Η ανάκαμψη και η αλήθεια ...

Οι πανηγυριστές της ανάκαμψης θορυβούν για το επιφαινόμενο των μακροοικονομικών μεγεθών και σιωπούν για την αλλαγή σε αυτήν τη χώρα. Για το όραμα… το σχέδιο… την ποιότητα της ζωής των πολιτών. 

(...)

Οι εκάστοτε κυβερνητικοί σχηματισμοί ποτέ δεν στήριξαν μεταρρυθμίσεις που εδραίωναν πραγματικά μια ανοικτή οικονομία με ελεύθερες αγορές, ισχυρή επιχειρηματικότητα και ίσες ευκαιρίες. Δεν πρότειναν αλλαγές που θα ενίσχυαν τη δημοκρατία, με ενίσχυση των θεσμών αντιπροσώπευσης των πολιτών (και όχι απλώς των κομμάτων), με αντερείσματα εξουσιών και μέριμνα ανανέωσης των πολιτικών εκπροσώπων ενάντια στην επαγγελματοποίηση της πολιτικής. Ποτέ δεν προχώρησαν σε ουσιαστικές αλλαγές στους θεσμούς, στην Παιδεία, στο κράτος, στην εξυπηρέτηση των πολιτών και των επιχειρήσεων, στη δίκαιη φορολογία. Ποτέ δεν έπαψαν να φοβούνται τις ιδέες, το νέο, την καινοτομία. Ποτέ δεν πρότειναν ένα άλλο πρότυπο συμπεριφοράς που να αναδεικνύει αρχές, πρωτοβουλία, ευθύνη, συμμετοχή, πολιτική ηθική.

(...)

Ναι, η Ελλάδα ανακάμπτει. Είναι καλοδεχούμενο μετά από 6 χρόνια... Είναι θετικό μετά την απώλεια του 25% και πλέον της περιουσίας... Και είναι και αντικειμενικό… Ο,τι δεν πεθαίνει επιβιώνει. Αν έχεις χάσει το ένα τέταρτο της περιουσίας σου, θα προσπαθήσεις στην εργασία, στην επιχείρηση, στην οικογένεια… παντού. Θα προσπαθήσεις και θα ανακάμψεις κερδίζοντας κάποια εκατοστά από τα δεκάδες μέτρα που έχει οπισθοχωρήσει η ποιότητα της ζωής σου… Και μαζί με σένα, κάποια στιγμή μετά από 6 χρόνια… θα ανακάμψει και η ελληνική οικονομία.

Ομως ειλικρινά, αν δούμε πέρα από τη λάμψη της φωτισμένης βιτρίνας των πανηγυρισμών για τη θετική πορεία του ΑΕΠ για δύο συνεχόμενα τρίμηνα… όντως θα πανηγυρίσουμε και μέσα μας;

Θύλακες ανάπτυξης γύρω από περιοχές με τουριστικό ενδιαφέρον και δίπλα ο μαρασμός. Ολιγοπώλια ισχυρά που μετατρέπουν κάθε αγορά σε φέουδο και σε συνεργασία με το κράτος δυναστεύουν την επιχειρηματικότητα και ισοπεδώνουν ό,τι κινείται έξω από το δίκτυο των συμφερόντων τους. Ολιγαρχία που νέμεται τον τόπο. Δημόσιες υπηρεσίες που όλο αλλάζουν και όλο οι ίδιες μένουν. Ενα πελατειακό πολιτικό σύστημα που διολισθαίνει ολοένα και περισσότερο στη μετριότητα και την ανυποληψία. Δικαιοσύνη όποτε και όταν. Ειδικά και κομματικά συμφέροντα που, παρά την 7χρονη κρίση, συνεχίζουν να κατακυριεύουν στην Υγεία και την Παιδεία. Νέοι που προσπαθούν και δεν βρίσκουν δουλειά. Αλλοι που εγκαταλείπουν τα θρανία για ένα μέλλον ανειδίκευτης εργασίας και άλλοι που μεταναστεύουν για μια καλύτερη τύχη, αφήνοντας πίσω την καθυστέρηση μια αναξιοκρατικής κοινωνίας. Ηλικιωμένοι μακροχρόνια άνεργοι δίχως κοινωνική προστασία, δίχως αύριο.

