Street Art: Αλέξανδρος Βασμουλάκης
.jpg)
ΣXETIKA
http://www.vasmou.com/
http://vasmou.tumblr.com/
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ:
http://www.elculture.gr/elcblog/article/vasmoulakis-201387
(...)
Συνήθως οι streetartists ξεκινάνε από την παιδική ή την εφηβική ηλικία. Αυτή η περίοδος είναι μαγική. Υπάρχει μια αγνή και κάπως τυφλή λαχτάρα για δημιουργία. Αργότερα με την ενηλικίωση, τις βιοποριστικές ανάγκες και τις βλέψεις για καριέρα αυτές οι αξίες αλλοιώνονται.
(...)
Το συναίσθημα της επανάστασης, της κοινωνικής τουλάχιστον, έχει χαθεί εδώ και πολύ καιρό, αποδείχτηκε ένα όνειρο! Στην εφηβεία το ένοιωσα για λίγο, αλλά σύντομα μου πέρασε, δυστυχώς. Έμεινε όμως η προσωπική επανάσταση και η ανάγκη για ρήξη με ότι σαθρό υπάρχει μέσα μου. Έξω φυσάει, έχει και ήλιο κάποιες φορές, η δουλειά γίνεται πιο ανέμελα. Στο στούντιο σοβαρεύει κάπως το πράγμα, είσαι εσύ και το έργο, τα δυο σας, ίσως είναι πιο δύσκολα. -
(...)
δεν επιλέγω τοίχους πια. Κάνω μόνο μεγάλα έργα σε τοίχους που μου διαθέτουν. Το μέγεθος με ιντριγκάρει ακόμα. Όταν θέλω να κάνω κάτι αυθόρμητα στο δρόμο, τότε δεν πιάνω πινέλα, αλλά κάνω εγκαταστάσεις με αντικείμενα που βρίσκω σε εγκαταλελειμμένα κτίρια, σκουπιδότοπους και αλλού. Μ’ αρέσει να παίζω μαζί τους και να τα τοποθετώ σε μέρη που δεν θα περιμέναμε να τα δούμε. Π.χ. ένα ιπτάμενο σακάκι ή ένα αιωρούμενο παιδικό ποδήλατο στη μέση του δρόμου μπορεί να δώσει κάποια ποιητικότητα στην καθημερινότητά μας, ίσως και μια γλυκιά σφαλιάρα στη ρουτίνα της. Σε αυτό τον κύκλο δουλειάς ξεχνάω τελείως την "αγορά" και ψάχνω για την αγνότητα που σας έλεγα προ λίγου.
(...)
Όσο λερώνει η διαφήμιση, άλλο τόσο βρομίζει και το γκράφιτι και η streetart. Δυστυχώς εμείς οι streetartists δεν καταλαβαίνουμε την ομορφιά του κενού, θέλουμε να το γεμίσουμε. Δεν καταλαβαίνουμε ούτε από μινιμαλισμό, ούτε από την ομορφιά του βρόμικου από τα καυσαέρια τοίχου που θυμίζει γκριζαρισμένο Rothko. Επίσης, όταν δεν μου αρέσει αυτό που ζωγραφίζω νοιώθω απίστευτες τύψεις που υποχρεώνω τους περιοίκους και τους περαστικούς να βλέπουν αυτό που έχω κάνει.
(...)
Τα τελευταία τρία χρόνια άλλαξα στάση. Αισθάνθηκα ότι είμαστε σαν ένας ιός που εξαπλώνεται ανεξέλεγκτα. Θα έδειχνα κατανόηση σε μια πορεία οργανωμένη από γείτονες εναντίον των τοιχογράφων…!
(...)
Υπάρχει ένα βίντεο στο youtube που μιλάει για το buff. Το buff είναι τα σβησίματα των γκράφιτι και η abstract ζωγραφική που δημιουργεί. Ακόμα κι όταν έχουν σβηστεί όλες οι εικόνες ή τα tags και το μόνο που μένει είναι τα τετράγωνα μπογιάς σε διαφορετικές αποχρώσεις του ίδιου χρώματος. Ή όταν αυτός που σβήνει ακολουθεί το περίγραμμα της ζωγραφιάς… Και τελικά δημιουργούνται καταπληκτικές τοιχογραφίες. Μένεις εκστατικός. Είναι συνεργατικές δουλειές… Ένας που ζωγράφισε την αρχική ζωγραφιά κι ένας που την έσβησε. Δούλεψαν μαζί χωρίς να ξέρουν ο ένας τον άλλο. Υπέροχο! Προτιμώ τα γκράφιτι όταν είναι σβησμένα κι αχνοφαίνονται. Είναι πολύ πιο γοητευτικά.
