Γιατί απέτυχε η Ελλάδα;

25%: 

Η ελληνική οικονομία έχει συρρικνωθεί κατά 25% από τα μέσα του 2008.

25,8%: 

Το ποσοστό των Ελλήνων που είναι χωρίς δουλειά σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ.

 Αυτό σε απόλυτους αριθμούς σημαίνει 1,2 εκατομμύρια άνεργοι, με την τελευταία καταγραφή του Οκτωβρίου.

3η θέση: 

Η θέση που κατέχει η Ελλάδα μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης με τον περισσότερο πληθυσμό να βρίσκεται στα όρια της φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού, σύμφωνα με την Eurostat.

23,1%: 

Το ποσοστό των Ελλήνων που ζουν στο όριο της φτώχειας το 2013.

33,5% ή 77 δισεκατομμύρια ευρώ: 

Τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια των Ελλήνων που δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν και έχουν καθυστερήσει την καταβολή μιας δόσης για τουλάχιστον 90 ημέρες.

70 δισεκατομμύρια ευρώ:

 Η αξία των εκροών από τις ελληνικές τράπεζες τα τελευταία πέντε χρόνια.

83,9%: 

Το ποσοστό της πτώσης του χρηματιστηρίου από το 2008 έως σήμερα.

1 στους 4: 

Τόσες είναι οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις που έχουν κλείσει από το 2008, με τη ΓΣΕΒΕΕ να κάνει λόγο για συνολικά 230.000 επιχειρήσεις.

9 φορές: 

Πόσο παραπάνω χρειάστηκε να πληρώσουν οι ελεύθεροι επαγγελματίες κατά το 2014 σε φόρους, σύμφωνα με όσα ορίζει ο προϋπολογισμός του κράτους.

7 φορές: 

Πόσο παραπάνω πλήρωσαν σε φόρους οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι σε σύγκριση με το 2009.

23%: 

Ο φόρος που πληρώνουν οι Έλληνες για τα περισσότερα αγαθά. 

Ο μέσος όρος της Ευρωζώνης είναι 21,5% και της ΕΕ 20,5%.

100.000: 

Ο αριθμός των Ελλήνων επιστημόνων που έφυγαν για το εξωτερικό, σύμφωνα με μελέτη του Πανεπιστημίου της Μακεδονίας.

Γιατί απέτυχε η Ελλάδα εκεί όπου πέτυχαν Πορτογαλία και Ιρλανδία με τα προγράμματα 

Την ώρα που ελληνική κυβέρνηση μετράει τα... ψιλά στα δημόσια ταμεία για να βγάλει τον μήνα, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία έχουν ήδη ξεκινήσει να αποπληρώνουν τα δάνεια προς το ΔΝΤ και μάλιστα νωρίτερα απ’ ό,τι ήταν προγραμματισμένο. Αυτές οι αντίθετες πορείες κάνουν αρκετούς να αναρωτιούνται: Γιατί το Μνημόνιο πέτυχε στις άλλες χώρες και όχι στην Ελλάδα;

Οι απαντήσεις στην ερώτηση αυτή διίστανται. Τεχνοκράτες, εντός κι εκτός Ελλάδος, αλλά και αξιωματούχοι, επισημαίνουν ότι το Μνημόνιο ή αλλιώς το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής πέτυχε και στη χώρα μας, παρά το μεγάλο κοινωνικό και οικονομικό κόστος. Από την άλλη πλευρά, όμως, υπάρχουν και τεχνοκράτες, αξιωματούχοι –ακόμη και στελέχη της τρόικας– που παραδέχονται στην «Κ» ότι το πρόγραμμα απέτυχε στην Ελλάδα και μάλιστα για πολύ συγκεκριμένους λόγους, πολιτικούς και τεχνικούς:

