Μία ιδεολογία με παροξυστικές διαστάσεις


Σκίτσο του ΣΤΑΘΗ

Διαβάζοντας ένα απόσπασμα από  το βιβλίο  του Στέλιου Ράμφου με τίτλο "timeout", εντύπωση μου προκάλεσε η διαπίστωση του, πως η επιθυμία κατοχής κατοικίας αποτελεί στην Ελλάδα μια  "ιδεολογία με παροξυστικές διαστάσεις".

Αναφέρει ο συγγραφέας:

""Το ακίνητο συνιστά εμβληματική επιβεβαίωση κατακτήσεως του εγγυημένα αμετάβλητου και τιμητικού, στη διεκδίκηση των οποίων στρέφεται ο χρόνος της ζωής και των προσπαθειών μας. Από πού αντλεί για τον Ρωμιό το ακίνητο την μαγνητική του δύναμη: Πρωτίστως, θα έλεγα, από τον συμβολισμό της οικογένειας. Διότι στον τόπο μας η οικογένεια είναι ένας  είδος μικρής φυλής, μια πατριά με κέντρο της το σπίτι. Τόπος της οικογένειας είναι η συνεκτική της στέγη: δεν έχει άλλο χρόνο από την αναπαραγωγική της διάρκεια. Χρειάζεται επομένως ιδιόκτητο ακίνητο, τόσο για σταθερό ενδιαίτημα, όσο και για προίκα."

Η φιλοσοφική (και χωροταξική)  προσέγγιση στο ζήτημα της ιδιόκτητης κατοικίας από τον κύριο Ράμφο, παραλείπει να εξετάσει κάποιες διαφορετικές ιδιότητες. Αποτυγχάνει να συλλάβει το υπόβαθρο της σημασίας της ιδιοκτησίας. Μια διαφορετική προσέγγιση στο ζήτημα είναι η καθαρά οικονομική, (η οποία τείνει τελικά να καθορίζει και την κοινωνική), την οποία θα εξετάσουμε επιγραμματικά, αντλώντας επιχειρήματα από την Αυστριακή οικονομική σχολή.

Ένα από τα a priori θεμελιώδη, είναι ο ακριβής ορισμός της ιδιοκτησίας ως προς το ρόλο της στην οικονομία καθαυτή. Η ιδιοκτησία, είναι προϋπόθεση ώστε να λειτουργήσει η συναλλακτική αγορά. Η αγορά αποτελεί το κοινωνικό περιβάλλον ειρηνικής συνεργασίας που λιγότερο ή περισσότερο διαμορφώθηκε στον πλανήτη, ως αποτέλεσμα ελεύθερης ανθρώπινης δράσης. Με απλά λόγια, αν δεν είναι κάτι δικό σου, δεν μπορείς να το ανταλλάξεις, με συνέπεια να μην υφίσταται οικειοθελής συναλλαγή. Χωρίς ιδιοκτησία και οικειοθελή συναλλαγή, καταστρατηγείται η διαδικασία της προσφοράς και της ζήτησης και, τελικά, καθίσταται αδύνατη η διαμόρφωση των τιμών με συνέπεια την καταστροφή της οικονομίας.

Η ιδιοκτησία ξεκινά από την εποχή των σπηλαίων, όταν οι άνθρωποι άρχισαν να καλλιεργούν κομμάτια γης, αποκτώντας φυσικό δικαίωμα πάνω της. Γίνεται αντιληπτό συνεπώς, πως η ιδιοκτησία, η αγορά, καθώς και η ελεύθερη συναλλαγή, δεν θεσπίστηκαν από τα κράτη. Οικονομικά καθεστώτα δε,  τα οποία κατάργησαν την επαγγελματική ιδιοκτησία στο όνομα του γενικού καλού, έχουν απομείνει ελάχιστα σήμερα, μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού.

