Δύση - Τουρκία - Τζιχαντιστές - Ισλαμικό Κράτος ...



1.

 Αντιμέτωπη με την καχυποψία των συμμάχων η Άγκυρα

  Η απόφαση της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης την περασμένη Πέμπτη με την οποία δόθηκε το «πράσινο φως» για την εμπλοκή της Τουρκίας σε στρατιωτικές επιχειρήσεις στο βόρειο Ιράκ και τη βόρεια Συρία, παρά τω πλευρό του υπό τις ΗΠΑ διεθνούς συνασπισμού που μάχεται το Ισλαμικό Κράτος, αποτελεί άλλο ένα, ίσως το μεγαλύτερο, βήμα απομάκρυνσης από την κληρονομιά του Kemal Atatürk.
Επί δεκαετίες, η Τουρκική Δημοκρατία έμενε, κατά τις υποθήκες του δημιουργού της, επιδεικτικά ξένη προς τις εξελίξεις και τις συγκρούσεις του μεσανατολικού της περίγυρο, όντας πεισματικά στραμμένη προς τη Δύση. Όμως σε μια συγκυρία κατά την οποία ο ίδιος ο πρόεδρος των ΗΠΑ Barack Obama παρατηρεί ότι καταλύεται η μυστική γαλλο-βρετανική συμφωνία Sykes-Picot (1916), που χάραξε τα σύνορα της Μέσης Ανατολής μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν είναι απίθανο και η «μετα-κεμαλική» Τουρκία να δελεάζεται από σενάρια αναθεώρησης προς Ανατολάς της ταπεινωτικής Συνθήκης των Σεβρών (1920) και της οριστικής απώλειας της Μοσούλης (1926). Άλλωστε, ο ίδιος ο Erdogan προβάλλει χρόνια τώρα την εικόνα του μεγάλου προστάτη των σουνιτικών πληθυσμών της περιοχής, είτε συνηγορώντας υπέρ της άρσης του αποκλεισμού της Λωρίδας της Γάζας, είτε πρωτοστατώντας στην καταγγελία του «σφαγέα» Assad. Το κενό που δημιουργεί ο κατακερματισμός κρατών όπως το Ιράκ και η Συρία, δεν υπάρχει αραβική δύναμη που να μπορεί να το καλύψει.
Εξ ου και οι φιλοδοξίες της Άγκυρας δεν συναντούν τη συμπάθεια ούτε των κρατών της περιοχής, αλλά ούτε και του υπερατλαντικού ηγεμόνα, που δεν έχει προφανώς αποφασίσει ως ποιο σημείο θα ανεχθεί την προβολή τουρκικής ισχύος. Ο σκληρός φραστικός πόλεμος που επί καθημερινής βάσεως διεξάγεται ανάμεσα στο Κάιρο και την Άγκυρα είναι ένας μόνο δείκτης της καχυποψίας που γεννά η τουρκική πολυπραγμοσύνη στις χώρες του «σουνιτικού τόξου» - ιδίως αφότου η Μουσουλμανική Αδελφότητα, «υπαρξιακή απειλή» στα μάτια της Σαουδικής Αραβίας και των δορυφόρων της, εγκατέστησε την ηγεσία της στην Τουρκία. Το επεισόδιο, πάλι, ανάμεσα στον Αμερικανό αντιπρόεδρο Joe Biden και τον Tayyip Erdoğan είναι αποκαλυπτικό του τι πραγματικά σκέφτεται η Ουάσιγκτον.
