Δυτικοί Φόβοι Μη Θυμώσει Η Τουρκία: Αφήνουν Πολιορκούμενη Κουρδική Πόλη Στο Έλεος του Ισλαμικού Κράτους
Την αδιαφορία και εγκατάλειψη, από τις ΗΠΑ και τη Δύση γενικότερα, των ηρωικών Κούρδων του Κομπάνι, για τα μάτια της Τουρκίας, ελεεινολογεί, με δραματική εκφραστική λιτότητα, το ακόλουθο άρθρο του Τζόναθαν Σπάϊερ στην Τζερούσαλεμ Πόστ.
Το ειδικό ενδιαφέρον του άρθρου βρίσκεται βέβαια στη ταυτότητα της κυβερνητικής ισραηλινής εφημερίδας και των δυνάμεων που στιγματίζει.
Όχι ίσως τυχαία, οι τελευταίες λέξεις του άρθρου είναι « αίσθηση προδοσίας».
(Μετφ. Μ. Στυλιανού)
«H μοίρα του κουρδικού θύλακα στο Κομπάνι φαίνεται να έχει κριθεί. Το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής που διοικούσαν οι Κούρδοι έχει καταληφθεί ήδη από τις δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους. Κάπου 9.000 πολεμιστές του έχουν καταλάβει θέσεις κοντά στο τελευταίο οχύρωμα- την πόλη του Κομπάνι. Η μαύρη σημαία των ισλαμιστών είναι κι’ ‘ολας υψωμένη σε τρεις συνοικίες της.
Τη Δευτέρα, οι κουρδικές αρχές διέταξαν την απομάκρυνση των τελευταίων αμάχων που απέμεναν στην πόλη. Στους δημοσιογράφους δεν επιτρέπεται η είσοδος. Οι δυνάμεις του Υ ΡD (Μονάδες Λαϊκής Προστασίας) ετοιμάζονταν να πολεμήσουν τους τζιχαντιστές για κάθε δρόμο. Αλλά δεν μπόρεσαν να φύγουν όλοι οι κάτοικοι. Αν πέσει η πόλη, θα ακολουθήσει σφαγή.
Οι ισλαμιστές χρησιμοποιούν τώρα τα βαρειά τεθωρακισμένα και το πυροβολικό που πήραν από την φρουρά της Μοσούλης και από τις βάσεις του στρατού της Συρίας. Οι Κούρδοι έχουν μόνο ελαφρά όπλα, μερικά πολυβόλα και μερικές εκτοξευόμενες χειροβομβίδες.
Η επικείμενη πτώση του Κομπάνι προσφέρει ένα αντικειμενικό μάθημα της περιορισμένης αποτελεσματικότητας του θάρρους και της αφοσίωσης, ( τα οποία αφθονούν στις τάξεις των Κούρδων), απέναντι στην αδιαφορία των περιφερειακών και παγκόσμιων δυνάμεων για την μοίρα των Κούρδων της Συρίας.
Και η κουρδική περιφερειακή κυβέρνηση του βόρειου Ιράκ δέχθηκε ένα γερό πλήγμα από το Ισλαμικό Κράτος τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. Στις αρχές Αυγούστου, η κουρδική πρωτεύουσα Ερμπίλ κινδύνευε να υποστεί την ίδια τύχη που τώρα φαίνεται αναπόφευκτη για το Κομπάνι.
Αυτό που έσωσε τους Κούρδους του Ιράκ ήταν η γοργή επέμβαση της αμερικανικής αεροπορικής δύναμης και στη συνέχεια η μαζική διάθεση δυτικών όπλων στις δυνάμεις Πεσμέργκα των Κούρδων του Ιράκ. Τώρα οι Πεσμέργκα, σε συνεργασία με τις Δυτικές ειδικές δυνάμεις και την αμερικανική αεροπορία προσπαθούν, με κάποια επιτυχία, να ανακτήσουν τα εδάφη που κατέλαβαν οι τζιχαντιστές το καλοκαίρι.