Η κατοικία ως ιδιοκτησία  προσδιορισμένη με οικονομικούς όρους, υπάγεται στην κατηγορία του κεφαλαίου, το οποίο  παράγει  πλούτο. Ο εργαζόμενος δίνει προστιθέμενη αξία στην εργασία και στην ανταλλακτική του δύναμη, όταν είναι ιδιοκτήτης της οικίας του, καθώς έχει τη δυνατότητα να καταναλώσει, ή να αποταμιεύσει μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής του. Σε περίπτωση που δεν είναι ιδιοκτήτης, μέρος της παραγωγής του ξοδεύεται στην ενοικίαση ξένης οικίας. Η  ιδιόκτητη κατοικία μεταβιβάζεται στη συνέχεια στους απογόνους, σε μια διεργασία που ονομάζεται διαχρονικά ως η κληρονομιά των γενεών σε κεφαλαιακές υποδομές. (Ή αλλιώς, "προίκα" σύμφωνα με την "στοχαστική" ερμηνεία του κυρίου Ράμφου).

Σημαντικό είναι  να τονίσουμε πως η μεταβίβαση γης, ακινήτων και εν γένει κεφαλαίων, δεν καθιστούν τον κληρονόμο ως πάγιο κάτοχο πλούτου με θεμελιωμένο δικαίωμα σε αυτόν. Εκατομμύρια κληρονόμοι έχουν χάσει τις περιουσίες τους, ή τις έχουν μεταβιβάσει. Σύμφωνα με στοιχεία του Αμερικανικού IRS, μόλις ένα 15% του ίδιου πληθυσμού των ΗΠΑ καταφέρνει να διατηρήσει εισόδημα ενός εκατομμυρίου για πάνω από 2 χρόνια. Στο 5,6% πέφτει το ποσοστό όσων παραμένουν εκατομμυριούχοι για πάνω από 9 χρόνια. (στοιχεία 2000-2009).

Ένας άλλος σοβαρός λόγος επένδυσης σε ακίνητα διαχρονικά στην Ελλάδα, ήταν ο πληθωρισμός, ο οποίος ροκάνιζε την αξία του χρήματος. Ένας τρόπος προστασίας των  εισοδημάτων  σε μονοπωλιακό πολιτικό χρήμα, ήταν η αγορά ή και η ανέγερση ακινήτων. Ο εργαζόμενος ή ο επιχειρηματίας, μετέτρεπε το συνεχώς υποτιμημένο χάρτινο χρήμα σε ένα σκληρό asset, στην προσπάθεια του να διασφαλίσει ικανοποιητικά την αξία της εργασίας του και να την διασώσει από τα νύχια των άπληστων κυβερνήσεων και της κεντρικής τράπεζας. Από τους φόρους δηλαδή, το κρατικό (και όχι μόνο) μίσος προς πάσης φύσεως επιχειρηματικότητα και ατομική ευημερία χωρίς την έγκριση του κράτους, καθώς και  την νομισματική πολιτική υφαρπαγής των εισοδημάτων μέσω των υποτιμήσεων.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η σύγκριση  που επιχειρεί ο συγγραφέας, ανάμεσα στον "μέσο" Ευρωπαίο με τον "μέσο" Έλληνα.

"Η (Ελληνική) οικογένεια δεν έχει άλλο χρόνο από την αναπαραγωγική της διάρκεια. Χρειάζεται επομένως ιδιόκτητο ακίνητο, τόσο για σταθερό ενδιαίτημα, όσο και για προίκα. Αντίθετα ο μέσος Ευρωπαίος - μάλιστα του Βορρά - δεν αγοράζει κατοικία αλλά κυρίως νοικιάζει, εντάσσει δηλαδή τον χώρο του στον χρόνο. Το ελληνικό πρόβλημα, όπως το βιώνουμε από συστάσεως του κράτους, θα βρει την λύση του εφ΄ όσον η κλειστή ελληνική οικογένεια ανοίξει προς την κοινωνία και  τον δημόσιο χώρο της."