Μιλώντας στο πανεπιστήμιο του Harvard, ο Joe Biden υποστήριξε ότι στην πρόσφατη συνάντησή τους ο Τούρκος πρόεδρος παραδέχθηκε εμμέσως ότι η Άγκυρα συνετέλεσε στη γιγάντωση του Ισλαμικού Κράτους, αφήνοντας «πολλούς ανθρώπους» να διασχίσουν τα σύνορα προς τη Συρία, τα οποία πλέον επιχειρεί να σφραγίσει. «Το μεγαλύτερό μας πρόβλημα είναι οι σύμμαχοί μας στην περιοχή. Τώρα ξαφνικά όλοι έχουν ξυπνήσει με αυτό που συνέβη» ανέφερε ο Biden, σε μια έκρηξη ειλικρίνειας και εκ των υστέρων ανακτημένης αθωότητας.
Οι δηλώσεις Biden προκάλεσαν βέβαια την οργισμένη αντίδραση των Erdoğan και Davutoğlu, που υποστήριξαν ότι κανένας ένοπλος δεν διέσχισε τα σύνορα εν γνώσει της Άγκυρας, ότι η Τουρκία προσφέρει καταφύγιο σε 180.000 Σύρους πρόσφυγες και ότι η κλιμάκωση της κρίσης δεν θα είχε επέλθει, αν είχαν εισακουσθεί εγκαίρως οι τουρκικές συστάσεις (κοινώς, αν είχε επισπευσθεί η επιχείρηση «αλλαγής καθεστώτος στη Δαμασκό). Εντέλει, η εκπρόσωπος του Biden ζήτησε συγγνώμη για τις εντυπώσεις που ενδεχομένως δημιουργήθηκαν και πρόσθεσε ότι ο Αντιπρόεδρος εκτιμά ιδιαζόντως τις θυσίες και τη δέσμευση των συμμάχων στον αγώνα κατά του Ισλαμικού Κράτους.
Ωστόσο, η είσοδος της Τουρκίας στη μάχη κατά του Ισλαμικού Κράτους (υπό μορφήν, πιθανότατα, δημιουργίας «προστατευόμενης ζώνης» στη βόρεια Συρία») δεν είναι της αυτής τάξεως με την εμπλοκή λ.χ. της Αυστραλίας – όπως και στις μέρες του Kemal o υπέρ πάντων αγώνας δεν αφορούσε τις μακρινές ευρωπαϊκές δυνάμεις που είχαν αποσπάσει τμήματα της οθωμανικής επικράτειας, αλλά πρωτίστως το εκστρατευτικό σώμα της γειτονικής Ελλάδας.
Κυρίως, όμως η «ανταπόκριση της Τουρκίας στα απελπιστικά δεινά των λαών της περιοχής» κάθε άλλο παρά είναι ειλικρινής. Το καταδεικνύει αυτό η δήλωση του Erdoğan ότι για την Άγκυρα το Ισλαμικό Κράτος και το ΡΚΚ αποτελούν εφάμιλλες τρομοκρατικές απειλές, όπως και οι πιέσεις που δέχθηκε ο ηγέτης του Κόμματος Δημοκρατικής Ενότητας (PYD) των Κούρδων της Συρίας Salih Muslim κατά τις επαφές του το Σάββατο με τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες στην Άγκυρα να αποστασιοποιηθεί από το ΡΚΚ και να συνταχθεί με την («μετριοπαθή ισλαμιστική») ένοπλη αντιπολίτευση στον Assad.
Όλα αυτά, την ώρα που η πόλη Kobanê σφυροκοπείται από τους τζιχαντιστές υπό τα αδιάφορα όμματα των τουρκικών δυνάμεων ακριβώς στην άλλη πλευρά των συνόρων, και ενώ ο έγκλειστος ηγέτης του ΡΚΚ Abdullah Öcalan προειδοποιηθεί ότι αν το προπύργιο αυτό των Κούρδων της Συρίας αφεθεί να πέσει, τότε θα έχει σημάνει και το τέλος της διαδικασίας ειρηνικής επίλυσης του Κουρδικού εντός της Τουρκίας. Και δεν έχουν μιλήσει ακόμη η Μόσχα και η Τεχεράνη, μεγάλοι σύμμαχοι του Assad, αλλά μέχρι τούδε σημαντικοί οικονο