Τότε τι κάνει τόσο διαφορετικό το Κομπάνι από την Ερμπίλ; Στον συριακό κουρδικό θύλακο κυβερνά το Κόμμα Δημοκρατικής ΄Ενωσης ( R Y D), το οποίο συνδέεται στενά με το Κίνημα Κουρδικής Ανεξαρτησίας (Ρ Κ Κ ). Αυτή η επαναστατική δύναμη είναι ανάθεμα για την Τουρκία, εναντίον της οποίας αγωνίζεται από το 1984. Η Τουρκία, που κυβερνάται από το Ισλαμιστικό ΑΚΡ, είναι μέλος του ΝΑΤΟ και θεωρείται ακόμη σημαντικός και ισχυρός σύμμαχος των ΗΠΑ και της Δύσης.
Η τουρκική εχθρότητα για τις εμβρυώδεις αυτόνομες κουρδικές ζώνες της βόρειας Συρίας είναι το κλειδί για την κατανόηση της Δυτικής και περιφερειακής αδιαφορίας για την τύχη του Κομπάνι. Τα τουρκικά τεθωρακισμένα περιμένουν τώρα στα σύνορα, απέναντι στο Κομπάνι, αλλά καμιά προσπάθεια δεν καταβάλλεται να βοηθηθούν οι Κούρδοι μαχητές. Οι Τούρκοι μάλιστα κινητοποιήθηκαν το τελευταίο διάστημα για να εμποδίσουν Κούρδους εθελοντές να φθάσουν στη ζώνη των μαχών.
Κάποιοι Δυτικοί βομβαρδισμοί έγιναν τις τελευταίες ημέρες, αλλά χωρίς αισθητά αποτελέσματα. Η επιθυμία να μη δυσαρεστηθεί η Τουρκία αλλά και να κρατηθούν έξω από την αρένα της Συρίας εξηγεί την εγκατάλειψη του Κομπάνι.
Η απώλειά του, εάν επέλθει, θα αποτελέσει μια κληρονομιά πικρίας για τους Κούρδους, που μπορεί να οδηγήσει στον τερματισμό της διαδικασίας ειρήνευσης μεταξύ Τουρκίας και ΡΚΚ και σχεδόν κατά βεβαιότητα θα οδηγήσει σε αναζωπύρωση του κουρδικού αγώνα. Θα παραμείνει ζωντανή μια αίσθηση προδοσίας.»
Σαν προσθήκη τεκμηρίωσης του Ισραηλινού άρθρου, από τις ΗΠΑ έρχεται σχόλιο του δημοσιολόγου Μπομπ Γούντγουορντ με τις χθεσινές δηλώσεις Αμερικανών αξιωματούχων.
« Η κυβέρνηση Ομπάμα δεν πολυνοιάζεται για την τύχη του
Κομπάνι»,
γράφει στον τίτλο του.
Και συνεχίζει:
«Πρώτα δεν έκανε τίποτα σχεδόν για να εμποδίσει τους ισλαμιστές να προχωρήσουν ως το Κομπάνι. Αμέτρητες ευκαιρίες να τους χτυπήσουν όσο βρίσκονταν σε ακάλυπτο έδαφος έμειναν ανεκμετάλλευτες, χωρίς προφανή λόγο. ΄Επειτα, μόλις το ΙΚ μπαίνει στην πόλη, οι ΗΠΑ κινούν τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς, επιβραδύνουν τους ισλαμιστές αλλά καταστρέφουν και τις υποδομές της πόλης.
Το CNN μεταδίδει: Η πόλη-κλειδί των συριακών συνόρων, το Κομπάνι, σύντομα θα πέσει στα χέρια των ισλαμιστών, αλλά αυτό δεν προκαλεί μείζονα αμερικανική ανησυχία, δήλωσαν αρκετοί κυβερνητικοί αξιωματούχοι.