Ο κύριος Ράμφος κάνει λάθος, ή,  δημιουργεί εσκεμμένα εντυπώσεις. Η Ελλάδα  κινείται σε σχετικά ανάλογα  ποσοστά ιδιοκατοίκησης με αυτά αρκετών βορείων και μη Ευρωπαϊκών χωρών(1). Τα ποσοστά ιδιοκατοίκησης στην βόρεια Ευρώπη κυμαίνονται από 78% ως 65%, με την Ελλάδα να βρίσκεται στο 75%.  Οι Ευρωπαίοι σαφώς και έχουν εντάξει τον χώρο τους στον χρόνο, όπως επισημαίνει ο φιλόσοφος, αλλά εντελώς διαφορετικά από ό,τι αυτός θεωρεί. Η απόκτηση κατοικίας είναι μια ακριβή επένδυση και συνεπάγεται στέρηση οφέλους σε κάποιο συγκεκριμένο χρόνο, με στόχο την απόκτηση οφέλους (κατοικίας) στο μέλλον. Λέγεται αποταμίευση. Τα ποσοστά ιδιοκατοίκησης  στην Ευρώπη, δείχνουν πως ο άνθρωπος  προτιμά να αποκτήσει συγκεκριμένο ατομικό χώρο στερούμενος χρόνο κατ΄ επιλογή. Το "Ελληνικό πρόβλημα" όπως το αντιλαμβάνεται ο συγγραφέας, μπορεί ίσως να "λυθεί"  δια της βίας της κρατικής επιβολής (όπως θα δούμε στην τελευταία παράγραφο του άρθρου).

Ο "δημόσιος" χώρος στον οποίο πρέπει προφανώς να "ανοίξει"  η Ελληνική οικογένεια, δεν είναι άλλος από το υπερ-κράτος  της Ευρωπαϊκής "οικογένειας", το οποίο, σύμφωνα με την εγχώρια διανόηση, θα μας "διορθώσει".

Οι "δημόσιοι" χώροι όμως, δεν είναι ένα τίποτα άλλο παρά ένα παράδειγμα της "τραγωδίας των κοινών". Οι "δημόσιοι" χώροι, όσο αποσπώνται από τις τοπικές κοινωνίες και εντάσσονται στο κεντρικό κράτος, χάνουν την δυνατότητα να κάνουν τον δικό τους σχεδιασμό.  Η συναλλακτική αγορά σε περιορισμένο χώρο αυτοδιοίκησης  θα μπορούσε να ομαλοποιήσει αρκετά τους "δημόσιους" χώρους με την  εξατομίκευση της οικονομίας και της ιδιοκτησίας, ακόμα και των δρόμων. Η αποκέντρωση και η λήψη αποφάσεων σε όσο το δυνατόν πιο ορισμένο τοπικό επίπεδο, αποτελούν θεμέλια για μια ελεύθερη κοινωνία η οποία θα αποφασίζει αυτή για την ζωή της και όχι ένα κεντρικό κράτος χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά στις Βρυξέλλες.

Η εξέλιξη δυστυχώς της αγοράς κατοικίας, αποτελεί σήμερα τον τραγικό κανόνα ο οποίος παγιώθηκε με την φούσκα των στεγαστικών στις ΗΠΑ αλλά και με την φούσκα του ευρώ στην Ε.Ε. Οι κυβερνήσεις και η ΕΚΤ αποφάσισαν να ρίξουν άφθονο πολιτικό χρήμα στην αγορά, χωρίς να υπάρχουν ικανές αποταμιεύσεις.  Παριστάνοντας τις φιλολαϊκούς οι Ευρω-ωφελιμιστές,  βοήθησαν  τάχα τον "λαό"  να αποκτήσει κατοικία (με τα λεφτά των άλλων). Αυτό που πραγματικά έκαναν ήταν να καταστρέψουν 2-3 οικονομίες, να διαλύσουν εκατομμύρια νοικοκυριά και βάζοντας το κερασάκι στην τούρτα, να διασώσουν τις τράπεζες αναδιανέμοντας το χρέος συλλογικά. Περίμενε κανείς κάτι καλύτερο από τους γραφειοκράτες-κεντρικούς σχεδιαστές;  Περίμενε κανείς κάτι καλύτερο από τράπεζες οι οποίες για κάθε ένα ευρώ καταθέσεων δανείζουν 50 ευρώ φρέσκο - τυπωμένο  κοπανιστό αέρα;

