Η τέλεια καταιγίδα ή άλλο ένα μπουρίνι;
.jpg)
Σκίτσο του ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΛΑ'Ι'ΤΖΗ
Η συγκυβέρνηση έχει διώξει οριστικά εκλογικώς εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που τσάκισε οικονομικά με τα χαράτσια του Βενιζέλου σε σπίτια, αυτοκίνητα και καύσιμα, περί τα 4.000.000 να ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, όπως και το 1.000.000 που βρέθηκαν άνεργοι ως αποτέλεσμα αυτής της φορολογικής βαμπιρικής αφαίμαξης.
Το φορολογικό μακελειό, που έγινε ως ελληνική επιλογή “ισοδύναμων μέτρων” αντί των Μνημονιακά συμπεφωνημένων μεταρρυθμίσεων στον τρόπο λειτουργίας της Ελληνικής Οικονομίας, είχε ως αποτέλεσμα την απώλεια του 30% του Ελληνικού ΑΕΠ, με τα παραπάνω αποτελέσματα.
Κατόπιν, με την εμμονή στη συνεχή ληστεία του ΤΕΒΕ και τα αναίτια τέλη επιτηδεύματος στα μπλοκάκια, έσπασαν τη... σπονδυλική στήλη των μικρομεσαίων, βγάζοντας άλλους 400.000 εκτός συστήματος.
Με τις κατασχέσεις λογαριασμών, κατασχέσεις ακινήτων και με την "Τειρεσία Α.Ε." τσάκισε ό,τι είχε απομείνει από τη μεσαία τάξη και τις μικρές επιχειρήσεις των 3-9 ατόμων, βγάζοντας 2.500.000 νοικοκυριά με καθυστερημένες οφειλές προς το κράτος, εκτός συστήματος.
Ποιος μένει; Αλήθεια, ποιος;
Δεν μπορεί να περιμένει κανείς, από εκείνους που σκότωσε οικονομικά, να τον συγχωρέσουν στην κάλπη. Ούτε με το φόβο του ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί, δεν έμεινε κάτι να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ σε κανέναν, πλην των γιγα-ιδιοκτητών (με ακίνητα άνω των €30 εκατομμυρίων σε εταιρείες) που δεν πληρώνουν σήμερα το χαράτσι βάσει νόμου Στουρνάρα.
Οι πρώην ψηφοφόροι της συγκυβέρνησης είναι οικονομικά νεκροί, και οι νεκροί δεν φοβούνται...
Για να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους, εκτός από τα πισωγυρίσματα της κυβέρνησης, για την κατάσταση έτσι όπως έχει διαμορφωθεί, κύρια συνευθύνη έχει η Τρόικα (και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ.)
Ενώ η Τρόικα είχε όλο το χρόνο και τις ευκαιρίες να προστατεύσει την εφαρμογή των αλλαγών που θα έκαναν τη χώρα βιώσιμη στην παγκόσμια οικονομία, εφαρμόζοντας την τακτική pay-as-you-go, ενέδωσε στις σκανδαλώδεις πρακτικές της κυβέρνησης για τη διατήρηση της πελατοκρατίας, επικεντρώνοντας την προσοχή της μόνο στο επίπεδο ισοσκελισμού των προϋπολογισμών μέσω υπερφορολόγησης, άσχετα αν αυτό δεν έλυνε ουσιαστικά το πρόβλημα της μη-ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, αλλά το ενέτεινε.
Η Ελλάδα, παρά τα πέντε χρόνια Μνημονίων, εξακολουθεί να παραμένει μια οικονομικά μη-βιώσιμη χώρα με μηδενικές επιδόσεις στο επίπεδο της ανταγωνιστικότητας, και υπέρογκο χρέος συγκριτικά με τις δυνατότητες της οικονομίας να το εξυπηρετεί χωρίς να αναπτύσσεται.
Στα μεγάλα ζητήματα, η Τρόικα, πιθανότατα με εντολή Μέρκελ, έκανε τα στραβά μάτια:
1. Στο Ασφαλιστικό αποδέχθηκε τη διαχειριστική λογική των κ.κ. Κουτρουμάνη και Λοβέρδου, που δεν βάζει τέλος στην κακοδαιμονία του αναδιανεμητικού συστήματος συνταξιοδότησης, καλώντας 2,5 εκατομμύρια εργαζομένων να πληρώνουν με τις εισφορές τους 3 εκατομμύρια συνταξιούχων με 4,3 εκατομμύρια συντάξεις.
