έχει όλους, αρχηγούς και υπουργούς, να παρελαύνουν, γύρω από τη σκηνή, ντυμένοι με την πορτοκαλί φόρμα του Γκουαντάναμο και με τη θηλιά στο λαιμό...

Λιγότερο ροβεσπιερικός, αλλ' εξίσου αδυσώπητος και σε άλλη, βεβαίως, συχνότητα, ο πρώην πρύτανης του Παντείου Γ. Κοντογιώργης, ο πιο επίμονος και δριμύς κατήγορος της κομματοκρατίας, γράφει (στο τελευταίο βιβλίο του «Οι ολιγάρχες» - εκδόσεις «Πατάκη»):

«Οι μισοί βουλευτές έπρεπε να είναι στη φυλακή για διαφθορά και οι άλλοι μισοί για συνέργεια και συγκάλυψη».

Για τον συγγραφέα με την ανεξάρτητη φωνή, δεν υπάρχει διέξοδος από «την πρωτοφανή και πρωτογενώς πολιτική κρίση», ούτε με κυβερνητική μεταβολή προς τα αριστερά, όσο διατηρούνται άθικτα και αναλλοίωτα το θεσμικό οπλοστάσιο και το πολιτικό προσωπικό, που «εξ ολοκλήρου την προκάλεσαν». Και όσο κυριαρχεί «ο ολοκληρωτικός αποκλεισμός της κοινωνίας από το πολιτικό σύστημα και τη διαδικασία λήψεως των αποφάσεων».

Αλίμονο...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΟΤΣΗΣ

25-10-2014

http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=454002

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Η... «ακατάσχετη» κομματοκρατία