ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΓΙΑΛΙΚΟΣ: ''ΦΥΓΗ''
«Σε αυτές τις δύσκολες και σύνθετες κοινωνικά εποχές επιμένω να γράφω λυρικά τραγούδια, έχοντας πάντα μέσα μου τα λόγια του Χρόνη Μίσσιου που έλεγε πως στη βάρβαρη εποχή που ζούμε, η μεγαλύτερη επανάσταση είναι να σώσουμε τον ρομαντισμό και την τρυφερότητά μας»
Η «Φυγή» [Μετρονόμος, 2014] είναι το δεύτερο άλμπουμ του τραγουδοποιού Γιώργου Καγιαλίκου που φτάνει στα χέρια μου – είχε προηγηθεί το πολύ καλό «Εννέα Κρυμμένα Τραγούδια» [Orion Music, 2011]. Ο Καγιαλίκος είναι μελωδός. Κάτι καθόλου προφανές, θα έλεγα, στις μέρες μας. Μαζί, δε, με τον Δημήτρη Μαραμή και τον Θέμη Καραμουρατίδη νομίζω πως αποτελούν μια τριάδα, που θα μπορούσε να δημιουργήσει (και το κάνει) το ελληνικό τραγούδι του παρόντος και του μέλλοντος. Εννοώ, το ελληνικό τραγούδι «του συνθέτη», με την έννοια που είχε εκείνος και εκείνο (το τραγούδι) στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 (κυρίως). Φυσικά, οι τρεις αυτοί τραγουδοποιοί έχουν επιμέρους διαφορές –ο Καγιαλίκος, ας πούμε, γράφει στίχους, τους οποίους και τραγουδά συχνά– και γι’ αυτό θα ήταν παράτολμο, ίσως, να τους αποκαλέσουμε «γενιά» με κοινές επιδιώξεις και οράματα. Παρά ταύτα το τραγούδι τους συχνότατα αναπτύσσεται μέσα σ’ ένα πνεύμα «χατζιδακισμού», κάτι που, εν τέλει, αποτελεί και το μόνο προφανές κοινό γνώρισμά τους.
Γράφει στο ένθετο ο Καγιαλίκος: «Σε αυτές τις δύσκολες και σύνθετες κοινωνικά εποχές επιμένω να γράφω λυρικά τραγούδια, έχοντας πάντα μέσα μου τα λόγια του Χρόνη Μίσσιου που έλεγε πως στη βάρβαρη εποχή που ζούμε, η μεγαλύτερη επανάσταση είναι να σώσουμε τον ρομαντισμό και την τρυφερότητά μας». Είχε δίκιο ο Μίσσιος, ένας άνθρωπος που πέρασε πολλά και που επιθύμησε να απολάβει, στα πιο πρόσφατα χρόνια της ζωής του, όσα στερήθηκε (και δεν εννοώ τα υλικά αγαθά) ενόσω ήταν νέος, όμως... με τους νεότερους από εμάς τι ακριβώς συμβαίνει; Υπάρχει, άραγε, τόσο συσσωρευμένο βάρος, ικανό να συμπιέζει πόθους και αισθήματα, ώστε να καθίσταται επιτακτική η ψυχική εκτόνωση, η «αποθεραπεία» μέσω του λυρισμού και της ρομάντζας; Μπορεί. Μάλλον. Επί του προκειμένου όμως...
Στα τραγούδια του Καγιαλίκου διακρίνεται συχνά ένας αισθητισμός, κινούμενος στα όρια του συμβολισμού («Ένα δέντρο μία πέτρα αγαπούσε»), ενώ άλλοτε αναπτύσσονται, πάντα διακριτικώς, περισσότερο «καθημερινές» καταστάσεις («Νυχτερινή σκοπιά») κινούμενες στο ίδιο ανεπαίσθητο και αδιόρατο πλαίσιο. Ναι, είναι η «ευγένεια» το διαρκές χαρακτηριστικό της τραγουδοποιίας του Καγιαλίκου (όπως έχουμε τονίσει και παλαιότερα), ο τρόπος αντιμετώπισης των ποικίλων καταστάσεων με γνώμονα τις «λεπτές» και αβίαστες αφηγήσεις – την πραότητα. Παρά ταύτα, οι χαμηλοί τόνοι δεν εμποδίζουν την ανάπτυξη δυναμικών, εσωτερικώς, τραγουδιών, όπως ας πούμε το φερώνυμο με τον τίτλο του CD («Η φυγή») σε στίχους Δημήτρη Αναγνωστόπουλου με τη φωνή του Γιάννη Λεκόπουλου, ή ακόμη και το «Στη λήθη των μαρμάρων» με την αγέραστη φωνή της Μαρίας Φαραντούρη. Στο άλμπουμ τραγουδούν, περαιτέρω, ο Δώρος Δημοσθένους, η Λίλιαν Τσατσαρώνη και ο ίδιος ο συνθέτης, αποδίδοντας το πιο μακρύ στο χρόνο (5:17) όπως κι ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του άλμπουμ (το «Αυτή η μουσική», που είναι εμπνευσμένο από το μυθιστόρημα του Ηλία Βενέζη Το νούμερο 31328).