Εάν πέσει το Κομπάνι το Ισλαμικό Κράτος θα ελέγχει μια ολόκληρη λωρίδα γης μεταξύ της Ράκα, που ανακήρυξε πρωτεύουσά του, της Συρίας και της Τουρκίας, σε μια έκταση μεγαλύτερη των 100 χιλιομέτρων.
Οι Αμερικανοί αξιωματούχοι δήλωναν ότι πρωτεύοντες στόχοι δεν είναι η σωτηρία των πόλεων αλλά τα χτυπήματα ηγετών του Ι.Κ., διυλιστηρίων πετρελαίου και άλλων υποδομών, που θα περιορίσουν τη δυνατότητα δράσης των τρομοκρατών.
Ο Τζων Κέρρυ αυτοπροσώπως δήλωσε πως όσο κι’ είναι φριχτά όσα συμβαίνουν στο Κομπάνι, πρέπει να κοιτάξουμε τον στρατηγικό στόχο. Στόχοι μας είναι η διοίκηση, τα κέντρα ελέγχου ( των Ισλαμιστων) και οι υποδομές…(της Συρίας, εννοείται).»
Στο σχόλιο του Γούντγουορντ, ας προσθέσει δυο φράσεις και ο μεταφραστής:
Οι χθεσινές δηλώσεις των αξιωματούχων της Ουάσιγκτων, πως η σωτηρία των πόλεων από τους ισλαμιστές σφαγείς δεν είναι πρωτεύων στόχος των βομβαρδισμών, κρεμούν ανάποδο το μυστηριακόR2P, (Responsibility to Protect- Ευθύνη για Προστασία),το νεόκοπο δόγμα των «επιβεβλημένων ανθρωπιστικών επεμβάσεων» (με βομβαρδισμούς, για την προστασία των Αλβανών του Κοσσόβου και των Βοσνίων και Κροατών από τους Σέρβους, των δημοκρατών της Λιβύης από τον Καντάφι κ.ο.κ.) Η ιερή επιταγή R2P ήταν το πρώτο θύμα που σφαγιάσθηκε προ των πυλών του Κομπάνι. Αλλά όχι από τους τζιχαντιστές.
2014-10-10
2014-10-10
ΠΗΓΗ
Σ Χ Ε Τ Ι Κ Α
Για άλλη μία φορά φταίνε οι “σκοτεινοί κύκλοι”. Αυτό τουλάχιστον υποστήριξε ο Τούρκος πρόεδρος Tayyip Erdoğan σχετικά με τις βίαιες συγκρούσεις σε κάθε μέρος της Τουρκίας όπου ζούν Κούρδοι, με τραγικό απολογισμό σχεδόν 40 νεκρούς. “Είναι προφανές ότι αυτό το παιχνίδι θέτει στο στόχαστρο το ειρηνικό περιβάλλον στα ανατολικά και νοτιοανατολικά, καθώς και τη διαδικασία επίλυσης [του Κουρδικού]” διαπίστωσε, προσθέτοντας ότι “οι βίαιες ενέργειες στην Τουρκία υπό το πρόσχημα της επίθεσης των τρομοκρατών στο Kobanê, αποκαλύπτουν την πραγματική στόχευση αυτών των κινήσεων”. Ο λόγος βέβαια για την κουρδική πόλη στα σύνορα της Συρίας με την Τουρκία, η οποία πολιορκείται τις τελευταίες τρεις εβδομάδες από τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού, χωρίς οι τουρκικές δυνάμεις να επεμβαίνουν ή να επιτρέπουν σε άλλους να συνδράμουν.
