Washington Post :«Η Ελλάδα είχε συμφωνήσει το 1953 τη μείωση του χρέους της Γερμανίας»

 London Debt Agreement (1953) 


 ''Συμφωνία Λονδίνου'' ,1953, με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να 

υπογράφει την "διευκόλυνση" των Γερμανών.


Η ''Washington Post'' υποστηρίζει ότι οι Γερμανοί δε διδάσκονται από την ιστορία

«Στην ελληνική κρίση, η Γερμανία θα πρέπει να διδαχθεί από το δικό της δημοσιονομικό παρελθόν» τονίζεται σε άρθρο του Χάρολντ Μέιρσον στην εφημερίδα  '' Washington Post'' . 

Όπως αναφέρεται, «τόσο για λόγους στρατηγικής, όσο και οικονομικούς, θα αποτελούσε καταστροφή για τη Γερμανία, εάν η Ελλάδα υποχρεωνόταν στην αποκήρυξη των χρεών της και στην έξοδό της από την ευρωζώνη, καθώς μία τέτοια κίνηση θα απειλούσε την ίδια την ύπαρξη της νομισματικής ένωσης». 

«Η νέα ελληνική κυβέρνηση αντιπροσωπεύει, το λιγότερο, τη ρήξη με την πρότερη κακοδιαχείρηση της Ελλάδας, όπως είχε πράξει και η κυβέρνηση του Αντενάουερ ως προς εκείνη του Χίτλερ. Οι πρώτοι διορισμοί σηματοδοτούν μία καινοφανή εξέλιξη στη διακυβέρνηση της Ελλάδας, τη μάχη κατά της διαφθοράς και του ευνοιοκρατικού καπιταλισμού που διαβρώνουν εδώ και χρόνια την οικονομία της χώρας» προστίθεται.

Σύμφωνα με το άρθρο της αμερικανικής εφημερίδας, «η Γερμανία, μολονότι έχει κατανοήσει τα διδάγματα από τα λάθη που διέπραξε τον 20ό αιώνα, δεν φαίνεται να διδάσκεται από το κόστος που ενέχει η προσκόλληση στη δημοσιονομική ορθοδοξία, παρά το γεγονός ότι η ευημερία της οφείλεται στην απόφαση των αντιπάλων της κατά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο που επέτρεψε στη μεταπολεμική Δ.Γερμανία να διαγράψει το ήμισυ των χρεών της. Μετά την κατάρρευση του 2008, η Γερμανία, ως η κυρίαρχη οικονομία της Ευρώπης και η σημαντικότερη πιστώτρια χώρα, υποχρέωσε τις χώρες της μεσογειακής Ευρώπης και κυρίως την Ελλάδα να λεηλατήσουν τις ίδιες τις οικονομίες τους για να αποπληρώσουν τα χρέη τους».

Στη συνέχεια, μεταξύ άλλων, υπογραμμίζεται ότι «η επιμονή της Γερμανίας οδήγησε στη συρρίκνωση της Ελλάδας στο επίπεδο της Μεγάλης Ύφεσης των ΗΠΑ. Η ανεργία εκτινάχθηκε στο 25%, ενώ η νεανική ανεργία ξεπέρασε το 50%, η οικονομία βυθίστηκε κατά 26% και η κατανάλωση κατά 40%. Το χρέος ανήλθε στο 175% του ΑΕΠ, ενώ τα κεφάλαια από τα δάνεια που παραχώρησαν η Γερμανία και τα άλλα κράτη στην Ελλάδα, δόθηκαν, είτε για την κάλυψη των επιτοκίων, είτε για την αποπληρωμή παλαιότερων δανείων. Μόλις το 11% εξ΄αυτών δόθηκε πραγματικά στην ελληνική κυβέρνηση. 

»Δεν προκαλεί, λοιπόν, έκπληξη ότι οι Έλληνες ψηφοφόροι επέλεξαν μία νέα κυβέρνηση, η οποία διεκδικεί την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Οι αξιωματούχοι της Γερμανίας και της ΕΕ αντέδρασαν σθεναρά στις όποιες αλλαγές. 

»Ευτυχώς για τη Γερμανία, οι δικοί της πιστωτές είχαν υιοθετήσει διαφορετική στάση μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Στη συμφωνία του Λονδίνου για το χρέος, το 1953, 20 κράτη, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, που είχαν δανείσει χρήματα στη Γερμανία κατά την προναζιστική Δημοκρατία της Βαϊμάρης και μετά το 1945, συμφώνησαν να μειώσουν το χρέος της Δ. Γερμανίας κατά το ήμισυ. Επιπλέον, συμφώνησαν ότι η αποπληρωμή του δεν θα προέρχεται από τις κυβερνητικές δαπάνες, αλλά αποκλειστικά από τις εξαγωγές. 