Πρώτον, η Ελλάδα ήταν η πρώτη χώρα-μέλος της Ευρωζώνης που ήρθε αντιμέτωπη με τη χρεοκοπία. Το 2010 δεν υπήρχε καμία τεχνογνωσία από την πλευρά της Ευρωζώνης. Με αφορμή την Ελλάδα έγιναν οι απαραίτητες αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας της, αλλά έγιναν και λάθη, όπως παρατηρούν στελέχη του ΔΝΤ, τα οποία, μιλώντας στην «Κ», τα κωδικοποιούν ως εξής:

• Η Ευρωζώνη δεν δέχθηκε το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους πριν ξεκινήσει το πρόγραμμα διάσωσης. Το «κούρεμα» ήταν λέξη-ταμπού για την Ευρωζώνη, όπως ήταν και η λέξη διάσωση. Παρ’ όλα αυτά, σε πολιτικό επίπεδο περάσαμε από το «no bailout» (όχι διάσωση) στο «bailout» (διάσωση) και έτσι δημιουργήθηκε ο ευρωπαϊκός μηχανισμός διάσωσης. Ωστόσο, το θέμα του «κουρέματος» δεν πέρασε εγκαίρως, σε μία χώρα που είχε πρόβλημα λόγω τεράστιου χρέους. Ετσι, ξεκίνησε ένα πρόγραμμα το οποίο έκανε το χρέος ακόμη πιο προβληματικό. Ολα αυτά είχαν λυθεί για την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, οι οποίες ζήτησαν βοήθεια το 2011 και φυσικά το πρόβλημά τους ήταν περίπου τέσσερις φορές μικρότερο από αυτό της Ελλάδας.

• Η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν είχε καμία εμπειρία και τεχνογνωσία σε διασώσεις και αναδιαρθρώσεις. Ετσι, κλήθηκε το ΔΝΤ, που έχει εμπειρία κυρίως στην επίλυση θεμάτων ρευστότητας και χρέους, να επιλύσει τα βαθιά διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και της δημόσιας διοίκησης. «Θυμάμαι που η Κομισιόν στο πρώτο Μνημόνιο είχε εντάξει στις υποχρεώσεις της Ελλάδας όλες τις ευρωπαϊκές οδηγίες που δεν είχε θεσμοθετήσει μέχρι τότε – από τις πιο σχετικές μέχρι τις πιο άσχετες με το πρόβλημα, όπως π.χ. για τις κεραίες κ.λπ.», σημειώνει στέλεχος των τεχνικών κλιμακίων.

• Η Ευρωζώνη δεν είχε διάθεση να δώσει περισσότερα χρήματα και έτσι διαμορφώθηκε ένα πρόγραμμα τριών ετών. Αυτό σημαίνει τεράστια δημοσιονομική προσαρμογή σε ελάχιστο χρόνο (σκληρή λιτότητα και μεγάλη ύφεση), με ένα χρέος μη βιώσιμο και με μία χώρα με σοβαρά διαρθρωτικά προβλήματα σε όλα τα επίπεδα. Αυτό το μείγμα είχε ως αποτέλεσμα η ελληνική οικονομία να «σκάσει».

Δεύτερον, η πολιτική ηγεσία και τα ανώτατα στελέχη των υπουργείων στην Ελλάδα δεν είχαν πείρα ούτε και όρεξη να προχωρήσουν σε πραγματικές μεταρρυθμίσεις. Τα δύο πρώτα χρόνια η Ελλάδα απλώς θεσμοθετούσε, αλλά στην πράξη δεν προχωρούσε τίποτα. Η προσαρμογή γινόταν μόνο από περικοπές και αύξηση φορολογίας, δηλαδή από την απλή λύση.