2. Αποδέχθηκε τον σκανδαλώδη τρόπο με τον οποίο έγιναν οι ελάχιστες αποκρατικοποιήσεις.
3. Δεν πίεσε για τον εξορθολογισμό και το νοικοκύρεμα της δημόσιας διοίκησης, με την πάταξη της διαφθοράς που έχει διαγνωστεί εξ αρχής.
4. Αντί να προστατεύσει τον ιδιωτικό τομέα που καταστράφηκε κατά το ήμισυ από τις πρακτικές απομύζισης της παραγωγικής οικονομίας, αποδέχθηκε το ΕΣΠΑ να χρηματοδοτήσει την ψηφοθηρία, σπαταλώντας πολύτιμους πόρους επιδοτώντας επιδοματικές λογικές “τύπου” ΣΥΡΙΖΑ.
Η Τρόικα, τώρα, από την μια πλευρά συγχαίρει την κυβέρνηση που δήθεν πέτυχε πρωτογενές πλεόνασμα (εξαθλιώνοντας τη μεσαία τάξη της χώρας), ενώ από την άλλη ανακαλύπτει τελευταία στιγμή το χρηματοδοτικό κενό για το 2015 και ‘16. Αυτό το οποίο προκλήθηκε σε σημαντικό βαθμό από τις δικαστικές αποφάσεις της αναδρομικής επιστροφής των περικοπών σε "Ένστολους" και την αναπροσαρμογή του Μισθοδικείου σε "Δικαστικούς", που είναι γνωστό εδώ και μήνες.
Πιθανολογούμενης της πρόθεσης παραδειγματισμού της Ελλάδος από το Βερολίνο, (που είναι η φτηνότερη λύση) για την αποφυγή δυσκολότερων καταστάσεων εκ των Γάλλων (Λεπέν), Ιταλών (Μπέπε Γκρίλιο), Ισπανών (Ποδεμός) και Ιρλανδών (Σιν-Φέιν) εταίρων, πιθανή επίλυση της παρούσας διελκυστίνδας με την Τρόικα, αν δεν είναι απλά θέατρο, μπορεί να έλθει από δύο μεριές μόνον:
1. Από τον ΣΥΡΙΖΑ, αν δηλώσει στήριξη για εκλογή ΠτΔ με συμφωνία για βουλευτικές εκλογές τον Ιούνιο-Οκτώβρη του ΄15, ώστε να σκάσει η βόμβα στα χέρια της σημερινής κυβέρνησης, και στις επερχόμενες εκλογές να εξασφαλίσει αυτοδυναμία. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει όμως την πολιτική ωριμότητα για να το δει, πόσω μάλλον να το κάνει.
Βέβαια, ακόμα και αν το κάνει, ουδείς μπορεί να αποκλείσει ένα ακόμη προσχηματικό κώλυμα κατόπιν από την Τρόικα, που μπορεί να είναι η εκ νέου απαίτηση συνυπογραφής του νέου Μνημονίου 2015-2016 από τον ΣΥΡΙΖΑ.
2. Από τις ΗΠΑ, με ωμή παρέμβαση στα της ΕΕ υπέρ της Ελλάδος, ως έκανε επί Γκάιτνερ. Διατηρώ αμφιβολίες αν η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει πλέον αποθέματα εξωστρέφειας για να κάνει κάτι τέτοιο, μετά την συντριβή των Δημοκρατικών και στις δύο Αμερικανικές βουλές (Κογκρέσο και Γερουσία.)
Καμία σημερινή συγκυβέρνηση δεν μπορεί να περάσει από τη βουλή την μείωση των μελλοντικών συντάξεων κατά 20% όσο ακόμα αναπνέει ο Παραγωγικός Τομέας, και άρα μπορεί δυνητικά να ξανασφαχτεί, για να ταϊστούν με φρέσκιες συντάξεις νεότητας τα 40χρονα και 50χρονα πελατάκια της Κομματικής Ανικανοκρατίας.
Ακόμα και όταν εκείνα πλέον ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ...
Από την άλλη πλευρά, οι λαμβάνοντες τις κρίσιμες αποφάσεις ως τώρα, ίσως βλέπουν μια ευκαιρία για να βοηθήσουν την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, εξασφαλίζοντας την κυβίστησή του δια της συνεργασίας.
Η τέλεια καταιγίδα, ή άλλο ένα μπουρίνι;
25-11-2014
Του Άγη Βερούτη
http://www.capital.gr/Articles.asp?id=2164843