(...)
http://vasmou.tumblr.com/
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ:
http://www.elculture.gr/elcblog/article/vasmoulakis-201387
(...)
Συνήθως οι streetartists ξεκινάνε από την παιδική ή την εφηβική ηλικία. Αυτή η περίοδος είναι μαγική. Υπάρχει μια αγνή και κάπως τυφλή λαχτάρα για δημιουργία. Αργότερα με την ενηλικίωση, τις βιοποριστικές ανάγκες και τις βλέψεις για καριέρα αυτές οι αξίες αλλοιώνονται.
(...)
Το συναίσθημα της επανάστασης, της κοινωνικής τουλάχιστον, έχει χαθεί εδώ και πολύ καιρό, αποδείχτηκε ένα όνειρο! Στην εφηβεία το ένοιωσα για λίγο, αλλά σύντομα μου πέρασε, δυστυχώς. Έμεινε όμως η προσωπική επανάσταση και η ανάγκη για ρήξη με ότι σαθρό υπάρχει μέσα μου. Έξω φυσάει, έχει και ήλιο κάποιες φορές, η δουλειά γίνεται πιο ανέμελα. Στο στούντιο σοβαρεύει κάπως το πράγμα, είσαι εσύ και το έργο, τα δυο σας, ίσως είναι πιο δύσκολα. -
(...)
δεν επιλέγω τοίχους πια. Κάνω μόνο μεγάλα έργα σε τοίχους που μου διαθέτουν. Το μέγεθος με ιντριγκάρει ακόμα. Όταν θέλω να κάνω κάτι αυθόρμητα στο δρόμο, τότε δεν πιάνω πινέλα, αλλά κάνω εγκαταστάσεις με αντικείμενα που βρίσκω σε εγκαταλελειμμένα κτίρια, σκουπιδότοπους και αλλού. Μ’ αρέσει να παίζω μαζί τους και να τα τοποθετώ σε μέρη που δεν θα περιμέναμε να τα δούμε. Π.χ. ένα ιπτάμενο σακάκι ή ένα αιωρούμενο παιδικό ποδήλατο στη μέση του δρόμου μπορεί να δώσει κάποια ποιητικότητα στην καθημερινότητά μας, ίσως και μια γλυκιά σφαλιάρα στη ρουτίνα της. Σε αυτό τον κύκλο δουλειάς ξεχνάω τελείως την "αγορά" και ψάχνω για την αγνότητα που σας έλεγα προ λίγου.
(...)
Όσο λερώνει η διαφήμιση, άλλο τόσο βρομίζει και το γκράφιτι και η streetart. Δυστυχώς εμείς οι streetartists δεν καταλαβαίνουμε την ομορφιά του κενού, θέλουμε να το γεμίσουμε. Δεν καταλαβαίνουμε ούτε από μινιμαλισμό, ούτε από την ομορφιά του βρόμικου από τα καυσαέρια τοίχου που θυμίζει γκριζαρισμένο Rothko. Επίσης, όταν δεν μου αρέσει αυτό που ζωγραφίζω νοιώθω απίστευτες τύψεις που υποχρεώνω τους περιοίκους και τους περαστικούς να βλέπουν αυτό που έχω κάνει.
(...)
Τα τελευταία τρία χρόνια άλλαξα στάση. Αισθάνθηκα ότι είμαστε σαν ένας ιός που εξαπλώνεται ανεξέλεγκτα. Θα έδειχνα κατανόηση σε μια πορεία οργανωμένη από γείτονες εναντίον των τοιχογράφων…!
(...)
Υπάρχει ένα βίντεο στο youtube που μιλάει για το buff. Το buff είναι τα σβησίματα των γκράφιτι και η abstract ζωγραφική που δημιουργεί. Ακόμα κι όταν έχουν σβηστεί όλες οι εικόνες ή τα tags και το μόνο που μένει είναι τα τετράγωνα μπογιάς σε διαφορετικές αποχρώσεις του ίδιου χρώματος. Ή όταν αυτός που σβήνει ακολουθεί το περίγραμμα της ζωγραφιάς… Και τελικά δημιουργούνται καταπληκτικές τοιχογραφίες. Μένεις εκστατικός. Είναι συνεργατικές δουλειές… Ένας που ζωγράφισε την αρχική ζωγραφιά κι ένας που την έσβησε. Δούλεψαν μαζί χωρίς να ξέρουν ο ένας τον άλλο. Υπέροχο! Προτιμώ τα γκράφιτι όταν είναι σβησμένα κι αχνοφαίνονται. Είναι πολύ πιο γοητευτικά.
(...)