JOSCHKA FISCHER-Πρώην υπ.εξωτερικών Γερμανίας: "Μια ελληνική κηδεία στη γερμανική λιτότητα"
(...)
A Greek Burial for German Austerity ...
The message from Greece’s election is that Merkel should use it, before it is too late...
(...)
(...)
Παράλληλη μείωση του χρέους και δομικές μεταρρυθμίσεις ξέρουμε πλέον ότι επιβαρύνουν αφόρητα οποιαδήποτε δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, καθώς υπερφορολογούνται οι ψηφοφόροι. Και, χωρίς ανάπτυξη, δεν πρόκειται να υπάρξουν ούτε δομικές μεταρρυθμίσεις, όσο απαραίτητες και να'ναι.
Αυτό είναι το μάθημα της Ελλάδας για την Ευρώπη. Το ερώτημα τώρα δεν είναι αν η γερμανική κυβέρνηση θα το δεχτεί, αλλά πότε. Θα χρειαστεί μια αντίστοιχη πανωλεθρία των ισπανών συντηρητικών στις επερχόμενες εκλογές για να αναγκαστεί η Μέρκελ να αποδεχθεί την πραγματικότητα;
(...)
Η Άνγκελα Μέρκελ οφείλει να παραδεχτεί ότι η πολιτική της λιτότητας έχει πια κουρελιαστεί, γράφει σε άρθρο του, που αναδημοσιεύεται σε δεκάδες Μέσα Ενημέρωσης του εξωτερικού, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Γιόσκα Φίσερ.
«Οι ελληνικές εκλογές έχουν παράξει ήδη μια ξεκάθαρη ήττα για την Μέρκελ και την βασισμένη στη λιτότητα στρατηγική της για τη διατήρηση του ευρώ», σχολιάζει ο έμπειρος γερμανός πολιτικός. Επιπλέον, προτείνει στη γερμανίδα καγκελάριο να πάψει να βλέπει το "μηδενικό καινούργιο χρέος" σαν το ιερό δισκοπότηρο και να επιτρέψει προγράμματα δημοσίων επενδύσεων, τα οποία με εγγυημένη τη φτηνή χρηματοδότηση λόγω χαμηλών επιτοκίων, θα μπορούσαν να δώσουν ώθηση στο ευρώ και την Ευρωζώνη.
Ολόκληρο το άρθρο
“Όχι πριν πολύ καιρό, γερμανοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι διακήρυτταν ότι η κρίση του ευρό είχε τελειώσει: η Γερμανία και η Ευρωπαϊκή Ένωση, πίστευαν, είχε ξεπεράσει την καταιγίδα. Σήμερα ξέρουμε ότι αυτό ήταν ένα ακόμα λάθος σε μια συνεχιζόμενη κρίση. Το πιο πρόσφατο λάθος, όπως και τα περισσότερα που είχαν προηγηθεί, προήλθε από ευσεβείς πόθους και είναι, για μία ακόμα φορά, η Ελλάδα που σπάει την ονειροπόληση.
Ακόμα και πριν την τεράστια νίκη του αριστερού ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες ελληνικές εκλογές, ήταν ξεκάθαρο ότι η κρίση όχι μόνο δεν τελείωσε, αλλά απειλεί να χειροτερέψει. Η λιτότητα - ως πολιτική αντιμετώπισης της έλλειψης ζήτησης - απλά δε λειτουργεί. Σε μια συρρικνούμενη οικονομία, η αναλογία χρέους προς το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν αυξάνεται παρά μειώνεται, και έτσι οι ευρωπαϊκές χώρες σε κρίση βρέθηκαν σε ύφεση, με αποτέλεσμα την τεράστια ανεργία, τα ανησυχητικά επίπεδα φτώχειας και τις λιγοστές ελπίδες.