Τρίτον, η διαπραγματευτική ικανότητα της Ελλάδας ήταν ανύπαρκτη. Ουσιαστικά δεν υπήρχε διάλογος. Η τρόικα περίμενε ότι οι άνθρωποι των υπουργείων θα γνώριζαν καλύτερα την οικονομία τους και ότι θα μπορούσαν να τεκμηριώσουν μία πρόταση ή να απορρίψουν ένα μέτρο με συγκεκριμένα επιχειρήματα και νούμερα. Σε ελάχιστες περιπτώσεις έγινε αυτό. Ετσι, ο διάλογος και η διαπραγμάτευση είχαν καταλήξει σε μονόλογο: «Ωραία, αφού δεν έχετε να προτείνετε κάτι, πάρτε αυτά τα μέτρα, αλλιώς δεν παίρνετε λεφτά». Η μόνη εύκολη λύση-αντιπρόταση ήταν «αντί γι’ αυτήν τη μεταρρύθμιση, π.χ. απολύσεις στο Δημόσιο, να αυξήσουμε φόρους και να κάνουμε κι άλλες περικοπές δαπανών;». Οταν τα πράγματα είχαν φτάσει στο απροχώρητο, η αντιπρόταση γινόταν εν μέρει δεκτή, μέχρι την επόμενη αξιολόγηση, όπου πάλι κατέληγαν σε αρκετές περικοπές και σε λιγότερες μεταρρυθμίσεις.

Τέταρτον, όταν ήρθαν τα πρώτα κλιμάκια της τρόικας στην Ελλάδα, είδαν μια χώρα παρατημένη στο έλεος του Θεού. Καμία μηχανοργάνωση, καμία δομή, έλλειψη στοιχείων για τα βασικά... «Θυμηθήκαμε μία αποστολή στην Αίγυπτο», είπε στέλεχος της Κομισιόν.

Μισή μεταρρύθμιση και πολλή λιτότητα

Και η μεγαλύτερη δημοσιονομική προσαρμογή στην Ιστορία που πέτυχε η Ελλάδα δεν είναι επίτευγμα; Ναι, φυσικά, αλλά αν κόβεις συνέχεια δαπάνες και αυξάνεις φόρους, είναι δεδομένο ότι θα φτάσεις στα πλεονάσματα. Το θέμα είναι ότι δεν βελτιώνεις την οικονομία, δεν την κάνεις πιο ανταγωνιστική, δεν περιορίζεις τον πόνο της λιτότητας στους φορολογουμένους και στους εργαζομένους.

 Ως ενδεικτικό παράδειγμα αναφέρεται το εξής: παρά την τεράστια ύφεση (20,3% από το 2010 μέχρι το 2014), το γενικό επίπεδο τιμών (ακρίβεια) αυξήθηκε, ενώ τα εισοδήματα μειώθηκαν. Εγινε μία μεταρρύθμιση που αφορούσε τα εργασιακά (μείωση μισθών κ.λπ.) που έπληξε τους εργαζομένους. Πράγματι, το κόστος εργασίας μειώθηκε. Αλλά τα στοιχεία της τρόικας δείχνουν ότι οι τιμές των προϊόντων και των υπηρεσιών αυξήθηκαν, όπως επίσης αυξήθηκε το περιθώριο κέρδους των επιχειρήσεων. Με άλλα λόγια, έγινε μεταφορά εισοδήματος από τους εργαζομένους στις επιχειρήσεις. Αυτό διότι δεν άνοιξαν οι αγορές και τα κλειστά επαγγέλματα, δεν χτυπήθηκαν τα καρτέλ κ.λπ. Επομένως, μισή μεταρρύθμιση και πολλή λιτότητα σημαίνει διπλάσιος πόνος χωρίς αποτέλεσμα.

Τα στοιχεία των τεχνικών κλιμακίων που κάνουν τις αξιολογήσεις είναι χαρακτηριστικά: από το 2010 μέχρι τα τέλη του 2014, το ονομαστικό κόστος εργασίας μειώθηκε κατά 12%. Ομως, το γενικό επίπεδο τιμών αυξήθηκε κατά 2,5% με ύφεση 20%, ενώ η καθαρή αποταμίευση των επιχειρήσεων αυξήθηκε από το 7% το 2012 (όταν εφαρμόστηκαν οι περισσότερες μεταρρυθμίσεις στα εργασιακά) στο 8%.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΣΤΕΡΓΙΟΥ
http://www.kathimerini.gr/806454/article/oikonomia/ellhnikh-oikonomia/giati-apetyxe-h-ellada-ekei-opoy-petyxan-portogalia-kai-irlandia-me-ta-programmata

ΣΧΕΤΙΚΑ

1.