Του Κώστα Ράπτη 
6 Οκτωβρίου 2014






2.

Το μοιραίο λάθος της Δύσης ενάντια στoυς τζιχαντιστές

Στρατιωτικά, η υπόσχεση της Δύσης να εξοντώσει το ISIS δεν είναι παράλογη. Πολιτικά όμως θα είναι εφικτή μόνο αν η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία και όλες οι περιφερειακές δυνάμεις διαθέσουν μια ενιαία πολιτική και δέσμευση για τη διαμόρφωση της μετά ISIS εποχής.

H Κωνσταντινούπολη δεν έχει χάσει ίχνος από τη μαγική της ενέργεια. Η Τουρκία, όμως, έχει χάσει τη γεωπολιτική της πυξίδα. Μέχρι πριν από λίγο καιρό, η κυβέρνηση του Ταγίπ Ερντογάν στρεφόταν προς Ανατολάς. Προσβεβλημένη από μια Ευρώπη αποφασισμένη να την κρατήσει εκτός Ε.Ε., η Τουρκία διεκδίκησε τον ρόλο της ως κεντρικής δύναμης στη Μέση Ανατολή. Η επίσημη θέση ήταν «κανένα πρόβλημα με τους γείτονες». Η Τουρκία θα πρόσφερε ένα μοντέλο για τις ισλαμικές δημοκρατίες οι οποίες θα αναδύονταν από τις αραβικές επαναστάσεις.
Οι Σύριοι πρόσφυγες στους πολυσύχναστους δρόμους της Κωνσταντινούπολης, περιγράφουν την ιστορία διαφορετικά. Η περιοχή της ευκαιρίας έχει γίνει μια ζώνη χάους. Με εξαίρεση την Τυνησία, όπου ξεκίνησαν όλα, οι μεγάλες ελπίδες για δημοκρατική άνοιξη έχουν μετατραπεί σε σκόνη. Η Αίγυπτος έγινε απολυταρχική, η Λιβύη έχει ένα αποτυχημένο κράτος και η Συρία είναι αιματοβαμμένο πεδίο μάχης. Ο Τ. Ερντογάν έχει πρόβλημα με όλους τους γείτονές του.
Τα προβλήματα στο εξωτερικό συνδυάζονται με απολυταρχισμό στο εσωτερικό. Ο Τ. Ερντογάν είναι ο πιο δημοφιλής πολιτικός στην Τουρκία και η καλοκαιρινή μετακίνησή του από την πρωθυπουργία στην προεδρία καλωσορίστηκε από μια μεγάλη πλειοψηφία. Παραμένει, βέβαια, πιο πιστός στην πλειοψηφία παρά στη φιλελεύθερη δημοκρατία.
Η κυβέρνηση, όπως ψιθυρίζεται, βασανίζεται από την παράνοια. Τις περσινές διαδηλώσεις στην Κων/πολη τις ακολούθησε σφίξιμο στα λουριά των μέσων ενημέρωσης και των επιχειρήσεων. Το κοσμικό κράτος του Κεμάλ Ατατούρκ μοιάζει όλο και λιγότερο κοσμικό μέρα με τη μέρα. Σε μια περιοχή εξαντλημένη από τις διαμάχες μεταξύ σουνιτών και σιιτών, ο κ. Ερντογάν ακούγεται όλο και πιο ρατσιστής.
Η αρχική φιλοδοξία στην εξωτερική πολιτική δεν είχε τίποτα στραβό, έστω κι αν καμιά φορά μετέφερε μια νοσταλγική ανάμνηση του Οθωμανικού Χαλιφάτου. Ούτε ήταν τρελή η ιδέα μέχρις ενός βαθμού ότι η θέση της Τουρκίας ανάμεσα στη δημοκρατία και το Ισλάμ θα λειτουργούσε ως παράδειγμα για πλουραλιστικές εκφράσεις σε άλλες χώρες. Ο Τ. Ερντογάν, όμως, έπαιξε τα πάντα στην πτώση του Μπασάρ αλ Άσαντ στη Συρία και στην επιτυχία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στην Αίγυπτο. Έχασε από έναν εμφύλιο πόλεμο και ένα στρατιωτικό πραξικόπημα.
Ανοίγοντας τα τουρκικά σύνορα για να περάσουν τζιχαντιστές κατά του Άσαντ στη Συρία, βοήθησε να μετατραπούν μεγάλα τμήματα εδαφών στη Συρία και στο Ιράκ στον εφιάλτη που ονομάζεται Ισλαμικό Κράτος.Πάνω από μισό εκατομμύριο πρόσφυγες έχουν περάσει στην Τουρκία. Εν τω μεταξύ, ο Τ. Ερντογάν είναι σε διαμάχη και με τη Σαουδική Αραβία και τις αραβικές χώρες, για τη στήριξη που προσφέρουν στον νέο ισχυρό άνδρα, Αμπντέλ Φατάχ αλ Σισί.