Προειδοποιήσεις για σοβαρές πολιτικές αναταράξεις δεν εισακούστηκαν. Προσκολλημένη στο εγκαθιδρυμένο γερμανικό ταμπού για ελάχιστο πληθωρισμό, η κυβέρνηση της Ά. Μέρκελ ξεροκέφαλα επέμενε ότι ο πόνος της λιτότητας ήταν απαραίτητος για να επιτευχθεί η ανάκαμψη: Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είχε πολλές επιλογές από το να ακολουθήσει. Τώρα, με τους έλληνες ψηφοφόρους να έχουν διώξει την εξουθενωμένη και διεφθαρμένη ελίτ της χώρας τους, ψηφίζοντας ένα κόμμα που έχει δώσει όρκο να τελειώσει τη λιτότητα, οι πολιτικές αναταράξεις έχουν ξεκινήσει.
Αλλά, αν και η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να σηματοδοτήσει την αρχή ενός νέου κεφαλαίου στην κρίση του ευρώ, ο πολιτικός, και πιθανώς υπαρξιακός κίνδυνος που αντιμετωπίζει η Ευρώπη είναι σοβαρότερος. Η απελευθέρωση από την Ελβετική Εθνική Τράπεζα (SNB) της ισοτιμίας ευρώ-φράγκου στις 15 Ιανουαρίου, αν και δεν αποτελεί κάποια άμεση οικονομική απειλή, ήταν ένα τεράστιο ψυχολογικό χτύπημα, που αντανακλούσε, αλλά προκάλεσε κιόλας, απώλεια εμπιστοσύνης. Το ευρώ, όπως η κίνηση της SNB υπονόησε, παραμένει πιο εύθραυστο από ποτέ. Η ακόλουθη απόφαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για επαναγορά ομολόγων ύψους 1 τρισ. ευρώ από τις χώρες της Ευρωζώνης, αν και ήταν σωστή και απαραίτητη, θόλωσε την εμπιστοσύνη.
Το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών ήταν προβλέψιμο τουλάχιστον ένα χρόνο τώρα. Αν οι διαπραγματεύσεις μεταξύ της "τρόικας" (Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ΕΚΤ και ΔΝΤ) και της νέας ελληνικής κυβέρνησης πετύχουν, το αποτέλεσμα θα είναι ένας αξιοπρεπής συμβιβασμός και για τις δύο πλευρές: αν δεν επιτευχθεί συμφωνία, η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει.
Αν και κανένας δεν ξέρει τι θα σήμαινε μια ελληνική χρεοκοπία για το ευρώ, σίγουρα θα συνεπαγόταν κίνδυνος για την επιβίωση του κοινού νομίσματος. Εξίσου σίγουρα, η μεγα-καταστροφή που μπορεί να προκληθεί από μια διάλυση της Ευρωζώνης δε θα αφήσει απ'έξω τη Γερμανία.
Ένας συμβιβασμός θα οδηγούσε, de facto, σε χαλάρωση της λιτότητας, το οποίο θα συνεπαγόταν σοβαρό ρίσκο για τη Μέρκελ στο εσωτερικό της Γερμανίας (αν και μικρότερο απ'ότι η κατάρρευση του ευρώ). Αλλά λαμβάνοντας υπόψιν την τεράστια δημοτικότητά της στη χώρα, αλλά και στο εσωτερικό του κόμματος της, η Μέρκελ υποτιμά τις επιλογές που έχει στη διάθεσή της. Θα μπορούσε να κάνει πολλά περισσότερα, αν εμπιστευόταν τον εαυτό της.
Στο τέλος, μπορεί να μην έχει επιλογή. Με δεδομένο τον αντίκτυπο του αποτελέσματος των ελληνικών εκλογών στις πολιτικές εξελίξεις σε Ισπανία, Ιταλία και Γαλλία, όπου το συναίσθημα ενάντια στη λιτότητα είναι εξίσου υψηλό, η πολιτική πίεση στο Eurogroup των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης θα αυξηθεί σημαντικά. Δε χρειάζεται να είναι κανείς προφήτης για να προβλέψει ότι το τελευταίο κεφάλαιο στην κρίση του ευρώ, θα αφήσει πίσω του κουρελιασμένη την γερμανική πολιτική λιτότητας - εκτός αν η Μέρκελ θέλει να πάρει το τεράστιο ρίσκο να αφήσει το ευρώ να καταρρεύσει.
Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι το θέλει. Οπότε, ανεξάρτητα από το ποια πλευρά -η τρόικα ή η νέα ελληνική κυβέρνηση- θα κινηθεί πρώτη στις επερχόμενες διαπραγματεύσεις, οι ελληνικές εκλογές έχουν παράξει ήδη μια ξεκάθαρη ήττα για την Μέρκελ και την βασισμένη στη λιτότητα στρατηγική της για τη διατήρηση του ευρώ.
Παράλληλη μείωση του χρέους και δομικές μεταρρυθμίσεις ξέρουμε πλέον ότι επιβαρύνουν αφόρητα οποιαδήποτε δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, καθώς υπερφορολογούνται οι ψηφοφόροι. Και, χωρίς ανάπτυξη, δεν πρόκειται να υπάρξουν ούτε δομικές μεταρρυθμίσεις, όσο απαραίτητες και να'ναι.
Αυτό είναι το μάθημα της Ελλάδας για την Ευρώπη. Το ερώτημα τώρα δεν είναι αν η γερμανική κυβέρνηση θα το δεχτεί, αλλά πότε. Θα χρειαστεί μια αντίστοιχη πανωλεθρία των ισπανών συντηρητικών στις επερχόμενες εκλογές για να αναγκαστεί η Μέρκελ να αποδεχθεί την πραγματικότητα;
Τίποτα άλλο παρά η ανάπτυξη θα είναι αποφασιστική το μέλλον του ευρώ. Ακόμα και η Γερμανία, η μεγαλύτερη οικονομία της ΕΕ, αντιμετωπίζει μια τεράστια ανάγκη για επενδύσεις σε υποδομές. Αν η κυβέρνησή της σταματούσε να βλέπει το "μηδενικό καινούργιο χρέος" σαν το ιερό δισκοπότηρο και αντί αυτού επένδυε στον εκσυγχρονισμό μεταφορών και δημοτικών δομών, στην ψηφιοποίηση νοικοκυριών και βιομηχανίας, το ευρώ -και η Ευρώπη- θα δεχόντουσαν μια δυνατή ώθηση. Επιπλέον, ένα τεράστιο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί με εξαιρετικά χαμηλά (και στην περίπτωση της Γερμανίας ακόμα και αρνητικά) επιτόκια.
Η συνοχή της Ευρωζώνης και η επιτυχία των απαραίτητων δομικών μεταρρυθμίσεων της, δηλαδή η επιτυχία επιβίωσής της, τώρα εξαρτώνται απ'το αν μπορεί να ξεπεράσει την έλλειψη ανάπτυξής της. Η Γερμανία έχει περιθώριο για δημοσιονομικές μανούβρες. Το μήνυμα των ελληνικών εκλογών είναι ότι η Μέρκελ πρέπει να το χρησιμοποιήσει πριν να είναι αργά.”
Joschka Fischer (*)
31-1-2015
http://www.patrastimes.gr/arthro.php?id=83412
Joschka Fischer (*)
31-1-2015
http://www.patrastimes.gr/arthro.php?id=83412
ΠΗΓΗ ΑΝΑΦΟΡΑΣ:
JOSCHKA FISCHER: A Greek Burial for German Austerity
BERLIN – Not long ago, German politicians and journalists confidently declared that the euro crisis was over; Germany and the European Union, they believed, had weathered the storm. Today, we know that this was just another mistake in an ongoing crisis that has been full of them. The latest error, as with most of the earlier ones, stemmed from wishful thinking – and, once again, it is Greece that has broken the reverie.
Even before the leftist Syriza party’s overwhelming victory in Greece’s recent general election, it was obvious that, far from being over, the crisis was threatening to worsen. Austerity – the policy of saving your way out of a demand shortfall – simply does not work. In a shrinking economy, a country’s debt-to-GDP ratio rises rather than falls, and Europe’s recession-ridden crisis countries have now saved themselves into a depression, resulting in mass unemployment, alarming levels of poverty, and scant hope.