ΠΗΓΗ:http://diskoryxeion.blogspot.gr/2014/11/blog-post_26.html
''ΦΥΓΗ''
Το CD αυτό είναι η επιτομή του έντεχνου! Του έντεχνου, όμως, όπως το μάθαμε από τους κύκλους τραγουδιών του Μάνου Χατζιδάκι και του Μίκη Θεοδωράκη, όχι του άλλου, από τη δεκαετία του 1990 και μετά, όπου έμπαιναν σε ένα δίσκο μπαλάντες, ροκιές, δημοτικοφανή και χασάπικα κι αυτό βλακωδώς ονομάστηκε έντεχνο! Εδώ, λοιπόν, έχουμε τη δεύτερη δισκογραφική εξόρμηση του συνθέτη Γιώργου Καγιαλίκου που μας σύστησε πριν λίγα χρόνια ο Νίκος Κυπουργός με τα ''Εννιά κρυμμένα τραγούδια'' του. Σήμερα ο Καγιαλίκος με δέκα καινούργια τραγούδια μοιάζει να επιστρέφει με το...volume two της εργασίας του, μιας εξαιρετικά καλαίσθητης και ευαίσθητης τραγουδοποιίας δηλαδή, σχετιζόμενης άμεσα με την ποίηση και πάλι, όπως και με μία κλασικίζουσα μεν, μινιμαλιστική δε, ενορχήστρωση (πιάνο, βιολί, κλαρινέτο, τρομπέτα, γαλλικό κόρνο και φλάουτο). Ενδεχομένως το CD σε κάποιους να φανεί παλαιομοδίτικο, ακόμη και αντιραδιοφωνικό: Δεν διαθέτει κάποιο hit, δεν χαρακτηρίζεται από εξωστρέφεια, δεν ομιλεί περί έρωτος μόνο, μα απ' την άλλη είναι πασιφανές πως οι δημιουργοί του δεν στοχεύουν σε όλα τα παραπάνω, άρα είναι ειλικρινείς εξ αρχής με τους εαυτούς τους και την ίδια την καλλιτεχνική τους φύση. Έλα όμως που υπάρχει ένα τραγούδι, ''Στη λήθη των μαρμάρων'' λέγεται, το οποίο θα μπορούσε να ονομάζεται ''Αμφίπολη''! Το ερμηνεύει η Μαρία Φαραντούρη σε στίχους ή, σωστότερα, σε ποίηση του Δημήτρη Αναγνωστόπουλου: Μέσα στη λήθη των μαρμάρων/ κι οι επελάσεις των βαρβάρων/ εδώ Κρανίου Τόπος/ χαμένος κάθε κόπος...Ότι πιο καίριο άκουσα στιχουργικά τα τελευταία χρόνια στο ελληνικό τραγούδι! Η Φαραντούρη τραγουδάει ακόμη τη ''Ναυσικά'' σε ποίηση του Κορσικανού Ghjacumu Thiers και σε απόδοση του Αναγνωστόπουλου με την ερμηνεία της στο απόγειο της ωριμότητας της να συγκλονίζει: Γερασμένη τώρα πια/ εγώ κι αν είδα να περνούν/ παιδιά με φλόγα μεσ' στα μάτια/ για της Ανατολής το θαύμα...Ξεχωριστές στιγμές του CD είναι άλλα δύο κομμάτια, η μελοποίηση του Καγιαλίκου στο ερωτικό ποίημα ''Ολονυχτία'' του Νικηφόρου Βρεττάκου με τον Δώρο Δημοσθένους και το ''Στη σιωπή'' με το στιχούργημα της Χριστίνας Κουκέλη και την ερμηνεία της μέτζο σοπράνο Λίλιαν Τσατσαρώνη να αγγίζουν ευαίσθητες χορδές της γυναικείας ψυχοσύνθεσης. Άφησα για το τέλος τη ''Φυγή'', το ομότιτλο κομμάτι, με τους στίχους πάλι του Αναγνωστόπουλου και τη φωνή του Θεσσαλονικιού Γιάννη Λεκόπουλου: Εκεί που μόλις έγραψα ότι το CD είναι αντιραδιοφωνικό ως επί το πλείστον, νάσου ένα τραγούδι, μία μπαλάντα, που δύναται να πάρει όλο το air play στα ερτζιανά, αν...Αν βρεθούν φωτισμένοι παραγωγοί που δεν παίζουν τους ίδιους και τους ίδιους και ενδιαφερθούν πραγματικά για το ελληνικό έντεχνο τραγούδι! Εν κατακλείδι, μία καλή δισκογραφική εργασία, φτιαγμένη με ειλικρίνεια, ένα έργο τέχνης που διαρκεί 37 μόλις λεπτά, αποζητώντας την επικοινωνία με ένα αμιγώς σκεπτόμενο ακροατήριο.