Την εύθραυστη αναθέρμανση των σχέσεων με το Ιράν υπονομεύει η στήριξη της Τεχεράνης προς τον Άσαντ. Η διάρρηξη των μετααυτοκρατορικών εθνικών συνόρων έχει αναθερμάνει τον φόβο της Άγκυρας για ένα ανεξάρτητο κουρδικό κράτος που θα φθάνει από το Ιράκ και τη Συρία μέχρι μέσα την Τουρκία. Ο Τ. Ερντογάν ξαφνικά μοιάζει με ηγέτη χωρίς χώρα.
Οι παλιοί του φίλοι στη Δύση δεν δείχνουν ιδιαίτερη συμπάθεια. Στην προσπάθειά της να ρίξει το συριακό καθεστώς, η Τουρκία δεν φρόντισε να κάνει τη σωστή διάκριση ανάμεσα στους «καλούς» της μετριοπαθούς συριακής αντιπολίτευσης και τους εξτρεμιστές, που πάντα είχαν περισσότερα κατά νου από τον Άσαντ.
Ακόμη και σήμερα, αφότου συντάχθηκαν με την αμερικανική συμμαχία εναντίον του Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και του Λεβάντε (ISIS), οι Τούρκοι είναι μπερδεμένοι. Η κυβέρνηση ανησυχεί για εξαγωγή της τρομοκρατίας του ISIS στην Κων/πολη. Επιπλέον, θέλει να αποφύγει να κάνει την επιλογή ανάμεσα σε ήττα του ISIS και σε πτώση του Άσαντ.
Αυτές οι εντάσεις δεν είναι αποκλειστικότητα της Τουρκίας. Όπως η δοξασμένη Κωνσταντινούπολη, όλοι στην περιοχή κοιτάζουν προς δύο κατευθύνσεις. Τα σαουδαραβικά αεροσκάφη βάλλουν εναντίον των μαχητών του ISIS, αλλά η Σαουδική Αραβία παραμένει η βασική εστία της φονταμενταλιστικής θεολογίας που αποτελεί τον θεμέλιο λίθο των τζιχαντιστών. Και να αποδεχτεί το Ριάντ ότι τα πράγματα έχουν ξεφύγει από τον έλεγχο, δεν θέλει να αφαιρέσει εξουσίες από τους σουνίτες αρχηγούς που έχουν προσφέρει στήριξη στο αυτοκηρυγμένο χαλιφάτο των τζιχαντιστών.
Έτσι, θα βοηθούσαν τη σιιτική κυβέρνηση στη Βαγδάτη και, ακόμη χειρότερα, θα στήριζαν τον σύμμαχο του Ιράκ και των αιώνιων εχθρών της Σ. Αραβίας - το σιιτικό Ιράν. Σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, τα πλούσια κράτη του αραβικού κόσμου νιώθουν τον ίδιο διχασμό: το ISIS πρέπει να τεθεί υπό έλεγχο, αλλά όχι προσφέροντας νίκη στον σπόνσορα του Άσαντ στην Τεχεράνη.
Κι εδώ εναπόκειται το μοιραίο λάθος της υπόσχεσης της Δύσης να καταστρέψει το ISIS. Στρατιωτικά, δεν είναι παράλογη υπόσχεση. Ανεξάρτητα από τον κλεμμένο ρευστό και στρατιωτικό εξοπλισμό τους, οι 20.000 μαχητές καταλαμβάνουν ένα φυσικά αποκλεισμένο τόπο, τριγυρισμένο από εχθρικές δυνάμεις. Για να καταστραφεί το ISIS, όμως, χρειάζεται κάτι παραπάνω από αεροπορικές επιθέσεις ή και χερσαίες επιχειρήσεις. Χρειάζεται μια ενιαία πολιτική, καθώς και στρατιωτική δέσμευση από τις περιφερειακές δυνάμεις, για τη διαμόρφωση της μετά ISIS εποχής.
Η Δύση έχει μείνει να καθοδηγεί μια παρέμβαση, που δεν έχει σαφώς καθορισμένο πολιτικό στόχο ούτε στρατιωτική στρατηγική εξόδου. Η αναχαίτιση της τζιχαντικής επέλασης για να αποτραπεί η κατάρρευση του Ιράκ ήταν ένα ζήτημα, αλλά η διεξαγωγή ανοιχτού πολέμου εναντίον των σουνιτών της Συρίας είναι άλλο.
Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς γιατί ο Μπάρακ Ομπάμα δέχτηκε το σχέδιο με τόσο έντονη απροθυμία. Το μάθημα για τον Αμερικανό πρόεδρο από τους πολέμους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν ήταν ότι, αν η Δύση μπορεί να καταφέρει κάτι στη Μέση Ανατολή, θα το καταφέρει μόνο με τη βοήθεια των περιφερειακών δυνάμεων. Το ISIS θα ηττηθεί μόνο όταν η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία και η υπόλοιπη περιφέρεια αποφασίσουν προς τα πού θέλουν να κοιτάξουν.
του Philip Stephens
''Financial Times''

 ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ:

 http://www.euro2day.gr/
ftcom_gr/article-ft-gr/1260649/to-moiraio-lathos-ths-dyshs-enantia-stoys.html

3-10-2014



3.

 Η Δύση θα πληρώσει ακριβά τη "φιλία" με την Τουρκία, που είναι φυσικός σύμμαχος των τζιχαντιστών
Ο λύκον το τερίν αν’ αλλάζ’, το ταπιέτν’ ατ’ ‘κι αλλάζ’
Ποντιακή παροιμία

Οι πρόγονοί μας, αυτοί που σφαγιάστηκαν από τους Τούρκους, με τον ίδιο τρόπο που σφαγιάζονται στις οθόνες των τηλεοράσεων οι Ασσύριοι χριστιανοί και οι Κούρδοι, γεζιντί και μουσουλμάνοι, από τους ομοϊδεάτες του Ερντογάν και του Νταβούτογλου, έλεγαν ότι «ο λύκος μπορεί να αλλάζει την τρίχα του, τις συνήθειες και την συμπεριφορά του όμως δεν την αλλάζει».
Και την παροιμία αυτή την έλεγαν, όταν ήθελαν να αναφερθούν στην ιδιοσυγκρασία του τουρκικού λαού, η οποία παραμένει απαράλλακτη στη διάρκεια της ιστορίας. Άλλωστε, η επιμονή και η λύσσα με την οποία αρνούνται να αναγνωρίσουν τη γενοκτονία που έκαναν οι Τούρκοι, επί διακυβέρνησης της χώρας από τους Νεοτούρκους και από τον Κεμάλ, αποτελεί απόδειξη του προαναφερθέντος ρητού, όπως επίσης αποτελεί απόδειξη ο τρόπος με τον οποίο συνεργάζονται και χρησιμοποιούν τους ομοϊδεάτες τους τζιχαντιστές στο Ιράκ και τη Συρία, αφ’ ενός μεν για να «εκκαθαρίσουν»την περιοχή από οτιδήποτε μη μουσουλμανικό και αφ’ ετέρου από τους Κούρδους, ιδιαίτερα της Ροζάβα (Β. Συρία), που ήδη αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν περισσότερα από 400 χωριά, ενώ είναι υπό πολιορκία η Τρίτη μεγαλύτερη κουρδική πόλη.
Αν αυτό δεν είναι γενοκτονία, τότε τι είναι;
Και αν όλα αυτά που καταγγέλλουμε χρόνια τώρα, για ενίσχυση των τζιχαντιστών από την Τουρκία, αν η πολιορκία της Κόμπανι από τους τζιχαντιστές, μια μέρα μετά την απελευθέρωση των Τούρκων ομήρων, που έγινε στην περιοχή της προαναφερθείσας πόλης, δεν αποτελούν απόδειξη ενεργού ανάμειξης της Τουρκίας στην εν εξελίξει γενοκτονία, τότε τι άλλο θα πρέπει να περιμένουμε.
Αν επίσκεψη του Ερντογάν, αμέσως μετά την ανάληψη των νέων του καθηκόντων, μετά την κατεχόμενη Κύπρο και το Αζερμπαϊτζάν, στο Κατάρ, που στηρίζει με κάθε τρόπο τους τζιχανιστές, δεν είναι απόδειξη της στάσης της Τουρκίας, που θεωρεί φυσικό σύμμαχο το λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος, τότε τι είναι;
Αν η αδημονία με την οποία περιμένουν τα τουρκικά μέσα μαζικής ενημέρωσης και η συντριπτική πλειονότητα των Τούρκων, πολιτών τε και πολιτικών, από στιγμή σε στιγμή να πέσει η Κόμπανι, για να εξουδετερώσουν την απειλή που συνιστά το δεύτερο κουρδικό κράτος στο μαλακό υπογάστριο της Τουρκίας, δεν μοιάζει με την αδημονία του όρνιου το τέλος του ζώου για να επιπέσει με μανία στο πτώμα, τότε με τι μοιάζει;