»Με τη συγκατάθεση όλων των μερών, η συμφωνία του Λονδίνου και οι διαδοχικές τροποποιήσεις της, κατέστησαν τη Γερμανία ισότιμη με τους πιστωτές της, διαθέτοντας τη δυνατότητα, την οποία χρησιμοποίησε κατά καιρούς, να απορρίπτει τους όρους των πιστωτών και να εμμένει σε νέες διαπραγματεύσεις».Καταλήγοντας, ο αρθρογράφος σημειώνει ότι «ο κόσμος θα ήταν ένα καλύτερο μέρος, αν οι Γερμανοί γνωρίζαν την ιστορία τους».

 30-1-2015

 ΠΗΓΗ:
 http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=672113







3. In Greek crisis, Germany should learn from its fiscal past

If you made a list of countries you hope have learned from their past hundred years of mistakes, Germany would have to be at the top. Happily, the staunch opposition to a nativist fringe that the nation’s government and citizenry have shown in recent weeks makes it clear, again, that Germany understands the costs of bigotry and the virtues of tolerance.

Unhappily, it has not learned the costs of a mad adherence to fiscal orthodoxy, despite the fact that its prosperity is rooted in the decision of its World War II adversaries to allow West Germany’s postwar government to write off half of its debts.
Indeed, the policies that Angela Merkel’s government have inflicted on the nations of Southern Europe could not be more different from those that European leaders and the United States devised in the early 1950s to enable West Germany to rebuild its damaged economy. Since the crash of 2008, Germany, as Europe’s dominant economy and leading creditor, has compelled Mediterranean Europe, and Greece in particular, to sack their own economies to repay their debts.

Germany’s insistence has reduced Greece to a condition like that of the United States at the bottom of the Great Depression. Unemployment has soared to 25 percent, and youth unemployment to more than 50 percent ; the economy has shrunk by 26 percent and consumption by 40 percent. Debt has risen to 175 percent of the nation’s gross domestic product. And the funds from the loans that Germany and other nations have extended to Greece have gone almost entirely either to cover interest payments or repay past loans; only 11 percent has actually gone to Greece’s government. Stuck on a treadmill of debt repayment and anemic economic activity, Greece, as the Financial Times noted, has been reduced to a “quasi-slave economy” run “purely for the benefit of foreign creditors.”

Not surprisingly, when Greek voters went to the polls Sunday, they elected a new government that is demanding a renegotiation of its debt. German and European Union officials have responded with adamant opposition to any such changes.

Fortunately for Germany, its own creditors took quite a different stance after World War II. In the London Debt Agreement of 1953, the 20 nations — including Greece — that had loaned money to Germany during the pre-Nazi Weimar Republic and in the years since 1945 agreed to reduce West Germany’s debts by half. Moreover, they agreed that its repayments could not come out of the government’s spending but only and explicitly from export income. They further agreed to undervalue the German mark, so that German export income could grow. By the consent of all parties, the London Agreement, and subsequent modifications, were crafted in proceedings that made West Germany an equal party to its creditors: It could, and sometimes did, reject the creditors’ terms and insist on new negotiations.

The United States was particularly insistent on making the terms of West Germany’s repayments as lenient as possible. It needed the nation to be a strong ally in the Cold War. Besides, West Germany’s government, headed by Christian Democrat Konrad Adenauer, was (presumably) Nazi-free. To further punish Germany, its onetime mortal enemies concluded, was strategically — and, just maybe, morally — unwise.

No such scruples have informed Germany’s current policies toward Greece. As a member of the euro zone, Greece cannot undervalue its currency, and rather than enabling Greece to increase its exports, Germany has done everything possible to increase its own trade balance with Greece and its European neighbors. Far from rebuilding the economies of Southern Europe, Germany pillaged them in the name of fiscal rectitude.

But the considerations that informed Germany’s creditors six decades ago are just as pertinent today. Strategically and economically, it would be a disaster for Germany if Greece were compelled to repudiate its debts and leave the euro zone, as such a move would threaten the zone’s continued existence. The new Greek government represents at least as clean a break with Greece’s previous mis-rulers as the Adenauer government did with Hitler’s. Its early appointments signal a novel development in Greek governance: a fight against the corruption and crony capitalism that have long corroded the nation’s economy.

Why can’t Germany apply the lessons of its own past to today’s economic challenge? As Jurgen Kaiser noted in a brilliant paper for the think tank of Germany’s Social Democrats, “little knowledge about Germany’s debt relief is to be found among the broader public in Germany.”

The world will be a better place when Germans know their history — all of it.