Παρακολουθήσαμε πρόσφατα  σε ρόλο επενδυτικού συμβούλου την κυβερνητική εκπρόσωπο κυρία Σ. Βούλτεψη, να   ενημερώνει πως "οι επενδύσεις σε ντουβάρια είναι πεταμένα λεφτά". Δεν έχει άδικο διότι αυτό ισχύει πλέον.  Προκαλεί οργή όμως, να ακούγεται αυτό από άνθρωπο-μέλος των κυβερνήσεων οι οποίες κατέστρεψαν εσκεμμένα μαζί με την Ε.Ε. την συγκεκριμένη αγορά.  Ακόμα μεγαλύτερη οργή προκαλεί πάντως η ωμή περιγραφή του Τίμοθι Γκάιτνερ, ως προς τις προθέσεις των Ευρωπαίων ηγετών. Οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών, δεν είχαν κανένα σχέδιο για την κρίση που οι ίδιοι προκάλεσαν στην Ευρώπη. Ήθελαν απλά να καταστρέψουν την Ελλάδα για να ξεδώσουν,  όπως αποκαλύπτει  ο Αμερικάνος πρώην υπουργός οικονομικών στο βιβλίο του "Stress Test: Reflections on Financial Crises".

 Ίσως από φιλοσοφικής απόψεως, το "σχέδιο" των σοφών της Ευρώπης να αποτελέσει τελικά  δικαίωση για τους Έλληνες στοχαστές - Ευρωπαϊστές. Το λόμπυ του ευρώ και η  Ευρωπαϊκή "οικογένεια",  φαίνονται να μην συμπαθούν εξίσου την Ελληνική ιδιοκτησία. Φαίνονται και αυτοί να επιθυμούν  να λυθεί το Ελληνικό πρόβλημα "βοηθώντας" την Ελληνική κλειστή οικογένεια να ανοίξει στον "δημόσιο" χώρο.    Ίσως ήρθε η στιγμή που θα διαφωτιστούμε  επιτέλους από την λάμψη του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, όπως την περιγράφει ο Γκάιτνερ.

 Ευθύμης Μαραμής 
-Έχει διατελέσει επιχειρηματίας μεταποίησης μετάλλου, τουριστικών υπηρεσιών, ενώ σήμερα ασχολείται με επενδύσεις. Είναι ανεξάρτητος αναλυτής της Αυστριακής σχολής οικονομικών και κοινωνικής οργάνωσης.
http://www.capital.gr/gmessages/showTopic.asp?id=4684936&pg=3&OrderDir=




(1)Ενδεικτικά τα ποσοστά ιδιοκατοίκησης στην Ευρώπη με στοιχεία του έτους 2012

Ελλάδα 75%
Σουηδία 70% 
Φινλανδία 73% 
Μάλτα 82% 
Ισπανία 80% 
Πορτογαλία 74% 
Ιταλία 74% 
Νορβηγία 85% 
Βέλγιο 72% 
Δανία 65% 
Ολλανδία 68% 

 http://appsso.eurostat.ec.europa.eu/nui/show.do?dataset=ilc_lvho02&lang=en
USA-Happy housewife with husband and kids