Ο έγκλειστος ηγέτης του Εργατικού Κόμματος Κουρδιστάν (ΡΚΚ) Abdullah Öcalan δεν έμεινε εκτός “συνομιλίας”. Με μήνυμά του που διαβίβασε ο επικεφαλής του φιλοκουρδικού Κόμματος Δημοκρατίας των Λαών (HDP) Selahattin Demirtaş, απηύθυνε έκκληση προς κάθε πλευρά για επίσπευση των συνομιλιών, ώστε "να αποτραπούν οι επαπειλούμενες προβοκάτσιες και σφαγές”. Ο ίδιος ο Demirtaş πρόσθεσε ότι το Kobanê αποτελεί εσωτερική υπόθεση της Τουρκίας, όπως ακριβώς είχε διαπιστώσει προ καιρού ο Erdoğan για τη συριακή κρίση συνολικά. “Ας σώσουμε το Kobanê μαζί” προέτρεψε ο Κούρδος πολιτικός, δηλώνοντας ότι η διεθνής κοινότητα που ευθύνεται για το ότι γιγαντώθηκε η απειλή του Ισλαμικού Κράτους, δεν μπορεί να εγκαταλείψει τους Κούρδους του Kobanê ή τους Τουρκομάνους και τους Άραβες στο Tal Afar του Ιράκ.
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Kemal Kılıçdaroğlu πρότεινε μια σολομώντεια λύση: να ψηφίσει εκ νέου η Τουρκική Εθνοσυνέλευση επί της ανάληψης στρατιωτικής δράσης και, αντί του ασαφούς κειμένου το οποίο άφηνε περιθώριο εκτεταμένων επιχειρήσεων στη Συρία, ουσιαστικά εναντίον του καθεστώτος Assad, να υιοθετηθεί μια εξουσιοδότηση για επέμβαση με στόχο αποκλειστικά τη σωτηρία του Kobanê. Η δε συνεργασία με τον διεθνή παράγοντα να διευκρινισθεί ότι συνίσταται στην συμμετοχή στις αεροπορικές επιδρομές κατά του Ισλαμικού Κράτους, χωρίς δυνατότητα για μόνιμη στάθμευση ξένων στρατευμάτων στην τουρκική επικράτεια. Προφανώς η πρόταση αυτή αποβλέπει στο να ικανοποιηθεί μεν το λαϊκό αίσθημα σχετικά με το Kobanê, χωρίς όμως να αφεθούν περιθώρια για ευρύτερους τυχοδιωκτισμούς, που οδήγησαν το κόμμα του Kılıçdaroğlu να δώσει αρνητική ψήφο την προηγούμενη εβδομάδα στην Εθνοσυνέλευση.
Όσο για την εσωτερική κατάσταση, ο (Κούρδος και Αλεβίτης ταυτοχρόνως) κεμαλιστής πολιτικός υποστήριξε την ενδιαφέρουσα άποψη ότι το κυβερνών κόμμα κρατά σε ομηρία τον κουρδικό πληθυσμό και εξαπατά τους πάντες με την “διαδικασία επίλυσης”, ώστε να υλοποιήσει ανέφικτους επεκτατικούς στόχους.
Όλα αυτά μικρή σημασία ίσως έχουν, όταν λ.χ. το Diyarbakir μετρά 124 κατεστραμμένα κτήρια (14 δημόσιες υπηρεσίες, 15 τράπεζες, 5 κομματικά γραφεία και 34 σχολεία), όταν ισλαμιστές εισβάλλουν στο Πανεπιστήμιο της Άγκυρας και στο Πολυτεχνείο Μέσης Ανατολής για να ξυλοφορτώσουν (ανενόχλητοι από την πανταχού παρούσα αστυνομία) φοιτητές που διαδήλωναν για την σωτηρία του Kobanê, όταν 4 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους στο Gaziantep από οπλισμένο πλήθος με τα διακριτικά των Γκρίζων Λύκων το οποίο πυρπόλησε τα γραφεία του φιλοκουρδικού κόμματος, όταν αστυνομικός διευθυντής πέφτει (για πρώτη φορά από το 2001) σε δολοφονική ενέδρα στο Bingöl, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους δύο συνεργάτες του, όταν στρατιωτικό φυλάκιο στη μεθόριο με τη Συρία υφίσταται επίθεση και από τις δύο μεριές των συνόρων ταυτοχρόνως και κυρίως όταν σε καθημερινή βάση η ένοπλη νεολαία του ΡΚΚ (YDG-H) και οι οπαδοί του Hüda Par (μετεξέλιξης της ισλαμιστικής οργάνωσης Hizbullah, συνεργού του “βαθέος κράτους”) ανταλλάσσουν όχι μόνο “πολεμικά ανακοινωθέντα” στο Διαδίκτυο, αλλά και καθημερινά πλήγματα, σε έναν ιδιόμορφο κουρδικό εμφύλιο πόλεμο χαμηλής έντασης.