Ας είμαστε ειλικρινείς… Ολα αυτά τα χρόνια, η χώρα υπηρέτησε ένα σύστημα που την οδήγησε σε οδυνηρή κρίση. Ομως μετά, η πολιτική που υιοθετήθηκε κατέληξε να φέρει την κρίση υπηρέτη στον προσαρμοστικό εκσυγχρονισμό του συστήματος που έφερε την κρίση.

Οικονομία ιεραρχημένων επιχειρηματικών συμφερόντων σε διαπλοκή με το γνωστό πελατειακό πολιτικό σύστημα. Μια άδικη πατρίδα για τους πολίτες πάροχους του φθηνού εργατικού δυναμικού. Μια πατρίδα καθυστερημένης ανάπτυξης που παρακολουθεί από ακόμα μεγαλύτερη απόσταση τα τεκταινόμενα στις χώρες της Ευρώπης, καθώς διευρύνθηκε και εδραιώθηκε η αρνητική απόκλιση των προτύπων παραγωγικής διαδικασίας. Οι καθυστερήσεις στον εκσυγχρονισμό του κράτους και τις μεταρρυθμίσεις στην παιδεία, την έρευνα και την τεχνολογία όσο και στην απελευθέρωση των αγορών και στην ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, απομακρύνουν τη δυνατότητα απεμπλοκής από το πρότυπο της συνεχούς υποτίμησης του εργατικού κόστους ως ακρογωνιαίου λίθου της ανταγωνιστικότητας της χώρας. Πολύ δε περισσότερο στα πλαίσια ενός ολιγοπωλιακού τραπεζικού συστήματος που επιβαρύνει την οικονομία και τις επιχειρήσεις με σχεδόν τριπλάσιο κόστος χρήματος, περιορίζοντας τις επενδύσεις στους λίγους ραντιέρηδες του συστήματος που κυριαρχούν των επιχειρηματικών διατάξεων.

Η Ελλάδα, όλη αυτή την περίοδο ουδέποτε διεκδίκησε ό,τι φυσιολογικά διεκδικεί μια χώρα που διανύει μια τέτοια καταλυτική κρίση… Την αλλαγή σε όλα. Στο σύστημα… στους θεσμούς… στην ιδεολογία και τις συμπεριφορές.

Οι εκάστοτε κυβερνητικοί σχηματισμοί ποτέ δεν στήριξαν μεταρρυθμίσεις που εδραίωναν πραγματικά μια ανοικτή οικονομία με ελεύθερες αγορές, ισχυρή επιχειρηματικότητα και ίσες ευκαιρίες. Δεν πρότειναν αλλαγές που θα ενίσχυαν τη δημοκρατία, με ενίσχυση των θεσμών αντιπροσώπευσης των πολιτών (και όχι απλώς των κομμάτων), με αντερείσματα εξουσιών και μέριμνα ανανέωσης των πολιτικών εκπροσώπων ενάντια στην επαγγελματοποίηση της πολιτικής. Ποτέ δεν προχώρησαν σε ουσιαστικές αλλαγές στους θεσμούς, στην Παιδεία, στο κράτος, στην εξυπηρέτηση των πολιτών και των επιχειρήσεων, στη δίκαιη φορολογία. Ποτέ δεν έπαψαν να φοβούνται τις ιδέες, το νέο, την καινοτομία. Ποτέ δεν πρότειναν ένα άλλο πρότυπο συμπεριφοράς που να αναδεικνύει αρχές, πρωτοβουλία, ευθύνη, συμμετοχή, πολιτική ηθική.

Οι πανηγυριστές της ανάκαμψης θορυβούν για το επιφαινόμενο των μακροοικονομικών μεγεθών και σιωπούν για την αλλαγή σε αυτήν τη χώρα. Για το όραμα… το σχέδιο… την ποιότητα της ζωής των πολιτών.

01.12.2014  

Γιάννης Τσαμουργκέλης ,

kαθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου

http://www.efsyn.gr/arthro/i-anakampsi-kai-i-alitheia