''Man Going to Work'', 
1969 by Fernando Botero




 ΣXETIKA


1.
 Οι Ελληνες βουλιάζουν στον χρόνο
Το βάθος της σημερινής πνευματικής κρίσης και τα αίτια όπως τα περιγράφει ο Στέλιος Ράμφος
Βουλιάζουμε ασάλευτοι στο παρόν, χωρίς σχέση με παρελθόν και μέλλον. Το παρελθόν μπορεί να το αναπολούμε το πολύ μόνο με νοσταλγία, παθητικά και συγκινησιακά, το μέλλον δεν το δημιουργούμε, χωμένοι καθώς είμαστε μέσα στην ικανοποίηση δύο αδιαπραγμάτευτων ταυτοτικών αιτημάτων: των υλικών αναγκών ζωής και της αέναης διεκδίκησης της αναγνώρισής μας από τους άλλους.
Βρισκόμαστε διαρκώς εκτός χρόνου, πάντα όμως εντός του οικείου μας «τόπου»: μέσα στην κλεισούρα που κατεξοχήν συμβολίζει η ελληνική οικογένεια, που είναι «ένα είδος μικρής φυλής», και η εστία της, το σπίτι, το «ακίνητο», αξία ανεξάλειπτη, τρόπος και τόπος πετρωμένης ζωής. Οι δείκτες του ρολογιού κινούνται κυκλικά γύρω από τέτοιες «συνέχειες»,από τέτοιες σημαδούρες. Ανακυκλώνουμε αενάως τον χρόνο σε χώρο, σαν να υπακούουμε σε ένα θρησκευτικής προέλευσης αίτημα αιωνιότητας. Σαν να είμαστε σημαδεμένοι από μια άχρονη μοίρα, ένα κακό ριζικό, παθογενές σύμπτωμα της «ελλειμματικής μας σχέσης με τον χρόνο».
Στο νέο του βιβλίο ο φιλόσοφος και συγγραφέας Στέλιος Ράμφος πραγματεύεται ακριβώς αυτή την α-ιστορική και αντι-ιστορική ταυτόχρονα σχέση του ελληνικού εαυτού με το μέλλον του. Στην πραγματικότητα, ο συγγραφέας αναδεικνύει τη μείζονα αιτία των σημερινών δυσχερειών μας, που δεν είναι «απλώς» οικονομικές. Πίσω από την υπαρκτή οικονομική κρίση κρύβεται ένα μείζον πολιτισμικό έλλειμμα, μια «κρίση πνευματική», ένας μοιραίος αρχαϊσμός της ελληνικής κουλτούρας που την κρατά φυλακισμένη στην αδράνεια και της απαγορεύει να προβάλλει τα υποκείμενά της με ενσυνείδητο τρόπο στο μέλλον. Ο Ράμφος εντοπίζει τον ελληνικό αυτο-εγκλεισμό σε έναν απο-χρονισμό του συγκαιρινού ελληνικού βίου, στον αυτο-αποκλεισμό του από τον ιστορικό χρόνο.
Η ελληνική ταυτότητα χειμάζεται από ποικίλους θεατρινισμούς, από μεταθέσεις ευθυνών, από δυσπιστίες και καχυποψίες, από έμφοβα πάθη, από μικροεγωισμούς, από την υπερτίμηση της ιδιωτικότητας σε βάρος του κοινού συμφέροντος, γιατί η κρίση εμπιστοσύνης που ειδικά σήμερα βιώνουμε δεν είναι παρά η άλλη όψη ενός νοηματικού κενού τόσο στο πεδίο των θεσμών όσο και σε αυτό των αξιών.
Τούτο το νοηματικό κενό δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε αν δεν το συσχετίσουμε άμεσα με τον σημεροκεντρισμό της ελληνικής κουλτούρας. Αυτό που ο Ράμφος αποκαλεί «δεσποτεία του τώρα», την καθηλωτική αυτάρκεια της στιγμιαίας απόλαυσης, «όπου βλέπουμε ό,τι θέλουμε και ονειρευόμαστε ό,τι ήδη κατέχουμε». Γι' αυτό και τα όνειρά μας είναι ομοιόμορφα, φαντασιώσεις εγωιστικής αυτάρκειας περισσότερο παρά πραγματικά όνειρα, επενδύσεις δηλαδή σε ζωντανά σύμβολα που προβάλλουν την ατομική πρωτοβουλία στον μέλλοντα χρόνο.

Το «μυθόπλασμα του βλέμματος»

