Ν-Ι-Σ-Α-Φ-Ι πια !

(...) 
Το βασικό ζητούμενο σε μία χώρα που οι άνθρωποι της υποφέρουν είναι η δίκαιη κατανομή των πόρων. Και δίκαιη δεν λέγεται μία κατανομή που ξεκινά να “παρέχει” πρώτα στον καλύτερα αμοιβόμενο. Και απορώ τι σχέση έχει αυτή η λογική με οποιαδήποτε αριστερή σκέψη.
Δεν θέλω να πεθάνει καμιά κατσίκα του γείτονα. Απλώς την ώρα που η δική μου κατσίκα τη βγάζει δεν τη βγάζει τη βδομάδα από την πείνα, εσύ ζητάς να τρώει η δική σου πιστοποιημένο βιολογικό χορτάρι. Ε, όχι ρε μάγκα, αυτό δε λέγεται κοινός αγώνας.
(...)




Φωτογραφίες του Δημήτρη Μιχαλάκη
Τα Χρόνια της Ελληνικής Κρίσης Μέσα από Φωτογραφίες

Τι ήταν να εναντιωθούμε (οι περισσότεροι) στα όσα απαράδεκτα συμφωνήθηκαν για τους εργαζόμενους της ΔΕΗ. Γίναμε κοινωνικοί δαρβινιστές, γίναμε νεοφιλελεύθεροι, γίναμε μίζεροι μικροαστοί.
Εντάξει, όλα έχουν ένα όριο. Γίναμε εμείς μικροαστοί μιλώντας για ένα από τα τεμένη του μικροαστικού ονείρου εδώ δεκαετίες στην Ελλάδα. Τα τεμένη του «να τρουπώσω, να παίρνω τον μισθουλάκο και τα επιδοματάκια και δεν πα να καίγεται το σύμπαν». Τα βασίλεια του πελατειακού κράτους. Δεν ήταν όλοι έτσι βέβαια, αλλά ήταν οι περισσότεροι.
Αυτό ήταν οι ΔΕΚΟ, αγαπητοί μου. Σ΄αυτή τη χώρα ζούσαμε όλοι. Εκεί όπου θριάμβευσε κι εκείνο το άθλιο πασοκοπρότυπο συνδικάλα, που «έχει τις άκρες» στον κρατικό μηχανισμό και «καθαρίζει».
Αυτό ήταν αυτές οι εταιρείς και με λύπη μου διαπιστώνω ότι αυτό παραμένουν.
Ήμουν και παραμένω υπέρμαχος του δημοσίου χαρακτήρα της ΔΕΗ. Διαφωνώ με την ιδιωτικοποίησή της. Κι αυτό γιατί πιστεύω ότι το κοινωνικό αγαθό που διαχειρίζεται δεν πρέπει να ανήκει σε κανένα ιδιωτικό συμφέρον. Ανήκει σε όλους μας. Δεν την θέλω δημόσια για να επικροτώ “αγωνιστικές” στάσεις “υπέρ των ιερών ημών καπουτσίνο και των ημετέρων ζαμπονοτυρόπιτων καθ’ εκάστην”.
Σου λέει ο άλλος: “Έλα μωρέ, μια τυρόπιτα και ένας καφές είναι”. Όχι μεγάλε, Τα 6 ευρώ σήμερα είναι από 1 έως 2 γεύματα. Για ρώτα εκεί που μαγειρεύουν για τα συσσίτια. Τι θα μπορούσαν να κάνουν οι συνδικαλιστές, αν ήταν αλληλέγγυοι με τους υπόλοιπους, σκληρά δοκιμαζόμενους, εργαζόμενους;
Θα μπορούσαν να ανακοινώσουν ότι ζήτησαν από την εταιρεία αντί να πάρουν οι ίδιοι αυτό το “τροφείο” των 6 ευρώ να καλύπτει η ΔΕΗ το κόστος 20.000 γευμάτων ημερησίως, για ανθρώπους που το έχουν ανάγκη Αυτό λέγεται αλληλεγγύη. Αυτό λέγεται κοινωνική ευθύνη. Αυτό λέγεται “καταλαβαίνω τι συμβαίνει πέρα από το μικροαστικό μου σύμπαν” που το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεται είναι να καβατζώσει τζάμπα τον ημερήσιο φρέντο. Τότε ναι θα τους χειροκροτούσαμε και θα είχαν τον απεριόριστο σεβασμό μας. 
Όσο για το αν είναι ή όχι κρατική η ΔΕΗ, ας σταματήσει αυτό το τέχνασμα: Είναι εταιρεία εισηγμένη στο Χρηματιστήριο. Ναι είναι με μεγαλύτερο μέτοχο το Δημόσιο που κατέχει το 51%. Πουθενά στον κόσμο δεν γνωρίζω εταιρεία όπου ο έχων το 51% δεν επιβαρύνεται με κόστη μισθοδοσίας και γενικότερα με όποιο κόστος της εταιρείας
Και ας σταματήσουμε επιτέλους, όταν κάνουμε ανάλογες συζητήσεις να βάζουμε μονίμως μπροστά τους εναερίτες και τους εργαζόμενους στα ορυχεία. Η συλλογική σύμβαση δεν προβλέπει τίποτα ιδιαίτερο γι αυτούς. Αντιθέτως προβλέπει καταβολή επιδόματος βάρδιας στους συνδικαλιστές που δεν βρίσκονται στη βάρδια και ειδικό επίδομα για όσους δουλεύουν εξυπηρετώντας κόσμο, προφανώς γιατί θεωρείται πιο ανθυγιεινό να δουλεύεις με κόσμο παρά σε ορυχείο.
Το βασικό ζητούμενο σε μία χώρα που οι άνθρωποι της υποφέρουν είναι η δίκαιη κατανομή των πόρων. Και δίκαιη δεν λέγεται μία κατανομή που ξεκινά να “παρέχει” πρώτα στο καλύτερα αμοιβόμενο. Και απορώ τι σχέση έχει αυτή η λογική με οποιαδήποτε αριστερή σκέψη.
Δεν θέλω να πεθάνει καμιά κατσίκα του γείτονα. Απλώς την ώρα που η δική μου κατσίκα τη βγάζει δεν τη βγάζει τη βδομάδα από την πείνα, εσύ ζητάς να τρώει η δική σου πιστοποιημένο βιολογικό χορτάρι. Ε, όχι ρε μάγκα, αυτό δε λέγεται κοινός αγώνας.
Έχουν χάσει την έννοια τους και οι λέξεις και οι αξίες. Νισάφι πια…

3-3-2015