Η Δύση, και για να γίνουμε συγκεκριμένοι οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο, θεωρούν την Τουρκία χώρα-πυλώνα για την εξυπηρέτηση ζωτικών συμφερόντων τους στα Βαλκάνια, τον Εύξεινο Πόντο, τον Καύκασο, το Ιράν, το Ιράκ, τη Συρία και τη Μέση Ανατολή. Θα λέγαμε δεν ότι η Τουρκία τους είναι και πολύ χρήσιμη για να «συνετίζεται» η Κύπρος και η Ελλάδα, όποτε εμφανίζονται "απείθαρχοι" πολιτικοί και όποτε αυτό εξυπηρετεί τους σχεδιασμούς και τα συμφέροντα της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου.
Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά η Τουρκία, γνωρίζει ότι την έχουν ανάγκη, γι’ αυτό οι εκάστοτε ηγεσίες της βρίσκουν το θάρρος να τεντώνουν το σκοινί, άλλοτε να προσβάλλουν και άλλοτε να εκμαιεύουν από τη Δύση υποχωρήσεις, που φθάνουν μέχρι την κάλυψη της Άγκυρας όχι μόνο για γενοκτονίες που διέπραξε στο παρελθόν, αλλά και για γενοκτονίες που είναι σε εξέλιξη, όπως αυτές των Ασσυρίων χριστιανών και των Κούρδων γεζιντί και μουσουλμάνων.
Θα πρέπει να έχουν μεγάλο βαθμό πολιτικής μυωπίας οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ και της Δύσης γενικότερα, αν δεν βλέπουν ότι πίσω από όλα αυτά κρύβεται η επιδίωξη της Τουρκίας, με τη βοήθεια των τζιχαντιστών, να εξαλείψει τα κουρδικά καντόνια από τα νότια σύνορά της, να ευνουχίσει το αυτόνομο κουρδικό κράτος του Β. Ιράκ και στη συνέχεια να κινηθεί προς ανατροπή του Άσαντ, για να ελέγξει το σουνιτικό κράτος που θα προκύψει στα συροϊρακινά σύνορα αλλά και το σύνολο της συριακής επικράτειας, κάνοντας πράξη την πρώτη φάση του νεοοθωμανικού της ονείρου.
Επίσης, θα πρέπει να είναι πολύ ευκολόπιστοι να πείθονται από τις φαινομενικές αλλαγές πολιτικής του διδύμου Ερντογάν-Νταβούτογλου, όπως η πρόσφατη κενού περιεχομένου απόφαση να συνταχτούν με τους συμμάχους, αφού είναι γνωστό σε όλους ότι οι σημερινοί ηγέτες της Τουρκίας  εμφορούνται από την ίδια ιδεολογία που εμφορούνται οι τζιχαντιστές. Απλά δεν κρατούν οι ίδιοι τα χατζάρια των αποκεφαλισμών, γιατί αυτό απαιτεί ο ρόλος του καθενός.
Τέλος, στους ευκολόπιστους των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης, που εξ αντικειμένου συμπορεύονται και… συμπάσχουν με την Τουρκία επειδή ψηφίστηκε ο νόμος που ποινικοποιεί την άρνηση της γενοκτονίας των Αρμενίων και των Ελλήνων της Ανατολής, τους καλούμε να δουν με προσοχή σε ένα λεξικό τη λέξη «συνενοχή».

Του Σάββα Καλεντερίδη
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "κυριακάτικη δημοκρατία"

ΠΗΓΗ
http://infognomonpolitics.blogspot.gr/
2014/10/blog-post_16.html#more
6-10-2014


4.