Το βλέμμα του ελληνικού εαυτού παραμένει ασάλευτο, φυλακισμένο στην αχρονικότητα της αδράνειας των υποκειμένων, όπως συμβαίνει στις κινηματογραφικές ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου, όπου ο χρόνος μεταποιείται σε χώρο, η μνήμη παθητικοποιείται, η δράση γίνεται στάση, ο κόσμος διακόσμηση, την ίδια στιγμή που «η ομίχλη καταπίνει ανελέητα τα πρόσωπα», αφού οι «ήρωες» μένουν χωρίς εαυτό. Αυτό το «μυθόπλασμα του βλέμματος»,μας λέει ο Ράμφος, μπορεί να κατανοηθεί και ως ένας «συνειδητοασυνείδητος συνδυασμός αχρονικής ανατολίτικης και μετανεωτερικής ματιάς», ένας παράδοξος συγκερασμός μιας αφήγησης χωρίς υποκείμενο και διακεκομμένη χρονικότητα, όπου υμνούνται ο άχρονος παροντισμός, «η έξαρση της στιγμής», η αλαζονική ανεικονική μοναξιά του συμβάντος, μέσα σε ένα κενό νοήματος.
Γι' αυτόν τον λόγο «σερνόμαστε» μέσα σε μια θάλασσα ανίας, αφού το «βίωμα του στατικού παρόντος είναι η ανία». Απαιτούμε μια καλύτερη ζωή, αλλά δεν τη σχεδιάζουμε, «παίρνουμε διαρκώς παράτασι από τον καιρό, ζητούμε απανωτά time out "για να δούμε αύριο" τι θα κάνουμε». Τούτη η αδιαφορία για τον χρόνο μάς θέτει εκτός προοπτικής, δεν προβλέπουμε, γιατί αναβάλλουμε «σαν να μας απειλούν οι πράξεις μας και οι συνέπειές τους». Εμμένοντας στο άχρονο παρόν εξάπτονται τα συναισθήματα και οι παθογένειές τους, η ανία, η ραθυμία, η αναβλητικότητα, η ανυπομονησία, η κοντή μνήμη, η νοσταλγία, αλλά και ο φθόνος και ο φόβος, συναισθήματα χωρίς μέλλον: «H εμμονή στο παρόν υποδαυλίζει τα ένστικτα και διεγείρει το θυμικό, οπότε το κάθε "τώρα" απομονώνεται στον εαυτό του».

Η κολακεία του ομαδικού θυμικού

Στο επίπεδο του πολιτικού συστήματος και των ομόλογων συμπεριφορών, ο λαϊκισμός συνοψίζει παραδειγματικά τον εφημεροκεντρισμό της ελληνικής ταυτότητας, υποστηρίζει ο Στέλιος Ράμφος. Η κολακεία του ομαδικού θυμικού είναι το γενικό ισοδύναμο της συντεχνιακής και κομματικής ιδιοτροπίας, ο θρίαμβος του μερικού πάνω στο καθολικό, και τα αναιμικά συλλογικά υποκείμενα, αδιάφορα, ακόμη και εχθρικά προς το κοινό καλό. Αγκυρωμένη στην ιδιωτικότητά της, μέσα στους δεσμούς της συγγένειας και του στενού συμφέροντος, η ελληνική ταυτότητα αναπαύεται μέσα στον ακινητοποιημένο, τον μαγεμένο χρόνο του λαϊκισμού αναμένοντας την έλευση ηγέτη-λυτρωτή που θα κομίσει ανέξοδες, μερικευτικές λύσεις που αναπαράγουν μια περίφρακτη ζωή. Τυχαίνει, ωστόσο, όπως συμβαίνει σήμερα, ο λυτρωτής να αργεί στο ραντεβού του. Τούτη η ματαίωση φτιάχνει τις τωρινές μνησικακίες, τα φοβικά πάθη, που «μας κρατούν χαμηλά», και μας κάνει να εξεγειρόμαστε χωρίς σκοπό, χωρίς κοινόν. Ετσι παίζουμε με τη φωτιά, αλλά τούτο το παιχνίδι είναι επικίνδυνο, αφού «υπάρχουν φωτιές που σβήνουν με νερό», αλλά και άλλες «που σβήνουνε με αίμα!».

20-5-2012
 Ανδρέας Πανταζόπουλος,
  επίκουρος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο  ΑΠΘ
http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=458261



2.
Οι «φτωχοί» Γερμανοί και οι πλούσιοι Έλληνες και Κύπριοι
Προπαγάνδα με τη σφραγίδα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας
Η διαβόητη έκθεση της ΕΚΤ, που βγάζει τους Γερμανούς φτωχότερους από τους Ευρωπαίους του Νότου, δεν άργησε να τροφοδοτήσει την προπαγάνδα.