Όμως το στοίχημα που ανέλαβε ο Erdoğan παραμένει. Η Τουρκία εκβιάζει δημοσίως τις ΗΠΑ, αρνούμενη να ρίξει τις καθοριστικής σημασίας στρατιωτικές δυνάμεις της στον αγώνα κατά του Ισλαμικού Κράτους, αν δεν αναθερμανθεί ο στόχος της “αλλαγής καθεστώτος” στη Δαμασκό ή έστω το, παλαιό επίσης, σχέδιο της δημιουργίας “ασφαλών καταφυγίων” εντός της συριακής επικράτειας (ως πρόπλασμα διακυβέρνησης από την “μετριοπαθή αντιπολίτευση”), μαζί με ζώνη απαγόρευσης πτήσεων. Μάλιστα, η Άγκυρα διαμηνύει (φοβούμενη προφανώς της αντιδράσεις της Ρωσίας και του Ιράν, σταθερών συμμάχων της Συρίας) ότι αυτό το έργο πρέπει να αναληφθεί συλλογικά από το ΝΑΤΟ, καθώς, όπως δήλωσε ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Mevlüt Çavuşoğlu μετά από συνάντηση με τον νέο γ.γ. της Ατλαντικής Συμμαχίας Jens Stoltenberg, “δεν είναι ρεαλιστικό” να αναμένει κανείς χερσαίες επιχειρήσει από μόνη την Τουρκία.
Εν τω μεταξύ, το σφυροκόπημα του Kobanê από τους τζιχαντιστές και επιδεινώνει την προσφυγική κρίση, προσφέροντας επιχειρήματα υπέρ της δημιουργίας ασφαλών καταφυγίων και πλήττει το κουρδικό στοιχείο, υπενθυμίζοντας στο ΡΚΚ και το HDP ποιός έχει το πάνω χέρι στην “διαδικασία επίλυσης”.
Το αν το στοίχημα αυτό θα αποδώσει, εξαρτάται βέβαια από το πόσο θα αντέξουν οι ηρωικοί υπερασπιστές του Kobanê, πότε θα καταλαγιάσει (ή θα κλιμακωθεί) η εσωτερική ένταση στην Τουρκία και πώς θα τοποθετηθεί ο αμερικανικός παράγοντας, που απέστειλε στην Άγκυρα για συνομιλίες τον στρατηγό ε.α. John Allen και τον Brett H. McGurk, ειδικούς απεσταλμένους για τον διεθνή συντονισμό της μάχης κατά του Ισλαμικού Κράτους.
Από την πλευρά τους, πάντως, η μεν Μόσχα διαμήνυσε ότι οποιαδήποτε δημιουργία ασφαλούς ζώνης στο συριακό έδαφος ερήμην της Δαμασκού είναι παράνομη βάσει Διεθνούς Δικαίου, η δε Τεχεράνη έστειλε το ακόμη ισχυρότερο μήνυμα ότι είναι έτοιμη να συνδράμει τους υπερασπιστές του Kobanê, αν αυτό της ζητηθεί από την συριακή κυβέρνηση...
10/10/2014
Του Κώστα Ράπτη
http://www.capital.gr/gmessages/showTopic.asp?id=4616568&nid=2128372