  Η Τουρκία σχοινοβατεί στο Χαλιφάτο

 Η τούρκικη πολιτική σχοινοβατεί, συνήθως έξυπνα, αξιοποιώντας την ευνοϊκή διεθνή συγκυρία. «Να σπάσουμε τον σβέρκο του Σαντάμ» διακήρυττε, όταν οι ΗΠΑ είχαν ήδη δρομολογήσει την επέμβαση και την ανατροπή του. Σε πλήθος παραδειγμάτων θα δούμε την αποφασιστικότητα ν' ανέβει στο κύμα ώστε να καρπωθεί ή να μη χάσει. Στην Κύπρο, στην πρώην Σοβιετική Ενωση, στην ουκρανική κρίση ακόμα και στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο όπου μπήκε την τελευταία μέρα. Επιτίθεται στα σίγουρα, συγκρατείται στα δύσκολα. Σήμερα όλοι οι αναλυτές δέχονται ότι είναι η μόνη στρατιωτική και πολιτική δομή που μπορεί να αντιμετωπίσει αποφασιστικά το ισλαμικό κράτος.
Το παζαρεύει φυσικά και, αν κρίνει, θα πουλήσει ακριβά τις υπηρεσίες «μπρατσά» στη Δύση. Ομως το Χαλιφάτο συγκεντρώνει ορισμένα πρωτοφανή χαρακτηριστικά που δυσκολεύουν το εγχείρημα. Εχει μεγάλη πολιτισμική διείσδυση στους νέους, χρησιμοποιεί τις διαδικτυακές δυνατότητες, στήνει θέαμα. Το Χαλιφάτο και λόγω της ακρότητάς του είναι ενεργό επικοινωνιακά, εύκολα διαρρέει στην επικράτεια του άλλου, στη Δύση, στην ίδια την Τουρκία. Το Χαλιφάτο, λόγω του ανορθολογισμού που παράγει η διεθνής κρίση, μπορεί να συγκεφαλαιώσει τέλεια κάθε έννοια διαμαρτυρίας. Αυτό συνιστά μια ιδεολογική δύναμη πέρα από το Ισλάμ, τα έθνη και τη γεωγραφία.
Η Τουρκία και η έξυπνη πολιτική της αυτή τη μολυσματική ιδιότητα που ενέχει ο σκοτεινός στρατός θα τη ζυγίσει εκατό φορές. Δεν είναι ανέξοδη επιχείρηση όπως της Κύπρου π.χ., όπου ο ελληνικός και κυπριακός ηδονοθηρικός μικροαστισμός «έκλεισε» την υπόθεση. Στη νέα Τουρκία του τουριστικού εκσυγχρονισμού, της αρχιτεκτονικής αναβάθμισης, της βιομηχανικής διεύρυνσης, της αντιεβραϊκής ρητορικής και του μουσουλμανικού λαϊκισμού, πιθανές βομβιστικές επιθέσεις από ομάδες αυτοκτονίας είναι κάτι πιο επικίνδυνο από ό,τι χθες.

Εχει πολύ περισσότερα να διακινδυνεύσει από την περίοδο των λασποχωριών, της απίστευτης φτώχειας όπου η χαμηλού επιπέδου ζωή των ανθρώπων μπορούσε να διασκεδαστεί από τη μεγαλοκρατική ρητορική της ελίτ. Σήμερα ο ξενοδόχος των παραλίων και η μικροαστική φαντασίωση είναι πολύ δύσκολο να δεχτούν τη διακινδύνευση. Οπως επίσης ο κάθε Τούρκος φτωχός είναι εξαιρετικά εύκολο να ταυτιστεί με τον μαύρο εκδικητή της Δύσης που διώκεται. Νέα εδάφη στη Συρία, στο Ιράκ, ψαλίδισμα του Κουρδιστάν επιβεβαίωση του μεγαλοκρατισμού ή εσωτερική ειρήνη; Δύο πολιτικές παραδόσεις, διαφορετικοί κίνδυνοι.

 Δημήτρης Α. Σεβαστάκης,
 Ζωγράφος, αναπληρωτής καθηγητής ΕΜΠ
http://www.ethnos.gr/
article.asp?catid=22788&subid=2&pubid=64074409

 6-10-2014