Πηγή: http://www.lifo.gr/guide/audio/283
"Φυγή"
Το πλοίο που σε λίγο αναχωρεί
φορτώνει
ακούμπησες σκυφτός στην κουπαστή
σαν σε κλωστή
κρεμιέσαι εικόνα από χαρτόνι.
Φυσάει βοριάς
χαμογελάς
σε μια φυγή
που πουθενά δεν οδηγεί
θεριεύει το βουητό της μηχανής
δε σε κρατάει κανείς.
Λαμπιόνια τρεμοφέγγουν σαν κεριά
βραδιάζει
σε λίγο θα χαθείς απ τη στεριά
κάπου μακριά
εκεί που ορίζοντας αδειάζει.
-----
Στίχοι: Δημήτρης Αναγνωστόπουλος
Μουσική: Γιώργος Καγιαλίκος
Ερμηνεία: Γιάννης Λεκόπουλος
Απο τον δίσκο "Φυγή"
Μετρονόμος, 2014.
"Νυχτερινή σκοπιά"
Εδώ ο ήλιος βγαίνει απ΄τα σύρματα
και χάνεται ξανά πίσω απ΄αυτά
εδώ στο πουθενά σέρνω τα βήματα
κι έχω ξεχάσει πράγματα απλά.
Σκοπιά κι απόψε να φυλάω τα καύσιμα
και να χω ένα τσιγάρο συντροφιά
μα εδώ απαγορεύεται το κάπνισμα
φωνάζει ο λοχίας δυνατά
Και συ να είσαι πάντοτε εκεί
με την αγάπη σου μισή
και γω μέσα στα ρούχα τα χακί
σε μιά σκοπιά νυχτερινή
μισό φεγγάρι ν' αγναντεύω.
Εδώ βουνά πελώρια μας χωρίζουνε
δε ξέρω αν μας ενώνει ο ουρανός
οι σκέψεις το μυαλό μου βασανίζουνε
και την καρδιά μου ένας στεναγμός.
-----------
Στίχοι - μουσική: Γιώργος Καγιαλίκος
Ερμηνεία: Γιάννης Λεκόπουλος
''ΦΥΓΗ''
(FULL ALBUM)
00:01 Αυτή η μουσική (ορχηστρικό)
01:34 Πανδώρα (στίχοι: Γιώργος Καγιαλίκος - ερμηνεία: Δώρος Δημοσθένους)
04:53 Στη λήθη των μαρμάρων (στίχοι: Δημήτρης Αναγνωστόπουλος - ερμηνεία: Μαρία Φαραντούρη)
07:48 Φυγή (στίχοι: Δημήτρης Αναγνωστόπουλος - ερμηνεία: Γιάννης Λεκόπουλος)
11:13 Ένα δέντρο μία πέτρα αγαπούσε (στίχοι: Γ. Καγιαλίκος - ερμηνεία: Λίλιαν Τσατσαρώνη)
14:44 Ολονυχτία (ποίηση: Νικηφόρος Βρεττάκος - ερμηνεία: Δώρος Δημοσθένους)
18:37 Ναυσικά (ποίηση: Γκιακούμου Τιερ - ερμηνεία: Μαρία Φαραντούρη - μεταγραφή απο τα Κορσικανικά: Δημήτρης Αναγνωστόπουλος)
21:58 Νυχτερινή σκοπια (στίχοι: Γιώργος Καγιαλίκος - ερμηνεία: Γιάννης Λεκόπουλος)
27:10 Στη σιωπή (στίχοι: Χριστίνα Κουκέλη - ερμηνεία: Λίλιαν Τσατσαρώνη)
32:16 Αυτή η μουσική (στίχοι: Γιώργος Καγιαλίκος - ερμηνεία: Γιώργος Καγιαλίκος -
εμπνευσμένο απο το μυθιστόρημα του Η. Βενέζη "Το Νούμερο 31328"