 Προπαγάνδα με τη σφραγίδα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας

 Το περιοδικό Spiegel έσπευσε να κυκλοφορήσει με εξώφυλλο έναν στερεοτυπικό χωρικό του Νότου, καβάλα σε γαϊδούρι. Γύρω του έχει κοφίνια που ξεχειλίζουν ευρώ και κρατά ομπρέλα με τα αστέρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο τίτλος του δημοσιεύματος: «Το ψέμα της φτώχιας».
Η γερμανική εφημερίδα «Frankfurter Allgemeine» κατηγόρησε την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ότι καθυστέρησε τη δημοσιοποίηση της έκθεσης, ώστε να εγκριθεί πρώτο το Μνημόνιο της Κύπρου, μομφή την οποία αρνείται η ΕΚΤ.
Σύμφωνα με την έκθεση της ΕΚΤ, το μέσο ελληνικό νοικοκυριό είναι δυο φορές πιο πλούσιο από το μέσο γερμανικό και το μέσο κυπριακό... τέσσερις φορές!
Ωστόσο, οι New York Times κάνουν αναφορά σε ορισμένες αλήθειες που «χαλάνε» το τευτονικό αφήγημα. Η αμερικανική εφημερίδα σημειώνει πως
εν μέσω όλης αυτής της αντιπαράθεσης χάθηκε η επισήμανση των συγγραφέων της μελέτης ότι για πολλούς λόγους τα στοιχεία τους δεν πρέπει να ληφθούν τοις μετρητοίς: Ορισμένα από τα στοιχεία συγκεντρώθηκαν πριν από το 2008, δηλαδή πριν βυθιστεί ο ευρωπαϊκός Νότος στην κρίση και στην ύφεση. Επιπλέον, δεν λαμβάνεται υπόψη ότι τα νοικοκυριά στο Νότο έχουν περισσότερα μέλη.
Το πιο σημαντικό είναι όμως ότι η μεθοδολογία που χρησιμοποιήθηκε δεν αφορά στο εισόδημα, αλλά στην αξία των ακινήτων και των υπόλοιπων περιουσιακών στοιχείων (η ιδιοκατοίκηση είναι πολύ πιο διαδεδομένη στη Μεσόγειο από το Βορρά). Με βάση το μέσο εισόδημα, οι Γερμανοί είναι καταφανώς πλουσιότεροι από τους Νότιους.
Η Λουκρέτσια Ράιχλιν, καθηγήτρια οικονομικών στο London Business School και υπεύθυνη για την έρευνα, την υπερασπίζεται αλλά προειδοποιεί ότι η αύξηση των φόρων σε χώρες που διέρχονται κρίση όπως η Ιταλία και η Ισπανία μπορεί να πλήξει τη Γερμανία, καθώς οι λαοί αυτοί δεν θα έχουν χρήματα για να αγοράσουν τα γερμανικά προϊόντα.
Ωστόσο, δεν μπορεί να παραβλεφθεί ότι η έκθεση αποκαλύπτει ακόμη κάτι: Την ανισότητα στη Γερμανία. Όπως σημειώνουν οι New York Times, μπορεί η ακραία φτώχεια να είναι σπάνια, εκατομμύρια Γερμανοί όμως ζουν σε φτωχικά σπίτια, παίρνουν το μετρό για να πάνε στη δουλειά τους και κάνουν τα ψώνια τους στο Aldi, τη λαϊκή αλυσίδα σούπερ μάρκετ.
Την ίδια στιγμή που πόλεις όπως το Μόναχο και το Αμβούργο είναι από τις πλουσιότερες στην Ευρώπη, η πρώην ανατολική Γερμανία προσπαθεί με δυσκολία να τα βγάλει πέρα. Το εισόδημα των Ανατολικογερμανών παραμένει 20% χαμηλότερο από εκείνο των κατοίκων της πάλαι ποτέ Δυτικής Γερμανίας.
Λαμβάνοντας υπόψη αυτά τα δεδομένα, εξώφυλλα όπως εκείνο του Spiegel, που απευθύνονται στο θυμικό των «ριγμένων» του γερμανικού θαύματος, αποτελούν και μια βολική δικαιολογία για την ψαλίδα που παραμένει ανοιχτή, σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα μετά την πτώση του Τείχους.

 17-4-2013

 ΠΗΓΗ
http://www.matrix24.gr/2013/04/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CE%B1-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B7-%CF%83%CF%86%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B4%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%BA%CF%84/

 3.
Και ένα άρθρο, το οποίο μας υπενθυμίζει πόσο άθλια πρακτική μπορεί να ακολουθηθεί, με βάση τη "στατιστική επιστήμη"...
 ΕΚΘΕΣΗ ΕΚΤ
''Ψάχνετε τους φτωχότερους Ευρωπαίους; 
Κοιτάξτε στο βορρά''