Warnings of a severe political backlash went unheeded. Shadowed by Germany’s deep-seated inflation taboo, Chancellor Angela Merkel’s government stubbornly insisted that the pain of austerity was essential to economic recovery; the EU had little choice but to go along. Now, with Greece’s voters having driven out their country’s exhausted and corrupt elite in favor of a party that has vowed to end austerity, the backlash has arrived.
But, though Syriza’s victory may mark the start of the next chapter in the euro crisis, the political – and possibly existential – danger that Europe faces runs deeper. The Swiss National Bank’s unexpected abandonment of the franc’s euro peg on January 15, though posing no immediate financial threat, was an enormous psychological blow, one that reflected and reinforced a massive loss of confidence. The euro, as the SNB’s move implied, remains as fragile as ever. And the subsequent decision by the European Central Bank to purchase more than €1 trillion ($1.14 trillion) in eurozone governments’ bonds, though correct and necessary, has dimmed confidence further.
The Greek election outcome was foreseeable for more than a year. If negotiations between the “troika” (the European Commission, the ECB, and the International Monetary Fund) and the new Greek government succeed, the result will be a face-saving compromise for both sides; if no agreement is reached, Greece will default.
Though no one can say what a Greek default would mean for the euro, it would certainly entail risks to the currency’s continued existence. Just as surely, the mega-disaster that might result from a eurozone breakup would not spare Germany.
A compromise would de facto result in a loosening of austerity, which entails significant domestic risks for Merkel (though less than a failure of the euro would). But, in view of her immense popularity at home, including within her own party, Merkel is underestimating the options at her disposal. She could do much more, if only she trusted herself.
In the end, she may have no choice. Given the impact of the Greek election outcome on political developments in Spain, Italy, and France, where anti-austerity sentiment is similarly running high, political pressure on the Eurogroup of eurozone finance ministers – from both the right and the left – will increase significantly. It does not take a prophet to predict that the latest chapter of the euro crisis will leave Germany’s austerity policy in tatters – unless Merkel really wants to take the enormous risk of letting the euro fail.
There is no indication that she does. So, regardless of which side – the troika or the new Greek government – moves first in the coming negotiations, Greece’s election has already produced an unambiguous defeat for Merkel and her austerity-based strategy for sustaining the euro. Simultaneous debt reduction and structural reforms, we now know, will overextend any democratically elected government because they overtax its voters. And, without growth, there will be no structural reforms, either, however necessary they may be.
That is Greece’s lesson for Europe. The question now is not whether the German government will accept it, but when. Will it take a similar debacle for Spain’s conservatives in that country’s coming election to force Merkel to come to terms with reality?
Nothing but growth will decide the future of the euro. Even Germany, the EU’s biggest economy, faces an enormous need for infrastructure investment. If its government stopped seeing “zero new debt” as the Holy Grail, and instead invested in modernizing the country’s transport, municipal infrastructure, and digitization of households and industry, the euro – and Europe – would receive a mighty boost. Moreover, a massive public-investment program could be financed at exceptionally low (and, for Germany, conceivably even negative) interest rates.
The eurozone’s cohesion and the success of its necessary structural reforms – and thus its very survival – now depend on whether it can overcome its growth deficit. Germany has room for fiscal maneuver. The message from Greece’s election is that Merkel should use it, before it is too late.
Joschka Fischer (*)
30-1-2015
http://www.project-syndicate.org/commentary/syriza-greece-eu-crisis-by-joschka-fischer-2015-01
(*)
Joschka Fischer was German Foreign Minister and Vice Chancellor from 1998-2005, a term marked by Germany's strong support for NATO’s intervention in Kosovo in 1999, followed by its opposition to the war in Iraq. Fischer entered electoral politics after participating in the anti-establishment protests of the 1960’s and 1970’s, and played a key role in founding Germany's Green Party, which he led for almost two decades.
ΣXETIKA:
http://www.project-syndicate.org/columnist/joschka-fischer