Το παραμύθι του Πορτογαλικού ''success story'' ...

2.

 Νέος «άθλος» του Ραχόι

Όταν λέμε ότι κάποιος «πατάει επί πτωμάτων» για να πετύχει τον σκοπό του θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας, μεταξύ πολλών άλλων, και τον αγαπημένο μας Μαριάνο Ραχόι.

Ο Ισπανός πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του έφτασαν σε σημείο, την περασμένη εβδομάδα, να παρουσιάσουν ως «επιτυχία» τη μείωση του αριθμού των δικαιούχων στο πρόγραμμα «κοινωνικής βοήθειας» (αφορά δικαιώματα μιας θέσης σε δημόσιο γεροκομείο, βοήθειας στο σπίτι, τηλε-υποστήριξης ή επιδόματος για οικογενειακή φροντίδα), ενώ στην πραγματικότητα, όπως εξηγούν οι κοινωνικοί φορείς, αυτός ο αριθμός δεν μειώθηκε επειδή βρίσκονται λιγότεροι πολίτες «σε ανάγκη», αλλά επειδή «πεθαίνουν περισσότεροι άνθρωποι πριν προλάβουν να λάβουν την απαραίτητη βοήθεια»!

Σύμφωνα με την κυβερνητική εκδοχή, από τον Δεκέμβριο του 2013 έως τον Δεκέμβριο του 2014 ο αριθμός δικαιούχων μειώθηκε κατά 8.112 πολίτες ή αλλιώς κατά 1%, επειδή η οικονομία της χώρας βελτιώνεται και έτσι βελτιώνεται και η οικονομική κατάσταση των ισπανικών οικογενειών, με αποτέλεσμα λιγότεροι άνθρωποι να βρίσκονται «σε ανάγκη».

Αυτό που δεν υπολογίζουν στους αριθμούς που παρουσίασε το υπουργείο Υγείας είναι η «λίστα αναμονής» των δικαιούχων, που αγγίζει τους 148.000 πολίτες, οι οποίοι – προσέξτε – δεν είναι Ισπανοί που απλώς «έχουν κάνει αίτηση» για να αποκτήσουν πρόσβαση στο πρόγραμμα, αλλά πολίτες που έχουν ήδη πάρει το πράσινο φως και έχουν αναγνωριστεί ως δικαιούχοι (!) και οι οποίοι δεν υπολογίζονται (φυσικά) στην «τελική εξίσωση», αφού δεν παίρνουν μία.

Εν τω μεταξύ, μετά τις ανακοινώσεις των αξιωματούχων του υπουργείου Υγείας, η Ένωση των Κοινωνικών Φορέων έσπευσε να επισημάνει τα αυτονόητα, δίνοντας μια πολύ διαφορετική ερμηνεία στα αίτια που κρύβονται πίσω από την πτώση των δικαιούχων.


Σύμφωνα με την Ένωση, ο βασικός λόγος που μειώνεται ο αριθμός των δικαιούχων, αλλά και της ίδιας της λίστας αναμονής, είναι οι... θάνατοι. Όπως υποστηρίζουν, από το 2011 (που ανέλαβε ο Ραχόι) μέχρι και σήμερα έχουν πεθάνει 101.000 άνθρωποι περιμένοντας τη «βοήθεια» που – παρά το γεγονός ότι είχε εγκριθεί – δεν ήρθε ποτέ.

ΠΗΓΗ
http://www.topontiki.gr/article/120274/neos-athlos-toy-rahoi